во (предл.) - мене (зам.)

Во мене, внатре ме преплашија. Овие стрели ме разнесоа...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Иако надежда последна умриа во човека, јас ке ја подрзам жива во мене, таа спасителка- надеж мора да остане жива во мене...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Возбудата растеше во мене! Како никогаш досега, сега бев посигурна дека ќе тргнам, ќе се насочам кон минатото, истражувајќи што е тоа што ги величеа моите предци.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Помислив: А во мене?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се напинам, се напинам со сета сила, но енергијата ми останува некаде во мене, некаде во стомакот, некаде во некој празен простор во желудникот, таа тамо лебди како пердушка и нема во себе никаква тежина со која ќе налегне за да потисне нагоре енергија која ќе ми го поткрене јазикот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чудно како при вакво сознание кое ми влева страв и очај во мене тлее и една радост што јас ќе ја спасам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што стравот во мене расте така полека сфаќам дека ова е привид, дека јас се наоѓам врз вулкан кој туку што не почнал да блуе црвена, крвава лава и сакам да побегнам, што побрзо да побегнам оти веќе слушам подземјето татни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Па сепак од тој напор како да се скина некое конче во мене и туку се најадов станат од креветот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А јас ја гледам таа слика и во мене се буди една гордост, му се фалам на некој западен човек, му кажувам дека јас сум потомок на овој јунак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го видов Перета Катин. И тој беше застанал и гледаше во мене. „Вода“, викнав. „Се врати водата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во мене сега вирее добрата намера, онаа потреба за која еднаш веќе ти пишував - да изорам нива, да посадам дрво, да ископам длабок бунар, па и црква да изградам и на неа, место еден, два крста да ставам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неколкумина ги свртија главите натаму и пак ги исправија, гледајќи во мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можам ли да речам, како оној голем филозоф, дека ѕвезденото небо над мене и моралниот закон во мене, се нештата кои ме определуваат?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Залегнатата клица, заразата на еден живот на судири и амбиции од кој бегав и навистина сакав да избегам, се опираше во мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зедов книга и сакав што побрзо да заспијам со неа в раце, но сонот не доаѓаше и јас почнав од некаде, без ред, на случајно отворена страница, да читам: „...во мириси што продираа длабоко во крвта и стануваа дел од мене, мирисаше на живот што со ситни гласчиња и движења се обединува во нешто силно, посилно од сѐ што би сакал, неделиво од мене, исто што и јас самиот, сѐ уште непронајден а желен... и мирна светлина е над мене и над светот, трага од нешто во мене, нешто што можело да биде и што било, нешто што ќе биде ако истраам во оваа празна состојба, без одбрана и без заштита, со браната на навиката и свеста и волјата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По некое време, Владе историчарот замина, а во мене остана мислата за гробот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но сето тоа не е толку важно, важен е големиот балон што е надуен во мене и што ми создава чувство како да лебдам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми требаше голема сила да останам мирно седнат на столицата наспроти младиот човек, без да ја оддадам возбудата во мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Во мене, сепак, има некоја празнина, како пропуштена можност“, не издржав, на крајот од краиштата, да ѝ напишам на Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеби затоа што има нешто во мене што соодветсвува, зашто е тоа ем строга фигура, ем нескротена сосем, упатена со десниот врв кон нешто далечно напред, кон она што е таму на крајот, зад ридјата и зад планините, зад капците и доловите, во правецот во кој беше тргнало да ита и она дете со торбето на грбот, со русото перче и црвените обравчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Остана втиснат во мене само оној стрептеж на возбудата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во мене имаше нешто што ме туркаше да барам докази пред другите за моќта на моите потфати. Сега потфатот навистина постоеше, но резулатот беше нула.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но не е важно дали јас имам и ќе имам доволно вода (иако знам колку е тоа тешко по однос на твоето доаѓање овде), посилен од тоа во овој момент е поривот во мене да преземам нешто што ќе биде важно за Маказар и за овие луѓе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Повреденоста во мене ќе го истисне, ќе го отфрли, ќе барам здраво место, тврдо тло, на кое ќе треба да ставам нозе и да застанам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас ја наведнав главата. Беше бесмислено, навистина, да мислам на тој начин, иако, признавам, преданијата од колено на колено, дека Кочовите биле големи непријатели на моето семејство, имаа земено место во мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Погледна во мене, и пак си го собра погледот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Очите на присутните веќе беа вперени во мене, како мојот коментар да ја убил баба ми.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Секое утро со самиот почеток на работниот ден, настануваше немир во мене поради сознанието за она што секојдневно се случуваше.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Ама ветувам дека нема да преземам ништо за да се заљубиш во мене.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ахх, кутрите тие душички кои толку многу надежи полагаа во мене.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Некаков немир се вгнезди во мене, ама се обидував да го игнорирам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На аеродромот во Скопје ме пречекаа мојот сопруг и Здравко, мој многу, многу близок и драг пријател.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Длабоко во мене остави трага тоа што од 1.200 деца колку што бевме во домот ни умре само едно, и тоа од струја.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По моите пресметки - во мене самиот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На лицето ми се појавува автоиронична насмевка: има во мене еден притаен алтернативец, еден прежиеван хипи и живнат „зелен” глобалист.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Неговото височество имаше доверба во мене, ја уживав неговата поддршка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој сега прави кариера на еден четврт континент.  Во еден дел од овој голем свет во кој, инаку, и по холокаусот не претстануваат насилствата: стари, сега и нови Берлински ѕидови подигнати на Кипар и во Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој разговара и гледа во мене.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Треба да знаете дека ројалистичките кругови традиционално ја помагале еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прави сјајна кариера на дипломат од највисок ранг и доверба на својата земја и во мене предизвикува извесно задоволство и гордост дека сум го познавал.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Градот го видов како град од почетокот на 70-тите, но во потесни рамки, и почнав да го споредувам со некои соседни градови, и го осетив сиот тој шлајм што цело време необјасниво бруеше во мене и ме прашуваше: Зошто?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кој е тој во мене што ме предизвикува на двобој? (Учи за да дознаеш сè, но самиот на себе остани си непознат), гностик.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Груви надреалистички концепт, или како што би се изразил оној, гладен по митови и псевдомитови во мене, чист детерминиран хаос.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Преживувам како обичен човек(обичноста е место од каде комотно може да се набљудува и ужива), но знам дека во мене се крие Осмиот патник.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
4. Луѓето ги подигнуваа главите за да погледнат горе во мене.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А во мене е вбризгано сознанието дека тоа знае да биде премногу јако, тие две спротивности, сијамски близнаци отидени на работа во странство и само понекогаш се слушаат по телефон.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Оклопот на бубачката во мене предизвика гадење.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Целото мое суштество се свиваше од таа измама, јас ковев страшна одмазда, но знаев дека таа ќе остане само во мене. Бев слаб.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Имав навик, веќе тврдо закоренет во мене, - одејќи по тротоарот, секогаш со десната нога да попаѓам на линиите со кои е испресечено циментото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кому и зошто му било нужно да ги светнува оние стари чевли, крпени со разнобојни парчиња, за да побуди во мене илузија дека ми се даваат како нов велигденски подарок.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Реално е вон мене и јас сум внатре реалноста, и реалноста е во мене самиот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тешко, без да сфатам дека јас го поседувам тоа што го имам внатре, внатре во мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дали тоа што е вон мене, е она што би сакал да е во мене?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Или претпоставете дака јас сакам да го стекнам надвор тоа што е внатре во мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можев да бидам добра само ако вие можевте да видите добрина во мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Јас” сум внатре во мојата кожа, но како надворешно можам да го почувствувам она што е внатре во мене, и она што е вон мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Што сакам да има внатре во мене?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Преку интроекција, да го ставам тоа што е надвор, во мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дали сакам да биде внатре тоа што е внатре во мене?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да кажеме: внатре во мене е реално, и внатре во нив е реално.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дали сакам да е надвор тоа што е внатре во мене?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Преку проекција, да го ставам тоа што е внатре во мене, вон мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас: Во песната сум Тој: Летнат Вишен Огнодишен: Тој. отаде сонот мој Отаде мојата куќа Отаде светот Отаде сонот мој И некаде Потаму од нив: Уште чека Дур од века Зборот незгаслив. чародеј Во глава ми Лаком змеј: Ноќум бдее Песни пее: Ча ро деј. сам Знам: И во самоста Сакам да сум Сам. мисла Ништо не ме мами Ништо не ме зачудува Во мене гори таа И ме полудува. сликата. песната.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Доаѓаа На полноќ Чиниш По договор: Стравот на еден Осамен човек И стравот На еден Осамен Збор. Корен Некаде во мене Шири и расне Длабок еден корен Огнозборен. Овошник Дрочен а мал Овошник Во кој сум се Пресоздал вода си „Вода си, Рече ноќта, Можеш Низ мене Да течеш“ „Веда си, Рече громот, Усти низ мене Сѐ што посакаш Да речеш“ ***
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Во мене: Кај се кријат И живеат И листот И Книгата. утеха Ако нема Измисли утешение: Штом заврши овој пат Овој друм Побарај ме на друг Там ќе сум.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Очаен е, Шепоти темнината Стегнат во моите Мрежи“ „Засонет е, Шепоти тишината Штом длабоко во мене Лежи“ Блага, летна полноќ. осамен клон Осамен клон. Виснат. Скршен.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Таа погледна во мене и повторно брзна во плачење.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се исправам полека и се обидувам со напор да издишам нешто собрано во мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Беснилото сѐ повеќе напнуваше во мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сѐ ми беше испревртено и ничкосано во мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Такво ми е срцево... Стегав нешто нараснато и згрутчено во мене и молчев.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сите погледнаа во мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пред најтешкиот крстопат сега стојам: оној во мене, кога повеќе не одлучувам јас!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Една црвена тркалезна самогласка утрово ми се препречила како коска во грлово и сега само аам и еам, само иам и оам, само уам...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Можеби ги менувам насоките, се мачам текот на мислата да го сосредоточам врз она што е бунт во мене, но, како и секогаш, мислата е многу потромава, побавна од зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И штотуку наближам до Сена мојот поглед ја напушта земјата, ме напушта и мене и тргнува да плови меѓу ѕвездите... и нешто длабоко тогаш се вознемирува во мене: моето човечко битие, горе меѓу ѕвездите, го препознава својот древен дом, своето древно огниште, мојата роднинска постела...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Привршија сите крстопати на земјата на кои, пред да продложиме, застанувавме како вкопани пред неизвесностите што ги таеја тие.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сите тие аам-и и еам-и, се некои кревки ластарчиња, витици кои потеруваат самогласките во мене за да ме потсетат дека јазикот, наспроти нас, е долговечно битие кое не престанува да потерува младици и низ постојана возобнова да го запишува и нашето име во нив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вчудовиден се џареше во мене.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одлетале кон јужните краишта. Ех, да сум ластовиче!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го налегнав, рацете му ги сковав наземи, така што беше како распнат на крст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И јас да летнам некаде далеку - колку да поминат овие небидници што ми се струполиле, колку да се заборават сите афери - па да се вратам - а мама и тато пак да имаат доверба во мене...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Хахаха! — онабшијата пак се насмеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гледајте во мене, јас шо ќе права — правите и вие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Вие само во мене гледајте, — им велеше Толе на сите што го прашаа што ќе биде и како ќе биде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој каде ќе може нека а преоѓа Црна и нека a ваќа Становица златна — си ја даде Толе командата и го јавна Белчета тргнувајќи на сред бел ден во заштита на опколените Златковци и Железаровци на ЛиЃураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти само гледај во мене...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кажете шо кабает најдоте во мене?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А за да и избегнете ниј, честете го јузбашијата, мулазимот, башчаушот и чаушите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пјеро: Нема веќе многу нешто во мене да се убие.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Има доволно лутина и бес во мене сѐ да замислам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Понекогаш очите, сетилата, вистината......ми се затворени во кошмар, а кошмарот е затворен во мене.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И сите заработуваме добро, подобро од било кога, бидејќи СИПА-та на Џонс може да прочита траги од сè што било во мене до сега и тоа ми го дава на дисплеј на јазици што можам да ги разберам.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Со ова уверување тој го следеше антропозофот Рудолф Штајнер, кој во ова преобразување на медот што го прават пчелите виде пример за самиот процес на животот - “хаотичниот, течен” материјал, отелотворување на “духовната топлина” и, како таков, неисцрпен извор на енергија - во “кристална скулптура... со правилен геометриски облик”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако нешто се повторува во мене до опседнатост, тогаш тоа е следниов парадокс: Постои единственост, но не се поврзува, и се “состои” од тоа што не се поврзува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Времето е скапоцено. 4Во својата книга Cirkonfesija споменавте дека имате уште едно име - Elie. 4Да, и тоа не е запишано во матичните книги, не знам зошто.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој таквите објекти и форми-формални објекти ги третираше како да се болни и како физички да мораат да се променат преминувајќи од цврста состојба во течна, така што нивната топлина да стане достапна и да може на луѓето да им прави добро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го разбира дури другиот, нему делото му се испорачува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа добро одекнува во мене - но токму како име на некоја друга личност, и плус е мошне ретко.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс еднаш рекол: “работите во мене” - чувствата и физичката конфигурација која можат да ја симболизираат надворешните културни работи - мораа во потполност да бидат трансплантирани: некаква физичка промена мораше да се случи во мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По овие зборови Веле го повиши гласот: - Сега сакам да знам дали е во мене грешката или во вас, старите мајстори, во вашиот табиет, да не сакате да дадете и на друг да се развива и да оди напред...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се наоѓам како во треска... Дездемона ги крева своите големи очи - во мене гледа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се обрнувам како виновник - да не би некој да ја забележал промената во мене.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Боже... Зошто баш во мене?