во (предл.) - тебе (зам.)

Те молам кажи ми од што проникнува мудроста во тебе, од каде ти се познати правилата на однесување, бидејќи ти не знаеш ниту да читаш, ниту да пишуваш, а сепак можеш, праведно да се поставиш, да расудуваш?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во тебе сѐ уште е присуна омразата на родот Кочов“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На кои, како на семејната фотографија со тетка Рашела, загледани оттаму во тебе, иако веќе сосем ги нема, сите се, одново, тука, заедно, на број.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Би сакал, макар само за момент, да влезам во тебе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Толку храна, толку храна, а толку гладни има, а храна, да гризеш, да ги впиеш забите во нечие живо тело, да почувствуваш како зоврива крвта во тебе, трепери К*, да ја почувствуваш туѓата крв врз белите песјаци и да гризеш, да гризеш, чувствува К* со сето свое кучешко битие соленкаст и метален вкус на крвта во устата, на туѓата крв.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Заљубен сум во тебе од малечко, во очите твои назаситни што тераат на арчење.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Требаше само да ја издолжиш раката до непрегледниот детски бескрај во тебе и да си поминеш убаво.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Или: „Те сакам, но бидејќи необјасниво во тебе сакам нешто повеќе од тебе - предметот мало а, јас те осакатувам“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
пандалф вулкански okno.mk | Margina #22 [1995] 87 во тебе повеќе од тебе „Јас не можам да добијам друго тело, ниту можам да влезам во инаква состојба на постоење, а сѐ заради желбата по тебе...” - му рекла принцезата на самурајот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Чудно е кога вака, оддалеку слушаш: сé напрегаш, а нешто во тебе постојано те штреца.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да се разминуваш, да изустиш добра вечер, о, светци, а тие, се загледуваат во тебе, незнаен и непознат за нив, и те поздравуваат: ти првпат миеш раце во облаците?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ова е, конечно, тој простор на крикови, тој простор без збор... и таму кај што се заборавив во тебе та се пресоздаваш во моја мисла, во мој единствен крај.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Ама јас ќе го одам, џанум, токо канам и тебе, и во тебе да опулит некој млада, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сполај ти бег, сполај ти. Јас вој Илинден немам ниет да ода на госје.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаеш, тоа што го имаш во тебе е сопственост на Јакуза.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Засади ги подземните цветови на вербата пред малиот бог во тебе да изврши харакири, за срцето да здивне во сенка од разум и нежност на дофат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ама помина ли со прачката по жиците, - како со рака да те милува, ти копа по срцето, по душата, наткрева сè во тебе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да не мораш да го браниш она што си го внесол најубавото во тебе, со единствена желба да причиниш радост, да сретнеш сјај во сакани очи!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не забележуваше ни едно девојче што се загледуваше во тебе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Страв ми е дека толку ќе се пикнам во тебе што не ќе можеш да се ослободиш од мене. Како крлеж.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Е, што ти пишува - праша Денко. - Ништо! - отсече Бојан. - Таа е „зацопана“ во тебе... Глава давам! - рече Денко. Бојан не рече ништо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сина водо остана во тебе далечен траг од огнот тој заборавен говор на билките.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сонце, те сакам, ти реков додека во тебе гледав, а во далечина огномет ги палеше последните светла.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Да те љубам сакам, во тебе да се губам, очи, усни, раце бели да ти љубам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
- Молчете, молчете, - се обидуваше А.А. мигум да ме прекине, гледајќи кон другите избезумени од моите зборови. – Тоа само ѓаволот говори во тебе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ноќе лежиш буден на кревет, исто како во мртовечки ковчег, и ги слушаш ужалените кои се внатре во тебе како те оплакуваат, а ти им викаш да престанат да те оплакуваат, но тие не престануваат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Би можело да биде друга змија, која наеднаш би наишла, не би се влечела и вовлекла во најблиската дупка, туку бесшумно би се лизгала наоколу, или можеби би застанала и би ја кренала главата за да ги фиксира очите во тебе. И ти тогаш би знаел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тие го погребуваат сето она што е живо во тебе, а ти го оставаат само телото да постои.