Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Откако директорите во матичната „Топлификација“ АД – Скопје дознаа дека одредена група поранешни работници ги тужи, реагираат мошне нервозно и им кажуваат оти не очекувале дека 231 ќе се решат на ваков, според нив, „нефер потег“ – зашто тие, како сериозна фирма, наводно не ги имале заборавено и уште еднаш ги повторуваат веќе слушнатите лаги за враќање на отпуштените работници на работа во некоја неодредена иднина, после евенту- алното надминување на кризата и продолжување на нормалната работа на битолското друштво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој – кој и самиот има организирано работнички штрајкови – вели дека доколку во иднина повторно би се случило прекршување на работничко право, пак би го одбрал истиот пат како и тогаш. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Висината на износот што го бараше Вујошевиќ изнесуваше околку четири плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова е само уште еден пример за тоа дека судовите имаат надлежност, а во некоја рака и обврска – спроведувајќи го законот и колективните договори, да ги штитат работничките права – се разбира, само доколку пред нив се покрене спор (Nemo iudex sine actore – Нема судија без тужител!).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, иако досега не била активна на поле на работничките права, таа е свесна за предноста од организираното и заедничко настапување пред работодавачот, во форма на синдикат, и во иднина би се вклучила само во некој независен синдикат, ако за тоа ѝ се укаже можност (бидејќи ССМ не ги признава за синдикат!).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

После изрекувањето на конечната и мериторна одлука на Апелациониот суд, со која на работодавачот му се наложи да ги подмири сите обврски кон Костадиновска, и тоа во рок од осум дена, тој повторно ја игнорираше оваа обврска и пак не ја исплати оваа сума. Затоа, адвокатот на Костадиновска го упатува предметот до извршител (М. Николовска).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа, свесна за големата морална обврска што ја има спрема своето семејство, решава да оди докрај – но, благодарение на нејзината љубов и преданост спрема работата, како и лојалноста спрема институцијата во која работи – спорот, во некоја рака, се решава спогодбено.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога директорите дознаваат дека извршителот ќе прави попис и проценка на имот и заплена на движни ствари (res mobiles) како извршно средство, конечно ја 276 исплаќаат севкупната сума што ѝ ја должат по сите основи – како за главното, така и за споредните побарувања. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, тој никогаш за овој случај не се обрати до Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Фантазмот на двојникот кој со помош на развиената технологија на виртуелната стварност ќе се оствари во иднина, дополнително потврдува дека телото набрзо ќе делува и во некоја друга реалност, дека најпосле ќе се одомаќи во една информатичка материја којашто со себе носи поинакви физикални законитости.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Секако.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но за тоа во некоја друга прилика.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така, секој крај на нивните реченици завршуваше во празнината на просторот над нив, како во некоја црна дупка, проголтани во немоќта.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа беше како трајел испитување, оној збор, кој го користеа кај јавачите, трајел – испитување на коњот за учество во некоја голема трка, една врста подготовка.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во некои тајни партиски списи дури и се навестуваше опасноста, ако не се преземат итни мерки, повикот „Пролетери од сите земји, обединете се!”, да заврши со „Козари од сите земји, обединете се!”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Првпат беше уплашена за татко ми, да не скршнал во некој свиок на отворените книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Можеби поради снегот, е во некоја друга просторија, си помисливме утешно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга насекаде имаше големи, невозможни врски, дури и во некои земји од Исток каде што беше актуелно козјото прашање.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Отпаднаа всушност сите ѕидови сѐ што беше вертикално, се слизнаа надолу во некоја бездна, и , кога погледнав преку еден од паднатите ѕидови, видов како куќата ми виси во еден празен простор под неа, еден бескрајно празен простор под неа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пак или пак како да сум во некоја филозовска метафора.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Па сепак, иако немам никакви изгледи себеси да се видам, знам дека се наоѓам во некое огледало.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И знам дека штом таа сина точка биде доволно згусната, ќе тргне кон мене ширејќи се во некој облик во некој нов настан што ќе го доживеам, што ќе ми донесе нова страотност и веќе ми студи од страв.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас тука лежам во некоја кал, а главата моја истркалана на едно буниште, свртена кон мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И навистина е така. Како да сме во некоја голема продавница.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Згора на тоа сум во некоја просторија од која не смеам да излезам од страв од оние грди луѓе кои пред вратата ме чекаат да ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Оживеав во некоја жолта луминозност со сеќавање на сината боја.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

По трети клас, кој сакаше да продолжи со учењето, требаше да оди во некое поголемо место и таму да го продолжи учењето.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На некои места беа поплукани од муви, што значи некогаш, во некој период, тие стоеле на отворено.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се надевав, дека престојот во С. не ќе биде долг, дека брзо ќе се види дали ќе успее мојата мисија, дали моето име на главен коментатор и уредник во „Време“, со години на ред и главен аниматор и учесник во некои важни кадровски консултации, ќе биде гаранција дека брзо ќе ги завршам работите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Разговорот немаше срдечен тон и одеше во некој правец што не го знаев. Но, набрзо го дознав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се раѓаат во тој напор на мислите и во враќањето на настаните нејасни излези, посакувани решенија, пророштва чуени некогаш во цигански шатор, стереотипи на гледачка на дланка, во кои, еве, во некој дел од животот, човек сака да поверува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стоеја нафрлени овде-онде неколку реченици кои, меѓутоа, не можеа да се поврзат меѓу себе во некоја целина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некаков сон влегува во собата - земја по земја, град по град, јазици, музика од многу далеку, “О, каков прекрасен свет“,what a wonderful world, трамвај штрака по шините како двоколка во некој минат век.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро, не велам дека сите ние не сме во некоја мерка противречни, но кај него противречноста беше претенциозна и предизвика големи последици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се потсетувам на Колаковски кога вели дека светоста и секоја величина може да се реализира само во некое окружување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Седев потоа и гледав, сам, како задоволен човек, но во некоја неизвесност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Симон на Димитар Башевски во некои аспекти е можна верзија на Селимовиќевиот Ахмед Нуредин, кој исто така може да се толкува и како раскажувач кому не можеш докрај да му веруваш, кукавица, тип со политички аспирации, човек којшто настапува од интелектуални позиции и на мигови изгледа дека повеќе му е важна универзалната Правда, отколку да се спаси братот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никола Поцо практично учествувал во некои турски походи, или во задушување на рисјански буни и тоа во Тусалија и во Црноборската област“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И уште нешто што ти секако не го знаеш, а што говори во прилог на ова што го тврдам јас, е еден извештај за движењето на трговијата преку Трст, објавен во “Цариградски весник“ од 30 септември 1859 година, во кој Никола Поцо се споменува како трговец кој извезол волна на закупен брод во некоја од земјите отаде споменатото големо пристаниште на најсеверниот дел од Јадранското Море.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во ќошињата на тремовите и во некои напуштени куќи, во одаите со искршени прозорци, веќе почнуваа да ги градат своите гнезда.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имаше нешто гротескно во судбината на сега веќе куциот човек и на уште неколкумина негови пријатели кои, во една вејава зимска ноќ, во времињата кога земјата беше затворена за патувања и преселби, тргнаа да бегаат преку граница, преку Каба Планина, кон Грција, а оттаму, како што веруваа, во Америка или во некоја друга слободна земја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Е така де, ама сега, кога јас лично се обидов да го најдам тој влез, ми изгледаше како да сум влегла во некоја од епизодите на Twilight Zone (или послабата реплика The Outher Limits).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

На таа ли несигурност? (...) Да не мислиш на она чувство од кое нема бегање – дека живееме во некоја „Земја на заблудите“?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Секогаш кога ја гледав како е внесена во некоја работа се прашував што ли ѝ поминува низ главата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тогаш ѝ рече на снаа ми -што не го фрлиш во некој дол, зар од ова дете ќе стане нешто?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

-Војни беа тогаш, велеше Софија во Скопје.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не сместија во некоја просторија послана со слама.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Помнам еден негов многу симптоматичен став: „досега немам видено добра изведба на Хамлет во некоја западна земја.”

