постела (имн.) - го (зам.)

Полудуваше со залепени клепки: точно врз очите му лежеше студена арапска сабја, или боцкава жица, или танка змија, сеедно, тој зрак, тој ноќен призрак го менеше својот облик, и човекот како и да се наместеше во постелата го чувствуваше и остаруваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се разбудив. Се чувствував страшно премален. Од мојата постела го видов војводата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)