Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Гилхрист почнува да се занимава со сонот и со успиените тела 1987-та, и од тогаш работи цела низа перформанси на таа тема.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така браќата Чепмен во една изјава дадена патем развиваат занимлива археологија на сленгот како „реален“ говор, најнепосреден и највисцерален дискурс.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во еден од нив, изведен во Лондон 1994-та тој експериментирал со галвански уред за кожни реакции којшто ги засилува електричните реакции на заспаното тело во простор.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Токму тој Беки кој во еден петпаречки таблоид ме нарече „шугле“. Ех, Беки, Беки, како се заеба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Овие структури ги кријат, но браќата Чепмен во своите инсталации ги изнесуваат на виделина, така што тие стануваат вознемирувачки дури како иконичен знак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко ми во еден разговор беше го запрашал Чанга: „Има ли пекол?” „Има!” „Кога?” „Кога се губи надежта!”, одговори тогаш Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми во еден од последните разговори, претпостави дека најодговорниот за козјото прашање е можеби надвор од земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тргна да си оди и, во еден момент, се сврти.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Да“, продолжи Владе, „така што во еден момент имало два мухтари. Маказар се поделило.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Времето од нешто повеќе од еден век, го направило своето - изменета површина на земјата, во еден период засадено лозје, потоа и лозјето напуштено и исушено. Околината, исто така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имајќи ме мене, тој зајде и така се најде во противречност и сега, како што вели и самиот во една своја песна, ќе мора да ја повторува лекцијата на животот, ако воопшто има веќе време и ако воопшто има веќе пред кого, да ја раскаже таа лекција и одново да го положи испитот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пилотот во овој случај се чувствува втопен и потполно присутен во еден виртуелен свет, којшто наизменично се поврзува со реалниот свет.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повратната спрега може исто така да овозможи врска со некој актуелен авион, така што кога пилотот управува со палката вистинските авионски мотори се вклучуваат или вистинското оружје стрела.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го знам нивното маало, зашто навратував кај мајка му и носев алишта за теснења, поправки и поткусувања и како што ќе влезев во маалото ќе ме пречекаа исти гласови на две жени што везден се довикуваа: - Сара! - ќе викнеше едната - Што е Бела? - ќе прашаше другата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Живееја во една од оние улички во кои куќите се толку збутани една во друга, што комшивките знаат што манџа во чија куќа се крчка, кога се подготвува пастел, кога, бурмуелос или алхарос7.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нашла работа во една кантина, веројатно како садомијачка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Иако во една од минатите Маргини веќе објавивме дел од тоа необично радио-творештво, субверзивната „антилитерарност“ што зрачи од овие „компресирани небулози“ нѐ натера да им се навратиме пак.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Седевме во еден католички манастир, реквириран за потребите на народот, нѐ хранеа со конзерви од американските пакети.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Туку, во еден момент, тој запре. Погледот му се управи кон вратата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да си роден во едно планинско село на Македонија и до твојата десетта година само да слушаш дека постојат и други села освен твоето и други луѓе освен оние што ги познаваш!

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Можеби пред неколку недели и тоа во една долга морничава ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја слушав како плаче, како шета низ куќата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она што возбудуваше во целата таа работа (а јас подоцна го најдов во една француска книга на еден познат антрополог, што ја купив во Париз, при едно гостување на циркусот), е што партијата на Луција нѐ врати назад, на едно порано еволутивно општествено скалило: во добата на примитивните, со транс и еуфорија опседнати општества, таканаречени дар-мар општества, каде основни форми на општествената комуникација се маската и трансот; пред тоа живеевме во таканаречено општество со книговодство, во кои мимикријата, маскирањето и занесот исчезнуваат (затоа комунизмот беше помалку жив, одвратно немагичен и црно-бел по однос на општеството што го градеше партијата на Луција) и се повлекуваат пред компромисот меѓу наследството и способноста, кои се два основни фактора што ја определуваат иднината на единката во тие општества.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меѓутоа, поради сиромаштија, морале да прекинат и да бараат работа; Ина почнала да работи во некоја кафеана; таму била и танчерка и келнерка; таму го запознала и момчето во кое се вљубила, а кое ѝ ветило подобра работа во еден поголем град.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ве молам, кога ќе се врати Луција на училиште, внимавајте малку на неа; знаете, таа е во еден вид депресија; мислам дека тешко се снаоѓа; некој од класот ја навредил со некое ливче-шеталче по класот и напишал нешто недостојно за неа; замислете, има луѓе кои и тоа го прават, па за жените пишуваат гадости; не се сите како Вас па да им испраќаат рози во песни“;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во еден миг викна: „Ти си обична свиња, Јан Лудвик!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Отидов на закопот, но не чувствував ништо; се видов со брат ми, но не чувствував ништо; ја видов Луција во една продавница со Земанек, но не чувствував ништо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двете бои се потопени во една.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И така нѐ стемна денот и ноќта ја преспавме во еден ендек.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Влечеме скапани и смрзнати нозе и не знам кое време стигнавме во едно село.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Откако лекарите рекоа дека е некое силно труење и ја сместија Ели во еден кревет, цела ноќ преседовме со Вера крај неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Така, во едно писмо од Иван Сапунаров (од Костурско, бивш студент во С.Петербуршката духовна академија, еден од основачите на ТМОК и негов прв претседател, потоа учител во Солун и член на ЦК на ТМОРО, задолжен да кореспондира со кружоците во Русија) од Солун од 15.12.1902 год.. одговарајќи му на претседателот на ТМОК Христо Шалдев, меѓу другото пишува:

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јагиќ беше наклонет кон посебноста на македонскиот јазик и тоа и јавно го изрази во една своја статија во виенскиот весник „Die Freie Presse” во времето кога Мисирков беше уште во Битола, којашто предизвика остра реакција на Балканот; особено во Белград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие идеали се изработуваат од историјата на народот, но се изработуваат во еден долг историски период.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како младите луѓе што во работењето претпочитаат скокови наместо постепено, но постојано работење во еден ист правец, и младите народи ги претпочитаат скоковите пред постојаната упорна работа во еден ист правец.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој народ, којшто е првата последната причина за сите наши несреќи, со своите глупави постапки нѐ наведе во една нерамна борба со Турците во најрешавачкиот момент нѐ остави на произвол на судбината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓутоа, во полициските записници стои дека на 4.11.1890 год. во една поголема група сослушувани ученици и студенти од Македонија бил и Хаџиташковиќ и дека дури утрето и таа група го напуштила Белград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако со нашето отцепување од балканските словенски народи го постигнеме соединувањето на сето македонско словенско население во едно цело, ние не ќе ослабнеме, туку ќе се усилиме, така што од исполнувањето на идеите што се развиени во таа книга само ќе се оправда пословицата дека силата е во соединувањето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти во една мала книга, како што е оваа мојава, не може подробно да се разгледаат сите засегнати прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Станува збор за едно четиригодишно дете кое побарало засолниште, можеби за да ја избегне санкцијата на родителите, во еден кокошарник.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој во еден мал подавалник носи за јадење.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Како “oneste signore” тие владееле со општеството, а на уметниците им служеле како модели.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во еден дворски балет изведен токму 1600-та во Болоња („Планината на Кирка“), кавалерите се претвораат во животни и обратно. И пак: она неживото оживува!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Рафаел бил вљубен во една таква куртизана, Форнарина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

МАНИРИЗАМ четврти дел Густав Рене Хок Извртениот свет Едноставниот принцип на создавање „арчимболдески“ беше широко прифатен во театарот, балетот, карневалот и модата по 1600-та.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Живеев незаконски во една гарсониера во Карпош III.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Веќе беше истрчан низ вратата и веќе беше зел да го дроби тој снег, забиен со своите скокови во неговата длабочина и завиорен во еден огромен круг околу зградата на својата пилана, среде таа шума, чии што дрвја прилегаа повеќе на облаци од окит, а здивот веќе му збиваше во градите како триста тапани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оние застанаа во еден миг. Тие знаеја за него, тие сите го сеќаваа одамна на прозорецот него, но сега застанаа сигурно и од нешто сосема друго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше едно јарче, Змејко сега можеше добро да ги здогледа неговите рокчиња, израснати правугоре, а таму свиткани како куклушки кон назад, и тоа јарче потрепери во еден миг и го побара со погледот, просто како да се помачи да се оттргне од сосредоточеноста на неговиот поглед, да избега пред неговиот нишан, тоа се обѕрнуваше неколку пати, како фатено во таа смирена низа дивокози, а сосема, само и изделено од сите нив со таа неспокојност, во која беше готово уште во следниот миг да отскокне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Уште долго се превиткуваше на своето легло, загледан во една точка и далечен од денот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А оној продолжи и сега да отскака исто како да не се случило ништо, цепејќи ја белината на сиот оној простор нагоре, пречекорувајќи и по десетина метра во еден заграб, додека земјата подмолно протатнуваше од секој негов скок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Глад, олицетворена во еден ваков мршар. А зината и вистинска, како најматната понорница. Беа обајцата - глад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа се паѓаше во еден од следните денови, веднаш по оној ден, кога видоа првпат дека и во нивниот ходник влегло сонцето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По долго барање ја најдоа закалуѓерена во еден манастир.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ги разбудувам децата и слегуваме долу, кај кравата, кај магарето. Се пикнуваме во едно ќоше, се криеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А после чувме и гласови, вели, дека во еден полк се разболеле деветстотини војници. 190