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Меѓутоа, неговите корени ги наоѓаме во некои авангардни движења неколку десетлетија порано - во поштенските акции на дадаистите и футуристите, на пример, почнувајќи од втората деценија навака.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таму го видов и Монти Рок 3, кој помина покрај мене облечен во некоја златна комбинација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Имав прилика да слушам едно одлично предавање на Роберт Кориган.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На фотката се гледа како Dr. Ackerman и Rhoda заедно седат во некоја чекална, но можно е да се работи и за некоја друга планета.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во овој поглед, обете гледишта се всушност едно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа беше огромен проект со капацитет од илјада и пол луѓе, и со светла во боја и винилни ленти кои висеа од плафонот, и со филмови и слајдови, и интерна телевизија, и бутик и останатото. што се однесува до бендовите - Велветите свиреа на отворањето.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Обете поенти зависат од потребата за јавни ограничувања, кои ја подвлекуваат суштинската дистинкција - дистинкцијата помеѓу следењето на правилото и (само) мислењето дека некој го следи правилото - а нивната основа Витгенштајн, како што е познато, ја наоѓа во договорот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како што одбележавме и порано, изгледа дека Витгенштајн на интенционализмот му го припишува заклучокот дека разбирањето на правилото во некоја смисла би морало да биде инфинитарно по карактер, така што сите можни апликации на правилото на некој начин се присутни кај оној кој го следи правилото кога ги сфаќа неговите барања; и ова е она што Витгенштајн го наведува на платонистичка интерпретација на гледиштето, бидејќи тој сугерира дека некој го сознава правилото на сличен начин како што и шините бесконечно продолжуваат во иднината, па според тоа се однапред и независно фиксирани.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Изгоре, можеби сам се запалил, можеби други го запалиле. живееше во некоја преуредена штала која се запали пролетта 1976-та.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но она што не е во ред кај овие сугестии е претпоставката дека аргументот за приватниот јазик имплицира дека не може да постои ништо како привилегирано препознавање во „прво лице” на диктатите на нечие разбирање на еден израз. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 65 Од фактот дека владеењето со некој израз може да се научи единствено во јавен амбиент, и дека неговата исправна употреба треба да биде контролирана од јавни проверки, не следува ништо што би се однесувало на невозможноста од разбирање на еден израз, на тој начин стекнат и контролиран, кој се состои во некоја когнитивна состојба на оној кој го употребува.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Откако се врати во Солун, Корец беше во некое необјасниво и напрегнато исчекување... И самиот не знаеше на што. Нешто му кажуваше дека оваа 1943 година треба да се очекува отсуден настан.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Истата вест доаѓаше и од иноверците, но и од колаборационистичките власти во Атина.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со текот на годините мајка му се повлече дома, се зафати да се грижи уште повеќе за помалиот син, но овој, несвикнат на работа, брзо се даде по ашикување и уште побрзо се ожени со некоја унгарска монденка во новиот темен костум на риги што му го соши брат му за „велика матура” склучувајќи, како што слушнаа од добри луѓе кои доаѓаа од Преку8, граѓански брак во некоја од општините преку Сава.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Девојките собрани во некоја од авлиите тие песни ги слушаа со тага, вдишуваа од вечерниот мирис на ѓуловите по бавчите, се кикотеа запирајќи го везењето и се дошепнуваа за момчињата врз кои крадешкум им паднало окото или од чијшто поглед им затреперило срцето тој ден; или пак седеа замислени, зашто најголем број од љубовите на Јалија и на Дорќол4 завршуваа неостварени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така поминуваа години во кои Бенвесниста беше далдисана во исчекувањето на синот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум. Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Е, тоа беше златното време на шадханите од кое, фала му на Севишниот, и јас нешто фатив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дишеше длабоко и бурно и така го смири неволниот нагон што неконтролирано, до болка му го стегаше желудникот, но не и чувството на потполна излажаност, не и впечатокот дека заедно со трите транспорти и неговиот живот е заминат во некоја непозната и дефинитивно изгубена насока.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Велам избори, бидејќи идентитетот за мене не е нешто што се има, нешто што се добива, како националниот идентитет, со раѓање, со просто опстојување во некоја средина, не е ниту припадност на некој општествен слој, слојот на интелектуалците, на пример, туку го содржи тој момент на слобода.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Себеси мораме да се разбереме како криви или испакнатости коишто во некое поле се вкрстуваат, мораме пред сè да ги разбереме како меѓучовечки релации.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Светот е нешто што секогаш е медиски посредувано и секое искуство секогаш е во некоја интеракција со сопствената рефлексија.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Можев за тоа да погледнам во некоја книга, но таквото проучување... бубачките... не е за жена.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Збиено во некоја дупка темникава, а тоа едвај ми се здаде во една уличка, на „Старе Намјести“. Влегов, но бргу излегов.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Жедни бевме за одмор. Во хотелот „Киев“ таа ноќ имаше бал, а сето тоа нѐ однесе во некоја нестварност, во соништа, можеби поради заморот што го чувствувавме.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

По тротоарите, широките тротоари речиси е тешко движењето, зашто тие се преполни со луѓе, деловни и туристи секој брза да појде или во некој магазин за купување или пак во некоја кафеана и ресторан или пак во безбројните бистроа, слаткарници, продавници на сувомеснати производи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Дење и ноќе, а се разбира повеќе ноќе, на „Пигал“ се врткаат трговците на убавиот женски свет, кои нудат „уживање“ во некои од локалите и баровите кои, по некое непишано правило, се збутани под земја, обвиени во некакво темникаво црвено светло, каде што луѓето прилегаат на силуети.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Морскиот и планинскиот воздух се измешани, така што се има чувство дека се лебди во некое пространство, кое занесува и ободрува. ...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во случај среќата да му се насмее, тој планира веднаш да купи монтажна куќа, во некоја од населбите во Скопје.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Гетото, синагогите, гробиштата се само детаљ од Прага. Штом ќе се напуштат човек бара веднаш да се турне во бучавата Прага, во некоја пивница за да се оттргне од средновековието.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со нив тие се преполни а за купување на сувенири се отворени и најобичните панаѓурски тезги кои, во некои павилјони, заземаат голем дел од изложбениот простор, како, на пример, кај Унгарците, Русите, Тунижаните, Мароканците и кај други.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од луѓе не можеш да се разминеш. Како да се наоѓаш во некоја пчелина кошница.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Девојките од Скопје, кои патуваа со мене во дертмунскиот експрес, сигурно веќе работат во некоја германска фабрика.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Всушност, во есен, човек во Софија се чувствува како да се наоѓа во некоја воздушна бања.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде се или во некој ресторан, ахчилница, слаткарница - на сладолед и млеко, или во шкембекчилниците, или во некој магазин каде што се пазарат со продавачите, или пак - се вџашуват пред ветрините на златарските дуќани.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во првиот број на листот при дното на уводната страница, под линија, како што е тоа уобичаено во некои медицински лексикони за народ, беше курзивно напечатена оваа максима со негови иницијали: „Солидните темели на нашата културна заедница се само позитивните принципи на Христовата етика, а неразоримата платина на врвот на нејзиниот громобран е само јакиот морален карактер на нејзините слободни синови”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Требаше да се бара ноќев. Може да се случи цела ноќ да спие на клупа во некоја зачадена крчма а може, уште полошо, да остане надвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеби брзо по ова ќе последуваа и некои пакосни веселости на негова сметка, зашто случајот самиот тераше да биде искористен, - но настапи школскиот распуст, девојчето замина во некој град во Србија, а Соколе само одвреме-навреме ќе наминеше во берберницата, дека немаше сега зошто да иде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Помислив дека сигурно удрила четиринаеска и дека добро би ми легнало едно ладно пивце во некое празно кафуле со чисти чаршави и со добро извежбан џубокс-евергрин.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