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Те молам: пушти ме во одајата на прокобата и јас ќе видам: ќе прочитам, ќе го растолкувам напишаното и мирот во тебе ќе се всели, и во твоето царство.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш ќе ме здогледаш мене, убав, кршен, обвиткан околу тебе, во тебе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така си чист, најчист: Твоите „монаси“ се жртвуваат со самоодрекување, ти за да постоиш, за да се одржи рамнотежа со твоите поттикнати нагони, на другата страна на животното тркало во тебе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Животот со многу почит кон тебе, со блесок, со многу животна радост влегол во тебе – зборуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ти имаш топлина во себе, топлина од сонцето, впиена, украдена од вулканите, најжежок живот пренесен во тебе, со блесок.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јастребот е твојот сомнеж во тебе, една од најопасните пречки на духовниот пат, грабливецот на човековата среќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеш ли да го исфрлиш од себе и последното зрно на омраза кон човековиот род без ниедна причина родена во тебе?...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Простувањето, во тебе, се испречува како висока планина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие нешта светат со брзина на светлоста, се простираат насекаде, се одбиваат нивните зраци од тебе, се прекршува нивниот сјај во тебе, во изворот на светлина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако сите убави нешта умреле во тебе, ти имаш повеќе умирања отколку раѓања: однатре во суштина си повеќе мртов отколку жив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали смееш да му погледнеш в очи на плачот и да го запреш кога тој навира во тебе?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Долго време нема мир во тебе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така телото го загадуваш со грутки застоена крв, каде што се населуваат болестите – продолжи старецот, –немој никогаш да дозволиш во тебе да заживее омразата. Таа те загадува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Колку светови живеат во тебе недопрени?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Внатре во тебе отпорот, напнатоста со своите стеги, те прават тесен за да не може да пробие насекаде чистиот воздух и крвта.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сметаш дека немаме доверба во тебе.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Мораш да ---“ „Не ме гледај.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога амбулантната кола пристигна, еден од црните болничари веднаш го допре стетоскопот до надуениот стомак на жената и објави, „Го удавила и бебето.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За миг сноп светлина ѝ се задржа на купчето интимни влакна преклопени од отокот на нејзиниот стомак, па речиси срамежливо тргна надолу по нозете и тогаш сите цајкани погледнаа во нас, посебно во тебе, а ти си го стегна ќебето како да се плашеше дека ќе го конфискуваат како доказ или ќе го употребат како покривка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Слушај ---“ „Ти погледнуваат во документите, па погледнуваат во тебе.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ајде сега, душо---“ „Не ме гледај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ме гледај во лице.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога го прашуваа: што во тебе е преостанато еврејско, кога го имаш напуштено сето она што на твоите сродници и тебе ти било заедничко – и религијата, и националното чувство, и традицијата и обичаите, тој одговараше: „Она најсуштинското.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И натаму размислуваш фаталистички. Како и пред да заминеш во психијатриската клиника,“ рече Мина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара и јас знаевме од каде доаѓа Клара според нејзините очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една старица и нејзиниот син чекорат по паркот Каненфелд во Базел.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа продолжуваше да оди по лудниците, да влегува во расправии со докторите, а некој од нив ѝ одговорил со зборовите на Ниче: “Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш не кажуваше што е тоа, но се подразбираше: крвта, она што не може да се смени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.“ Фридрих Ниче: Отаде доброто и злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако ги видиш порано, или ако ги видиш подоцна од вистинското време, тоа е полошо отколку да не си ги видел; затоа што, и да не ги видиш, тие живеат свој живот во тебе, со помош на твоите замислувања, или пак допрва ќе ги мечтаеш, и ќе им дадеш живот во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, како и трговецот, јас копнеам по оној друг дел во тебе, што ќе оствари само ако се тргнеш од закрилата на групата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во тебе е мноштвото! Вистинската форма се раѓа од доживувањето!