ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Последниве години се успокои од тоа. Му се гледаше дека е така добро да си живеат и да си стареат двајцата еден покрај друг, во оваа мирна куќарка скриена меѓу дрвјата во големата бавча, две свеќи во тиха црква што си горат и ќе догорат.

Често се случува кога ќе се задржи овдека, во гостинската одаја, некое од нив да се разбуди, сонувало лош сон, да дотрча ваму, па побрзува да отвори и - силно се изненадува: нагрнат со веленце, по чорапи и со свеќа во рацете доаѓа Јосиф.

Оди помоли се и запали свеќа в црква која било, те молам.

”, kaže gospodin Fjodor, tako da i slikar dolazi do prozora da zajedno gledaju kako se poslednje umorne kapi jure po staklu ne bi li nestale jedna u drugoj.

“Spoznajnim orgijama očišćeni za sveta dela”, kaže slikar oblačeći Fjodoru njegovu roze spavaćicu, i idu da spavaju pokrivajući ćebetom kaveze s pticama. * sedamnaest godina, mrtav već 70-80 godina, šljapkajući kroz te lokve svetlosti, već vrlo načet tom kišom, zaljubljen - na svim prostorno-vremenskim nivoima - u sličnu takvu avet što mu šapće -razlivajući se, krnjeći se, ili na čas zabljeskujući (Senka) po tim kelnskim zidovima kao jedan varljiv plamičak od već namočenih šibica, što sve (predstavu) gledaju gospodin Frankenštajn i njegov pomoćnik Grbavac koji voli “oble ženske zadnjice od 14 do 50 godina” i jede bube, kroz taj okvir noći, ili samo čitajući urezani kineski tekst?! * “Stameno, pseudototalno”, ta slika - kaže ukolaženi (ko-laž) gospodin Muzil, najrespektovaniji taksidermist od strane tog slikara, a vrlo poštovan (uz gospodina Džojsa, koga tu takođe spominjemo) i od Pandalfa V. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 85 дел II Значи, двете жени се досадуваат додека нашиот Фјодор бара свеќи во кујната.

Една вечер ја видов, на мојата улица, токму под мојот прозорец и Луција; беше во првиот ред, со свеќа во раката што ѝ го осветлуваше убавото лице, и извикуваше: „Да живее слободата, да живее новата народна уметност!“.

А кога на сред искачување Лествичникот списка дека свеќата во рацете на Филозофот се изгаснала, јас речиси скокнав од радост: за мене не настана темнина, оти околу телото на Филозофот повторно сјаеше оној облак од виолетова светлина, и јас повторно гледав!

Тој напред, со свеќа во раката, со оган- виделина по која одев јас, помалку што гледав.

Лествичникот се возвишува пред другите и прави добри дела само заради пофалба од логотетот; неговата свеќа во храмот свети само додека има луѓе што ја гледаат и ѝ се воодушевуваат, велеше.

Одблесокот на искрите од очите врз водата го изненади: му се пристори, небаре сите свеќи во животот беа запалени и светеа од неговите очи, од стаклените леќи што одблеснуваа, одбивајќи се од водената површина како две мали езера, во кои беа измиени сите покајанија на светот.

Горењето на вечниот оган во нашето тело значи живот, горењето на нашата свеќа во срцето е љубовта духовна.

Палеа свеќи во малата црквичка, а потоа испоседнуваа под сенките на буките, ги распростираа големите черги и почнуваа со гозбите.

Запалив свеќа во темнината на храмот и си влегов во сопствениот мир.

Низ телото на школката, не само што го слушам морето како бунтува во карпите, како дише и издишува, туку гледав чудна глетка: гледав морски брег, на брегот висока стена и во неа издлабена пештера, во длабочина трикорабен манастир со седум кипариси од левата и седум од десната страна, кај нив параклис и висока камбанарија, гледав калугери како влегуваат и излегуваат од манастирот со запалени свеќи во рацете.

Малечката разбушавена гејша со свеќа во проѕирната рака мрмори, претпоставувам: „кој би помислил, ај, дека во тој старец, ај има толку крв, ај“.

Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.

Го потпирав челото на тупаници и пак бев во собата под слабата светлост и меѓу сенки кога влезе Борис Калпак, поточно тој веќе беше во собата кога се тргнав од чинките на мртвите за кои не запаливме ни половина свеќа во некоја црква.

— Ни слегувам, ни в куќи влегувам, Дури с очи свекрва не видам. (Пред да заврши песната, младенците држејќи се под рака и со запалени големи бели свеќи во десните раце застануваат пред вратата.

Ќе одам да запалам свеќа во црква.

Црни испукани раце боцкаа свеќа во прекрасна алеја.

Со поглед можеа да ги запалат восочните свеќи во аголот. Разбрав, рече.

До трипати го обиколуваат црквичето - со свеќа во десната рака, а со левата дланка го засолнуваат пламенчето да не би да згасне - ако згасне не било на арно...

Таа ме погледна изненадено: – Ние, сине, си палевме свеќи во цркви и во џамии одевме. И рисјани доаѓаа во нив!

Тогаш јас, не знаејќи за нејзиното бекташтво, за одисејата на нејзините гени, неупатен, ја запрашав: – Мајко, зар ние не сме муслимани и не палиме свеќа во црква!

Дење и ноќе светкаа кандилата и свеќите во црквата и во сите манастирски простории.

Ноќта ме труе со зло, сами сме јас и осаменоста.

Денот умира зад планината, се пали свеќа во осамена ноќ и од тишината барам утеха.

Мајка ми, макар од друга религија, според добрата традиција на меѓусебна верска толеранција, идејќи во манастирот Свети Наум и од онаа страна на границата, од Албанија, и од оваа страна, од Македонија, редовно секогаш палеше свеќа во манастирот.

Зачуден зошто мајка ми пали свеќа кога е од друга религија, таа ни одговараше дека и кога живеела во Поградец, палела свеќа во манастирот Свети Наум, како што православните Албаници, оделе во џамии...

О, сестро Чано, добро ни дојдовте! Ние со мајка Перса и Пеличка тркнавме до црквата Света Богородица, забрането е да се слават верски празници, ама во слободно време човек може да запали свеќа во некоја црква!

Ковчегот со измиеното и променето тело на Сандри, беше поставен во средината на црквата, а околу него гореа свеќи во рацете на присутните.