А оние кои те прашуваат зошто молчиш, нека го побараат твојот глас – тука е некаде во близина, заедно со Коеновиот, во некое ќоше.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Гронинг: Кога престанав да ја читам, „Тетка Меј” висеше на конец. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако ме запрашате: „Зошто сакате да работите во Холивуд?“,

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Би можеле да се наоѓаме исто така и во некоја хотелска соба во Лондон, или било каде на друго место.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури и тогаш, кога одам во некоја од книжарите ми велат, „Дали го видовте најновиот број на ‘Човекот-пајак’

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ги има заклано во некое трапиште и сега гледа нешто друго да сотре... Внимавај и на куќата...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога се освестил, го прашувале за сѐ и за сенешто, а тој занесено и преплашено раскажувал како да бил потонат во некој сон: - Ме фатија некои одзади, ме стиснаа со шамија за устава, очиве и повеќе не знам ништо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Штом на кметот му ја протнал бомбата в куќи, се сокрил во некоја визба, се изнапил вино и викал слободно и јавно по сокаци: „Кметот свадба прави!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тоа е така, помислуваше, зашто без вас почеток нема но без вас нема ни - крај...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Маслинките расцветани како во некој далечен еп а уште подолу свеченоста на морето...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Зборот има големи очи Долго се загледуваше де во свешникот со запалени свешти де во некој стих од Пловидба во Византија на В.Б.Јејтс.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Баш тука кајшто кулата накривила капа се влегува во постојбината на рамнотежата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не било баш или-или. Или ќе бидеш исправен како топола, или ќе завршиш како ќутук во некоја селска пилана.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Слушне ли во некое село кавга, веднаш се најдува во него да пресуди со дреновицата; слушне ли да отишол некој селанец во Витолиште, макар по каква било работа, Толе го подложува на судење како прекршител на неговите „свети закони" и пак таа златната — дреновицата заигрува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои тврдеа дека едниот паднал на место и го запретале во некој трап, другиот умрел дома, а само едниот останал жив и се лекувал негде во Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така лирите не му прават никакво задоволство во ќемерот под перницата или затнати негде во некој ќош во неговите конаци во Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Толе ја осети својата сила и големина. Почна јавно по Мариово да шета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многу старци и старици се пренесоа во далечното минато и почнаа да тврдат дека овој ќе биде Крали Марко, кој преспал петстотини години во некоја пештера по Мариово, каде, кога влегол ја закачил сабјата во стената, која сега сама паднала, го разбудила и му рекла дека дојде времето кога треба да му одмазди на Турците за нивните зулуми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Не а бива ваа со Толета, луѓе, — почна неговиот пријател Гуле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ТЕРЕЗИН ДНЕВНАТА СВЕТЛИНА НА ИСТОРИЈАТА Уште пред да дојдеме овде знаевме дека минатото е такво какво што било а иднината треба да се оттргне од канџите на опасноста Среде полјаната на скршени крилја студеше јасникот како прекор од минатото како во некоја од песните на Бертолд Брехт Тука спомените имаат тапија на неизбришливост - запишани се во погледите на жртвите и се читаат без ламба, на дневната светлина на историјата При раноутринското триење на очите некои спомени стануваат музикални како вечниот шумол на јасиките крај Лаба Се навиткуваат во мислите музичките кутии од детството преполнети со нечујна музика Натежнува тишината понекогаш како прв поглед на вљубените понекогаш како проштална воздишка во темнината Тишината речиси секогаш е стартна линија на враќањето во себе обележена со ронки горчина и надеж, надеж.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Се титулирал како цар на „Србите и Грците“, а во некои документи се титулира и како “благочестивиот и христољубив македонски, српски, бугарски, унгарски, далматински, арбанаски и унгарско-влашки цар...“.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Најнови вести: постојат универзуми во кои се случува најдоброто од сите оние можни линии на светови, но само во некоја фикција внатре во тој универзум: во телевизиски филм, можеби, во театарска драма, или роман или кус расказ.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Држејќи се за рака.“ Во некои универзуми да, во некои не, tant pis.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Суштината, момци, е во тоа дека сѐ што може да се случи, во физичка смисла, се случува, во некоја алтернативна верзија на „нашиот” универзум.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Зар апсурдноста на повикот од еден државен систем со кој не се идентифицирам може да ме регрутира и да ме испрати на фронт каде ќе ми ги истурат цревата за цел која ми е далечна колку и септичките јами во некое од предградијата на Рио де Женеиро, може да се нарече морален, а моето дрогирање да се оквалификува како неморално?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Оваа тролистна детелина доаѓа во некое место со шест големи улици.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Поточно, ако општествено научното гледање на сето постоечко во некои теориски концепции уште и ја доведувало во прашање сеуреденоста и, следствено, објаснивоста на социјалните, историски, духовни, културни итн. феномени, на природонаучните пратеници кои во научната република ги застапувале владеачките парадигми или научно-истражувачки програми - тоа речиси не им паѓаше на ум.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Два воза што во некоја чудно халуцинантна ноќ миговно се разминуваат во одблесоците на стаклата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но, со една ограда: да не ме вовлечете во некоја од вашите сатански логички замки.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Оној што не верува во тоа“, пишува понатаму Хундертвасер, „во некоја прилика нека се потруди да ги изброи рамните линии што го опкружуваат и ќе сфати; затоа што никогаш нема да стигне до крајот“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

На почетокот на новиот век, човекот барал нешто што нема да лаже и мислел дека тоа го нашол во некое јасно, прецизно и дисциплинирано нумеричко мислење.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Има тука и порочни, има луѓе кои навистина одат да удрат во некое дрво.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Макетонецот дефинитивно нема уметност, освен во некоја рудиментарна форма, никулчиња овде- онде ко атрофирани клиториси и курни отфикароци...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сакаше да ме види во некоја голема продавница, во Отел де Вил, Лувр. Како добавувач.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Па, како што гледаш, можностите се бескрајни како криви патеки во некоја голема и прекрасна рајска градина”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А таа вистина е работа на љубовта и полицијата, на уживањето и законот -во ист момент. 34 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бидејќи ваквото шоу е невозможно да се следи подолго време, поради брзата епидемија на вкочанети вратови, на славната компанија Copertone ѝ текна, па проекциите ги организираше над плажите во Калифорнија, промовирајќи ги своите нови лосиони за сончање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со помош на трите најтиражни весници во Сан Франциско, на читателите им беа поделени 11,5 милиони 3D наочари, со едновремено известување кој ден и во кое време ќе биде проекцијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Чарлс ми рече дека познава некој Џерард Маланга, студент на Вагнер коле џот, и нѐ запозна на една книжевна вечер во New School.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие се видени во некоја светлина различна од дневната.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Каква огромна разлика помеѓу овие дела и сето она што можевме да го очекуваме врз основа на неговите дела пред и после тоа!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мојот пријател, Дон Шредер, ми најде просторија во некоја бивша зграда на компанија за правење куки и јажиња, која ја изнајмив од управата на Њујорк за стотина долари годишно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најпосле ми стана јасно зошто морам да изнајмам ателје надвор од својата куќа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Она што навистина ми пречеше се телевизијата и радиото кои ги програмираа луѓето да бидат тажни. (...) Неколку месеци подоцна дознав дека зградата на компанијата за куки и јажиња ќе биде раселена, па затоа во ноември најдов друго поткровје каде Џерард и јас ја пренесовме целата опрема - платното, боите, четките, ситата, работните плочи, радиото, крпите, сѐ - во новиот простор кој наскоро ќе стане Фектори. (...) Фектори беше голема околу 20х30 метри и имаше прозорци свртени кон југ.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

