стакло (имн.) - да (сврз.)

Му се чинеше како површината на стаклото да е куполата на небото, под која е затворен цел еден мал свет, заедно со неговата атмосфера.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На прозорецот ја гледа и пчелата што неколку утра му доаѓа и прпелка, удира на стаклото да влезе внатре.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Како прозрачниот оклоп на стаклата да го штитеше од сите тие слабости.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)