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чувствувам како се кине и пропаѓа сѐ во мене...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите на светот да те напуштат, во мене секогаш ќе најдеш закрилник...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Почувствував мала непријатност, нешто се скрши во мене, убавото настроение исчезна. Зошто?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Живко ме изгледа како во мене да го препознал ѓаволот, но сепак се воздржа толку колку да ми сржи низ плунка: - Да не си го спомнал тоа уште еднаш пред некој велгоштанец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Пикни ја и сега, ако не ти е срам да се пикнеш во мене.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во времето кога позадлабочено трагав по историјата на Окијаревци и по нивните прилепски корени, во мене зачнуваше можната претпоставка дека Фетхи-беј Окијар барал од Татко да трага по корените на неговото семејство, низ документите кои веројатно се криеле во сиџилите на прилепскиот и на битолскиот кадилак...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Честопати, враќајќи ѝ на средбата со Ататурк, со сознанијата што ми ги носеа новите времиња, во мене се потврдуваше мислата дека секоја револуција, решавајќи го проблемот со забрзана промена на животот на луѓето, елиминира еден поредок за кој претходните генерации вложиле голем труд, големи маки и страдања...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мене се раѓаше нова мисла - каде ќе бидам пополезен и поуспешен во исполнувањето на Ататурковата мисија: дали ако останам во Цариград и ако се впуштам во брзата трка по хиерархијата на судската власт, или ако се вратам на Балканот, кај своите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татковите искажувања останаа незавршени на магнетофонската лента, но се врежаа и длабоко во мене.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мене како да се бунтуваат сите времиња. Времињата што ги живеевме и оние од книгите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И така, во мене започна да зрее идејата дека, во старите сиџили, на Балканот, кои ги прекри превезот на заборавот и до нив не можеше да втаса никаква лаицизација, се криеше и идејата за нечиј спас, но не се знаеше за чиј...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Фотографијата ја оживуваше во мене мислата како да се почне потрагата по балканскиот тек на животите на Татко и на Окијар...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Дали спијат? Дали јадат? И дали веруваат во мене?“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Луѓето велеа дека сите вредности се срушени; но, во мене се разбуди вечноста, таа оживеа и ги бараше своите права...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во мене дреме простак кој се клешти на ова разбирање и бескрајно ја исмева интелигенцијата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Стига и да помислам: зошто животот од вчера да не ни се случи и задутре - па сѐ во мене да пламне од сиво во розово.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Послушна сум спрема нешто што во мене постојано но нерамномерно звучи, ту укажува, ту заповеда.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И ете ти го тој, додека јас така си мислев, право над глава, над мене, почна да се врти како сврдел навртен во мене и почна да ми слегува тој сврделот право на темето од мојата глава.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И како што уличката тонеше во тишина, така во мене растеше несфатливото сознание дека, и покрај моето присуство на самиот настан, овде никогаш ништо не се случило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сонцето заоѓа на запад, најубаво време е сега, кога денот заспива, а мислата во мене е само овој самрак и вечер.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тело гори, оган в срце душа бранува, во таа музика на љубовта оган танго во мене никогаш не застанува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Неколку чифта очи постојано беа вперени во мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мене нешто мигум ме пресече во свеста, цел еден систем проработе во мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сеќавањето на нивните мисли за душата ми откриваа нови непознати сили во мене да ја издржам наложената аскеза во и околу Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во мене нивните извици предизвикуваат мачнина и конечно ја поместуваат точката на смислата на моето враќање.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Без да бидам вкоренет во ниедна религија, во мене постојано преовладуваше неодреден атеизам што најчесто завршуваше во рамнодушност кон мојата верска припадност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Убивајќи го мојот сон, како да сакаа конечно да го совладаат и Бога во мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Целта му беше да внесе немир во мене...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. не доцнеше, започна да говори со одмерен глас најмногу гледајќи во мене и очекувајќи само јас да реагирам: - Отсекогаш имало многу предрасуди и недоразбирања во врска со нашата земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
XIX Единствената добра страна на мојот насилен престој во Атеистичкиот музеј, храм на антиверувањето, беше неговата дијаболична сугестивност да го забрзува во моја­та свест и потсвест, поврзувањето на мојот поранешен живот со сегашниот, да враќа во мене заборавени, речиси архетипски семејни пораки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко внимателно го прочита расказот, благо ме прекори со глас на тивка човечка камбана, кој не престанува да одекнува во мене: „Сине, зошто без да знаеш дали Бог постои, ти го прогласуваш за мртов!”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со последните будни сили во мене, со надуеното куферче подароци, најмногу статуети и значки, ја минав границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие зборови постоеја и пред да ме затворат, да, и пред тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека имам зборови, неброени зборови за се она што се случуваше овие денови во мене. Можам и да ги искажам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби токму оттука, од ваквото разбирање на разногласијата што се надвикуваа во мене, беше поттикнато и она мое решение што сосема неочекувано му го соопштив на Ивана: дека можеби најумно ќе биде и јас да дојдам со него до градот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тоа го реков необично силно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели сепак е редно да ги признаам овие околности, или поточно да ги имате и вие предвид - реков јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не ли ти ме учеше да не истрчувам како прле пред магаре - објасни малку подоцна. – Сепак добро си постапил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Колку си чуден! Ме прашуваш иако знаеш дека сите се џарат во мене! Сите, до последниот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Како што ти сега ќе заминеш по вода така и него таа ноќ го снема“ А потоа се загледа во мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, да објаснам: тоа беше тој неизречен шепот што ми го донесе светлосниот бран за да ме разведри.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби ќе му помогнам да се смести!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да издвојам само еден показалец од она завидно множество што покажува кон мене?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тие зборови за среќа беа и остануваат само моја грижа. На никој друг!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Боге од Бањи за момент се загледа во мене со онаа негова итарпејовска изненаденост која истовремено ти нашепнува нешто за одамна истрошената (барем кај него) недоветност, која наеднаш, можеби и против неговата волја се мачи барем уште еднаш да најде место на неговото лице.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќерката на Ѓурчин! Ене ја, таму!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но можеби и разговорот што го водевме со Иван, кога дојде да ме обавести дека мајка му починала, ја разбранува во мене веќе одомената смиреност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Со какви грижи се соочуваат несреќниците задолжени да им создаваат потешкотии и грижи на недолжните луѓе кои тргнале да откријат или да наѕрат барем од далеку во некој малечок дел од своето минатото?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И од тој бран, во мене, во моите размисли, како да се разденува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледна кон неа а потоа и во мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега веќе можеме да мислиме за целосно средување на проблемот – реков – без да водиме сметка за времето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дека треба да објаснам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Токму во таа желба да ја изменам патеката на расприкажаноста на Огнена што го поттикнуваше грдото чувство во мене, реков дека сирењето е многу солено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За да останам буден најголема заслуга имаше вашата упорност а потоа и оној страв во мене, што го побудуваше вашето неодмерено инсистирање!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Секако.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ископав доволно широк и длабок гроб без помош од никого...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и не реков; можеби само успеав да слушнам дека размислувам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше веројатно прв пат да почувствувам како јадот и лутината, се прелеваат и во мене и како со лутината се јавува и потребата да се искаже таа лутина, или барем да се стори нешто што ќе ја намали.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А предлогов ми истрча од устава! Што би се рекло: мигновено!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа скокна високо, испушти еден жален крик што ме потсети на детски плач, крик што и до ден денешен одекнува во мене, па се струполи крај моите нозе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Тато, заборавив како се вика ова цвеќе? - прашува и гледа де во мене де во старецот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потоа погледна во мене.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Јас без сенка не можам да живеам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Карамба-Барамба не гледаше во мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Карамба-Барамба говореше и не гледаше во мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кучето ја потпре малата муцка на предните шепи и се загледа во мене само со едното око.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Затоа можеби и нема да живеам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Оној третиот Пенчо што го знаев - сонот на моето детство, бестрашен и силен, господар на сите деца од улицата, со параден војнички чекор, слободен од стегите на уличиштето - полека гаснеше во мојата свест и оставаше во мене некаква празнотија на измамен човек, навреден до солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Зошто го отру? Тапо гледаше во мене со искокорени очи како да виѓава на мене нешто од кое се плашат малите деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој гледаше во мене како допрва да ме видел.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чувствував дека таената лутина се распламнува полека во мене и ми ја полни главата со крв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Непрекинато гледајќи во мене, ја отвори фиоката на масата и извади танка прачка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Селанецот ме слушаше занесено, со отворена уста, другиот не гледаше во мене но јас знаев: и тој заинтересирано слушаше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сум човек потпрен на бела перница гледаше во мене со запалени очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ете, гледаш, победнички рече селанецот и весело погледна во мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене цинично и рече: „А зошто би ти ја вратил?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И тогаш, на Зајачки Рид ли разговаравте?“, прашав. Таа гледаше збунето во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене како да ќе се расплаче; потем одеднаш рече, невообичаено гласно: „Тоа беше мал состанок. Партиски.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Конечно, ги отвори очите и погледна во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, без разлика на сѐ, девојчињата врескаа во хистерија од задоволство, аплаудираа; една дури дотрча и ме бакна во образот, а Земанек стоеше веќе неколку мига со моторот под себе и зјапаше во мене како да го видел Свети Петар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене и рече: „Не можам тебе да ти ја вратам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Половина од девојчињата во класот беа готови да си ги пресечат вените за него, но тој тоа не го гледаше; тој гледаше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се молев така за душата на Писмородецот, а тој ме биеше додека не го уби Бога во мене, и потем рече: „Рацете ќе ти ги исечам ако уште еднаш те видам да сочинуваш од многу нешта едно, цело“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се сеќавам, исто така, дека Земанек брзо се врати, дека ги прегрнав и двајцата, дека ги бакнав во образите и им реков: „Благодарам“. Тие гледаа во мене стрештено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Погледна во мене, вдиша од чадот, и праша: „Дали е вистина дека, откако си се опил, си се обидел да ја силуваш ученичката Луција П., на кејот на Вардар, во Велес, истиот ден кога беше изведена екскурзијата на училиштето во Стоби?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секаде е Он, само во мене не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот гледаше во мене и рече: „Затоа и ти го раскажав собитието со слепиот од Кападокија; секој глас си има свое значење, само што ние тие значења сме ги заборавиле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција гледаше во мене втренчено; работите ѝ излегуваа од контрола.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Луцијо, ѝ реков. Веруваш ли во реинкарнација?“ Таа гледаше во мене долго, и потем рече: „Мислам да.“ „Мислиш или веруваш?“, прашував. „Не знам“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако дадов таков предлог, првпат во животот ја видов Луција заинтересирано да гледа во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Притоа, гледаше гордо во мене; нашиот џез е во фолклорот, велеше, и јас чувствував дека во нешто има право, а особено за тоа дека нашиот џез треба да се однесува на нашите најрани музички корени; во нешто се согласував, во нешто не, но она што апсолутно ме оддалечуваше од Луција беше сигурноста во тоа што го говори; сигурност што човек може да ја има само ако е член на некој Хор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се потев (дланките ми беа сосема оросени), нозете ми трепереа, колената ми беа слаби како да сум болен; Луција гледаше рамнодушно во мене, се насмевна некако со сожалување и со некаков воинствен цинизам (младиот маж не знае дека тоа е сигурен знак на наклонетост) рече: „Доби шанса, нели? Оти на Земанек не му се мочкаше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но таа не сакаше ниту да чуе, и во мене се јави првиот гнев од одбивањето, толку карактеристичен за младите мажи кои сѐ уште не преспале со жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се искачив на насипот кај Земанек и му реков: „Го суредив гомнарот“, а тој гледаше престрашено во мене и велеше: „Ти си луд, човеку, ти си сосема луд!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Господинот гледаше во мене и рече: „Кој сте вие? Ја познавате ли госпоѓицата Ина?“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене изненадено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знам само дека ме биеше со своите влакнести раце, додека не го отепа Бога во мене; ме изведе Луција; се сеќавам дека пијаниот Земанек ме бакнуваше во образот, дека плачеше и постојано велеше: „Ти си ми брат, без разлика на сѐ, ти си ми брат; за тебе, ако треба ќе ја преместам целата вселена подалеку од Партијата“; се сеќавам и дека побарав да ме одведат до циркусот; и, ако сетилата не ме лажат, Земанек и Луција ме одведоа до циркусот, пред портата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот гледаше замислено во мене, како низ мене да гледа, и рече: „Книгите се бездни; кога читаш, секој чита на онаа длабочина или височина до која се кренал неговиот дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Госпоѓата гледаше во Луција изненадено, потем во мене; Луција ѝ рече: „Ете го“ (имав силна способност од дете да читам од усни).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Знаете, јас сигурно ја знам госпоѓицата од некогаш, многу порано“ реков и тој веќе гледаше во мене како да сум лудак; претпоставувам дека помисли да го викне обезбедувањето на мирен начин, без да ме разжести и од тие причини рече: „Почекајте“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене. „И што да им кажам во Партијата?“, праша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се срамев да признаам, да се исповедам, оти Филозофот доверба безгранична во мене покажа до тој миг; и сѐ што помислив беше: „Боже, Седржителу, татко мој, сочувај го Филозофот од сподобието грозно и отровно сосем!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој беше згоден, силен, умен, надарен за уметност и полн со физичка издржливост; беше виртуоз и на перо, и на разбој; не знам зошто се вљуби во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како да ги чита моите мисли, Филозофот погледна во мене и рече: „Словата се отровни за души неподготвени за чтение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земанек стоеше отстрана и гледаше во мене стрештено, како кога бевме на насипот со пругата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не, јас сѐ уште ја сакав Луција; во мене имаше повреденост, гнев, некаква нејасна лутина што ми пречеше веќе да го гледам светот онаков каков што тој нависитна е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кралот гледаше во мене и рече: „До утре, кога ќе ја спуштам во гробот, да си готов со сликата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене стрештено, разочарано, и јас дури отпосле дознав дека Луција била згрозена од мојата одроденост; тогаш ме праша зарем не ми се допаѓа старата македонска народна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сите други се прекрстија. Окото на Стефан Писмородецот стрелаше во мене, и гледаше будно дали ќе се прекрстам. Се прекрстив и јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој можеше да ги има сите, освен мене; но тој се вљуби во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем ја притиснав благо вратата и таа се отвори; тој седеше на масата, решаваше некаков ребус или крстозбор, и сосема незадолжително погледна во мене: „Кој ти рече да влезеш?“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција гледаше со очекување во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
