Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години,     овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата     мотивација.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Воопшто     не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под     силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот     намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што     другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои     вреднувањето на неговата уметност...
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Сепак е     јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се     резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане     во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е     пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина,     понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но     дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и     методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната     содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни     креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија     од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)