во (предл.) - она (зам.)

Од неодамна тој има нов проект, поддржан од некои големи американски универзитетски лаборатории.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не можеме да ја превидиме новата порака на квантните истражувања, според кои свеста игра активна и неделива улога во она што го познаваме како физички универзум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чинам дека кога сината точка што веќе ширејќи се наидува кон мене, кога ќе увиди каков уништувачки страв доживувам, ќе ми се смилува, ќе застане недообличена во она што ми го носи и , или ќе го смени правецот, или во себе ќе пројави некаква белина од чија пријатност ќе се затоплам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чувствувам дека ќе заспијам, дека капнат, рано, веднаш ќе заспијам, но се тресам од помислата дека, како многупати, рано ќе се разбудам, во она глуво доба кога петлите ја прават паузата по второто пеење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој вид гледиште, општо речено. е фрегеовски; тој се сведува на исказот дека она што на изразите им дава смисла го трансцендира тоа што за нивната употреба го знаат говорниците.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фрегеовската идеја може да се изложи на следниот начин: со цел смислата на изразите да им биде јавно достапна на сите говорници на јазикот, тие мораат да бидат определени, и според тоа, не можат да се состојат во она што индивидуалните говорници субјективно го подразбираат под нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Миќо носеше долги панталони, беше некако неубаво издолжен, како глиста, и целата негова физика не влеваше многу верба во она што го прикажуваше, но јас - кусопанталонест - го гледав сепак со извесен респект.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој нејќеше ни да знае дали има некаква вистина во она што го чу од жените.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гнилите и од црвја нагризани дрвја ги фрла настрана зашто не е гордо црв да гори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пепелта ја чува невиноста само во она што не е начнато од подмолни нагризи налик на црвојадина.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сѐ се одвива како западниот поим за говорот (во она што, отаде неговата повеќезначност и тесната и проблематична спротиставеност на зборот и на јазикот, го врзува главно за фонематската или глосематската продукција, за јазикот, за гласот, за слухот, за звукот и здивот, за зборот) денес да се открива како маскирање на едно првично писмо5: пофундаментално од она кое, пред ова пресвртување, се сметаше за прост „додаток на зборот“ (Русо). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 51
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Движењето беше апсолутно нужно, а таа нужност не може да се појави пред ниедна друга инстанца, со цел да биде просудена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ване ја слушаше, не верувајќи во она што го зборува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Затоа Тоде и неговите не се ни обидоа да ја обноват старата господарска зграда, туку си подигнаа други две, помали и модерни, во ливадчето зад некогашниот свињарник, во она што служеше порано за излачување на добиточниот подмладок.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„И јас имам гениталии“, му реков, гледајќи љубопитно во она што се случуваше во кругот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најмногу што геј- сексот денеска може да им се приближи на екипните спортови е во она „на педерот до грло“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Скандалозното поимање на пишувањето, кое ги нагризува самите темели на наша­та мисла од филологијата до семиологијата, опстојува во она што Дерида го нарекува текстуалност, неговата теорија на пишувањето како систем од придодавки кои се разликуваат едни од други а притоа взаемно не се укинуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На мошне заобиколен начин Дерида како да навестува дека странската, источна митологија внесена во Федар вопшто не е странска, туку е составен дел од Платоновиот сопствен дискурс - значајна придодавка, би се рекло, која треба да се смести вон, а всушност припаѓа внатре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кај Данте, душите на оние на кои страста им го заплеткала разумот, на забранетите љубовници (Семирамида, Дидона, Клеопатра, Елена и Парис, Франческа и Паоло – извонредно друштво!) „пловат како чапји“ Лепет на невидливите крилја: зборот, чапјата – Ardea, кажан, под песок и книги, кој знае кога, во нечиј страстен љубовен крешендо, или во внатрешниот монолог на непознатиот, долетува, по мистериозната, музичка аналогија, во она што го запишувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И уште ве поучував дека сите не сме исти и дека оние што биле дарувани од Бога да живеат во брак, а не како самци, треба да останат во она положение во кое се, оти помал грев прават ако останат во телесната состојба што им е дадена отколку ако сакаат да ја променат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шепотот на љубопитноста во она малку крв што ја имав не можеше да ѝ се спротиви на бучавата од која небото паѓаше врз сите нас да нѐ ослободи од патилата и надежите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидов да ја совладам слабоста што ме враќаше кон мојата смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја слушаше повторно далечната тажаленка на волчото завивање во ноќта и во она, што го чувствуваше притоа, со некакви сосема ситни мравки на морниците по сета негова кожа, што се пронесуваше како лазење од секој близок лелек на гладот, тој го најде првиот допир со својот гостин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И каде на друго место може да се побара и да се најде тоа, ако не во она топло мноштво на другите луѓе, ако не во соништата за нив?