3D ПРОЕКЦИИ Оваа техника во некоја рака е продолжение на претходната, со тоа што технолошки е уште понапредна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сакав да знам што се случува таму, но тоа беше сѐ.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да речеме дека јас веќе во Алжир се „пропрпелкав“ во литературата и филозофијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што „заложуваме“ од самите себе додека пишуваме? 4 Токму го споменував „залогот“ или „заложувањето“ на себе во некоја чудна автобиографија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа е исто така и момент на потпис (на другите и себеси) со кој сме прифатиле да се запишеме во некоја заедница или во неизбришлива врска: раѓањето на субјектот, како што вие споменавте предмалку, е повеќе од „биолошко“ раѓање, но за тоа токму е потребно телото и неизбришлива ознака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Конзервите од џумбирово дрво, батериската лампа, кутијата за кафе со четките: тие предмети, а и другите, не беа најдени туку направени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што не стори да стапи во некој од тамошните оркестри.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А можеше, преку мажот, да побара да биде назначена во некое од поблиските училишта. Не сакаше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бидејќи по природа комуникативен, натпросечно за својата средина, на Миха му беа малку контактите со домашните, со колегите, пациентите и студентите, па бараше соговорници во театарските бифиња, во Клубот на писателите и Клубот на новинарите, одбегнувајќи го сѐ повеќе Клубот на пратениците, но затоа пак не му беше зазорно да наврати во некое маалско кафуле.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Замислата на директорот на филмот, кого можеа само да го замислат во некоја длабока фотелја на главниот град, од една страна - да се остави филмска документација на идниот гигантски хидроенергетски објект, а од друга - да се направи документарен филм, што ќе го склопат режисерот и продуцентот во монтажата, и кој не само што ќе се прикажува во сите кино-сали низ земјата како предигра на играните филмови, туку и достојно ќе нè претставува на сојузниот и странските филмски фестивали.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа во кујната, како и обично, беше мајка му седната во својот стол, меѓу масата и шпоретот, со рацете во скутот како мртви риби и истечен поглед кој не можеше да продре и низ најшупливиот ѕид а сепак блудеше вперен во некоја непостоечка иднина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се мислеше дали да потпраша некој од домаќините за пита пастрмајлија или барем за скара, но веднаш се предупреди дека веројатно во гратчево питите ги прават само наутро додека работат фурните, а скара секако има во некој ресторан, но недостапен за плитките џебови на актерите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како во сон друг што му го кажувал, на доктор Миха му поминаа наредните денови и ноќи, споени во некоја колку сивина толку темнина, во која сè се препознава по научен навик а не со непосреден допир - од моментот кога го препозна синот во мртовечката картотека на Судската медицина, преку поворката низ гробиштата во која место тој да ја придржува жена си таа го придржуваше него заедно со ќерката, до тупотот на првата грутка земја што удри по сандакот на син му во гробот и оттогаш не престана да му одѕива во испразнетите гради, како грмеж од небото кој пред да одмине со облаците спалил една кревка тревка што ќе запусти цела душа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да влезеше тогаш во некое бифе, ќе се опијанеше не од првата чашка туку од првата голтка бочвен воздух.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Баге, пак, сиот во модрици, од глава до петици, небаре паберка од модар патлиџан што го фатила зимска слана, така што кога го исправаа на нозе чувствуваше болка по сета снага, почнувајќи од табаните, натечени како ленени снопови во застоена локва, па до темето каде што во некој агол од малиот мозок уште му догоруваше кандилцето на свеста.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Макар што не му се разбираше ни збор, тој како да беше во некоја жестока расправа, се бунеше, противречеше, се противеше, убедуваше, час се муртеше, а час се насмевнуваше, додека на крајот не свирна потценувачки пред да се смири и повторно да загрчи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Туку повеќе од обичниот свет, кој најчесто случајно заскитува по ликовните галерии и лаички се загледува во сликарските платна со малограѓанска претпазливост да не се препознае во некое од нив како во искривено циркуско огледало.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Седеше на камен пред самата утока, без стап за ловење риба меѓу колената, а загледан во мешањето на водите како во некоја маѓија што го опседнала.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И продолжуваа да го тепаат, толку прирачнички систематично како тој да им беше доверен питомец во некоја полициска академија, а тие, тепачите, да се само воспитувачи во истата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А и на Камилски кој си го носеше од поодамна својот недолечен чир. ѝ олесна и на Мајка, кога се смири куќата од секојдневните расправии на двајцата пријатели, понекогаш дури и остри, кога не успеваа да ја најдат рамнотежата на двата различни јазици, во некој збор или во некоја идеја.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

На Татко му беше јасно дека, всушност, сѐ додека биде во Судот, ќе мора да врви како врз оптегнато јаже кое лесно, во некое непознато време, може да се употреби и како јамка околу неговиот врат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Откриениот сиџил требаше, конечно, да му ја открие тајната дали предците на неговата мајка имаат овдешен корен или, во некое далечно, далечно минато, биле дојдени од Анадолија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сум гледал таква опрема во Скопје. Во некои продавници.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во некое такво злодоба и се зачнало колибарењето, во некое такво време и е ставен темелот на Бојановата колиба, за повеќе векови единствено човечко свратилиште, единствено топло огниште на десетина километри наоколу.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јуруците, муслимани од азијатско потекло, живееја во некои села од јужната страна на планината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Слушна како топката удира во некоја гранка, а потоа еден долг шум што значеше дека снегот се рони од затресените гранки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дури и да завлезеа понекогаш во некоја расправија што би можела да се претвори во кавга, почитта што Бојан ја чувствуваше кон возраста на Кирил, го задржуваше од натамошни расправии, го присилуваше да се согласи со него, да попушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, понекогаш Бојан, разговарајќи со деда си или со дедо Иван, ќе умееше да зачепне во некое делче од нивните сеќавања, па тогаш ела слушај.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Внатре беше топло, а разгорениот оган, пламенот што трепереше во огништето како во некоја игра фрлаше светлина по ѕидовите, а сенките играа создавајќи весела слика, ширејќи пријатност и топлина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А тој стоеше уште минутка, две, пуштајќи снегот да му го влажни лицето, спокоен, занесен во некое далечно сеќавање од детството.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да си во некоја волшебна пештера, сто метри под земја.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа беше радоста што ја предизвика таа осамена капка, што настануваше некаде во стреата, близу оџакот, се откинуваше од снегот и паѓајќи удираше во некој предмет што ѝ помагаше да го везе своето „так, так“ и да ја мрешка тишината на сопчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Утре ќе видиме, - пак повтори доктор Коста, занесен во некои свои грижи и размислувања.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Овде, се разбира, веднаш се стрчав на aerobic, нарачав нордиски track, ги наполнив кујнските шкафчиња со slim-fast, а и tight-master-от порнографски се валка во некој агол...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ваквиот однос на потценување на нејзините вредности лошо се одрази во практиката, снижувајќи го бараниот стандард, во некои случаи влијаејќи и на самата уметност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А каде ќе завршам - во срцето на остарениот љубовник, во телото на непријателот, или во некоја пријателска дива патка - сосема е небитно.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Негативни искуства: Дури и во мали количества, амфетамините го забрзуваат пулсот и крвниот притисок и можат да предизвикаат екстремна вознемиреност, претерана осетливост, нервоза, импотенција и во некои случаи, делириум, паника, халуцинации и чувство на прогонување (амфетаминска психоза).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сакам да ги користам сите можни изразни средства што се во некоја врска со другите уметнички форми коишто постоеја во Европа - сликарството, на пример, кое исклучително ме интересира - за да можам да го остварам тој вид на идеален филм.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Покрај поимот нагласен од тесноградиот лингвистички приод, дека преведувањето подразбира пренос на значењето содржано во едно множество јазични знаци во некое друго множество јазични знаци со компетентно користење на речникот и граматиката, процесот исто така подразбира едно цело множество од вонлингвистички критериуми.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во некои случаи е можно дрогата да индуцира напади на паника, несоница, депресија и бидејќи го зголемува пулсот и крвниот притисок, луѓе кои се осетливи на овие ефекти, сериозно можат да се разболат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е како нешто кое во некое ќоше на животот никако не привршува со умирање, како оној човек на Буцати кој, враќајќи се дома ноќе, поминувајќи низ ходникот, згазнува лебарка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Премногу учтиви, сите ние во некоја мерка сме следбеници на Пруст или Бергсон; мислиме дека во нас постои нешто, што не може да го пронајде излезот во просторот, некоја „должина“ која во својата природа е повеќе музичка, отколку што е ликовна, која во суштина не може да се замисли.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Гледам како во некое училиште го менуваат името Иван Горан Ковачиќ, хрватски поет кој ја има напишано најсилната и најубавата воена поема во хрватската книжевност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеби би можеле да почнеме на мало, со оглас во некој провинцијален весник или ревија. Ја сфаќаш мојата идеја.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Значи, таа само им олеснува на некои личности да се ослободат од инхибициите и да го изнесат на површина она што веќе го носат во себе во некоја специфична естетска форма.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Позитивистичкиот механички материјализам ретко во некое современо филмско остварување е поткрепен со толку одломки на денешнината, особено затоа што осумнасетовековната поставка во филмот Гринавеј континуирано ја спроведува.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во некои примитивни култури, мажите изведуваат ритуали, со кои му се приближуваат на гушењето за да постигнат ерекција.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Зборовите што настојувам да ги сведам на пристојно бладање понекогаш како да се знак на неминовноста иако зафатеноста со нив ми се чини како враќање во некое дамнешно лудило од кое упорно бегам а тоа сè поупорно ме следи или, што е уште поверојатно ова лудило, без да забележам, отсекогаш сум го носел во себе како залог, како амајлија, како објаснување за моето чудење пред она што ми се чинеше живот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сега сѐ беше се престорило во некој јагленосан цвет, во некоја студена постела на огнот...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Улам зашто отиде со рака на усните за ништо да не се слуша улам на твоето латинско име заробено во некое ѕвездено доба на дамнината, улам на овенатите плодови на твоето молчење, улам на далечините градини на Азија и на морето низ кои набркани се спуштаа Адам и Ева, улам на дождот што тропа врз твојот сон улам на тебе и велам симни ја раката од усните во нивната древна усама да преноќам.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Неговите зборови како светулки потскокнуваа меѓу житата, си играа, се криеја, сѐ дури не осуна полето во некоја древна белина од момини солзи.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Внатре во собата беше прекрасно, како во некоја приказна.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И ќе се најдеше во некоја понесеност, но некоја тргнатост кон некое место на кое долго, долго време сака да стигне.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Неговата склоност беше да се задлабочува во некоја тема разложувајќи ја за да одговори на прашањето што си го поставил или да обмислува некој предмет барајќи ја неговата суштина.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Првата работа што му падна на памет беше некако да го намами кучето во некоја просторија и да го заклучи внатре.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Или да се удават во некоја вода, во некој бунар.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим се свртува, го зема палтото од Васила но не го облекува, го стуткува под мишка и продолжува да граба пред Васила и пред Карамана - што побргу до стигне на Коритница, за таму, во некое од коритата, не на Кладенец, за да не ја испогани водата, да си ги измие рацете и да го измие секирчето, - да не однесе крв дома, меѓу децата, кои сè уште не се пораснати за такви работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа си думам, вели, ко ќе почне за празнициве да талка по селава, да му залегнам во некој ендек и да му ја скинам сенката. Друго не ми останува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега сите добро насетуваат што им зборува Максима Акиноски: и ако отиде некој в сабота в град за да купува, или ако отиде по некоја друга работа во некое друго место надвор од Потковицата, да не шлапа таму што годе туку да си го држи јазикот стиснат за заби.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Грцити, имали негде во некој град или во некое село или во некое от црквите им или во некоја кукја, да прозборат по јазикот ни? а ние, когато сме на татковината си, за ошто да се учат децата ни пак на грчки? зашто да им пеим јазикот во црквити си???