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Можеби ова ќе ти изгледа како фалење, но и како син, и како млад човек, ние во тебе гледаме и свое дело.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ако пак светлината бара прибежиште во тебе, можеби ќе ти дозволи да сознаеш дел од неговата мудрост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А, јас не сакам ти да молчиш. Верувам во тебе...“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Лукове, умори се, умори се еднаш веќе, ако останало нешто во тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Осаменоста никогаш нема да те престигне, скриените желби говорат во тебе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Природата е ѓердан од пејсажи, ако умееш внеси ја во тебе, до тебе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тука не е крајот! Обземен од чувството на омраза, во 'ркулецот на формулата за нови откритија, за новото утре, разумно расчешлај ги фрустрациите во тебе, можеби, одговорот е близу...врати се повторно...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Кога не гледаш допирот добива очи - ти гледаат прстите и устата, а нечие стапало гледа во тебе.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Само уште малку, си велиш, чувствувајќи го во тебе Големиот Планер.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
"Ах, кучка од кучка родена - си велела сама со себе - дали тука ми дојде до пенџере, да ми се вовираш во одајата и да ми биеш по лицето кај што спијам, со гранките, и мажа ми да го лажиш: с¯ во тебе ти се пули.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чекај, кучке, утре што ќе те најдит, ти да видиш!# Утрото од рано глаила еден чоек и ја пресекла од корен, та ја исекол чоекот на мали парчиња. 'И собрала парчињата, деланчињата до ронка и 'и изгорела сите во една силна вурна и вурната ја заѕидала, вар и оросан.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој миг всушност треба секогаш да биде во тебе, готов за целото време, да ги знаеш сите движења за него, изострен, постојан, но и скриен така за и самиот да не бидеш свесен за него. Затоа и се вика лов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ти ќе мораш да се засолниш некаде со тоа мое зрно во тебе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Доста! - Животот во тебе те задолжува! - викна Глигор бесно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Не дозволувам да го угаснеш она што свети и блеска во тебе и те прави недостижна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ме лаже умот, има во тебе нешто неразбирливо. Гордост?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Не можете да си ја претставите, може само да се има - сета е мека и топла, ќе се закопа во тебе и само те топи, растопува и те пие, пие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Продај му ја брадата. - Отров има во тебе, несреќа носиш во себе!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нејзината слабост е во тоа, да ја бара во тебе утехата на разбудената грешна совест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега сум со тебе и во тебе. Утеши ме, Ана!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не те зафати бура, а така нешто во тебе се скрши, во твоите мисли, во твоето чувство кон луѓето и светот нешто се променило и сакаш себеси да се убедиш дека не постоиш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А, овде си главна и сите во тебе гледаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од горе до долу е вљубен во тебе и, ако се смета така, тогаш тоа љубовта тежи околу 90 кг... од око. Тешка љубов!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Какви чувства ќе се разбудат во тебе кога твоите „ангелари“ со развеани коси долги ќе поминат покрај клупата во градскиот парк, а ти, покриен со стари весници, ќе им се израдуваш на убавината, младоста и среќата... и нема да ги препознаеш, а ни тие тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Чинките на човековата беспричинска радост им ја грееле крвта, ги тргале кон огнот зад ѕидот на урнатината и кон гајдата на Каменчо Скитник, човек што можел и од кал да измеси слатка погача.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи ... (Песна што еднаш ја соопштил Лозан Перуника.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Како што и сама знаеш јас се заљубив во тебе, а исто и ти ме засака, но тоа беше непремислено од мене.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во тебе, која многу личиш на нејзе, гледаме парче од нејзината душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во едно сум сигурна, таа рака во овој миг ја гледам само во тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите божји дарби во тебе се збрале, таткова мудрост, учителска ука и младешка храброст.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Па, радост во душата ми се разлеа, капка по капка живот во тебе се влева.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Растот мој во тебе е врежан...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Одговорот во тебе се крие, инспирација си ти!
