во (предл.) - сиот (зам.)

Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И треба, си реков, во сето ова да има дел од неа, од нејзиниот вкус и од нејзиното благородство.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За тоа време тоа е една речиси нормална појава. Никола Поцо одлично се вклучувал во сето тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако ветувате, тогаш вака. Во сиот обид и напрегање да наслушнам на што точно ме потсетува звукот кој постојано доаѓаше во мојата канцеларија преку цевките на парното греење, кои протегајќи се низ целата зграда, се спуштаа по ѕидот, близу до моето работно биро, си направив многу интересни и необично инвентивни претпоставки.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Веројатно тоа е невозможно и во сето тоа е добар знак.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И каде сме Ние во сето тоа?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Со оваа мала парабола би ја завршиле нашата студија: проза која се поигрува со анархијата, нередот и ентропијата, а сепак на крајот ги надвладува и ослободува една исклучителна енергија, постојано обновувајќи се; критика којашто неодредливоста и фрагментарноста едновремено ја фасцинираат и одбиваат, којашто гради интелектуални конструкции за во сето тоа да фати некаква смисла - сé додека нејзините најпромислени обиди сосема не ја приближат до предметот на истражувањето, да ја приближат толку што практично е невозможно да се разликуваат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој се мачеше попусто да улови некоја танка жица во сето ова преплетено ткаење, што да го однесе со бешумна мелодија во пределите на сништата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Џоан вели: „Ние шизифреничарите зборуваме и правиме многу безначајни трици и глупости и потоа во сето тоа вплетуваме нешто што е навистина важно, за да видиме дали психијатарот е загрижен за нас и дали ќе ја забележи разликата”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нека горит овој бунтовен милет, да се знает кој наш душман, а кој пријател.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега знам дека во сиот овој работа замешан сите каури од овој село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
4 Не знам. Сигурно никогаш не би смееле да го напуштиме историското признавање на тие ознаки, но се прашувам дали нешто во сето тоа може да се здобие со формата на само едно „историско означување“, ако тоа прашање воопшто може да се постави а притоа да не се подразбира токму одредена историографска аксиоматика којашто можеби треба да се напушти со оглед на тоа дека премногу е поврзана со разградливи филозофеми.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со оглед на тоа, од феноменолошко и дури тривијално стојалиште, засилувањата и тематизацијата за кои стануваше збор сосема се “современи” со двата повоени периоди, со она што се случува во Европа, која силовито се доближува до другото кое дури веќе и не нејзино друго.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Единствено што расебетував во сиот тој вител беше длабоката возбуда што ме имаше обземено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во сето ова имаше нешто предодредено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа беше најтажниот, воопшто најтажниот ден во сиот негов досегашен живот, за првпат се делеше од своите блиски и од своето родно место.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Направена од врбови прачки, трева, шамачишта и трски, гнила и иструлена, постоеше сè до шеесеттите години на овој век, кога беше извршено исушувањето на мртвиците во сето Бакарно Гумно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти не си жив. Штом мојте очи сонот ќе ги склопи - во сонот ќе ми блеснеш ти сред тишината, во сиот сјај што целата ме опи, ко оние што блесна дни.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А во сиот свој живот дотогаш немав видено бара со трски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И прелетите на дивите гуски морав самиот да си ги замислувам бидејќи тие, и кога ја прелетувале планината, избирале подолни патишта, веројатно над пониските падини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, геј-идентитетот не ја опфаќа – не може да ја опфати – геј-желбата во сиот нејзин субјективен размав и опфат. Не може да ја изрази. Желба во идентитет не поминува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Спротивноста помеѓу убавецот и кампот што ја опишува Њутн се јавува во сиот свој антагонистички сјај во една сцена кон крајот на првиот чин од драмата на Март Кроли од 1968 година, Момците во групата (The Boys in the Band), првиот театарски хит кој беше пресвртница и кој експлицитно и успешно го стави на меѓународна сцена машкиот геј-друштвен живот (како што се живееше во градот Њујорк).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, кампот и убавецот се еднакво неопходни, а обајцата се незаменливи за успешниот машки геј-друштвен живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ќе ни олесни ли таа во сето тоа, или ќе додаде тежина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