(Не ми паѓаше тогаш на памет дека некакви во мене присутни самоомраза и интернализирана хомофобија можеби биле причината за праведната одбивност што ја чувствував кон нивната самоомраза и хомофобија или кон она што мене ми изгледало така.)39
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Крстарам, значи, или пуштам во мене да работи она што го нарекувам знак, трага или ecriture, што никогаш не е подложно на потполна феноменологизација.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тој во мене предизвикува чувство, како да рикнале сите мои водопади оденаш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа сум ЈАС... Тоа е мудрецот во мене...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Времето е кратко за да може да се каже се – зборуваше старецот, притоа одбегнувајќи да каже кој е. – Ти немаш причина да се сомневаш во мене.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Средбите со него веќе како да ми беа терет, при секое излегување нешто во мене како да се бунеше и ми велеше да не го правам тоа што навистина не сакам да го правам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го здогледав него. Млад, шармантен човек кој со сета своја жар свиреше. Нешто во мене се пробуди.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се запрашував како да живеам без него, Тој кој во мене ги пробуди сите чувства, тој кој за кратко ме направи толку среќна.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Цело време ќе споредува, ќе бара нешто засекогаш изгубено и не ќе може да го пронајде во мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но сепак, со полна доверба во мене ме подржаа во таа моја одлука да одам на некое време во Париз. .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Наеднаш тој се втурна во мене, силно ме гушна и ме баци право в уста.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Гледаше во мене со некое неверување но и за миг како да видов пркос во неговиот поглед кој како да сакаше да ми каже: - Во животот ми се случила и потешка разделба од оваа со тебе сега.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога веќе кутијата беше празна, како да ми беше жал дека се кине некоја нитка од она што ме поврзуваше со мојот дом Носталгијата беше присатна во мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Веќе се смирив од плачењето и ми се јави некоја луитина во мене па му реков: Туку така се појавуваш после две цели години и мислиш дека веднаш ќе дојдам со тебе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За миг затворам очи и во мене се преселуваат тие празнувања со сѐ луѓе и целата нивна радост.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Час гледа во мене, час на сликата и остава впечаток дека се сомнева во сличноста, а можеби и во пасошот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја гледам празнината која во мене буди болка и морници ме тресат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вера гледаше исплашено во мене без да ја забележи Ели.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во други денови во мене се побудуваше љубопитство да разберам каква учителка е и како се однесува кон децата, но не можев многу да разберам од првачињата, тие беа сосема малечки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тетка Рајна погледна во мене малку збунето и рече дека не е мажена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели гледаше де во мене, де во Вера, и не тргаше за раце побрзо да си одиме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тетка Рајна гледаше со очекување во мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Постарата жена, со бели коси и очила со темни рамки, облечена во темно-син костим, одвреме навреме погледнуваше де во мене, де во Ели со некој нерадосен поглед.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите книги израснаа од други книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Соочен со хаос во светот, Астерион Минотаурот го бира суредениот свет што го пронаоѓа во една човечка градба - лавиринтот на Дедал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој е еден обид да излезам на крај со стравопочитувањето и теророт инспирирани во мене од светот во кој живееме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Зарем не ми веруваш? Немаш доверба во мене? Зарем не... зар не ме сакаш?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денес сигурно знам дека таа вокација во мене ја поттикнал мојот татко затоа што самиот сакал да биде писател, но судбината го одвела во друга насока: стана адвокат и професор по психологија...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нестрплив сум да видам што ќе стане со книгата во Јапонија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја фатив за рамениците, ѝ ја подигнав главата и ја натерав да ме погледне в очи. „Чист сум, верувај ми.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа го сврте погледот. „Направи го тоа за мене“, рече со најтенкото гласче, „ако навистина ме сакаш.“ На крај прифатив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
О, боже - почнувам да се чувствувам како Едгар Раис Бароуз или нешто слично.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Навечер се плашев да не премрзнам, да не ми премрзне детето во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа пак одев кај Рајнер, а таму ме дочекуваше неговото студенило, и потсетувањето на моето ветување дека никогаш повторно нема да дојдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Девојката гледаше во мене и во Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во спалната во која нѐ внесе доктор Гете, на десетина кревети лежеа жени – некои неподвижни, други се превртуваа во креветите и мумлаа, една од жените беше со врзани раце и нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најмалиот, четиригодишниот Густав цврсто ме држеше за рака и се впиваше во мене, сопнувајќи ме така во одењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долго стоев таму, загледана во водата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во мене будеше сомнеж, како кога облекуваме најфина ткаенина во која останала забодена игла и неочекувано ни се зарива во телото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прости ми, но тоа не може да го стори ниту твојата љубов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сиот живот чувствував како нечиј поглед да го поништува моето постоење, и истовремено, барав некое суштество кое ќе ја залечи таа скршеност на моето Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш ли на мене?“ „Се сеќавам,“ рече, „само на името не можам да се сетам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговиот поглед беше изменет; сега во неговите очи гледав празнина и празнина гледаше во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаваше својата рака кон мене, јас ѝ ја пружив мојата рака. „Мамо,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував како ме растргнуваат љубовта и омразата, и едната и другата ме водеа во очај, затоа што немаа каде да паднат: бев отсутна од животот на оној кому му беа упатени, а тој за мене беше поприсутен од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некоја темна сенка во мене ми велеше дека тој никаде нема да оди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека, штом престанав да одам на часовите кај доктор Брике, и штом не успеав да се запишам во Уметничкото училиште, имам престанато и да цртам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас молчев и мислев на Рајнер; во мене се бореа стрепењето дали ќе се врати и сигурноста во неговото ветување. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И не јас, туку она девојче кое некогаш бев, и чија рана и натаму крвареше во мене дури и во оние периоди од животот кога не го чувствував тоа, секое утро уште пред да се расонам ме тераше да тргнам кон Рајнер, па со чувство на вина да молам да ме пушти во својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Маж ми ми го даде и неговото ќебе, ама и тоа не беше доволно да ме стопли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто во мене затрепери на тие нејзини зборови, нешто во мене загребе, онака како што гребеше и трепереше нејзиниот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во лудилото не постои разлика меѓу она што е во мене и она што е надвор од мене; во лудилото цели светови постојат во мене, а истовремено најсуштествените делови на моето Јас се оттуѓени од мене, тие се таму некаде, не-мои, или мои, ама другите имаат власт врз нив. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледаше де во мене, де во цртежите, како да ме имаше фатено да правам нешто срамно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред крајот на ноќта заспа; сонот, нејзиниот последен сон, беше спокоен, кус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги отвори очите; не можев да ѝ го препознаам погледот – како да не гледаше во мене, туку во некоја друга жена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се плашев од животот, од она што требаше да дојде со него, и ме болеше тој страв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Честопати одев до неговиот дом; ако беше ден – тропнував на вратата, ако беше мрак – погледнував дали има светлина зад завесите; но таму беше пусто, онака како што беше и во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаев дека тој чека. Не се оддалечив многу од неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
5. . Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, кога ќе воздивнев, таа ми запеваше приспивна песна за мајката која бдее над своето дете онака како што месечината бдее над земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми го тргна погледот од сликата, но не погледна во мене. „Рајнер почина.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој сега имаше триесет и четири години, една повеќе отколку што имаше неговата мајка кога ја сретнавме едно понеделничко утро во беспризорниот кварт на Виена, и наликуваше на неа не во изгледот - таа тогаш, години пред тоа, му кажа дека го препозна затоа што личел на татко си – туку во начинот на кој старееше: беше проќелавен, забите му се ронеа, а коските му се искривуваа – прстите му беа чудно извиткани, и накривнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А сепак во мене уште трепереше надеж дека тој одново ќе биде онаков каков што беше некогаш, а сето тоа меѓувреме, сите разочарувања и болки, ќе бидат однесени како од некаков потоп, по кој нашите души ќе ја обноват чистотијата и ќе тргнат кон зрелоста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во мене веќе сѐ е мртво. И веќе ништо не може да го врати во мене животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро, една година по заминувањето на Рајнер, додека се приближував кон неговиот дом, го видов како стои зад прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде да одиме,“ реков, и излеговме од просторијата во која мирисаше на смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но часовите минати покрај брат ми во читалната, додека тој гледаше во своите, а јас во моите книги, часовите минати во разговор, ме правеа некако силна, и нејзините зборови сѐ повеќе се одбиваа од мене, тие не влегуваа во мене, не ме колвнуваа во градите, студенилото на нејзиниот поглед не пробиваше во моите зеници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да ја видам Гертруда,“ рече Рајнер. „Гертруда?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кој сум јас?,“ повторуваше Рајнер со затворени очи, со очи вперени во огледалото, со очи загледани во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие вечери од легнувањето до заспивањето со затворени очи лежев свртена кон ѕидот, чувствував како во мене отчукуваат, со едноличен ритам, болката и стравот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си поминав со рацете по стомакот. „Некој треба да го извади плодот од мене.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми гледаше во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидував да му побегнам на тоа прашање кое ми го поставуваше некоја сенка во мене, како што избегнував да погледнам во огледалата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Рајнер веќе студираше философија, и јас во почетокот верував дека таа промена е затоа што е премногу посветен на науката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчев. Тој долго гледаше во мене, а потоа, со наредба во гласот, рече: „Доаѓаш со мене.“ „Останувам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Гнездо имаше соби од кои лудите никогаш не излегуваа – тоа беа соби во кои десетици тела лежеа безживотно, или пак животински се бунтуваа заради ремењата и синџирите со кои беа врзани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се пристори, поточно самиот заклучив оти глувчињата ги отселив, но тие сами во мене се населија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа ми се спротивстави, велејќи ми: - Што си направил, твое е, што е во мене и врз мене, мое е.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Гледаше во мене поднасмеан и молчеше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се затворив, се заклопив да не слушам. Во мене рие и вие помислата: како да ги ослепам, а самиот без видело да не останам?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Утрото се вѕирав по ќошињата, барав дири од глувчињата, ама пред мене и во мене само си ја забележував глувотијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очите подруго ми гледаа, ушите поинаку ми слушаа, во мене со друг ред и со друга силина влегуваа зборовите и со друг ред се пластеа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа слика длабоко се врежа во мене затоа што често, многу често го допирав увото до устинката на школката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како што одминуваше времето, така душите им се стоплуваа, а со тоа и чудни настани им извираа низ устите обликувани во низи зборови што се таложеа во мене молчаливиот, стутканиот меѓу колената на татка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во мене како да цутеа шебои, невени, џунџулиња, устиња, јорговани, како да ме населуваше некој Божји благослов. Тоа што го љубев, во тоа се губев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ѕиркаше чес во мене, час во гробот како да очекува некој шум или некој знак за којшто дошол или очекува да го слушне или да го види.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бев задоволен што, конечно, се ослободив од нив, и што не ќе им дадам возможност на цариниците да се посомневаат во мене и во мојата граѓанска и патриотска чесност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го забележав крајот на сенката како со последните голтки влегува во мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На некој начин, тие го залажуваа гладот на детето во мене, она кое некогаш сакаше да стане скулптор. И така со години.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сета темнина во мене што беше, исчезнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Џагореа, шептеа, загрижено ме галеа по челото, ме прскаа со вода, го враќаа мојот разум во мене, ја будеа мислата во мојата глава, ме осознаваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само знаев дека ги следи моите дири и стапалки, и дека поначесто е зад мене, како што беше и во мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со таквата помисла и ми исчезна од очите, но не и од сеќавањето. се чини оти уште со првиот взглед врз него, како а почувствував оти дел од неговата маглеста темнина се пресели во мене, во длабоките одаи на помнењето и сеќавањето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Квечерината, кога ќе се вратело миризливото ветре во дворот, опрашено од поленов прав и полско билје, а со него ќе исчезнела реата од купечки мириси и нечистотии, таа повторно се миела за да го симне валканото од себе, повторно ќе влезела во молкот манастирски и шепотно молитвела и го молела Светиот Дух за спасението човечки и преображението свое: Свет Духу, во мене влези, засолни се, со светлина озари ме, со ангелска лика надари ме, ангел стори ме, во ангел престори ме. Алилуја. Амин.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кутрињата што се во мене не се обични кутриња, туку кутриња сокли, кои не ќе џавкаат, туку ќе пеат, ќе чуруликаат, ќе кликтат и ќе ве прославуваат, летајќи над вашата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Одев, а ми се присторуваше оти летам и оти сите гледаат во мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш, некаде длабоко во мене, како да се подразбуди детето кое некогаш сакаше да стане скултор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега, катаноќ ги слушам како си играат, како се караат во мене, поточно во просторот меѓу слепоочниците и темето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зар не ги забележувате младите животи во мене?