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
„Во право си“, велам, „тоа е вистинска срамота.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Знаеш“, слушам како некој ми шепоти в уво, „јас имам сосема малку доверба во тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Приземаш од компирот и пак размислуваш, си велиш, ајде да бидам поет, тоа е добра работа, не, ќе ме натераат нешто да цитирам, не знаеш, тоа не е убава работа, - ајде да бидам оперски пејач, сакаш да пробаш, си голтнал цел компир, не излегува гласот, се препотуваш, најпосле се ти се помешува, срце малечко, паѓаше во очај, мислиш, ами ако нема ништо во тебе, наеднаш ти паѓа тешко, ти се слошува, сето тоа што си го кркал со преголем апетит, отров ти станало.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го сркаш тоа и си мислиш, - денеска се избираат таленти, боже, што ќе пропее во тебе, каков е твојот талент.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Каков е тој зо дух во тебе, Леме, кој те изулавил толку многу, кој е тој проклет ѓавол? - праша со тага, несреќен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За што си ти, погодуваш, велиш едно, велиш друго, па тешко да се решиш, зашто гледаш сите таленти се во тебе, ги имаш, ти ги дал господ.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Те гледам како глист, а можеби во тебе е артист! О, да! О, не! Зошто не!?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кликнува во тебе, се отвораат твоите слабости гради и од нив кон небото излетува чудесна птица, со златни перје.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А што ти се променило во тебе - ти си знаеш...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога понекогаш ќе ги отвореше во недовршен насмев, тоа изгледаше така кисело и отровно што и кога ќе ги тргнеше очите од него, тој насмев ти остануваше во тебе како студен допир на мртовец.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А ти ќе плачеш тивко без солзи во тебе, тогаш ќе сфатиш како боли душата на една жена....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како што еден облак заспива во другиот така јас во тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И мене ме имаше во тебе и тебе во мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не оди никаде со друга мисла во тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Запамети го добро тој звук, за да го познаеш кога ќе го слушнеш повторно како одѕвонува во тебе.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Јас сум жена и јас сакам да ја почувствувам тврдоста, твојата машкост која ќе се вовлече во мене без молба и извинување, го сакам дивото во тебе, сакам да си соголен до ѕверското што го носиш во себе, а јас тоа го гледам, го меркам по светлоста што бликнува од длабочината на твоите очи, лиоту мој.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој ден во канцеларијата Илона пред тебе стоеше како пред Бог. Во тебе младата Чехиња гледаше спасител и заштитник.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го сакам дивото во тебе кое не признава правила додека ми се вовлекуваш и ме отвораш длабоко, до под срцево“, велеше Ема Ендековска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Животното во тебе… Она реткото, рисот!“ ми рече со зајадлив тон во гласот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас не мислам дека преостанало многу гордост во тебе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Интелектуално, во тебе е речиси сѐ во ред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го гледаш ли тоа чудо што зјапа во тебе? Тоа е последниот човек.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој момент напнатоста во тебе може да се претвори во некој видлив симптом.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ во тебе ќе биде мртво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
28. ПТИЦАТА СО КРИЛА, ЖЕНАТА СО МАЖ ЛЕТА - ој ти, мисло, ти дамнешна соломонска сенко, разгрни се, постели се, на увид биди сета - се скинало ли и во тебе тоа што е тенко...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Директорката, ветеринар, ми вели: Гледај, тој се вљуби во тебе на прв поглед!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Луѓето учат да се глуви Мерачот на времето само во тебе е вперен Во некои други Светови по тебе можеби нешто ќе е сменето Порасни, созреј и не сонувај Остави ме мене Вистината погледни ја в очи Живеј ја оваа овдешнина Сите победи се лаги, загубено време – Загубена утрешнина! 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Неговата верба во тебе го прави да се чувствува несреќен и тажен, а само помислата дека јас постојам го прави и среќен и важен!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
ЈАС: Не верувам во тебе судбино, што себе се сметаш за главна.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Посакувам да ти ветам бесрамнику Штом студен здив твој сетам Секој мој стих повикува на двобој Мунковски испиен блед лику И ќе го вплетам во тебе знај Ко игла со која Дервишот Ја докажува моќта на потсвеста Гласно во овој миг велам – Иш Искреноста е мудрата сестра Направи трик – исчезни Да го почнеме од почеток нашиот крај 2007