83. Таа арнотија добива уште поголемо значење со тоа што таа беше причината да се образуваат комитети, организации, чети, востанија, да има убиства, грабежи, колења и др. и во сето тоа Бугарија ни помогна и со пари и со трпење на комитетите на своја земја. 4/ верата во бугарското чувство кон нас си ја плативме со воставањето, од кое Бугарија вистина не нѐ задржа и не ни помогна, но… го испрати Начевича84 да преговара…
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Првото нешто што бие в очи тоа е што г.Станчев си останува на истото место во сето време откако знам за него /има околу 9 години/.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се поставува прашањето: кој е во сето тоа крив? – На тоа прашање јас не можам да одговорам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, да продолжам: младиот човек, во сиот свој неспокој, се сети на гатачката, слепа старица која му ја навести необичната судбина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Опстоеше, во сето тоа неспокојно блаженство, невидлива логика што не ми даваше да ја побарам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И дали нејзиниот љубовник во „Страв од летање“ навистина може да се нарече љубовник во сето полуимпотентно измачување на кое ја подложува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онисифор Проказник поминал со палец преку лузната на своето лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во сето тоа наоѓајќи и дел виновност кај селаните од под црногоричината планина и предизвикани од нивното одбивање да ја признаат врската со Селџик-бег, неколцина Турци го подбуцнале ненаспаниот Али-бег да објави дека ќе го покачи уемот во својата воденица и да разгласи дека ќе биде убиен секој што ќе се обиде да стави камен врз камен за идна и независна воденица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа чудна суводолица, ни рана на заздравување, ни болка, ни спомен на болка, во сета нејзина издолженост, до работ на острата вилица, лежела зимска модрина на истинато месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иван во сева игра со Вас извршуваше само уште една моја задача, како што пред малку отиде да го убие Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Проблемот во сето тоа е фактот дека алгоритамската сложеност обично не може да се пресмета, забележува Џејмс Крачфилд.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сепак во сето тоа недостигала една клучна особина на еволутивните процеси: соработката.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа тој продолжи, се разбира вака пикнат во мене, да ми зборува а основно во сето тоа беше дека на работа му дошол “мојот” сосед од катот под мене и му се жалел на неподносливата врева што секоја вечер се слушала од “кај мене”, дека тоа немало смисла, дека сакал пензионерските денови да ги мине на мир со жена си, дека било мошне некултурно и непристојно од еден толку културен и пристоен човек каков што е другар ми така да се однесува и слично.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ами коа се прајте штркои - му рекол Силјан - за што сте сега луѓе?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Еве за ошто знајме ние сѐ што имате дома, Силјане - му рекле - оти ви седиме на куќите; ние се прајме штркои, Силјане, и ви идиме во вашето село и во сиот виљает ваш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еднаш, заедно со испокинатиот писок на дивината во ветривата ноќ, ситен во сето тоа рикање на југовината низ Белата Долина, тој успеа да ја дослушне и онаа тенка свирка на водената шурка, што беше потекла низ сифонот, долу, каде што беше машинеријата на неговата бичкија; беше тоа едвај чујно пиштење на металното копанче на турбината; знаеше дека сè уште му е рано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младичот ги повторуваше пред него своите одговори од збор до збор, а Змејко знаеше да се испоти, сиот да пребликне од пот, вникнувајќи по некое чудо во сето тоа, можеби и недоразбирајќи го значењето на зборовите, но сфаќајќи ја многу добро тежината на сета таа игра.