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мачно е да си тажен во еден олку убав ден, рече Роден Мегленоски, и ваков ден не е за погреби. 10

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нѐ воведе во една гостинска соба, бела ко јајце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега трчам назад, го растворам шеќерот во едно пајнче, и му ја кревам главата на Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што ќе научиш таму во едно тесно, зачадено одајче. Од чадот не се гледа и учителот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јадевме само жива пченка, вели, влеговме во една нива и накршивме кочани пченка, вели, и после нѐ болеше многу срце. Нѐ свитка мевот од бола, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Двајца војници влегле во еден бостан и кинат лубеници, вели, кинат и ги удираат од земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Bo барањето на што поубедлива документарност при интерпретација на личните и општи судбини, зафатени од виорот на Балканските војни и Првата светска војна, покрај кажувањата на десетина преживеани учесници од Македонија (со кои успеав да се сретнам во Битола, во Солун, во Берово, во Горно Коњаре, Скопско, во Ваташа, Кавадаречко, во Слојштица Демирхисарско, во Жиово, Мариовско, во Претор, Ресенско и т.н.) ненадоместлива помош ми беа и белешките на учителот Милорад Марковиќ, односно неговиот „Воен дневник“, којшто во еден поголем дел е воден на боиштата во Македонија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа е чудно зошто во оној ден, кога појдов како и секој празник кај својата свршеница, неочекувано стасав во еден непознат кварт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И кога се спогодија и влегоа во една споредна улица, потрчав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Веднаш ги сврти шесте бројки, но со толкава напнатост и со толку брзање, што не беше сигурна дека тоа е нејзиниот домашен број.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше фрлено небрежно, дури се чинеше презриво, во една од погорните прегради на кутичето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По осуммесечна работа, кулата достигна сто метри височина и, по тој повод, на работниците им беше приредена гозба, во една гостилница покрај Сена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој стана, тие двајцата се бакнаа и додека сите гледаа во тој бакнеж, таа се ракуваше со него, иако обете нивни раце беа обвиени околу нејзините раменици.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На работ стоеше запишана забелешка од раката на раководителот: многу вознемирена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Докторот се исправи во една величествена положба.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сред сета мешаница, се обиде да се заштити од залутани удари и, не знаејќи ни самата како, се најде во една напуштена канцеларија во која здодевниот звук на еден стар телефон не престануваше да ѕвони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Погледни ја цевкана“, ми рече Клод Галиме, најмалиот и најподвижниот во целиот тим, со кого брзо се спријателивме.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Жеравот се почувствувал ништожен во споредба со големите жерави. Бескрајно очаен, слетал крај реката.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Небичас дамката оживеала и станала џуџест жерав, по многу нешта сличен на еден цртеж во Музејот на современата уметност во еден град.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еден ти и една јас, еднаш во еден агол од една соба...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Одам таму каде сѐ започнува каде сѐ се раѓа, каде ќе се сопнам од вистината и разбудам во еден друг свет, каде ќе можам да бирам како ќе живеам....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Зборови кажани од срце, ставам на лист хартија, за да те потсетуваат на кажаното еднаш во еден миг од животот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Таа тенка линија каде се завршува и почнува, за мене секогаш е почеток, на едно утро, на еден ден, една ноќ, во една прегратка, за некој може не е, но за мене таа е живот....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во еден миг сум на твоите гради, а веќе во друг, само го барам твојот глас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Поглед на едни очи во една соба за двајца... солзи за да ми го измие лицето од секојдневието.. една прегратка за вечност за да ја чувам во себе себично додека дишам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Оној што би требало да воспостави културен критериум (трансценденталитет) ѝ се предава на иманенцијата на оние на коишто критериумот им е неопходен за цивилизиран живот - за тие да го издржуваат во еден нецивилизиран живот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Нашите тагови својата вера во вечното убиство, и сите ритуални пракси во врска со тоа, „информативно-политички” ги беа разработиле, и имајќи ја, за разлика од индиските, целата држава в раце, праксисот на своите верувања го претворија во една канибалска војна.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Изминатите месеци не работеше ништо; две години беше вработен во еден институт за патологија, што значи дека околу две илјади трупови минале низ неговите несвесни раце; на некој необичен и необјаснив начин тоа го беше истоштило.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Баш пред некој ден читав во еден весник дека, замисли, во еден град кој се вика --- Македонија! --- во државата Алабама, отвориле ново основно училиште во најмодерен стил.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во посебно сеќавање ни остана на сите присутни амбасадори од стотина земји предавањето на тогашниот Претседател на претседателството на СФРЈ Лазар Мојсов и претседател во еден период на Генералното собрание на Обединетите нации. Го сметаа за еден од великаните на југословенската дипломатија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Миризбата на јасминовите цутови, бојата на портоколавите и лимонови цветови, зреењето на калинките, играта на морските бранови во близината ме пренесуваа во еден свет на кој физички му припаѓав, но не и целосно емотивно, духовно.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И во еден врел јулски петок, ден кога Алах име на поблизу на правоверните, Липа Рипс и Рубина Фаин како руски дворјанини под дипломатски имунитет, доаѓаат во близината на светото место на кое, заштитен од проверени азиски и европски гардисти, дел од низам џедит, нов ред во војската, стар осум децении,можеби од Курди, Сиријци и балкански потурченици со барутни срца в круг околу џамија во која се моли Абдул Хамид.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа се случи на едно друго скришно место што го знаеше Џулија, камбаната на една руинирана црква во еден речиси напуштен дел од градот, каде пред триесет години беше паднала атомска бомба.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го најдов во една книга на кануни и фермани што ја уредил туркологот Александар М.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Од друга страна, си велам, дали сум сигурен, дека пак не би направил исто да се најдам така зајден во еден чун?...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во едниот од џиповите ме зедоа и мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Последното што го најдов испишано од некоја книга, како потсетник за нешто, не сум знаела за што во тој тогашен момент, беше: “... недостигот на лична смисла и суштина го добива својот најсилен израз во едно судбоносно осакатување на животното чувство, на едноставниот секојдневен живот во неговата повеќеслојна и раскошна целина“.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Невестата Менка донесе пагурче со ракија и во едно ваганче сирење и пак си отиде некаде по нејзина работа ... — Та, така Петко, а? — Започна пак Карабуклијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во еден период, најчесто ја кажуваше поговорката: Shqipëria nje pëllëmbë e ngriti boten në këmbë! (Албанија, педа земја, сет свет на нозе го крена!) Татко, во тие моменти, ќе ја погледнеше, небаре отсутно ќе се согласеше, во потрага по новата кота на нашиот егзил, а ние, децата, настојувавме во разните фази од животот, вистински да ја протолкуваме Мајкината поговорка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа сметала дека нејзината штитеничка, со малкуто француски и грчки што ги знаела покрај албанскиот јазик, ќе успее да ја следи наставата во едно од тие училишта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бев отишол, да се понудам, дури до Антони... во една фабрика за тапети.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мајка ми беше многу растревожена што беше таков исфрлан...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Џабе се трудеше и земаше квасец, пак не му беше подобро.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И стана ироничен: а јас сум само пламенен навивач во еден натпревар. Пасива на животот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Влезе. Полека ја затвори вратата на крчмата и се присобра во еден агол.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дали ќе видите некој сон оти јас сум во една пуста земја кај што петел не пее!