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако продолжи да верува во тебе, ќе го насочиш на погрешен друм!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во амбулантата каде што работеше како интернист, лечеше многу луѓе, им да­ваше совети, веруваа во тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ние сѐ сакавме да видиме, но немаше многу сила во тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имаше проблеми со одење по голема нужда, немаше желудник и храната не се задржуваше во тебе, па многу често одеше во тоалетот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На моменти ќе погледнев во тебе: "Што сè не направиме со тебе, ова ли си ти, нашиот Бојан, или е една машина со цевки и шишиња?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Многу имав доверба во тебе и знаев дека печурките што си ги донел се добри, не се плашев дали некоја е отровна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Летото 2010 година ти беше сè поистоштен и поуморен, немаше сила во тебе, но пак се држеше и не се жалеше, живеевме, може да се каже, нормално, одевме по свадби, родендени, погреби…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Колку беше реален, колку имаше право, колку мудрост во тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во тој однос е многу важен разговорот на личностите: ЉУБА: “Треба да се сликаат слики за луѓе, а не за наслада на некое чудовиште, кое се наоѓа во тебе и те ишмукува”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: А тогаш ти сѐ спокојно предвиде и нѐ уверуваше нас, дека во тебе нема злоба, дека некогаш со него ќе пиеш брудершафт.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас дури уште повеќе ќе ти речам: не е ни во тебе.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па да видиме сега каква е вашата судбина, госпоѓо Ж. (внимателно кршејќи го колачето ја вади пораката и чита: “Колку што е во мене судбата е тол ку и во тебе” И вашата порака е хаику, пријателке- или барем има седумнаесет слогови во форма 5-7-5.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И тие се во право, затоа што треба да се сликаат слики за луѓе, а не за некакво чудовиште што е внатре во тебе и ги шмука твоите сокови.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во еден момент, кога те сретнал тебе и се вљубил во тебе, поверувал дека успеал во тоа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Иако само еднаш ве сретнав, видов колку беше вљубен во тебе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се гледа дека најстина тече моа крв во тебе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зарудел — не зарудел, он веќе не гледа ни во тебе, ни во мене.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот Петко и дедот Ристе во еден глас се обрнаа кон Доста: — Е, невесто Досто? Сега во тебе е ореот, во тебе е каменот!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Ех – издивна Анѓа длабоко – не знаеш ти какви морници ја опфаќаат снагата, какви мравки ја полазуваат, како зоврива крвта во тебе кога за првпат ќе те прегрне тој. A при првиот бакнеж – свеста ти се губи...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Имам верба во тебе, само подобро да ти спомнам...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Нема поубаво место од вестерн-пејзажот за оној што место не го држи, за оној што мечтае, за отпадникот, за очајникот, за човекот вон законот, за сонувачот, за авантуристот, за самотникот, за освојувачот, за курвата и визионерот во тебе...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
M Нора, одреден дел од таа, хм, скопска сцена во тебе гледа сосема автентична ноќна кралица, снажна, пред сè, мошне талентирана, прилично информирана, но и сиромашна ко Снежана и за сега без вистинска шанса; сето тоа само ја зајакнува аурата околу тебе или, обратно, те слабее?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или на оние што не те познаваат, на целата таа неиздиферен­цирана маса вон корициве, нешто ко епитаф, секое медиско експонирање е ко мала смрт, некој чуден оргазам на некакви Матрјошки во тебе, некое далечно ехо, така ли, потпиши се во книгата на впечатоци на овој сеизмограф, драга моја, и ти благодарам. 84 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеш и сакаш да го носиш товарот на таа трнлива круна на подрумска принцеза или би му фурнала малку мускулеста светлина на тоа слабичко телце?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пандалф Вулкански ПРИЗРАК ПРОТИВ СЕНКА ПРИЗРАК ПРОТИВ СЕНКА Првото издание на книгата Призрак против Сенка беше отпечатено, во едно типично Темплум-издание, во 200 примероци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја допирам коскената маса во тебе што гори, Сакам да сум буква од танцот, еднаш бар.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Најверојатно јас те разбудив со мојата загледаност во тебе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Пукале во тебе... Зошто?“ „Заради омраза“, погледна кон безобличната далечина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не, шумеше крвта. Се лажеш. Јас без темнина во тебе. Се притајував, демнев од заседа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ние сме во тебе, во твоите очи, заедно со белите птици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Што да кажам?“ не разбра. „Кој пукаше во тебе?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во тебе има само лага, лага, лага. Ништо друго, само тоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Кој пукаше во тебе? Зошто?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја чу: „Никола, ох, Никола. Во тебе стрелале, а јас сонував бел венец околу својата глава и бели езера.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас предизвикувам само здодевност, во тебе сите Марии гледаат кловн.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Халт!“ му рекоа на улицата. Застани. Ние не сакаме да стреламе во тебе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Крвта не одговори, праша мекиот, длабок глас на агентот: „Кој стрелаше во тебе?