Мажите точно знаеја што го предизвикува навалувањето на жените, но знаеја и дека одењето дома, предвреме, крие непријатности во себе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Популарната култура го обновува Еросот кој високата култура го беше потиснала, и така процесите поврзани со принципот на задоволство сепак не се само умртвувачки текови, бидејќи „барањата на Еросот се тие коишто како нагонски потреби го спречуваат опаѓањето на нивото и воведуваат нови напнатости“.7 Она што следи е краток преглед на неколку дела на британски уметници кои го свртеа вниманието врз себе последниве години, и осврт на референците што ја откриваат нивната поп-културна „втемеленост“ и којашто всушност овие трудови ги прави привлечни.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Но секој ден се јавуваа непријатности во логорот: уште од рани зори извидниците од соседниот „Логор на дебелите!“: домаќинот, готвачот, благајникот и другите задолжени за снабдување во логорот, дотрчуваа лути и бесни, викајќи дека Џеки им откраднал месо, салама, кашкавал, путер...
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Тоа чувство на непријатност во градниот кош воопшто не му се допаѓаше.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Односот меѓу отворот на непријатност во кружницата на задоволството и „крастата“ што се создава како последица на таквата изложеност, процес е во кој уметноста на деведесеттите често оперира.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Тие, значи, функционираат во популарниот код, но претставуваат и негова субверзија низ наметнување на или јасно критичен или вознемирувачки двосмислен став, како што низ популарниот „принцип на задоволство“ ѕирка и она „зад“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)