Кристалните прозорци светкаа, увото се напрегна и ја затегна својата слушна опна уште  посилно — сите сетила на градот се раздвижија како некаква невидлива внатрешна луња, броејќи ги  вдишувањата и издишувањата, скриениот и нејасен дамар на луѓето, слушајќи, гледајќи и вкусувајќи.
               
             
           
            
            
              „Лек против меланхолија“
               од Реј Бредбери 
              (1994)