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Празна, уплавна темница околу мене, и над мене, и во мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога тоа утро влегов во дворот на крајбрежниот манастир, заедно со колеги ликовни уметници, почувствував несетено спокојство, блажено настроение, кое, чинам, влезе во мене преку воздухот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Музикалниот никогаш не е догматичар! – се внесува Хорацио со темниот, вжештен поглед во мене: - Музикалниот се гордее со чувствената просторност, со осетот за музика перспектива, што овозможува пред огнот на радоста или мразот на тагата согласие меѓу пламените или меѓу кристалите...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога и денес го повторувам воведот во Словото, во мојата свест јасен како алхемијата на шестте имиња – gains Valerius Cattulus, Quintius Horatius Flaccus, Publius Vergilius Maro, Albius Tibulus, Sextus Propertius, Publius Ovidius Naso – што затекнувајќи ме на последната страна од читанката по латинси, во мене ја зачна непресушната жед кон хармонијата, го гледам Таткото како од градината со премолчени имиња го извлекува змивчето, му дозволува бесно да го касне, а потоа мирно да се склупчи на неговата дланка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Елелица, плетелица, домазера, доказера, чиф, чиф, чигулки, мартин, дуптин, прескочи - ја пее броенката, па го вперува прстот во мене: - Сега, ти да ми раскажуваш!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На пример, излегувам од автобусот, потоа мала, искачувачка пауза и одеднаш, додека забревтаните патници сѐ уште се туркаат во мене, твоите дланки, одзади, ти ме гушкаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Зошто бронтопсот, и покрај сета одвратност, предизвика во мене нешто налик на восхит.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Си мислам – минатата ноќ. Ева III, наслика едно незаборавно платно. Во кревкиот мајски миг. Во мене.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ѕирка во мене одгоре, како да лежам во некој сандак, или во џиновски куфер, или на колор фотографијата на средната станица на шарениот журнал, добредојден да се скуси здодевното патување со празен воз.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Надоаѓањето на плимата во мене се допира со шумот на набрекнатите бранови длабоко долу, од каде се извишува саморитмичното движење на водата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На екранот почнува да се врти шпицата со имиња, ја пуштаат мелодијата на емисијата „И радоста ќе засвети“: „И радоста ќе засвети, како да не била одамна впиена во мене И радоста ќе засвети, како да не чекала и страдала со други неповикани радости Ангелите се раѓаат за да им се искршат крилјата Ја насетуваш ли сласта на вознесот, веќе нема враќање Кон Млечниот пат!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
стравот ќе збифта во мене - тогаш ќе се запали мојата внатрешна телевизија - на екранот сцени од кои не можам да избегам - низ моето вкочането тело програма што не се згасне со притисок на копчето - лекарка,
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ќе дојде ли публика? - гледаше во мене, а прашањето го насочуваше кон себе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби поради детето во мене, сѐ уште не можам да се ослободам од анегдотата што мајка ми ја раскажуваше секогаш кога ќе се најдеше во ситуација да го подели она што го приготвила како храна (ќофтиња, пилешки крилца, колачиња, јаболки и слично): „Мајка имала девет деца.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Македонци, чеда мои, сакајќи тогаш од душите да ви ги растерам сенишатата на неразбирањето и стравот од бесмислата, неподготвен и збунет, наместо да ви понудам утеха, јас и кај себе ги разбудив демоните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наместо со разочарување поради неумесниот и празен одговор што му го дадов, тој ме погледна со љубов, со тага и со сочувство, оти во мене го виде истиот сомнеж кој го имаше и тој во душата, па потем ги спушти очите надолу и веќе не ме праша ништо...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Се заколнавме дека ќе му бидеме покорни.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак истото ја прашав од збор до збор и пак таа остана во тесната рамка на прозорецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Бегај, малечок предавнику, не бутај ме во грев.“ Се свртев и појдов со морници под тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидов да станам. Долго, со напрегање на бубачка, се отплеткував од волнената тежина на покривката и веќе седев кога девојката се сврте на петици, ги стисна дланките на гради и остана загледана во мене или во сенката зад мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Салко Вадидуша го бутна земјеното луле во подарениот појас, Борис Калпак без разбирање погледна во мене како во соблазнител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гривест ат! Навистина ли видов бел коњ во тоа благо утро во кое и каменот се рассонуваше или пред моите усвитени црнки трепетеше павлака на треска загнездена во мене на овој пат?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислев дека она што треба во мене да е страв станува дива болка од која ќе можам да се избавам далеку од ова чудно земјиште со многу жили во себе, негде на некое бачило запаметено од детството или од прикаските на тоа детство: во несоблазнет дом на недоразвиени јагненца до чии меки слабини топло се дише, бескрајно се сонува цутењето на праските и јаболкниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите на нашиот мил и напатен народ во овој час гледаат во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: А ти да не мислеше дека во мене се возродила револуционерната страст и чувството за другарство?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Скоро отскокнува од навреденост.) Вие не ме познавате мене и јас со ништо не сум Ви дал повод да се сомневате во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Се наведува, го зема револверот што го фрли Неда и се прекрстува.) Господи, белки не умрел Македонецот во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Единствен цвет што проникна во мене Лесно, освојувајќи ја сета моја љубов... Енергија, непресушно што ми дава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Остануваш...остануваш во сенките незгасната искра, Остануваш Софија, засекогаш остануваш во мене...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Твојот нежен допир е најскапото нешто, што го поседувам во ова време, на влезот од сиромаштијата, што ги убива сите чувства во мене...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Доаѓаш во срцевата градина да ја откинеш последната свената ружа... да ги уништиш последните чувства во мене.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Само за миг да одморам... од силните чувства на нагон, што во мене ги убива беснилото...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тркало, тркало во мене се тркала де нагере, де удолу, и пак и пак така е животот, замрен, нечуен, тивок...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тројца сојузници во мене... самодоверба, гордост и храброст, го запалија кандилото на среќа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во мугрите на утрото слушајќи го ѕвоното на камбаните со мислите во темниот олтар а во мене завиваше копнеж.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
ТИ,ти си само дел од оваа драма што потсвеста ја подготви во мене...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
На брегот од тихата река врбите таговно се капат... песната се губи во зајдисонцето, јазикот се вовлекол во мене и немо стои пред збогување.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас знам бранови разиграни, ќе те убијат тебе во мене, ќе останеш трага во непостоењето ко споулавен ќе играш во соленото блато на образот ќе ги откопуваш со ноктите нежните насмевки што ги однесе олујата на ова време ко развигорец распеан пратен од ритмот на, чекорот што одминува...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Со гордост ја уби во мене болката во двобојот меѓу љубовта и среќата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Стојам како изгубен просјак во замокот ти дојде да бидеш последна слика во мене а потем во вечноста по темни сокаци со свеќа ќе барам. светлина, во гробје, гробишта на оние што пред мене ја отворија вратата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Низ магловита вечер, во полусон боса загазувам по улиците... за да те најдам, и убијам во мене.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Чувството на алиенација ја уби во мене желбата и потокот на мислата пресуши и најубавиот плод на господ Бог во олицетворение со феминистички дух …
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас и судбината, танчерка бездушна, со палци мирот во мене го откопува...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Директорот се спушти во фотелјата, се навали на наслонот и започна да ме испитува за моите таленти и способности.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа тој продолжи, се разбира вака пикнат во мене, да ми зборува а основно во сето тоа беше дека на работа му дошол “мојот” сосед од катот под мене и му се жалел на неподносливата врева што секоја вечер се слушала од “кај мене”, дека тоа немало смисла, дека сакал пензионерските денови да ги мине на мир со жена си, дека било мошне некултурно и непристојно од еден толку културен и пристоен човек каков што е другар ми така да се однесува и слично.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Требаше да почувствувате како во мене, со секој изминат ден, се засилуваше она “Не” и како најпосле победоносно го истисна наметливиот црв што ме јадеше и не ми даваше на мир да се загледам во сопствената живеачка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа, целата онаа агресија во Битола, оној чуден начин на барање услуга, сето тоа некако уште повеќе ме исфрли од колосек раѓајќи притоа некаков непознат отпор во мене кон сé што посегнува по мојот интегритет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Каков будала сум, - си мислев во мене.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
” Сиромав човек, си реков, кому уште можам јас да му помагам, по она што ми го рече како да ја разбуди заспаната гордост во мене, не, не можев јас тоа да го правам, знаев повеќе од сé дека тоа си е така, влегов во гарсониерата, набрзина ги собрав пљачките во една патна торба, ја заклучив вратата зад себе и покрај здрвениот човек на скалите излетав надвор.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вака во мене се разгори чудна битка помеѓу вродената послушност и покорност кон постарите и ова ново “Не” што постојано одекнуваше длабоко во мене и не ми даваше да мрднам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ваква будалшчина - повторил старијот не ќе се наождат на веков!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еден ден, предеешчем си крај огнишче снаа и свекрва, снаата ја опитват свекрва си: - А по ти, нано, кога ќе ни се роди детево, шчо го носам во мене, какво име ќе му клајме?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ајде да го плачиме! - си рекле обете умници жени.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А сега не можам да те оставам, мислам дека и ти самиот го разбираш тоа во мене, му зборуваше на самјакот пред себе, некаде таму, далеку напред, меѓу дрвјата од таа волшебна снежна шума, зачекорен и вгорен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Павле, ти се плашиш! Те гледам јас. Ти пред малку така проштално и страдално гледаше во мене.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Можеби И во мене навлегла заразата! Што сум јас тука? Месечар, лудак?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дали сум присебен човек, или се во мене е ѓаволски испревртено.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Има нешто што е сосема погрешно. Можеби во мене самиот!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Јас нема што да свршувам. Сѐ е празно во мене. Јас немам цел.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога ја отворив вратата, ме пречека насмевка, отсонувана, посакувана, а малото мое се пикна во мене гледајќи во тој убав човек што го изговори моето име со глас на рецепционер од хотел „Белви“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И така, перам: наведни се, исправи се. Јас чукам на каменот, а милото чука во мене. Клоца, ме жегнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пијам, пијам, а водата како во некоја кртечина да пропаѓа во мене. Никаде ја нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе немам сила, не остана душа во мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само во мене е студено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ во мене беше секнато, сета вода скината. Ја закопав сама. Ја однесов на магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои жени што береа зелје, се неправаат, гледаат во мене и се крстат. 25
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвездите гледаат во мене, треперат како и очиве мои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само што ќе ја отворам вратата, вели, пак се губам и се губи сѐ во мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога ме сети, еда, се сврте, ги ококори очиштата и сега нема каде: јас гледам во неа, еда, таа гледа во мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во мене гори варница, велам, во мене горат стогови слама плевни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледаа во мене и не зборуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега, сега, повторував во себе. Сега, сега јачеа во мене одѕиви. Сега, сега, се стискаа тупаниците на Гавранот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакав да живеам во него уште еднаш и (не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно кога и каде) не ти реков ни збогум.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Безброј огнени змии шумно ползеа околу мене разбудувајќи во мене желба да се борам и да живеам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со надеж погледнав во неговите долги раце, а тој, иако не гледаше во мене, ме разбра.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Навиката да носам секогаш нови долги панталони се закорени во мене како песочно зрно во школка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А кога лежев крај тебе под трепетливиот покрив на ’ржените класја мислев дека моите корења длабоко се впиваат во земјата и ги цицаат во себе, во мене, сите незини слатки сокови и дека ти вечно ќе бидеш крај мене, секогаш иста - разбушавена и румена. Врела.“
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И ќе гледаат во мене како во призрак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Доаѓајќи до пасусот „сѐ уште во мене летото не бледнее“, Рада го прекина својот љубен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас сè растоварив, а тој гледа во мене со оние зелени очи, веѓите му се наежиле, би рекол ќе те лапне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И понатаму трчам, но не се поместувам од една порта која зјапа во мене со својот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пак ја местам во санката бледата, растреперена Надењка, пак летаме во страшната пропаст, пак ветерот фучи и лизгалките на санката треперат, и пак, кога санката најбрзо и шумно лета, јас велам полугласно: – Ве љубам, Надењка!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја гледам, се бори со себеси, како да сака нешто да каже, за нешто да праша, но не може да најде зборови, неудобно ѝ е, просто страшно, нешто ѝ ја мати радоста... – Знаете што? – вели таа, не гледајќи во мене... – Што? – прашувам јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вам сонот и не Ви беше зададен за да го сонувате, бидејќи денес веќе никој не умее да го прави тоа, туку за да го запамтите добро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А градителот патуваше и патуваше, па кога дојде на два конака пред Цариград, се разболи од чума.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Чувствувам како животот повторно се буди во мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Телефонирам. Одговор: нема никој. 22.06 Crown and Castle: можеби треба да го забрзам протоколот со некоја чаша виски.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Затоа Барес може, во името на науката, на своите сонародници да им советува да се ослободат од крупните зборови какви што се вечно или секогаш, и како пример им го наведува идиомот кој, наместо зборовите „јас мислам“, ја остава можноста да се рече: Es denkt in mir, „тоа мисли во мене“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Америка полека се вселуваше во мене, понекогаш го прифаќав нејзиното состанарство со благодарност, понекогаш налутено ја исфрлав надвор. Оваа книга е за сето тоа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мразев што толку се разликувам од сите. Што ли беше толку чудно во мене, а бодеше во нивните очи?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вчера, денес и утре, се трите денови кога во мене умре сѐ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали е тоа вистинито или се вештерства кои сакаат да го уништат најубавото во мене?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во мене има ѕвер, нескротено животно, кое не може никој да го смири.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Остана и некоја машкост во мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зошто никаде не е така како што треба!? Во мене ли е проблемот!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали ќе умрам ако не најдам од каде да црпам сила? * * * Ја скратив мојата женственост, ја убив во мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Има еден човек, еден единствен човек, кој во мене побудува нешто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа е изворот на пленетоста, на водата во мене. Сочноста на мојата суштина што ми дава сила да постојам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едноставно, во мене нема ништо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чувствувам промена во мене, во сè околу мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се чини во мене наоѓаше некаква мајчинска сигурност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го чувствувам во битието на детето во мене. Зрачи со добрина, благост, љупкост.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Барем знам дека некогаш беше и сега дише длабоко во мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сета таа атмосфера, буди своевидна романтика во мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не би сакала моите деца да го гледаат истото во мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш кога најмногу бев убедена дека се срушил светот во мене, тоа беше моментот на моето просветлување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
