Така го зафаќаме пра-дуктусот на тие „прагестови“ на човештвото - во уметноста, литературата, музиката - егзистенцијално, како методика на една нова метафизика    или, подобро и појасно: класиката сака „прикривањето“ на „изворите и пратемелите“    да ги направи видливи на „чистина“, а маниризмот сака закривеноста и скриеноста    да преовладеат над јаснотијата, т.е. класиката сака да ја прикрие мистеријата во една    разбирлива природа, а маниризмот настојува во тнр. идеја да доведе до дејствување    на самата прикриеност како таква.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)