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ниеднаш не ја изгуби онаа мирна празнина, онаа што понекогаш му беше и некаква чудесна леснина во сето негово тело, но за која тој знаеше дека е од исцрпеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Допирите од јазикот на срнчето и неговиот здив секогаш наново носеа сѐ потопол и сѐ попребликнат грч во сето негово тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, свеста угасна пред да се доближи до она, што стоеше во сиот тој попаѓан окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та единствениот празник во сето она негово глуво чекање беше мислата дека го имаше спасено токму тој малечок живот и тој сега, последната негова утрина во Белата Долина, во оваа дивина наоколу, никако не можеше ни да помисли да го оскверни тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога еднаш поверува во неговите зборови, Змејко веќе немаше зошто да не се впушти и најдлабоко во сето тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше во сиот воздух наоколу, беше во сите планини над него, беше во сета тишина по сртовите, стоеше и во благата огреана синевина на небото, требаше само уште тој да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сето тоа истрелот се изгуби просто како да не постоеше. Го удри, тоа го сети уште веднаш, уште по тупиот одзвук, уште пред да ја види крвта, како се развеа во една црвена перјаница како облак по белината околу она погодено, збеснето - самјачиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
О, колкава радост имаше во сето тоа небо, во тоа сино, богато небо, што почнуваше веднаш од неговото лице и траеше постојано, без ниеднаш да се сврши, многу подалеку од допирот на неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во она, што успеале да го подигнат над земјава, во она што го измислиле, што го создале, во сето она, што ја обвиткува оваа дивина, како еден прекрасен сребреникав сон од зданија, светлини, патишта спитоменост, облагородени простори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној никако не можеше да си го најде совето место во сето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И пак Претседателот, кој не можеше да го најде оној прост, едноставен потпирач во разговорите со него, оној човечки јазик за неколкуте недоградени павилјони на нивното здружно летувалиште, она дека градежната бригада ги доберуваше последните чкорки дрво, поминато под бичкија, оној толку разбирлив говор за работата, џбонаше нешто наоколу со мислите, рече нешто дури и за пролетаријатот, за авангардата и за местото на работното селанство во сето тоа, сѐ додека не се заплетка во своите високи реченици од весниците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Па...да, знаеш, дека во сето ова има и нешто добро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, добро е во сето ова што, сепак, Томо согледа дека надворешната и внатрешната убавина не секогаш одат заедно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во сето тоа ја согледа и својата вина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси дека се подобри твоите браќа и сестри, кога се борам со нив барем времето ми поминува, сè оди подобро кога човекот ја брани слободата и надежта; но ти, ти не ми пружаш ништо освен празнината на останувањето дома, сознанието дека пријателството во сето тоа се подразбира, дека ноќта ќе стигне како задоцнет воз на перонот низ кој фучи ветар, ќе стигне по многу матеа, многу вести, со твојот брат понеделник што пред вратата го чека моментот кога повторно ќе ме соочи со него, најлошиот, прилепен за тебе, но ти си пак така далеку од него, зад вторникот и средата и така натаму.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Проклет да бидам, во сето тоа имаше нешто трогателно, нежно, необјасниво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во сиве наведени мислења, кои се, во основа идентични, се забележува дека основното сознание води кон една одредена генерализација: суштинските вредности прозата на Чинго ги остварува во доменот на стилот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Има сјајни писатели што, на некој начин, произлегуваат од атмосферата на протестантизмот, католицизмот, еврејството, православието, исламот, чијашто припадност на тој амбиент е толку сложена и богата што не можете да не видите дека во сето тоа богатство се откриени многубројни врати за излегување кон еден почист, химелајски, воздух.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мојата поезија можеби ги ублажува пресилните удари од историјата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вечен изгнаник, со перото-меч, а книгата-штит, Дарвиш во сиот свој изминат творечки живот ќе остане најсилниот глас на трагичната судбина на својот палестински народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без отпор за чудата околу себе, лесен и бос, појде со иконата, под грмотевици и низ првите капки дожд, и пребрзо, небаре во сиот живот таму бил, се најде во манстрискиот двор, во кој од плочата на грбот под бушавата смрча се избришало името на игуменијата Манадора, со коски в земја и со душа над неа, рамно сто и дваесет и пет години.