прозорец (имн.) - бев (гл.)

Огромниот кревет покрај прозорецот беше покриен со излитени ќебиња и со перница без навлака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Окната на прозорците беа чисти, со перденца, од вратата до огништето беше послана черга, врз ковчегот под прозорецот до огништето весело шарена памучна покривка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од малото сопче на источната страна од куќата, бидејќи стаклото од прозорецот беше се скршило и бидејќи таа соба не ја употребував ни јас сега, ниту ја употребувавме при поранешните доаѓања со Агна, слушав црцорење на ластовички.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зарем не можела да застане понатаму, ако не ја интересирам (оти прозорецот беше голем, и дури, малку понатаму имаше поубава глетка за набљудување дожд)?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сивото небо вон прозорецот беше близу, беше допирливо со рака. Раздразнуваше. Го копаше видот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Прозорците беа отворени и надвор се слушаше музика од куќата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
VIII. Со прозорецот беше набргу готов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред него беше една средена собичка три на три метра, во едниот агол беше дрвеното самоделско  легло, во другиот гореше големата печка, над неа граот беше зоврен, до прозорецот беше масичката, а на ѕидот од дебели греди висеше неговата пушка, фенерчето и уште неколку листа хартија, од кои едно беше минатогодишен календар со ливчиња што се откинуваат секој ден, на кој стоеја сите ливчиња неоткинати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По некој прозорец беше осветлен со матна светлина од ламба; во светлите квадрати ќе се појавеше сенка, ќе се протенеше и ќе се изгубеше оставајќи жолтеникава празнотија зад себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кабинетот на доктор Миха всушност беше подрумска ќ елија, на чие прозорче беа извадени само решектите и на чија врата, место затворенички број сега беше испишано неговото име, пак со енигматични предзнаци: др. мр. пр.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа што сакаа да го видат цело време беше некаде потаму од она што го гледаа, но и не можеа добро да видат зашто прозорците беа од бледожолтеникаво провидни каучукови плаки опшиени во мушамени рамки, така што изгледаа како исплакнати во некаква матна вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Секогаш ролетните ги држев спуштени до доле, иако прозорците беа свртени кон Запад па ионака не влегуваше многу светлина внатре - а и ѕидовите беа обложени со ламперија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тргнав кон спалната на Цецилија – таму лежеше таа со писмо покрај себе, и празно кутивче таблети на ноќното масиче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во станот. Сите врати и прозорци беа отворени – во станот се слушаше само звукот на провевот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помислував често и на бегање, но не знаев како: прозорецот беше со железни шипки.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Прозорците беа широко отворени.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мина веќе доста долго време кога тој си дојде на себе, затоа што зад прозорците беше длабока ноќ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отсечената глава се стркала по асфалтираната надолнина и се удави во реката Е., а самиот студент се најде во длабок заборав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)