ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

За првиот приватен театар во Бугарија „Ла Страда“, формиран уште пред петнаесетина години, се сетив деновиве кога во дневниот печат прочитав дека има иницијатива за формирање на два приватни театри во нашава Македонија.

Трчав и се потсетував на театарот во земјата што го роди театарскиот гениј, Шекспир.

Истата беше поставена во Народниот театар во Велес и во Народниот театар во Прилеп.

На прашањето поставено од проф. Мирослава Кортенска, објавено во месечникот за литература, уметност и култура „ЛИК“: „Како би го определиле новото лице на театарот во почетокот на дваесет и првиот век?“

Каква е улогата на театарот во целата оваа ситуација? Суштинска.

- Роза е драматург во првиот приватен театар во Бугарија „Ла страда“. - Улицата. - Токму Улицата.

Да видиш- да не веруваш, особено ако имаш увид во работата на театарите во внатрешноста.

Летајќи на „слепо“, со лошо научени лекции, ја префрлаат ноќта од еден театар во друг, па публиката се чуди зошто е така ниско приземјена.

Беше загрижен. Се плашеше дека за претставата на еден од националните театри во државата нема да има публика.

Во неа се наоѓаат седум од единаесете театри во Сфија, а театарската сезона завриш на крајот на јуни.

Маниризмот е нешто друго. м Не мислиш дека театарот во однос на филмот е ко Балкан во однос на Европската Заедница? Или сепак не е мртов?

Комеди Франсес добива пари од државата за да го игра Расин и Корнеј или националниот Британски театар за поставки на Шекспир...

Во секој случај немаме друго освен да бидеме апсолутни хибриди. Сите заедно.

Кој ги финансира Ла Мама или Паблик театар во Њу Јорк или било која off сцена? Државата најмалку.

Основната противречност што отворено и јасно ми се наложуваше во скорешната мисија, како писател во театарската делегација беше: како да се избегне да се избере драма со утилитарна соц-реалистичка ориентација која сигурно не би имала успех на сцената на Албанскиот театар во Скопје.

Мојата мисија беше јасно назначена – како писател требаше да учествувам во изборот на албанска драма, што требаше да биде играна на сцената на Албанскиот театар во Скопје.

Сите театри во Албанија, нашиот, централниот во Тирана по­себ­но, ќе се обидат во зенитот на нивната уметничка моќ да му се оддолжат на великиот Сталин, за сите добрини што ѝ ги направи и ќе ѝ ги прави на нашата земја, на про­ле­та­ријатот од целиот свет.

Меѓу публиката се собираа повеќе видни личности, како на пример битолскиот сликар Мелников, познатата глумица Мирјана Будимировиќ од Белград, глумицата од народниот театар во Скопје Мери Потхраски во друштво на колешката Живка Срдановиќ и режисерот Јосиф Срдановиќ, госпоѓата Здравковиќ од друштвото на пријателите на уметноста „Јефимија“ од Скопје – специјално дојдена за тој настан, како и грчкиот, францускиот и турскиот конзул.

Ме прашаа за театрите во Њујорк. Реков дека можеме да ги искористиме.

Бев дојден во родната земја во својство на писател, за да селектирам драма од албански автор која требаше да биде поставена во Албанскиот театар во Скопје.