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се наредува случајот претходно да биде испитан: ако старата црква навистина му припаѓала на споменатиот милет, ако во сето тоа не учествуваат и други милети, ако не се наоѓа во исламско маало или атар, ако земјата не е во состав на некој вакаф, и ако за ѕидањето нема никакви други пречки и ако молителите ги обезбедат потребните пари за ѕидање под услов да не бидат надминати споменатите димензии, да не се пречи ѕидањето на споменатата црква, туку да се задоволи молбата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Марија, запознавајќи го добро тој неискажливо хуман и сестрано образован човек во бел мантил, во сето ова изминато време во болницата, знаеше дека тоа "добар пат" , кажано од него, не е само вообичаената изрека.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во сето тоа јачење го разбра само името на своето дете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тие така и треба да се сфатат, како бегло на суштинско за мене допирање на прашањето што си го поставив самиот за смелоста на млад поет на почетокот на своето творење да пее за Рацин, прашањето што си го поставувам и сега како и во сиве години во кои зад квантумот стихови и книги, но не и во нивна сенка, живееја овие стихови.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Во сиот тој процес на преобразба на протестантската етика во „хетерономна” етика на „човекот на организацијата” сепак останува некаква константа: рамката на татковското Идеално Јас, т.е. „општествено-потребното значење” (ако се употреби оваа марксистичка синтагма) се обликува врз подлогата на симболистичката идентификација на Идеалното Јас.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не одеа често на задушници во гробиштата, не ги посетуваа умрените како порано (и тие како да им се одмилуваа, како да им тежеа во сето ова неспокојство и нерасположеност); и во црквата не одеа почесто, освен на големите богослужби.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
– „Еве зошто ние знаеме сѐ што имате дома, Силјане, му рекле, оти ви седиме на куќите; ние се правиме штркови, Силјане, и ви идеме во вашето село и во сиот вилает ваш“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Свето е збор што досега никогаш не сум го употребил, но ете така се чувствував заробен во сиот тој метеж.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Можеби заради тоа што никогаш до сега не бил 19 октомври, токму оваа година, а сега е, и тоа е така; можеби затоа што овој датум значи повеќе отколку било кој друг датум во историјата; затоа што е оваа година токму ваква каква што е, во сиот свет, и токму затоа е ова крајот.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ете, затоа, велам, има во мене и во тебе, и во сиве овие тука и каде ли уште не - војна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Втора фотографија.  Чекав долго, да се расклопи како женка да ја сликам во сиот нејзин сонлив сјај пропорција и хармонија.  Ја прекрив со себеси но таа кревка, тврд карактер ѝ се покори на сенката без поговор.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во сето тоа Дедо Мраз зјапаше, плашливо збунето, до оној момент кога најубавата кукла повторно му го одвлече вниманието, кога нејзината виткост ги надрасна сите убавини што поиграле пред неговите очи, сите волшепства што зачукале на неговото срце.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- А ти мислиш дека човештина има во сето ова што го правиме?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И ако во сиот тој метеж некој се заложи да помогне, таа помош не се прима добронамерно. Напротив. Сомничаво се одбива.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Книгата и филмот вообличија еден тврдокорен стил, тие беа неверојатно внимателни во изразувањето на деталот, и ја вклучија технологијата во сето тоа, во манир невообичаен за научната фантастика: Ни насочен технофилиски (како многумина во „Златното доба” на СФ-от) ниту технофобиски (како „Новиот бран”) киберпанкот не е зависен од технологијата туку оди паралелно со неа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ги затворам очите во сандаков и можам да те видам таму - во сето тоа светкање, во кристалниот лавиринт на бутици, во мирисот на новата облека.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Наместо желноочекуваниот странец (кој веќе не е препознатлив по жолтиот ранец), дури и без да го подотвори и онака тесното вратуле, се промолкна најпрво сенката а потоа и целокупната (во сиот свој тоталит(арит)ет) појава на г.-нот (мер/бар/саи) Аба Ебан.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ама исто така ми беше јасно дека моите шанси се поголеми откако оној „еден ден”, стана „една среда”, иако не ми олесни туку дури ми беше и потешко.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаше голема мистерија во сето тоа, имаше нешто што јас не го знаев и не требаше да го дознаам – тоа ми беше јасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)