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тебе и мене да нè истераат сред зима под стреи, или да нè напикаат во некоја спила, ѝ ние ќе утаме и ќе бувтаме посилно од кој и да е лиод, вели Костадин Дамчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Крај на третата книга.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ама нема да го отепам подмолно, во некој дол и на ничиј синор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потајум веруваше дека кога ќе западне во занесот на читањето, Татко сигурно ќе ѝ се придружи на некоја страница, во некоја споделена мисла, како што било секогаш во оваа библиотека...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Само гледај во некоја куќа убава — домаќинска.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кај го натера врагот да дојде, ќе ме стави во некој грев...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но јас немам доволно аргументи за да го потврдам тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите овие мои размислувања, можеби во некој поинаков редослед, гласно ги искажав пред Боге од Бањи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Животот за мене одамна престана да биде игра, и притоа најмалку ги сакам криенките - му реков. -Зар грешам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Приказната за застреланиот можеше да го означи и свршетокот на приказната за Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште нешто што можеби ја објаснува суштината на проблемот и го прави беспредметен овој разговор: јас знаев, а и сега знам, дека ништо нема да потврдат дури и евентуалните надворешни сличности или разлики помеѓу нас двајцата, помеѓу мене и Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, спомна неодамна, и тоа сосема случајно, некој чуден Старец што и се придружил во некоја далечна летна ноќ во близината на Моенци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ТАША

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сфаќајќи ја и самиот необичноста на исповедта што требаше да го вклучи и Даскалов во карактеристиките на играва, помислив дека е потребно да го упатам и во некои други поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури не можам да се сетам ни каде се наоѓав; (веројатно во некој од походите по планините, помеѓу две борби); а и верзиите што ги слушнав за денот на погребот не се совпаѓаа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Отсекогаш верував дека ваквите разговори нему многу му годат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Останував со впечаток дека таа се плаши оти сакам да ја вратам во некој сокак од кој веќе беше излегла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако во некој, и за мене самиот непознат дел од мојата помисла можеби и постоела некаква намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

"И кому му се потребни оддалечувањата од оваа вистина?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А се случи токму во тие денови, кога се прашував зошто го нема, да слушнам дека убиле некого долу, во градот. Во некоја рација.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во мојот живот, речиси секогаш, некое делче од вистината, што најмногу сум ја посакувала, останувала скриена. Ме изморија таквите игри!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние, за кои веруваме дека ги познаваме, заземаат чудни места во нашето паметење; како да се сместени во некоја препознатлива рамка создадена само за нив и обесена на видно место пред нашето око на сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

