Затоа, штом се симнав од валканиот    воз и минав низ Железничката станица, една стара зграда што и по својот изглед и    амбиентот недвосмислено потсеќаше на последните романтично утописки денови на    грофот Толстој, без нервоза тргнав пешки низ паркот што започнуваше веднаш тука,    едно дваесетина метри подалеку од станицата.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...
               
             
           
            
            
              „Бојана и прстенот“
               од Иван Точко 
              (1959)