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Велеа: „Таа“, веднаш после тоа, кога главниот инженер отишол дома, а оној, Ристан, не можел да биде скриен, како што ги криела до тогаш сите други, бил огромен за да може да биде засолнет некаде, стоел среде собата, а таа висела, како играчка на неговиот врат, здрвен и со отпуштени раце, целиот грч, пред да се впушти во она, каде што го повикувал допирот од нејзините колкови: „Дојди колкав си, одлупи ме, сева, стори ме црвена, усвити ме, како да сум била в постела со сонцето, дојди...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Пожртвуваноста на Ана... - Нејзината привлечност е во она што ти во неа го негираш, она силното во неа ти го презираш, зашто можеби, од некоја тврдоглавост, сакаш да му се спротивставиш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По некое време мрдна со усните: „Што има вистина во она што го рече Царјанка?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во она време постоеја бунди од лажен астраган, црни, долги до под колена, демек „миди“ мода, и немаше жена што немаше таква.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само ако чекор мрднеш оттаму, жива не остануваш.’ И младата жена, тресејќи се од страв, ветила дека целиот утрешен ден ќе го посвети на перењето алишта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кај жените се вратиле во она полумрачно доба кога духот на исчезнатата светлина сѐ уште скита над полињата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цареви и слуги ме гонат низ бездомност, низ молњи и недореченост, низ сѐ човечко мило непроговорено во трепетот на пеперутките. Трепетлики во она што се сака.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Денот е со многу повеќе светлина од другите досега, ама како да се вратени во она февруарско утро од пред четири години, само што се чини дека ова не е гаковската станица од калната рамна земја! гласно размислува Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гледањето, велиме, е верување. Во која мерка ние и веруваме во она што го гледаме и го гледаме она во што веруваме? Колку далеку оди тоа?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку целината на она што го чувствуваме и ткаењето на нашиот обичен, секојдневен свет се социјално програмирани, поттикнувана фикција, мрежа во која сите сме заплеткани, со исклучок на малкумина кај кои условувањето не се „фатило“, или попуштило, или кои се разбудиле од маѓепсаноста - шареноликата толпа генијалци, психотичари и мудреци?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бесмислено е да се изедначуваат. Но, одговори малиот човек, со тесни усни, зошто тогаш јас кој во сонот присуствував на вашите гадости како (по ваши зборови) измислена, нереална личност, сега се појавувам во реална личност, сега се појавувам во она што го нарекувате вистинска реалност и сведочам против вас.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Се сетив на нашиот разговор утринава и на она како се вчудовиди кога го прашав дали е сигурен во она што го тврди или станува збор за обична претпоставка? А стануваше збор за банална вистина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чепка и во она што беше вчера и во она што е денес.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Почетокот е илуминација на свет- текст принесување животни и растенија пред идејата и чинот почетокот е прекршување на небото во алхемиското огледало на писмото во црвените и црни курзиви во она што нѐ одликува од другите она по што го паметиме сижето - животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ужива во она што го содзава и начинот на кој што живее, не остава лудоста во него да дивее.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Мита наведна глава и молчешкум, со поглед на осамена срна, се загледа зад себе, во изодениот пат, во она што е нејзино вчера и вели - повторува: - Нѐ подбра тркалото, нѐ вкова во себе и со секое вртење ни го мери - измерува животецот, поначесто земајќи делче од нас, капка или цела локва крв изсцедува од нашите жили...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ЈАКОВ: Јас сум слободен внатре, во она што ми е пишано. (Прска црвен спреј на лицето. Остава трага на ѕидот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Таа и Чана набргу испраќањето го претворија во она и што требаше да биде, дека никој друг освен баба им и дедо им не може да им биде поблизок од родителите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ѝ приговори на ќерка си, знаеше и сама дека долго не ќе можеа да останат во она подрумче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)