"Часот што го спомна може да се случи и во некое друго време", си објаснував самиот на себеси (притоа и вистински ми годеа ваквите мои размислувања).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не му го знаел името на убиениот а тој одбил да открие кој е и од каде е.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Велат, одамна било, - почнува тој, - во некоја пролет запретана под илјада години.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се плашеше повторно да не се најде во некоја рибарска торба.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Отаде поточето лежеше огромна сува бука, кутната во некое невреме од ветриштата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тие беа толку навикнати на бучавата на камионите со приколки и на двокатните автотранспортери, што дење и ноќе одекнуваше на автопатиштата, но и на брмчењето на авионите над нивните глави, како и на далечната врева на фабриките, валавиците и леарниците, така што мораа да подзастанат и да ги начулат ушите за да ги слушнат, онака како кога сакаме да го слушнеме отчукувањето на ѕидниот часовник во некоја соба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа беше навлегла во некој пригушен, мистичен агол на неговото битие и со своето необично барање таа ги разбуди неговите скриени тајни, древни и несомнени верувања.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тајната за тоа лежеше во дното на неговата душа и тој се движеше како во некој самрак, што некогаш се закануваше да се згусне во темница, нешто што никогаш не се случи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој најверојатно го употребил со многу пошироко значење. (Патем, пред да западнеме во некоја непотребна тешкотија, јас не сум во состојба да тврдам дека терапијата е “научна”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еми била вовлечена во одредени практики на само-управување - “технологии на селф”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не можеме да знаеме сигурно што Кондијак подразбирал под “наука”, но тој сигурно го немал ограниченото значење што ние сега го имаме за тој термин.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа ги прифатила овие практики како форма на самоконтрола и како суштински во трансформирање на нејзиниот живот во некој прифатлив облик - кој би бил израз на нејзината самоактуализација.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сепак шепнав: - Збогум, дедуле, и благодарам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Претпазливо ѕирна низ сивиот плот потоа ја отвори дрвената врата и ме повлече во дворот, во густ босилек и во некое жолто ситно цвеќе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Поранешните свои школски другари слабо ги сретнував: Димка само понекогаш, Антета скоро никогаш; тој работеше во некое кино од утро до мрак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше фатен во некоја куќа при ноќна кражба заедно со болникавиот Цветан.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Па, што ќе правиме со тебе? Чув дека си и во некоја банда.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Знаев дека порано работел како чирак во железничката ложница, потоа како трговски помошник и најпосле во некоја леарница накрај град.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И потем раскажа случка дека во некое ино време, некој бедник, што украл скапоцености од палатата на Царот, не ги сокрил во својата бедна колиба, туку под престолот на Царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меѓутоа, поради сиромаштија, морале да прекинат и да бараат работа; Ина почнала да работи во некоја кафеана; таму била и танчерка и келнерка; таму го запознала и момчето во кое се вљубила, а кое ѝ ветило подобра работа во еден поголем град.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тогаш западнав во некоја размисла за себеси, и веќе не ги слушав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, оној цимет! Дали ќе го сетам уште еднаш мирисот на цимет од косата на Луција, макар и во некој друг живот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше повлечен, мирен, на мравка не газеше. Немаше татко; татко му умрел во некоја елитна единица во Африка (мислам во Египет!); бил платеник на странска војска, и го напуштил семејството веднаш по раѓањето на сестра му, за да стане војник. Така барем велеше Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Немав потреба да разговарам со Земанек ама баш ништо; тој беше паднал во некое чудно настроение, блиску до лутина, и кога јас го прашав: „Лут си?“, тој рече: „Не, луд сум.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Можеби токму хетеросексуалците се денес тие што повеќе ја ценат и на кои повеќе им треба машката геј-култура отколку на самите геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, веќе ги утврдивме трите услови чие содејство е и нужно и доволно за да се објасни општествената репродукција на машката геј-култура. (1) Дури и ако конвенционалните, хетеронормативни жанрови на дискурс се исто така и жанрови на чувствување и стилови на лично изразување; (2) ако главнотековните жанрови на дискурс, жанрови на чувствување и стилови на лично изразување се кодираат за родот и за сексуалноста според стандарната културна поетика – така што се интонираат со конкретни општествени вредности што различно се поврзуваат со конкретни обродени или сексуални улоги; и (3) ако таквите жанрови на дискурсот и стилови на чувствување или на изразување се обликувачки за одделните субјекти уште од раната возраст во животот – тогаш навистина е возможно во машката геј-култура да има нешто како примарна социјализација, доколку извесен дисидентски однос кон тие жанрови на дискурсот и на изразувањето претставува дисидентско обликување на родот и на сексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Резултат на тоа е одбивање на доминантното сексуално – и родово – кодирање на културните вредности и калење на нестандарден, дисидентски однос кон културните практики, однос поусогласен со геј-желбата. ‌Машката геј-култура не ги позиционира баш своите субјекти во некоја меѓуположба – да речеме, на половина пат – помеѓу мажественоста и женственоста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За разлика од, да речеме, Американците, тие не претставуваат општествена група што постојано се обновува себеси во сите поколенија по пат на сексуална репродукција и примарна социјализација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Токму такви се прашањата за кои дава одговори нашиот модел на културна поетика, барем на еден општ и хипотетички начин.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Децата може да бидат во некоја ограничена мера изложени на високоразвиените културни облици што содржат и што одржуваат жанрови на дискурс и на изразување – а дури и да се изложени уште од рана возраст на, да речеме, мјузикли или на мелодрами, можеби нема многу да извлечат од нив – но тие се длабоко изложени на стиловите на лично изразување што тие форми ги дефинираат, бидејќи таквите стилови на изразување го обликуваат секојдневниот емоционален живот и ги конструираат разните прагматични начини на кои старателите на децата зборуваат, се изразуваат и се поврзуваат со децата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Хетеросексуалната култура и понатаму е првата култура што ја доживуваме, а нашите субјективитети, нашите начини на чувствување и изразување, нашето чувство на различност мораат да се вообличуваат во контекстот и во рамката на хетеросексуалната култура. ‌Геј-мажите, како што напишал Сартр пред шеесет години, истовремено се служат со два различни референтни система.474 Тоа е така поради типичната општествена положба од која потекнува машкиот геј-субјективитет и во која машките геј-културни практики си го добиваат првобитниот облик: положбата во која растеш и те одгледуваат родители хетеросексуалци во нормативно и поимски, ако не и стварно, хетеросексуална средина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо тоа, искажува нешто друго – нешто карактеристично геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со други зборови, еден процес на социјализација во машките геј-културни практики може да започне во раната возраст, долго пред почетокот на активниот сексуален живот и пред почетокот на возрасното учествување во некоја геј-заедница, затоа што протогеј-субјектите уште на таа возраст започнуваат да создаваат или, можеби, само да изнаоѓаат нестандарден однос кон сексуализираните или обродените вредности што се врзуваат и со главнотековните жанрови на дискурс, на чувствување, однесување и лично изразување и со културните облици (мјузиклите, трагедиите, мелодрамите, историското конзерваторство, разните естетски практики и интереси) и нивните сврзани емоционални облици во индивидуалното однесување, кои ги отелотворуваат, распространуваат, рутинизираат, зајакнуваат и консолидираат тие жанрови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Секоја „култура“ што не се стекнува преку примарна социјализација мора да биде релативно површна, минлива мода или навика или светоглед, а не врежан начин на суштествување и на однесување; не би била многу длабоко вкоренета во субјективниот живот на поединецот или на групата, па би било лесно да се смени и ранливо би подлежела на промени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да се опише содржината на една форма или значењето на еден стил е многу различен потфат од потфатот да се објасни содржината на некој исказ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тоа значи дека беше изложен на многу разновидни идеи за тоа што значи да се биде геј и на многу разновидни стилови на геј-живеење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа, тој особено ужива во запоставените артефакти од претходни периоди кои целосно отелотворуваат разни старински, застарени стилови.271 ‌Земете го, на пример, следниов запис со датум од 1945 година од дневникот на британскиот писател Дентон Велч, во кој бележи едно среќно откритие до кое дошол во некоја продавница на половни работи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа ја создаде онаа масовна јавност која е суштинска за да се поткрепи културна сцена што е во процут и да се вдахнови постојан политички вриеж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

‌Кога ги изнесува во преден план прашањата за родовата ориентација, конкретно „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“, како признаци на „природите на геј- мажите“ (барем на природите на оние мажи што се „насочени кон зачувување“; 243) и кога штуро се зафаќа со прашањата за сексуалноста, Фелоус без колебање упатува на авторитетна поткрепа во некои претходни теории за хомосексуалноста, и тоа од викторијанскиот период, кои геј- мажите ги дефинирале како женски души во машки тела, како припадници на трет пол или на меѓупол.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа нема да се смени во некоја голема мера.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во некои случаи можеби би била доволна некоја контекстуална студија на стиловите на дизајните и на нивната историја за да се расчисти мистеријата на нашите инстинктивни реакции кон поединечни предмети така што ќе се укаже на културните традиции на кои алудираат тие предмети, на родословието на претставувањата од кои потекнуваат и на мрежата од асоцијации на кои се надоврзуваат за да ги создадат своите значења и за да се здобијат со конкретните општествени значења што ги изразуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во една опширно разглобувана и честопати оспорувана низа од социолошки и статистички студии на она што го нарекол „креативен сталеж“, Флорида тврди дека присуството на геј- луѓето во некое место е одличен предзнак на одржлива високотехнолошка индустрија и на нејзиниот потенцијал за раст.11

