Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.
               
             
           
            
            
              „Дружината Братско стебло“
               од Јован  Стрезовски 
              (1967)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Кети стоеше крај прозорецот додека птиците јадеа и разговараше со нив на бебешки јазик, со глас за кој таа сметаше дека е најблизок до гласот на мајката-птица.
               
             
           
            
            
              „Невестата на доселеникот“
               од Стојан Христов 
              (2010)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ех! Но сепак, една мала искра на надеж     потајно живее во кучешкото срце на К*, кој постојано виси на прозорецот додека неговата     сосетка минува низ дворните површини, ех, си воздивнува К* со надеж за тој, некој, еден     ден, ех!
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 35“
              
              (1997)