Кога првпат почнав да го употребувам                               терминот “разговор” во врска со спроведувањето                               на терапија (de Shazer, 1988) сѐ што имав на ум                               беше дека она што едноставното набљудување го                               открива, е дека најголем дел од времето терапевтите                               и клиентите наизменично зборуваат.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 4-5“
              
              (1994)