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Репродуцирајќи се себеси со секое ново поколение, културата го одржува идентитетот на заедницата од минатото кон иднината.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Развлеченото искуство на еротската немаштија што нужно и болно го доживуваат сите геј-мажи што растат во стрејт-општество го претвора обичното остварување на обичната хомосексуална желба во некаква недостижна фантазија – каква што честопати останува дури и кога, понатаму во животот, паланчанчето ќе се пресели во некое геј-градиште каде што сексуалното остварување на неговите претходни еротски сонувалства на крајот излегува детска играчка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Попрво, таа открива поинаква содржина, алтернативно значење – контратематика – во самиот стил на естетскиот предмет. ‌Посветен на стилот и „неутрален во поглед на [отворената, експлицитна] содржина“, естетизмот на машката геј-култура си го доживува секој предмет што го цени – било да е ламинатно-винилна трпезариска гарнитура од 1950-тите години, било да е сервис садови фиеста од 1930-тите, било да е спот од Мадона или песна од Има Сумак, куќа од американски ранч од 1950-тите или француски дворец – како кохерентна, внатрешно доследна стилска целина, како пројава на историски и културно специфичен систем на вкус чија отелотвореност во предметот е толку целосна што самата таа целосност по себе предизвикува задоволително препознавање и овозможува своевидно сопствено задоволство.269 Таа готовност естетскиот суд за одреден предмет да му се подреди на вреднувањето на севкупноста со која предметот отелотворува единствен, интегриран естетски или историски систем е она што ја навело Зонтаг да заклучи дека „Кампот не дејствува во смисла на убавината270, туку во смисла на степенот на извештаченост, на стилизираност“. ‌Всушност, машкиот геј-естетизам е склон да ја заматува разликата помеѓу убавината и стилизацијата, дотолку што значењето или содржината ги сместува во самата форма, наоѓајќи вредност во секој предмет што покажува совршена сообразност со даден естетски поредок, со даден стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Без тој благодат на разни настрани култури – на настраноста на самата култура, на настраноста што е култура – како би дошле хетеросексуалците до сознание за протоколите и приоритетите на хетеронормативниот свет во кој си остануваат нурнати? ‌А ова упатува на еден конечен парадокс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зошто ли ме лазат трпки и при самата помисла да си земам златно тацниче со шарени сапунчиња или некое гномче за во дворот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој благонаклонето цитира една забелешка што Џон Клам ја изнесува на почетокот од својата книга за музичкиот театар и машката геј-култура – „Според мене, суштествувањето како геј има исто толку врска со посветеноста кон некои видови култура, колку што има врска со моите сексуални настроенија“ – навидум прифаќајќи го благо отфрлачкиот и леко омаловажувачки став кон сексот што провејува во Кламовата употреба на старинскиот збор ‘настроение’ кога зборува за хомосексуалниот избор на предметот.334 За Фелоуса, „геј“ не е синоним со „хомосексуалец“ и никако не треба да се сведува на тоа (13).335 ‌Онака заинтересиран за „некои од особените димензии на машките геј-животи кои ја надминуваат сексуалноста сама по себе“ (x), за „несексуалните димензии на природата на геј-мажите“ (243), Фелоус доследно ја ублажува важноста на сексуалноста, сметајќи ја за едно од „најнесуштествените нешта“ според кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите – односно, ја смета само за знак на подлабока разлика, која мора да има врска со особеноста на „геј-сензибилитетот“, сфатен како „суштественa страна на човечката природа“ (262).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Откако ќе се запознаеја со тие луѓе, со нивниот поголем пркос, со нивната софистицираност и самоувереност, новодојденците од провинциите честопати наидуваа на сериозни предизвици за своите претпоставки, вредности и претстави околу вистинскиот начин на кој треба да се живее, да се биде геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од што тоа, точно, ми се гади во извесен стил на внатрешно украсување, во извесен модел на автомобил, во некоја боја или шара на некоја вратоврска?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Немаше тука бирање со кого ќе се дружиш и дали ти биле по мерка, дали биле од оние типови што ги цениш и што би сакал да ти бидат пајташи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Всушност, помага да се воспостави геј-идентитет што не се изедначува направо со ниту една постојна родова положба, туку кој се дефинира преку својата дисонантност, преку отклонот од конвенционалната родова мапа на мажественоста и женственоста. ‌Машката геј-култура ги користи женската субјектна положба и женствената идентификација за да му се спротивстави на нормалното кодирање на културните предмети и активности според некој строг родов поларитет, машки наспроти женски, истовремено заземајќи и женска субјектна положба за да овозможи сексуализирање – всушност, хомосексуализирање – на културните активности (спортовите, операта) кои нормално се кодираат како хетеросексуални.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако не се работи за ништо, тогаш не е фризура – тогаш е само коса. (Или, можеби, е несредена коса: ако стилот никогаш не е само стил без содржина, тогаш содржината никогаш не е само содржина без стил, а содржината што изгледа како да е само содржина веројатно е резултат на некадарен, никаков стил.) ‌Но за што се работи во стилот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А дури и во тие очигледни или одбивни случаи, може да излезе потешко да се објасни логиката што ни е во основата на вкусовите одошто ние сме си мислеле.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше да се носиш со различни луѓе со секакви општествени потекла, од разни телесни типови, со различни појави, со разни родови стилови, од разни општествени класи, со разни сексуални вкусови и практики, а понекогаш (така им беше на Белците) и од разни раси.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ендру Саливан е сосема во право, во некоја смисла: јавната култура се сменила, а хомосексуалноста сега е посеопфатно интегрирана во неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби не си сакал да се изложиш на нив, но многу избор немаше. ‌„Сѐ уште се сеќавам на страшната, вртоглава возбуда од моите први харања по геј-пабовите и по геј-клубовите“, пишува Џун Томас во извонредниот омаж за улогата на геј-барот во геј-историјата и за геј-заедницата, „на трепетот од пронаоѓањето други лезбејки и геј-мажи во сета таа нивна прекрасна, тмурна, сјајна, лигава разновидност“.442 И како тоа да не беше доста, новата јавна геј-култура практично гарантираше дека луѓето што се селеа во некоја геј-енклава ќе запознаат многу старовремци кои знаеја поискусно да бидат геј и кои во таа работа беа пософистицирани од нив. ‌А згора, тие ветерани на урбаниот геј-живот честопати имаа фрапантно милитантни, бескомпромисни, антихомофобични, антихетеросексистички и антиглавнотековни политички гледишта.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Значењето што го има произлегува од неговата функција во рамките на еден цел естетски систем, кој самиот е нерепрезентациски, во смисла на тоа дека во него не се работи за ништо друго освен за самиот него. ‌Накратко, еден стилистички елемент не е без значење, односно од него не отсуствува значење – тој е за нешто, упатува на нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-мажите изгледа не ѝ припаѓаат на „култура“ во некоја така крупна смисла на тој збор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Најпосле, таа создаде геј-заедници ослободени од надзорот на стрејт-светот, каде што можеше да дојде до нови видови колективно промислување, кревање свест, културна полетност и себеустројување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А протогеј-субјектите реагираат на настраното нудење на одредени одлики или состојки на тие главнотековни облици што комуницираат со чувството на тие деца за различност, со нивната желба за бегство и со нивната волја да замислуваат алтернативи, како што тоа го срочил Бери Адамс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа овозможува алтернатива, нов склоп од можности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поконкретно, тој одново и одново се повикува на социјалистичкиот филозоф и ран геј-активист Едвард Карпентер (1844–1929), кој во 1908 година објавил книга со наслов Меѓуполот: студија за некои преодни типови мажи и жени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со месеци или со години штеделе пари и најпосле се доселиле во големиот град, каде што разумните станарини во геј-маалата што се создаваа во некогашните етнички, работнички или постиндустриски делови им овозможуваа на луѓето како нив да се издржуваат работејќи како келнери или како медицински сестри, а, сепак, да живеат во урбан геј-центар – макар што можеби мораа да го делат станот со неколку цимери за да ја делат киријата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Им се радува на секакви и на сите пројави на целосна естетска кохерентност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Она што самото по себе и за себе можеби е лесно остварлива желба, кога ќе се забрани и попречи, станува невозможен сон.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе бидеме настрани засекогаш. ‌Геј-децата сѐ уште растат, главно, во хетеросексуални семејства и во хетеронормативна култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако отпрвин „геј“ го дефинира како нешто што ги опфаќа и „родовиот идентитет и сексуалната ориентација“, а и како нешто што се однесува на „маж кој е (истовремено) родово нетипичен (психолошки и можеби телесно андрогин или женствен) и начисто хомосексуален по својата ориентација, ако не и практика“ (13), па иако неговата конечна пресуда ги дефинира геј- мажите како некои што се „невообичаено устроени и според родовиот идентитет и според сексуалноста“ (263), тој заклучува дека неговото „разгледување на природите на геј- мажите всушност се однесува на родовата ориентација, а не на сексуалната ориентација сама по себе“ (262, курзивот е мој).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Краткото затемнување и следователното откривање на лицето на Џоан Крафорд со сенките од венецијанерите не е некаква пропозиција во некое тврдење, туку состојка на стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така, не сакајќи, тој и јас да ви станавме соработници во некој вид на реципрочно омасовување, во кое бевме успешен, иако неволен, тим.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но овој нагон за чистота и овој „возвишен облик“ веројатно ќе опстанат во некоја уште повозвишена форма дури и кога ние философите некако би успеале во совладувањето (или дури само Verwindung) на метафизиката.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Туку застанат одстрана, гледа како му се згрчува лицето, а тој со тоа нема ништо, нешто поодредено што во некоја смисла би го ослободило од сомневањето дека тој е токму овде под таа кожа а не некаде во околината на грчот рамнодушно посматрајќи ги илјадниците нови и непознати лица кои извираат од совршено набраната кожа,искривени облици на се што досега видел.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Се труди, но не успева да дојде до крај на некаква улица, кадешто би влегол во некоја куќа и би поразговарал самиот со себеси - би направил краток разговор за тежината во стомакот што доаѓа од онаа немоќ тој самиот да постави рамки во кои би ја сместил околината со сета нејзина севкупност а себеси како јасно издвоена, и никако вклоплива поединост - би се оставил на страна, , надвор, или барем на крајот од светот, а тоа да не е така заради него или заради светот, туку заради природата на рамките.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но постои, меѓутоа, во сциентизмот, ако не дури и во науката, донекаде наивна верба во некаков тип на транспарентност на јазикот, во некоја форма на вештачки јазик, во некој вид на апсолутен конвенционализам или апсолутна формализација на јазикот, на која може да се редуцира она што му е својствено на природниот јазик.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