До совршенство!? * * * Се прашувам, дали влегле демоните во мене или во него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Толку многу чувства во мене. Убави, неодоливи. Ме прободе стрелата на Амор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како заклучок од сета таа борба во мене, му ја плескам тортата во лице на момчето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Благословие што трепери во мене и ги воспалува сите клетки, како напнат мускул.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се оцртува во мене како длабока лузна. Како никоја друга лузна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некако, во мене како да се скршило нешто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На крајот на краиштата, само смртта може да ме раздели од утехата во мене самата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во мене зјапаа чудни и искривени лица, задишани и испотени од дневната брзаница. Егзибиционизам?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Филозофската оправданост за огорченоста на Кундера, во мене не го пронајде своето светилиште.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
ЈАМА
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сонот се повторуваше од час во час, до осамнување, кога Шарлаган- кан не разбуди.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го сакала и некоја вила, за Алиса бил најличен принц. Љубов, љубов... Недостижна, света...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Трепкаа и гледаа во мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Нас не нѐ бива за буна ни за бој, - не гледајќи во мене рече Додо. –Ние сме само покорни очајници.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И некако болно во мене одѕвонува- дури ни на полноќ веќе не ќе сонувам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Малите рудари зачудено гледаа во мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
ЧЕКОР КОН СЛОБОДАТА
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Проклет да бидам, смртно ме исплаши таа глувост. Водата веќе беше влезена во мене, се колнам, таа беше голема, најголема.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еден друг глас во мене шепнеше: - А како ќе живееш без место Леме, ќе бидеш слеп, сакат, несреќен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тоа време, за сите нив којзнае како во мене беше всадено едно многу чудно, болно чувство.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ох, каква убавина, виделина се ширеше насекаде наоколу, се топеше снегот, минејќи низ полето нешто топло како струичка влегуваше во мене, некоја чудна, убава треска ме тресеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Безглавото бегство на луѓето, гладните крикови на птиците, неподвижната слика на утрото, покосените деца во дворот, вошките, мртвата вода, занемениот воздух, сувиот ветар, пожарите - во мене родија нов, сѐ уште невиден страв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, самиот себе се колнам, јас станав неверник, лажго, во мене се родија некои проклети, лоши чувства, неосетно почнав се да мразам, во домот, дури и децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Само таа мисла беше во мене, Кејтен е во подрумот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Имав завршено само едно одделение и чинам немаше некоја поголема наука во мене.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја рече вистината, проклет да бидам, тој како да беше во мене.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Неговата смеа ја има во мене, еднаш дури скапо ја платив.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но со тие зборови тој како да ми помогна, проклет да бидам, дури тогаш потече, во мене, река.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одеднаш тој во мене распали еден силен, дотогаш непознат оган за моето срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кејтен, - шепнав, сакав сета тага да му ја соопштам, но не требаше, тој беше во мене, го знаеше сето мое срце, секоја моја мисла.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа што се роди во мене таа ноќ беше нешто најсветло, најубаво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа се сврте кон лекарот: ”Не обрнувајте внимание на ова што ми вика, што не сака да ме види, што се сомнева во мене...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ти ја посветувам првата пропуштена трага од сон. Те има во мене.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се обидувам да те насликам во умот во душата, во срцето, да можам цел век да те сакам , да те памтам, да ми биде убаво секојдневието со тебе во мене.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И само малку е потребно за да затрепери сѐ во мене, за да го чувствувам мигот, Би можела да умрам и повторно да се родам, и да доживеам сѐ од почеток.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И овој пат застанувам со моите куфери среде патот... уморна но полна со љубов во мене.. и чекам..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И мене ме имаше во тебе и тебе во мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Така јас, и пред да те видам те имав во мене... твоето постоење дишеше во мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Но знам .. дека ти си, и воздух и сиот свет во мене, и љубов и среќа и живот..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Секогаш го чувствувам твојот воздух околу мене и во мене, и ме навраќа на првиот миг...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мојата ѕвезда Со бакнеж кој доцни ги минувам твоите тесни патеки се пресретнуваме меѓу две воздишки: твојата во мене ми го заспива гревот а мојата плачот на ветрот во твојата коса.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
На секое разминување умира и плачот и смеата во мене, не се смеам а ниту плачам, само полека вдишувам и издишувам, од мирисот на нашите цветови.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тешко е да те нема тебе во мене, ни наредби од сама себе веќе не примам..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тивко паѓа ситен дожд темна ноќ, а јас сум сосема сама... се плашам од тишината на мислата во мене..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако решиш да ме заборавиш еден ден... во мене нема да згасне огнот, сѐ додека постоиш ти, јас од бескрајот ќе се надевам, дека барем уште еднаш.... ќе го слушнеш крикот на една вљубена душа барем уште еднаш ќе бидеш само мој!!!!
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Измамена од твојот поглед, кој буди глад во мене за тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Чудно е дека во мене има некаква љубов за иста крв, мислеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не крв и не заседа на таа крв. Не ја виде црната плима во мене зашто ниеден акт на светот не може да ги нареди под графата души црните плими.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сѐ е суета, рече, а нагонот во мене беше на низок ниво за да бидам цел.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А ти во мене гледаше акт, шифра, параграф.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе зјапаат во мене без уживање и ќе молчат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А на прашањето дали верува во Бога, сигурно би одговорила: „Зависи од тоа дали бог верува во мене.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дали тоа се задржувало во мене кога почнував? Сега веќе не знам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако замолчеш за миг, ќе слушнеш како се крши љубовта во мене.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
„Сестро, ти и самата си знајш дека и на чупината им е умо во мене. За то јас немам кривица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но нешто длабоко во мене ме тераше да го забрзувам движењето на мерцедесот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште оваа депеша па на Мајка ќе напишам големо писмо, најубаво писмо, писмо на животот, писмо-прошка за сите дотогаш непишани, задржани одговори во мене.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мене се разбрануваа спомените! Неговото време беше влеано во дел од мојот живот, од моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можев да разберам дали тоа беше поривот на индивидуалната амбиција или нешто длабоко, необјасниво во мене, сигурно предизвикано од надворешни агенси што ми ја обновуваше потребата од постојано докажување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Филозофот од балканско потекло ги урнуваше во мене сите оптимистички химери, сите можни лажни апсолути, метафизички или идеолошки илузии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Повторно го одложив пишувањето на вистинскиот одговор на писмото на Мајка, каков што таа го заслужуваше, да го заслужам спокојот во нејзината душа кој недостигаше во мене, а јас тоа силно го чувствував во себе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој во мене го одржуваше жив интересот за палестинското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Филозофското дело на Емил Сјоран го открив уште во раната младост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зад таа затворена врата останаа во мене живи зборовите на мојата баба* од османско, турско, балканско потекло: А kapi! Отвори ја вратата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашата средба беше куса, срдечна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дали ќе биде писмото одраз на мојата вештина да поигрувам со нејзините емоции или ќе биде тоа одраз на нејзиниот дел во мене?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Освен оној што беше воедно и почеток на легендата, на неговото стапување во историјата, што не си го постави како цел за себе...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Идеалите на оптимизмот кои најсилно ферментираат во младоста, во кревката душа која верува во сите можни апсолути, кои ги пластев учејќи ја и читајќи ја француската книжевност и филозофија низ нејзините доминантни преставници, кои во мене ја извишуваа моралистичката крива, картезијанската логика, откако го открив Сјоран започнав да се сомневам во нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не ми идеа вистинските зборови, не беа во мене вистински хармонизирани чувството и спокојот за да се доближам до совршенството на мајчиниот јазик-тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не се плашев што го следи мојот пат; се плашев што изгубив гаваз кој ќе гледаше во мене идол и се плашев пак од осамност која ме покриваше со плесен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Без размислување побрзав кон нив. Како да не ме очекуваа. Гледаа во мене изненадено.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И ќе гледаат во мене како во призрак.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мојата слика во мене се мени: невидлив трубач повикува за почеток на еден крај, сега секој удар или апеж ќе остане на местото на осаменикот, ќе се наградува со чин, со медал.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Те пречекувам со отворено срце, имај доверба во мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А кога лежев крај тебе под трепетливиот покрив на 'ржените класја мислев дека моите корења длабоко се впиваат во земјата и ги цицаат во себе, во мене, сите нејзини слатки сокови и дека ти вечно ќе бидеш крај мене, секогаш иста - разбушавена и румена. Врела.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ќе појдам и, вака слеп, ќе се судрувам со дрвја, со камења. ќе ме видат како се тетеравам кон нив и ќе пукаат во мене како во ѕвер.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Одејќи си од невозможноста на суштествувањето во можно несуштествување, во невраќање, визијата остави во мене празнина и копнеж.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На моите усни се фаќаше полека кора мраз. Во мене како да се наталожи олово.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Кажи, се сомневаш ли?“ „Се сомневам,“ реков. „Во мене?“ ме праша. „Во секого. Во сѐ. И во себе.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сепак, мислам дека Круме Волнаровски ме сакаше како соработник и веруваше во мене. Не беше лаком за пичка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас сум жена и јас сакам да ја почувствувам тврдоста, твојата машкост која ќе се вовлече во мене без молба и извинување, го сакам дивото во тебе, сакам да си соголен до ѕверското што го носиш во себе, а јас тоа го гледам, го меркам по светлоста што бликнува од длабочината на твоите очи, лиоту мој.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега си обично маче, топло додуша, стуткано во мене, како дел од мене, како парче од градиве, од срцево кое ми се распарува кога ќе те видам, од љубов, ами од што?!” ѝ велеше Стево Трајчов на Цвета, лизгајќи ги усните по нејзиниот патец, од челото кон темето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми стана јасно дека тој, всушност, се сомневаше во сите. Можеби и во мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Кажи ми Ниротакис, кажи ми, те молам, кажи ми, ме ебаваш мене или…” и нешто тогаш ме стегна во градите, и почнав да плачам, и плачев како беспомошно дете крај својата болна и изнемоштена Мајка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Кажи, се сомневаш ли?“ „Се сомневам,“ ми рече. „Во мене?“ ја прашав. „Во секого. Во сè. И во себе.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Попусти беа моите обиди. Постојано се распаруваше нешто во мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Допирот пробуди во мене бран топлина кој брзо згасна на другата страна од моето тело, во врвот на прстите од десната рака со која го држев маусот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Никогаш не дозволив животното во мене да го победи човекот,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, еднаш ми рече “Јас сум жена и од женското во мене почнува се и во него се се враќа”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога продре длабоко во мене чувствував дека ја допира секоја жилка на моето битие и дека во тие мигови, понесена од некој ѓаволски синдром на внатрешно расцепување, на некое болно раскинување и растурање (“Ќе те растурам, ќе те растурам, ќе те растурам,” викаше Ниротакис Алимакопулос, цепејќи ме одвнатре) лудо се подавав и, гледајќи си ја фрлената униформа на подот, го прашував, или сакав да го прашам:
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите тие беа распоредени од мојата десна страна (освен Ема, која седеше на левата страна од мене, и не можев веќе никако да ја видам како што не можев сега да ги погледнам оние три букви од кои двете крајни извишени и споени со мало и, она НиЕ на средината од пластичната папка на досието што стоеше на десната страна од мене, на масата пред мојот адвокат Стојко Руменов кој лактите ги имаше ставено токму на папката, со лесно спуштени образи во дланките, чекајќи го отворањето на судскиот процес) и сакав во тие мигови, кога сè се одвиваше надвор од мене, да се обидам, со благ засек на сечилото откосо, онака како што јас можев да го направам тоа, да ги расфрлам сите деланки под кои се крие вистината за овие луѓе за да допрам барем дел суштината на која, отплеткувајќи го клопчето, ќе цели судијката, жена од педесетина години со несредена, со бела, како снег бојадисана коса, и со силно нашминкани усни, но истовремено во мене се раѓаше отпор кон таквата намера која требаше да ме врати на почетокот, а јас се плашев и бев преслаб сето тоа повторно да го изживеам на начин како што го живеев дотогаш и затоа ставив црта, и си реков: „Ова е крај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас молчев.. „Чувствувам дека тој сомнеж ме подзема како жива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Судијката се накашла гледајќи во мене. Потоа за миг настана тишина. Миг што траеше цела вечност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Празнината во мене се обидував да ја покривам со Деница.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев распната меѓу две крајности, иако тие не беа тоа, и јас не ги чувствував како такви, и во миговите кога цврсто стоев на тлото, кога бев целосно свесна за себе, кога јас бев јас, но и кога ќе се обидев да се ослободам од сето тоа и од барем дел од себе како таква, кога ќе се обидев да го отфрлам сето тоа како здодевна и непотребна приказна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И не гледај во мене. Само биди во близина.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега на место волно и гледајте во мене“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тогаш стравот се колне во мене и проколнува, стравот кој се беше изгубил во ехото на далгите кои испливуваа пред нас.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Моето богатство има име, тоа сум јас, Божјото во мене.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Ноќта се сокрила во мене, ми треба прегратка за да се разбудам. Се буди ден кој ветува сѐ!
