гроб (имн.) - во (предл.)

Мајкиниот гроб е првиот ѕидан гроб во Потковицата и првиот Акиноски гроб во Потковицата, а по него и набрзо потоа дојде оној до него, на татка му...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И одам понатаму. Брзам кон својот гроб во недоумение: што се случи? Кој кого?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога му се сипуваа ракија на здробената шепа, воздивнуваа пучно: „Не пиеше, а господ сепак те заборави.“ Крвта се разводенуваше од лутата течност, капеше низ мртвите прсти и си го копаше сопствениот гроб во сувата земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Градот не постоеше. Единствен знак на неговото довчерашно постоење беа горните катови на хотелот „Континентал“ што сенишно се извишуваа над гнасниот црн облак како крст врз гробот во којшто се нашол закопан целиот град.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нормално беше избркана од оваа хаотична дупка- гроб во која немаше ништо, ниту часовници, ниту време, и во која тонев сѐ подлабоко, без врисок, со сув јазик, без да можам да ја придвижам вилицата, со реки пот што се лееја по мене, со голема железна топка пикната во грлото што ме влечеше надолу, надолу.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Писателот мора да знае не смао како и колку плива секој лик одделно, туку и да умее со помош на тоа знаење да го одржи на површината од реката, за овој да не се удави.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Света земјичка од Исусовиот гроб во ќесе од кожа, се сеќаваш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можеле да се спасат од него со ослободувањето на здивот, не можеле ни да го воздивнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовитиот, некогаш Дмитариноарие, подоцна Дмитар-Пејко, припокриен со запалени гранки без пресметаност на ќумурџиско умеење, се спровирал од својот гроб во шурки чад, патувал невидлив и се враќал со свиркањето на ветрот барајќи ѝ ја трагата на дружината и наоѓајќи ја само ноќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не само тој: другите имале чекани и железни лостови, алат за камен и орудие или оружје за дојденци со мирис на пресни гробови во косите и во брадите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Амајлијата ми беше ноќеска околу шијава а сега ми ја нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оделе претпазливо кон челната двоколка и не знаеле дали гологлавиот човек со попска мантија под кожувот е мудар советник на туѓоселани или е дневен грозоморник што им смислил стапица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со моиве раце ископав гроб во скрката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На таблата искривени цевки, парчиња од различни мерни прибори, скршен пропелер.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дека се слушаше од гробот во тоа немаше сомневање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи, падна во битката, од висина, незнаен пилот и легна во гробот во Мариинскиот парк. Во парковите владее големо спокојство. Во Царскиот, светла тишина. okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И сепак како тоа - овде преферанс и кој е тој генерал?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)