САЗДО: (Гледа во детето како во некое мало чудовиште) Кој те научи така?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

-Кога ќе влезам во некоја просторија, ме има уште дваесет пати.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но поради големиот недостиг на љубов, нивниот нагон за убивање се претвора во некој вид страст што би била замена за отсутната или загубена љубов.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Утрврден во некоја религија или празноверие, што е уште пострашно, тој скита – зборуваше старецот, во исто време земајќи една пупка од јасминот чии ливчиња, едно врз друго, беа свиткани како вретено. – Го гледаш ли овој цвет што е затворен, се уште ја нема видено светлината на денот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

По целден подпевнувам дома и нонстоп бев во некое движење.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Бев во некоја виртуелана реалност, таму меѓу старите гробници, импресионирана од средбата со сите тие славни личнсти.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Па почнав да правам столни лампи со убав ажур, секоја за себе посебна и оригинална и истите ги носев во некои специјализирани продавници каде што се продаваа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кога бевме на кратка почивка во некое погранично костурско или преспанско село, таквиот знаеше да се појави и да те храбри, да ти држи долги говори, а ти ненаспиен, капнат – истоштен, смрзнат и гладен, вошкосан и валкан, мораш да го слушаш...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пат терале по Долно Дупени, Љубојно, Брајчино и излегувале во некое село Кажани и од таму право во Битола.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто ми е живот лишен од слобода да тлее во некоја темна ќелија на Еди-куле, или да се стопи под жешкото сонце во Сахара? не, претпочитувам да умрам!

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Сакана, единствена Кате, Кога ќе го читаш моево писмо, мене веќе нема да ме има - јас ќе бидам труп, или веќе фрлен во некоја дупка како претепано куче.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Оваа моќ ја делиме, оваа моќ нѐ дели со стиснати заби и распнати стрели пристигаме со желба, одлучни и смели да си ги маѓепсаме ушите да си ги стоплиме душите на некој за нас запален оган гори преполн миг, незаборавен и богат кога сме се дале и кога невозможен се чини секој иден пораз. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 136

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Такво ⥊ беше мислењето за Лос Ангелос кога две години живееја таму.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега можете да играте електронски тенис со партнер во Токио, да комуницирате со училница во Париз, да киберфлертувате со фините момци во некоја од четирите локации што ви се на избор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ќе ни се види дека просто мора брзо да се сторат сите важни дела од тука па до целта ниедна стапица не е трајна и никоја граница крајна и ниедна делта на која изборот не ни е познат и по кој пат да тргнеме пред да се отворат и пред да нѐ стеснат оние прашања во намера чесна кога сме на проба за некој можен престап.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше неколку званични делегации од Шпанија и Аргентина, неколку локални академици, шепа Аргентинци што живеат во Швајцарија, и десетици новинари, фотографи и сниматели кои го демнеа секое парченце од вест. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 220

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И, се поболе отец Ангелариј од жал, од некаква чудна болест: почна да им ги заборава имињата на нештата, и многу нови, чудни зборови употребуваше за да ги означи предметите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во Лос Ангелос, попладне мирисаше на пепел и на некој огромен Август којшто не можеш да го ублажиш ниту да го заборавиш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сите најважни издавачи на Борхес беа тука: Диего Идалго од Алијанса, Клод Галимар, кој ја придружуваше Марија, Франко Марија Ричи, за кого Борхес ја уредуваше серијата “Вавилонска библиотека”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Доаѓаме со круна доаѓаме со бели знаменца во некоја рака ветрот овде дува поволно за нашите раменца и кошулите нѐ галат во јаболката на вратот, има еден чуден пресек на тоа место низ него нѐ води вечерта по патот на свилата, сјајот, заплетот во пресврт еден скромен престол да седнеме пред да падне ноќ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Луѓето долу, на улицата, имаа смалени фигури и беа раштркани по плочникот, ретки автомобили брзо ја пресечуваа стеснетата бела врвица по средината, само двократниот црвен автобус, откако ќе се занесеше на завојот од плоштадот, на влегување во главната улица, лазеше тука рамно, притеснет во некоја своја одредена четвртеста линија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Претпазливо, како да ја испитува издржливоста на железните пречки што го држат, се наведнуваше со телото над уличната бездна, сеќавајќи го уште посилно засекот на железото во мекото месо на подлактицата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не е ни жегнатиот сјај налик на расипани лимони што обвива сѐ како во некоја полирана меморија од детството.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Жолтило од симултаност и симболи и некоја мистериозна прослава коишто таа само нејасно ги чувствува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А и ректорот е жив, заточен во некое идно време.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ги јадеше очите на пастрмката, тие беа како крцкави бели камчиња.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гледаше сега непосредно под себе, кон плочникот од куќата над која беше застанат, направо во луѓето што поминуваа и нивните фигури му се чинеа уште посмалени, како прилепени кон земјата, сѐ додека не изминеа малку и не ја покажеа постапно својата исправена положба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Глобалниот јазик на брз фидбек со икони и меми, олеснети со инстант преведувачки алатки, елегантно ќе ги елиминираат јазичните бариери што во последните векови беа одговорни за повеќето војни и конфликти. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 60

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега таа навлегува во некое жолтило кое ја прави и немирна и ободрена.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Највидливо присуство беше потполното отсуство на семејството, личните пријатели и другите писатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За манастриот велеше дека би требало да се вика “лицеј”, оти тој збор повистинито ја претставувал убавината на градбата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сето тоа во некоја рака се покажа на неговиот погреб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тимоти Лири ДЕКЛАРАЦИЈА НА ЕВОЛУЦИЈАТА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.