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Дошле на Солун и влегле во една гемија та се упатиле за на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Дури си мислел така Силјан, сам беше го оставиле во една одаја луѓето, чунки ошле да ги наранат имањето.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сребрени ѕвона ѕвонат слобода што тоне Во една мала епоха сонатини.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Угреа само в соне, во една замаглена злата, Кога догоруваше и времето и кога и земјата на прсти се дигна скрбно пеејќи врз нашата пепел клета: - За многаја лета, за многаја лета.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Бев прочитал во една книга со геометријски цртежи дека аголот на гледањето сосема го менува впечатокот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Надвор дуваше ветер. Слабата светлина од борината ставена во еден тас над огништето, одвај успеваше да ја осветли одајата некаде до половината, така што снаата ја криеше мракот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Не, по таму, во едно наше село, таа се пее.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Добро, - вели продавачот и им завиткува нешто во една хартијка. – Еве, деца. Децата излегуваат надвор.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Патуваше така Зоки од еден мал град во едно големо село, па покрај една широка река до едно долго море, дојде во една тесна улица, а потоа изби на еден малечок плоштад, па виде една ниска планина и се искачи на една висока рамница, и сѐ така патуваше и патуваше по целиот, по целиот свет...

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но, во еден миг нешто направи – пак! – и балонот го снема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зоки најпосле се досетува. Одат во една продавница.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Се чинеше коњот и неговиот јавач се едно суштество што одвреме-навреме се раздвојува, па секоја од двете засебни единки тргнува по некој свој однапред одреден пат, но веќе во следниот момент двеве разделени единки повторно се слеваа во една нова поцврста целина, која, барем така изгледаше, ништо повеќе не може да ја раздвои.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оној кој збори туѓи јазици на соне зазира ли од заветот во којшто „никој не се срами што страда и вика од бол“15 зазира ли од името свое култот свој, па се таи, таи, притајува во еден друг бог - матичен?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во еден друг град маркизот ги спушта завесите и се соблекува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мојата помисла во моментот беше дека се наоѓам во една од сликите на Ван Гог во која е прикажан чемпрес, а зад него се ѕвездите и целото небо, насликано како на крај од огномет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Беше ги слегле во едно нивиште под патот и веќе им ги врзуваа очите.