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Секое движење е допир во мене.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Се доближи до мене, ја пружи раката и ми го подаде. Не гледаше во мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја спуштам завесата и таа одново ме одделува од светот во кој, поттикот во мене што не згаснал сосем, ме тера повторно да чекорам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога почнав да перам, тој ја сврти столицата малку настрана, да не гледа во мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш погледна во мене. Може, ако сакаш, овој да го земеш кај тебе, да си гледаш што сакаш и кога сакаш. Во боја, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Имаше, јасно, нешто во мене што ме нагони да застанам баш на тоа место во книгата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не гледа во мене, но сака да зборува: Станувам и знам, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ѕвездо моја, огненото име во мене згаснало таму на Беласица.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе се врати од печалба домаќинот мој, и ќе остане колку во мене семето да за ’рти. И пак ќе си замине...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
СУДБИНАТА: Надежта не може да ти го даде она што можам јас, ти не веруваш во мене, но јас ти нудам спас!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
А си чула ли - ми велат: – едноставна е само вистината и ќе ти ја кажеме цела Ме оставија со уста подзината: моево анахронизам било – тема одамна остината Едно сфатив - во мене е вината Критериумот се беше сменил Вредностите никој не ги цени! 2004
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Но в утрини мошне рано Тргнуваќи пеш кон градот Чувство мрачно во мене се збрало Лажен призрак вчерашното било Сето волшепство од вчера се скрило Нигде човек, толпа на плоштадот Никому ни добро утро, ни здраво Нигде луѓе со марионети Нигде сликари, ниту портрети Ниту какви било други марифети Само тажен, тажен изглед на градот. 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Една слика од детството, сиве години од мојот живот остана врежана длабоко во мене.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Побегнав од Македонија, но не и од болката, таа беше тука, во мене, околу мене, ме измачуваше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Последната надеж што ја имав во мене ми ја убија, ги мразев, им се лутев зошто се толку сурово реални, зошто веќе те отпишаа од овој свет, зошто не се обидат да направат нешто повеќе…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Желбата за пишување тлееше сите овие години во мене. Никогаш не е доцна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Си го поминав животот како што сакав... Ѝ дадов на душицата сè што бараше, зашто знаев дека е гостинка во мене - еден ден ќе ме напушти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И гледа во мене: онака бесрамно, дрско.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТРОШЧЕЈКИН: Твојата критика на мојата уметност, т. е. на најглавното и неприкосновеното во мене, е толку глупава и несправедлива, што сите други твои обвинувања веќе губат секаква смисла.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
“Да живеам, вели, да живеам за свое задоволство” - и со смеење гледа во мене.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога на почетокот на интервјуто - на првата од повеќе средби - го вклучив касетофонот, се насмевнуваше, си ги триеше рацете и со блескави очи зјапаше право во мене.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па да видиме сега каква е вашата судбина, госпоѓо Ж. (внимателно кршејќи го колачето ја вади пораката и чита: “Колку што е во мене судбата е тол ку и во тебе” И вашата порака е хаику, пријателке- или барем има седумнаесет слогови во форма 5-7-5.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како да експлодираше бомба во мене.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некаде околу седум часот, три часа откако пукала во мене, се предала на полицаецот на Тајм Сквер.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Овој ѕид како да го нема, а тука е огромна мрачна бездна... и, значи, како да има многу публика во замаглен театар, редови, редови... седат и сите гледаат во мене.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знам дека верувате во мене...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка не се лути дека Крсте гледа во мене? Aми тогаш зошчо пак јас да се лута?“ — се праша.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зарудел — не зарудел, он веќе не гледа ни во тебе, ни во мене.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста стана иако и се допреа да седи за вечера, си отиде, а нашите дедовци останаа со зетот задоволни Домаќинот Карабуклијата му вели на дедот Балета: — Ами коа ти веле јас, море побратиме, во мене да гледаш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Беспрекорна тишина лебдеше во воздух алкохолот во мене да делува почна да, тоа е мојот најдобар пријател ја знаеше мојата дијагноза точна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Анѓа се викаш ти? – рече и ја фати за црните цулувци и ја исправи простум: – Застани мирно, прибери се и гледај во мене, – просто и нареди.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Снагата можеш и да ја испоганиш, ама душата не ти ја давам дури стои во мене – го повтори Анѓа одговорот и му плукна во лицето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Шишко го расплеткуваше минатото, Ристо борбата, јас со широко зејната уста ги слушав и дозволував сето тоа да влезе во мене не само преку ушите и устата, туку и преку моливот и белата хартија со што ги уловував во истиот миг.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Единствено, кога ги прелетувам со очи записите ми навира дека во мене се згрутчило нешто од гнев што татко не се враќа кај мајка и Лена туку оди во бурделот ( таква мисла ми лебди) на Нанчо.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вошката предизвика страшна болка и срам во мене, особено што уште од почетокот на моето вселување во бараката, таа се шетала по мојата снага и ми ја цицала и онака скромната крв, неа не ја поврзав со бараката, со сламарникот на бај Шишко, туку веднаш знаев дека е закандисана од косиштата што ги слупуше Нанчо а после јас спиев на тоа место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Талкајќи меѓу Евтим (живееше кај брат му Јован кај фабриката Треска), сопчето на Нанчо во самиот центар каде што јас го уживав неговото гостопримство оти ми беше вујко по баба, и слободните клупи во најзафрлениот дел на паркот каде ги минував деновите читајки го Тихи дон, сепак го поразив оној Првиот во мене кој ја бараше закрилата на големата група ученици од Војводина во Учителската и му дозволив на оној Другиот во мене Учителската да ја замени со Гимназијата, ризикувајќи да биде сам во сосема непозната средина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Адаптирањето мислам дека веќе беше завршено, стравот дека не ќе можам да се носам со градските деца како никогаш и да го немало во мене, особено кога дознав дека еден добар дел во класот се исто така дојдени од други места, од внатрешноста на земјата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Куќата целата во темнозеленикава патина, отворена со чардакот спрема реката, со дрвени скали и опкови околу стреата, па светлината од југозападот и гласот на реката создаваа една таинствена атмосфера која во мене се претвораше во едно мило спокојство.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Меѓутоа, во мене стои еден ветровит ден на одминување, односно го гледам задниот дел од дворот на Економското училиште во кој сѐ уште е присутна силната светлина на денот, само што сонцето е од другата страна на зградата, сигурно педа две врз врвот на Водно, и од долната страна на кај бараката доаѓаат моите две сестри Лена и Јана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се препрочитувам Себеси Во самица Во темна шума Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Јас самувам сам И ти велам И си велам: Отровот во бои ќе го разлеам Виножитото во рамка ќе го зберам И ќе те создадам Низ нова фабула Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
А ѕверот во мене гледа ѕвер Додека си играм со неговите шепи Во вселената за самување И ги врзувам крајностите: Умирањето на денот, Раѓањето на ноќта.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Сега се е Сега И сега се е Вечност Миг кога природата се препознава во мене И кога во мене се глодаат лути ѕверки Кога од мене истекува лошата крв На дивежот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Си одбрав век за самување Крај пренатрупани куфери За заминување Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
7.2 И би небичас Во мене Јас Со Јас-твото На Собор: Паѓаат ровји Доаѓаат води Заминуваат војски Се раскажуваат приказни Во тајни одаи На небесата.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Сос вас ја поминах нај-харна си доба, Ви влехте в мене тишина, Исто как ви, ја бех невинен, без злоба, Тој свет бе ми хубавина.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А миризбата на Америка не наликува на ниту една миризба што кучето во мене досега ја намирисало.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Еве баш некни слушам вести за огромната задолженост на американските граѓани и банкротот на банките, а Џони во мене коментира: „Чини ми се, Даре, да је стандард покварио људе: једу говна и сањаре...“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И ете, понесен од анархичниот дух што тој балкон го всадува во мене, решив да ја преземам судбината во свои раце, па конечно да ѝ пријдам на комшиката Џун.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А Џони, сељак каков што Бог го дал, нема респект за таа семејна интима, па ни го ебе муабетот со своите стихови, кои одекнуваат некаде во мене: Није важно одакле сам, све док знадем куда путујем, Дерало ме седам мора, горка кора љуте невоље, То што броди не могу да превале - човјек умије... Мени се, душо, од тебе не растаје.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Татко му младоста ми ја испи, сега синот ќе го досрка и она малце живот што останало во мене...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Човек можеби и би успеал да ја идентификува миризбата на секоја од овие кујни поединечно, но вака топтан измешани во воздухот тие творат еден неидентификуван облак, којшто во мене не буди ништо освен апетит.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа прегратка остана во мене засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И секоја пролет, кога ќе расцутат првите јорговани чија модрина се истура и во Мајкините градини од нашите одамна напуштени куќи, над кои пловат облаците на семејството, меѓу небото и земјата, небаре исто како во сликите на Шагал, во мене се враќа споменот за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Одамна зрееше во мене мислата да напишам книга за мојата Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се припија во мене.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу години по Мајкиното заминување засекогаш, со што заврши семејниот егзил на Земјата, си поставив задача, низ пишувањето, низ предизвиците на сеќавањето, низ малкуте преостанати Мајкини зборови во мене, низ задржаните чувства, миризби и вкусови, поговорки, премолчувања и низ универзалната Мајкина тишина, да се доближам до вистинските причини за нејзините ретки и задржани солзи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како учебно помагало во курсот по анатомија, Хамилтон ни покажа филмови за оддолжено дејство на X-зраците на човековото тело, кои прикажуваа синхрони движења, движења на дигестивниот тракт, перисталзисот итн. Тие беа единствени. Се надевам дека сè уште се.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потоа клинички години од општа медицина, хирургија и останатите главни гранки на ортодоксната западна медицина. (...) Нашиот професор по анатомија, професорот Хамилтон, и неговиот аси­стент д-р Харисон, беа првите кои во мене ја поттикнаа страста за истражување. (...)
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Трансакцијата беше несвесна и тој вид проекција на неговиот татко на мене (еден добар, како и еден лош татко) се вовлече во мене одекнувајќи, со многу разновидни ефекти, со години, сè досега.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нешто го изненадило таткото на татко ми кога тој имал педесетина години а татко ми бил млад.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „За Бројот тринаесет ме убеди жената-пропагандист во компанијата „Фејмоус Плејерс Ласки”, која во мене откри нешто и пред да почнам да се занимавам со пишување на сценарија или со правење сценографија, значи тогаш кога бев обичен млад човек во одделението за изработка на натписи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога ќе ми се запече грлото, го бацувам и чувствувам како во мене шумат манастирските извори...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се стегна во мене при што ѝ ги почувствував тврдите дојки на моите гради.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од една страна помамата понеа во мене беше разбудена до подивување, а од друг ми беше јасно дека тоа ќе ми биде пуста желба што ќе ме измачува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А љубовта? се впи во мене. Умира ли таа? Не ти одговорив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не знаев, можеби никогаш не сум знаел да се борам, да бијам со рогови и да газам со копита како бикот во мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во мене има нешто недоизмислено, нешто заборавено и јас тоа ќе го најдам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш кога ме напушти војската, втор пат кога ти не сакаше да стрелаш во мене со мојот револвер.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не плаши се, ѝ рече. Имај доверба во мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Призна: Марија постои надвор од мене и во мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не, рече, јас не умирам. Во мене умира нешто и јас не знам што е тоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Палјачото болеше во мене. Неговата скината нога стана моја болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сфати ме еднаш, сега, кога молиш: во мене се пропина млад бик и ме черечи со рогови, ме разбива со копита, и јас треба да сум вешт за да го совладам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Брат му на тој Германец не стаса да стрела вечерва во мене и јас не стасав да го спуштам столот врз неговото теме. Во тоа е се.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сум стискал никого околу врат, рече, никој не чукаше. тоа е само болна напрегнатост, висок напон на мозокот, недоразбирање на двајца во мене. Тоа, ништо друго.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Добра ноќ и вам кои не сте на број, вам благи, бели жени, бели болки, срни, вам - преселни птици со меки топли крилја, бели жени, вам - две таги со зелени очи, некогаш полни со цвет на маслинка, со илјада сонца, добра ноќ - проклета пијаницо со мртви раце нејаки за нови летови, глуви за акорди, слепи за други Марии, студени за својот бол, добра ноќ, невесел палјачо со истргната нога, удирај со двата месингани таса и исполни ја празнината што остана зад нивната смеа, добра ноќ, добра пакосна ноќ, со која некој во мене ќе сонува нож, некој роден во алкохол по мојата смрт, некој на кого му е името за смеа Добра Ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Засекогаш длабоко во мене остана отворена вратата која ми ја остави во егзилот засекогаш мојата турска баба, вратата на нејзините големи, никогаш завршени илузии на заминувањето кон светот, бегството од Балканот, по патот на спасот на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го сонував будењето, или пак можеби бев буден, кога го слушнав тивкиот познат глас на Мајка, враснат во мене уште од првите сознанија за животот: - Сине, сине премил, не гледај во езерската синевина, ќе те занесе и ќе те однесе во дното!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога тетка ги спомена преораните гробишта, нешто длабоко во мене ме сепна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ја поразуваат гравитацијата на мојата темна душа. Секогаш лебдат.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Дојди гол. Дојди и легни до мене. Остани во мене. Осеќаш ли дека си мој? Јас не.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Црни орхидеи Ги осеќам. Ги осеќам во мене.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Кога го виде, се расплака и низ солзи го прекори: - Каде скиташ, бре синко? Душа не остана во мене.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И чувствувам како заоѓа сонцето зад ридот како да заоѓа во мене.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сал патот дамна оттука што минал ми буричка во некои тајни места и не престанува да ечи во мене.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Си мислев никогаш во мене не ќе догори свеќата моја - а догорува Си мислев никогаш реките не ќе зајдат – а зајдуваат Си мислев дека е веќе крај на сѐ – а сѐ одново почна.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
А потоа, сосема неочекувано, се појави во мене најбаналната претпоставка: мојот брат Виктор бара патека за да се упати. Но каде? И зошто?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вртанов не забележа како длабоко во мене се разбуди изненадата а потоа и смеата. Или поточно потсмевот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во моето сеќавање сè уште се движеа необичните слики од сонот а помеѓу нив можев да ја распознаам и решеноста дека во мене воопшто не се јавува желба да обвинам поединци, или да сочувствувам, а ако е потребно дури и да страдам поради моето однесување во тој проклет сон иако во него се најдов не по своја вина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Кој ја спомна овде суштината? Суштината е свеченост!“ предупредуваше неговиот глас што одекнуваше негде длабоко во мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се свртувам кон Вртанов и го заварувам неговиот вџашен поглед вперен во мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но тоа не е најстрашното. Пострашно е она другоно: не сум сигурен денес, но не бев сигурен ни тогаш, колкаво беше и дали воопшто постоеше во мене чувството на прогонет.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Стои пред театарот разурнат во земјотресот, втренчено гледа во мене и ми дава знак со раката. (Пријателот – привид, што стои отспроти, преку реката, пред многу години замина од земјава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Имаш објаснување за таквата поделеност во мене?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Темно е пред мене, Патот дално далечен А занесот бесконечен, Светлината во мене Ја осветлува празнината Ме крева кон височината.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ако во мене е ноќта, некаде е ден, Ако не сум тука, некаде сум занесен, Некаде восхите, некаде вознесен Ако не сум тука, некаде сум присутен.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
