Желбата на записот е повеќе да се опише отколку да се објасни, и за мене самиот, досегашното повеќедецениско молчење, здржаноста да се доискаже во стихови мојот однос кон Рацина и кон неговото пеење, поривот но и несигурноста на моето доближување до него, почитта па отаде и стрептежот од јавно кажаниот збор на што толку мудро ни укажа Блаже Конески, дрзоста и дораснатоста на младиот поет да проговори со јазикот на песната за Рацин, за Рацин што го пробуди во нас идеалот на јазикот и убавината на поезијата.
               
             
           
            
            
              „Елегии за тебе“
               од Матеја Матевски 
              (2009)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
               
             
           
            
            
              „Послание“
               од Блаже Конески 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Несигурноста на Ѓорѓе ја забележа и Јана. Со цел да го извлече од ваквата непријатност, сама продолжи со претставувањето.
               
             
           
            
            
              „Последната алка“
               од Стојан Арсиќ 
              (2013)