1. Патувам и тоа е сѐ, Патем зборовите ги позлатувам И кон вечното се упатувам, Вечното да се спознае, Патувам - тоа е сѐ, Светот да ме препознае Со сета светлина во мене, Патамува и тоа е сѐ.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Кај и да сте, во мене сте, скриени, Со стихови лизи повиени, Со звучна срма покриени.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Во мене - Ноќта. Тлее. Лелее Мракот.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Од каде доаѓа, не знам, Знам оти по мене доаѓа, Знам оти во мене пропаѓа Со капките, стапките Ангелски, може Господови, Небесни плодови, тркалезни Мазни, немирни, проѕирни Сочни плодови. Господови.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Тој човек – тревка на старата фотографија, предаден на моментот и на себе си, како впрочем и сите тие непознати судбини, фатени во еден миг на својот, за мене недофатлив, живот, го засилија во мене чувството за неповторливоста на допирот, звукот, мислата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Пискотот во мене се уште ечи и трепери.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Задните седишта на автомобилот беа во вообичаен неред: расфрлани и испомешани весници, испринтани страници и една книга.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Толку работи се придвижија во мене...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со своите долги, темни раце што брзо се движеа тој садеше, натапкуваше и прицврстуваше, сечеше, подрежуваше, со црното лице секогаш свртено кон земјата, со очите секогаш вперени во она што го работеше, кои никогаш не ги подигаше кон небото, и никогаш не гледаше во мене, па дури ни во Мама, освен ако не клекневме крај него, чувствувајќи како влажната земја ни продира низ панталоните кај колената и ги стававме рацете во црната нечистотија, не гледајќи во сјајното, лудо небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Одам до нив и ги допирам, сега, со верба што речиси пее во мене.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Телото го носиме кон бродот и новиот глас длабоко сокриен во мене ми вели да го пуштам надвор. ‘Помош, помош!’ во црвената недофатност, ечејќи и молејќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гласот што повикува, длабоко скриен во мене, ситен и плашлив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Дали е тоа заразен бацил што сака да се прошири во мене?“ „Да.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги набљудуваше сликите на ѕидот, столиците, масата, гледаше во мене и во Мама.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
(И до денес, секогаш кога ќе замижам тие звуци од другата соба паѓаат во мене со одек изострен и јасен). Бев замижан и не дишев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Убаво се слушна како се приземји и како потоа со сета сила бувна во фотелјата).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали ќе за'ржело животното во мене?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Само два купи? - праша откако погледна најнапред во симидите а потоа и во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана се смееше. Јана му шепотеше нешто во увото на Зрновски а гледаше во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- се загледа во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што се чинеше можно, па дури и веројатно, се сведуваше на заклучокот дека жената слегнува во месарницата бидејќи добитокот е премногу гласен и здивен; дека станарите се вознемрени; можеби на некој од погорните катови се одржува и состанок на куќниот совет па од таму доаѓаат барањата стоката да се смири.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но кога втасав до него, како што беше испружена на грб , наеднаш се поткрена на лактовите и многу сериозно се загледа во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку како да се објасни и самата помисла да се излезе низ отворен прозорец и тоа од трети кат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто барате во моите постапки скриени намери?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Б.С. го говореше она што го видел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Гледаше во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А што е тоа смешно во мене – прашуваше сега веќе налутено Јана (јас и не помислив дека ова си го замислувам туку верував дека и вистински видов како таа вистински скокна од коленото на Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали ќе сум ѝ простел штом ќе ја пронајдев и тоа по првиот изговорен збор?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оф, ангелот и не е толку бел! – се сетив на извикот на Катерина кога ќе посакаше да ми го изрази незадоволството или сомнението во однос на некои мои објаснувања па и постапки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А тие го игнорираа дождот; стоеја и се џареа во мене потпрени на оградата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш до мене се проби негде од далеку познат глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто гледате во мене како во плашило?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа ми враќаше: прашуваше за да ми угоди, иако знаеше дека сум по ѓевреците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа прва ги откри оние наслаги во мене што обично му припаѓаат на сортата копилиња кои деновиве сноват по корзото и по кејот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нејзиното сновење горе-долу го побуди во мене сомневањето дека во куќава се случува нешто необично, но дали долу, во месарницата, или во станот еден кат над нашата соба, не бев сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беа тоа денови кога сигурноста и во мене почна да ја губи силата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изгледа некој во мене проверува колку сум жив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот пријател Б.С. ве опиша во сите поединости - му реков на доктор Пачев длабоко уверен во она што го кажувам, а и овие мои зборови ја поттикнаа во мене увереноста дека Б.С. не измислувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби оттука и оној занес, мислам дека го соопштив во едно поодамнешно интерју, дека подолго време назрејува во мене идејата да направам избор на приказни за деца и да го печатам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реков: „Твојата другарка Николина како ретко која друга девојка го допре суштинското во мене!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, затоа, велам, има во мене и во тебе, и во сиве овие тука и каде ли уште не - војна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа отвори очи и се загледа во мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа, целата вгушната во мене, со главчето под мојата брада, трепереше, се тресеше од студ и шепотеше: - Кире, зошто ја немаше мама со другите мајки?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се борев во редовите на ЕЛАС, но другарите никогаш во мене немаа доверба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој клечејќи на едното колено пукаше во мене...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сите очи се вперија во мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Макронисос пукаше во мене... 4 ТОЛКУ МИ РАСКАЖА Харилаос, дваесет и двегодишно момче од некое планинско село на Пелопонез.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Доктор Ференц се загледа во мене и, по подолго молчење, ме праша: - Нумо, зар ти немаш во што да се облечеш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Лажеш, таа е тука, - се удираше тој по градите - тука е, пустата, ја чувствувам како лудува, како се засилува, се превалува и одново се враќа, се раскинува и бучи во мене...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дуваме во прстите, си ги триеме рацете, се топлиме со воздишките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„И што сакаш да речеш“, ѝ велам, „дека некој луд се нашол да си ја клава главата в торба заради една нејасна врска која почнувала и завршувала во оние сопчиња на вториот кат!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И згора, повторно се смее и бесрамно додава: зар не е сиот на татко му?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев излажан, и тоа е сѐ!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но во мене од истиот тој момент, кога ми ја раскажа приказната, се јави помислата дека и тој се посомневал оти неспомнатата убавица била токму Пелагија и ниту една друга.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не убивај го последниот анѓел во мене, Васј!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Добро. Го оставив; навистина го оставив да се напие.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, јавно немам спомнато ниту збор за тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Зар не слушна што ти реков за оној Ракиткин“? прашува таа оџагарена во мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да подразбра какво сомнение почна да се раѓа во мене, па вели: ова е синот на Иван Степанович, нашиот малечок Алексеј!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еден дел во мене, барем во оние први денови откако узнав за случајот, како да ја осудуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Васј, не убивај го последниот анѓел во мене!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Инаку, од кои други причини ќе се впушташе во прераскажувањето на таа обична историја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толку мокар од мака што насетувам воспаление на сѐ живо во мене и киснам сѐ уште. Малку е да се рече епски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти не ја испушти приликата мајчински ги измолза боските солени, а млечни се наведна похотливо длабочините да ми ги одмериш според ехото па кога се увери - има кај да претечеш се прели без остаток во мене преполна и тешка водена, се изедначувам со тебе!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Разбери ме не можам повеќе да те создавам да те лекувам со поштенски марки нема повеќе да патуваш сакам да верувам молци ги јадат адресите во мене интимно се топат некои санти и паѓа горчлива сенката на времето кога се кастрат лозите и поривите а билјето развива бујно како грев.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти кажува ли тоа нешто? Или си ти во мене или јас во Тебе!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Лектира кнезу Репнине пукната калино во мозокот црвено во копнежот се всадуваш прибираш сѐ што е светло безграничен меѓу корици мирисаш на бебе те канам чај да се напиеме зимата да ја згаснеме небаре жед ти седумдесет и шестата јас тебе да те видам меѓу луѓето немаштија во мене исто така - има што да видиш дождот се самоубива кога врне за да постои мора да врне зли абери како метафори ме следат ѝ се ближи крајот на неизвесноста репнине литературо!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во мене го селам на душите препевот на претците гревот и кога те напуштам и кога те очекувам како мугра лелекам и не преболувам само меѓу луѓето да ме распознаваш...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во мене сонцето зракот си го бара уморен е сонот, бајката е стара.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Место на зборот да се потпре себе си со себе да се одземе во мене да се запостави, на молк да се осуди од спрегата да се откаже и покрај сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како кошаре се отворив со матарка се премазав да се помамиш по мирисот да ми дојдеш матицо моја станав кревок и подгорен пергамент мозаик незаштитен со песок непрекриен со мрак се оптегнав како апсида за да стапнеш, конечно, во мене со поглед вперен угоре налик на реквием или псалм одекот да ти биде длабок.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. Кога те сретнав беше минато крстоносна селидба, смртоносна веридба сега спомен долг таинствено ме коле љубовта со тага ме дои, нелулани мои во мене некој исконски бол е, сама сум како заборавено време.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ја запомнив по чувството во кое ја сретив, блиска како љубовта во тебе што ми згина не ја допрев, а во мене се сви и ми го вети на небото звукот, кога тоа умре, а не мина.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ратко погледна во мене.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ни во мене ни во Гино - Гино глас.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Отфрлајќи ја недостојната маска, во мене надмоќно, но со сожалива благост, гледа од височините Господарката на Вековите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таму надвор, зад прозорецот, - сѐ повеќе верувам во тоа – немирно минуваат некои подвижни сенки, а вистинските луѓе, вистинските настани се во мене, можеби млад сајџија во одајата на Времето, можеби висхитен старец со кутриот Овидие во скутот, што одново се храни од чудотворната хармонија на фантазијата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Часовникот, го донесовте? За првпат го допрев – и покрај тоа што дланката му беше топла, а мојата непријатно влажна – осетив во мене, од оваа страна на кожата, незапирлива привлечност кон допирот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А сега сознавам дека границите во мене, во било кој, тие огради на самољубивоста го запираат природниот проток на енергијата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Топејќи се во нив во мене оживуваше она потиснато, заборавено јас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Така, реалноста не исчезна навистина, таа е мошне присутна во мене.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги погледнав останатите, но никој не гледаше во мене; сосема тивко си разговараа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Немам намера да давам целосна слика на светот во кој живеев.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Умот го проектира и го рефлектира целиот свет и затоа светот и животот во мене и околу мене и во моите очи е секогаш поразличен од сите други.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Јас ли сум убиецот на сопствените чувства?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немирите што во мене се раѓаат не дозволувај да умираат, испиши ги на ѕидови тие крвави немири, оживеј ги, нахрани ги, а мене, мене изгориме и претвориме во...претвориме во пепел.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И немојте ни за секунда да помислите да осудувате, зошто не ја знаете причината и приказната.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во миговите на покајувачка сите страдања врескаат во мене, во ранлива фаза се обидувам да ја прекинам тишината како потисната атомска енергија, но одмаздата не носи мир, ниту нов почеток.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Те барам во овој студен град, помина полноќ, најладната ноќ во годината, осаменоста ме убива, немирот во мене и копнежот по тебе не ми дава да заспијам, копнеам по твојот лик и твојата насмевка, го изговарам твоето име и викам за да ме чуеш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа добро позната, возвишена, очајнички меланхолична, стара но не излитена, можеби посвежа, спокојна, слободна, горда осаменост.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Ако е гнев, а што ако е гнев?“ Тогаш гневот нека ме отруе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само неколку часови номадска мисловна осаменост и моите еруптивни мисли и незауздани чувства ќе си го најдат патот, целосна метармофоза на осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Имам сто лица, но одразот во огледалото е секогаш празен, лажен, непознат, а имам само една душа која морам да ја пронајдам длабоко во ноќта, кога повторно во мене ќе си најде место осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Каде си, врати се, ќе плачеме заедно, ќе ја поделиме болката, тагата ни е блиска. –„Зар може чиста, искрена, длабока, божествена љубов да има крај?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа што беше некогаш живо во мене, сега навираше и доаѓаше само во мислите како нешто далечно што никогаш нема да го имам блиску до себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Долготрајна, исполнета, среќна сегашност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во осамената степа што осамнува длабоко во мене да пронајдам парче од себе “.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Исполнета сум со спокој, зошто ова срце создава и креира едноставна убавина во секој миг од денот, во мене расте љубовта кон себе, кон светот и животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не сум заробеник на спомените, сето она што го перцепира моето око и ги впива во себе прозаичните секојдневни доживувања и илуминации, создава во мене катарзичен порив, ундулација на чувствата, а филтерот се фабулозни увертири на секојдневните драми.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Верував во страдањето зошто само така можев да се сплотам со битието на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас не слушав туку само пцуев и го држев окото, обидувајќи се да почувствувам дали нешто не ми е во ред со клепката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка му молчеше со стиснати раце во скутот и вперен дрзок поглед во мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не си му кажала? - тетка Марија продолжи да се смее и да гледа час во мене, час во тетка ми, која имаше поцрвенето лице од лутина и молчеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што го правеше тоа, дишењето му стануваше сѐ погласно и погласно, сѐ дури не почнеше да ми го гризе задниот дел од вратот кога почнуваше да влегува во мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сепак, надежта во мене не умре дека можеби порано ќе си заминам од кај тетка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Спискав и кожата од кокошка ми падна врз чаршафот, а мојата кожа почна да крвави во четири долги и цврсти ленти, од кои средните две беа најдлабоки и најтемни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ракавите ѝ беа засукани, а околу неа како одеднаш да се имаа создадено неколку крпи и кофа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На сите страни имаше блескаво чисти огледала во кои отсјајуваа мермерните шари на сиво-белите комбинации на плочки со кои беа облепени ѕидовите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Проработи мојот угаснат вулкан, вели, мислев нејзиното тело се исправа во мене, го дозавршува... ,Ех, красавица, рускаја девица, пољуби же ти менја. Ех, љуљи, љуљи, пољуби же ти менја“. ...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една девојка, пак, не ги одвртува очите: де гледа во мене, де во ногата моја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја потпирам главата на плеќите и осеќам дека се распалува нешто во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го туткам сето во мене, го стегам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не гледај во мене, ѝ велам, гледај во рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тупа во мене, се превртува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме напиваат и рибино масло, ама ниедна капка не останува во мене. Не можам да ја задржам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И еден друг човек се разбуди во мене, вели, некој кого не сум го знаела дотогаш, а постојано живеел во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој гледа во мене, јас гледам во него, Цветан гледа и во мене и во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зркнаа сите во мене: се чудат кога научив руски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои ќе се расплачат и немаат време да си ги избришат солзите, што се вели, зркнале во мене и гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓу Германците има еден помлад човек кој само молчи и погледнува во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто од тој вик се накрева и во мене, ама не ми даваат да го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го оставам само бесот во мене, да ми ја пустоши душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го отвора устето, замавнува и се пика во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе осеќам како влагата постојано преоѓа во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се скрши мразот во мене и почна да капе, да ми го полни дното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој студ уште цела недела остана во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина голема, вели друг, ама никаде не застанува во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во мене му биле и лекот и ручекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Отровот остана во мене. 10.2003.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Вие се препознавте во мене или јас во вас?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Само оние кои некогаш биле деца можат да појаснат зошто денес јас не го чувствувам дождот: таа светлина во мене не доаѓа од сонцето туку: од неговиот брат - добата која одминува. * -- * Вилијам Карлос Вилијамс:„Жолтиот оџак“.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
По кои патишта Ти се насели во мене – јас не знам: како кученце свиткано в ноѕе скришум ги подотвораш очите и при секоја моја помисла на нешто се стресуваш набере пролетни грмотевици низ коски Ти лазат.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Новиот бог застануваше пред мене со раширени раце полни со глина, и со прониклив, пророчки поглед љубопитно навлегуваше во мене,копаше, ги читаше мојот крвав пергамент и го препишуваше со глината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Можеби затоа што сум внесена во чувствата што ги изразувате во вашиот текст, па нешто во мене се вознемирува кога ќе се најдам пред зборот acte.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Роже Кајоа пред точно дваест и пет години, во месец јуни во далечната 1976 година, како гостин на Здружението на писателите, ја посети Рерублика Македонија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И затоа, почитувана Лејбовиц, кога во вашето прекрасно писмо спомнавте дека сте го читале делото на Јусуф Вриони Избришани светови, вие ги поттикнавте во мене спомените за него, кои сигурно не завршуваат само во ова писмо!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакав уште поодамна да ви пишувам за една средба во Македонија со познатиот француски есеист Роже Кајоа, чии мисли за човекот и книгата ми се врежаа засекогаш во меморијата и тие асоцијативно се активираа во мене читајќи ги вашите последни писма.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа живее во мене со времето што ми го посвети, а јас доцна, по пет години, откако таа стави неочекувано крај на нашата преписка, дури во оваа книга, започнав вистински да го разбирам нејзиното некогашно толку силно присуство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во тие времиња кај нас постојано се цитираше една Титова изрека дека човекот е наше најголемо богатство и дека, тој е во средиштето на егзистенцијата. Времиња, обичаи...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ме обзеде силна возбуда, нешто длабоко, длабоко во мене се вознемири.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На чудесен начин ги поттикнуваше, ги оживуваше дамна згаснатите спомени од моето детство, кои не можев да верувам дека не биле избришани засекогаш во мене.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сликата што си ја замислив во мене создаде желба барем за миг да станам здодевен новинар што на бабичката ќе ѝ направи интервју од само едно прашање.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Внатре имаше светкав шарен појас и писменце: „Ти В, никогаш не веруваше во мене.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Песната што ја свиреше во мене разбуди желба да бидам здодевен новинар што ќе му направи интервју од едно единствено прашање.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но, секогаш кога таа спие, во мене се раѓа желба да напишам соновник.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Тука - вели тој - тука ме прободи...а од каде ли во мене толку крв?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Кога ве гледам сите така - рече Фимка со длабока воздишка - само чемер се собира во мене, чендо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таква една мисла на гордост растеше во мене, ми ги дуеше градите и ми го матеше разумот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога видоа кучињата дека нешто се случува, прво се вдадоа со погледите во мене, а после и сами почнаа да бараат и бргу ја здогледаа мечката. Ја здогледаа и ѝ се пуштија со лаење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мислам дека љубопитството во мене претежна: сакав да видам кој е и што сака.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кој знае како ќе ми одговореше, а не ќе беше чудно ако ја наврти во мене и својата воздушна пушка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ме охрабри, ми помогна, ми одбра книги за читање, разбуди во мене љубов за вистината, за човештината...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Со благост се сеќавам и на оние што со дренова прачка ме удирале по рацете, за да исправат некои кривини во мене, да истераат некој инает од мене.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ве замолив да кажете нешто просто, а не дека сте се заљубиле во мене на прв поглед.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МИХАЈЛО: Затвори ги очите. Затвори ги. (Евто ги затвора очите) Не гледај во мене. Не проверувај дали те гледам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Вие ни за момент не се посомневавте во мене, а веднаш почнавте да го сомничите него.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе сака. (Пауза) Не сомневајте се во мене ефенди. Јас сум ваш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КРИСТИНА: Ми се тресат рацете, црвенеам без потреба, се потам, имам вртоглавици, гледам дупло, малаксана сум, не можам да станам од кревет, не можам да заспијам, ми чука срцето, се плашам од смрт, од живот, од луѓе, од животни, од мртва природа, се плашам од страв, се гушам, не можам да земам воздух, очите ми гледаат навнатре, ми бегаат во различни правци, ми се кочат ноѕете, ме следат, коваат завера против мене, сите ми се смеат, главата ми е мала како тупаница, главата ми е голема како тиква, ми бучи во ушите, слушам гласови, има уште некој во мене, ме тера на викање, ме тера на смеење, ме тера на молчење, гледам слики, мозокот ми се лепи за черепот, правам со денови исти движења, не правам со денови никакви движења, сега сум главица зелка, ме нема.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КИРО: Вие се сомневате во мене, кир Панајотис?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сите очи беа вперени во мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас се приближив. - А, кој си ти? - праша таа, загледувајќи се во мене испитувачки.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
-Не ми кажа кое ти е другарчево, - ми се сврте пак мене и јас знаев дека ќе морам да ѝ објаснам, оти таа е толку многу љубопитна што не би поднела да не го дознае тоа што ја интересира. Ѝ дадов знак со раката да дојде в кујна, за да не зборува гласно пред Чавка и таа се загледа во мене со големо внимание.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сите замолкнаа и се загледаа со љубопитство во мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакав да ѝ одговорам дека умирам од здодевност идека полош филм не сум гледал во животот, ама таа сигурно ќе се разочараше во мене ако тоа ѝ го признаев, па ја излажав: - Дури и ми се плаче од што е тажно, - шепнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега ‘е раскажам како се родив, како растев и како се открија во мене првите знаци на гениј.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога легнав до тебе, се сврте кон мене, будејќи се, а во твојот здив беше цела електрична ноќ на нова Азија, иднината што се дигаше во тебе како светол флуид што преплави сѐ во мене, освен овој момент.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Како! - викна родилката. - Како е детето во мене, кога штотуку го родив!“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
(Ако напамет правам математика без да ја разбирам, имајќи ги запамтено правилата за манипулација со симболи, дали „виртуелниот ум” во мене разбира?)
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Здравко секогаш, кога немаше никој да се јави за доброволец, ќе погледнеше во мене, јас ќе се јавев, а тој потоа честопати ме споменуваше и ме фалеше како пример на храброст.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таму во мене гледаа друга Милка, лицето ми беше како восок.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уште еднаш отидовме во касарната, а мене умот ми се вртеше, не можев да одам како што треба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секако ми се изнавика, а јас откако сум дојдена овде никој не ме навредил, секакви зборови ми изнарече и веднаш нешто како да пукна во мене и, Миле, верувај, овојпат нема да куртулам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Црното семе про’рти во мене, настапија денови кога си го барав крајот и кога одлучив да го родам семето на срамот, побегнав од неговото одајче на еден салаш за да се измачувам и заколната никогаш повеќе да не го видам во животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Толку пати поминував од таму, таа зркната во мене, ама оти самичка, не се осмелував да ја опитам, ама денеска самата нè запре и нè внесе внатре, вели знам што бараш, те гледам секоја недела како го вртиш комшилукот со девојчето во раце и со ова убаво куче крај себе, ми кажаа што бараш, и така, ти била самичка, си имала една одајка отповеќе, вели дојдете уште од утре!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Други, не грчки војници, Ангелина и Агрономот го направија тоа во една непрегледна нива што туку изорана, таму, Ангелина ме држеше, а Агрономот ме силуваше, И така, не најдов сили да завршам со себе, ни да пометнам, се предадов, го засакав како свое тоа црно семе и го оставив да расте во мене!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Аферим,“ рече тој и за грозјето, и за речта. Во мене имате пријател. Ибн Тајко го знае тоа веќе многу добро.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А сега? Сега имам четиринаесет години, и нема човек, ако не ме видел извесно време, да не рече зачудено: „Леле, Бреза, колкава си пораснала, голема девојка си станала”, и да не ме одмери од глава до пети, загледувајќи се во мене како да сум осмо светско чудо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите нешта што беа насобрани во мене одеднаш навалија како да сакаат да излезат и да се ослободат од затворот во кој ги држев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој момент бев решена на секој начин да се борам против кичот во мене, иако не знаев зошто е тој толку многу страшен и треба да се искоренува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ја слушнавте? – како одвај да дочека тетка ми Ана. – А, што ви зборувам јас, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не треба да имате толку многу доверба – ми излета погрубо отколку што имав намера. – Вие сте возрасни, а ние сме деца, треба малку посериозно да ја сфаќате улогата на родители.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, „марките” по кои лудуваа сите мои другарки, со кои беа полни убавите излози на бутиците и за кои рекламите беа најубави, не можам да кажам дека не ме привлекуваа. Напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седеше така врз килимот, односно врз мојата работна маса и гледаше право во мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој седеше и гледаше во мене, јас седев на креветот и гледав во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Воздивнав: - Ќе се најдеш ли ти некогаш на некоја насловна страница? – си реков. – Ќе доживееш ли да бидеш славна, позната... како, како...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе ја убијам, да знаеш, еден ден ќе ја убијам! – викна излетувајќи од собата и повторно се залета во мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од ѕидовите право во мене гледаа моите идоли, артисти, пејачи и спортисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А вие, по умот на мангупите од одделение, а? – ја прекина мајка ѝ – Тие до полноќ во Луна парк и вие со нив!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се престорија во голем, шарен и возбудлив калеидоскоп што почна да се врти заедно со мене вовлекувајќи ме сѐ подлабоко и подлабоко во нешто огромно и таинствено, прекрасно и застрашувачко истовремено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми доаѓа на таквите да им речам, што сте зинале бре, што има толку интересно да се гледа на мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што тоа? – искрено се зачуди мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што ми требаше сега ова, си реков, та нели јас секогаш сум горда и задоволна што имаат доверба во мене и што ме третираат како возрасна?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти имаш брат, не е шега! – и пак, божем случајно, ми ги покажа мускулите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не биди проста. Имај доверба во мене, кога ти велам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам што им раскажала, а чичко Лазо сè во мене гледа и како од мене да бара потврда за приказната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се побуни нешто во мене, почувствував дека ме обзема нешто слично на лутина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се вознемирив, се возбудив, не знам дали ми се плачеше, дали се уплашив, или..., но знам дека одеднаш сите тие прашања, сите тие ѕвезди, светулки, мириси, сенки, шумови, облици и бои околу мене и во мене се измешаа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Всушност, во мене експлодира сознанието дека сега, конечно, останувам сама.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дури чичкото кажал дека било големо чудо што јас не сум умрела, затоа што тој во последното водење љубов, во мене го засадил плодот, па ако се фател, од самата магија можело да умрам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секако, тој млад човек ми беше симпатичен, а во исто време во мене гореше желбата да му ја покажам реалноста каква е вистински.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мозокот како и секогаш бараше добра преокупација, а притоа во мене сѐ уште стоеше долгогодишната навика секој ден да одам на работа и тоа токму таква која целосно го исцрпува телото и умот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не сум сигурна дали бараше спас во мене или вистински сакаше да бидам со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дури ми стана непријатно од тоа што се ѕвереше во мене како да видел дух.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Токму заради тоа, луѓето кои добро ме знаат се чини имаат доверба во мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знам дека поголем дел од проблемот лежи во мене, па затоа се трудам да не фантазирам многу на таа тема.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Просто се чувствував како да се борам со злото во мене. Одвај се извлеков од лошите мисли.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Они се божилак, они се прснати капки од врв на земјата па за облаците врзани. He ќе ги заглушат во мене нивните стапки ветровите кон заборав забрзани.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Денес ме виде во паркот како седам, и кога пријде увилен, блед и стресен јас сетив дека непознат човек гледам како што гледа во мене таа есен.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Стоеше, гледаше де во мене, де во гранчето со цветчињата, и како да сакаше нешто да праша, но не знаеше како.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа погледна во мене. Во очите ѝ се читаше возбуда, а мене ми се чинеше дека од нив наеднаш искрат барем илјада прашања.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Тато, заборавив како се вика ова цвеќе? - прашува и гледа де во мене де во старецот. - Јаглика, - велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)