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се чудам после зошто цела кафана гледа во тебе.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ставам еден куршум во револверот. Пукам во себе. Па во тебе. Па во нив.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ставам еден куршум во револверот. Пукам во себе. Па во тебе. Па во нив.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Во тебе сиов рид со плодови и птици се преселил и цути врз рамената твои а очите се посини и од длабоково небо.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И да сониш и да бдееш во тебе пеат и каменот и дождот служејќи му на зрното што зрее на дланката на летото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Наместо да ме населиш во тебе, да бидам твоја крв, Ти од мене направи олтар Пред него секој да се моли - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ти излезе од Исток, но, никогаш не зајде, Сите згаснаа - Само светлината во тебе гори.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
12. Видовит да сум, ќе замолкнев пред тебе, ноќ, пред твојата безгласна сила, пред ходниците твои што го голтаат мојот немир како илјадници други, и тајната како илјадници тајни што во тебе молчат.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Нека остане внатре да разгорува во тебе.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Таа воопшто не гледала во тебе.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Покрај тоа, има нешто во тебе што им се допаѓа на жените, особено туѓите. Adios, amigo.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сепак, и во такви случаи, разговорот тече.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ете, затоа, велам, има во мене и во тебе, и во сиве овие тука и каде ли уште не - војна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе стрелаш во нив, ќе си го откриеш местото и непријателот пука во тебе или по радио повикува авиони и поиува, толчењето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја запомнив по чувството во кое ја сретив, блиска како љубовта во тебе што ми згина не ја допрев, а во мене се сви и ми го вети на небото звукот, кога тоа умре, а не мина.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Окото - бура тивка како крикот на тревката во тебе плачела на смртта насмевката.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Големиот Бинг-Бенг.  ... ноќе се урива  Ја точиш, ја преточуваш секоја ноќ саноќ - душата тури - истури ко расолница, да не фати скрама извади - стави чиниш дење ѕидаш, ноќе се урива погрешно, некој ти урива насетуваш, не казнуваш разоружана се повикуваш на паганските обичаи па христијанските според темните диктати на свеста даваш жртва најмилото е најпожелно волјата е Господова зошто и твоја мора ли и твоја  употреби го умот кажи си надмудри го рушителот тоа е единственото решение во тебе, во умот и уметноста на мислењето ...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе се фрлиш за прв пат главечки, ќе пливаш само за себе butterfly, ќе плуташ, ќе нуркаш оддалеченоста од брегот ќе ја одмеруваш по пробивот на сонцето, ако го има по работата на срцето по подноктиците перките и алгите по трагите од морските пци ќе ја унапредуваш техниката отскок на површината во последен миг неверна кон сѐ кон животот посебно: ќе палиш огин и ќе голташ жар и пепел во ждрелата на оние кои во тебе гледаат неидентифициран плод, увод во гревот зашто другите, одбраните, некаде далеку ѕемнат во истите ноќи, подоткриени јазикот го вадат од мрзеливи легални усни и скришум ги бришат своите благоглаголливи:
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти кажува ли тоа нешто? Или си ти во мене или јас во Тебе!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
О ти располагаш со бол во тебе се прекршува колективот и други показатели О во тебе се креваат револуции граѓански војни и љубов - збирна множина О во тебе паѓаат снегови снегови О во тебе тапани нерви и булки од секакво потекло О во тебе се Тие О во тебе отпадоци остатоци недостатоци вертикали и разновидни интимни чувства О ти си едно минато неопределено време О можеби си човек.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зашто започне ли неверството саможивата фатаморгана отцепувањето на душата од обликот го отне ли меморијата својот демонски вртлог во тебе можеби ќе се пресели, божем привид птицата која се успива врз крстот на бескрајот далеку од дното за коешто залудноста нѐ приковува како за живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Следната ноќ, по долга и жестока партија што завршува реми, додека ги одбројувам секундите до заминувањето, трудејќи се да не гледам во тебе, го слушаме неговиот спокоен глас: - Марија и ти. Знам за вас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Силни порои ми ја зафатија душата. Целиот истекувам во тебе.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
По завршувањето на конгресот, Михајло Горачинов ќе ми шепне: — Ништо не знам што се зборуваше, вели, цело време гледав во тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Некој нов живот натежнал во тебе, вели, и ти ја раширил снагата и образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ако имаше војници, ќе пукаа во тебе, вели командирот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во тебе првиот и последниот куршум – небаре си подвижна мета.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Бел афион во тебе расцутил, жито расте, класи до појаси, ко море се лулеат по тебе – вширни ниви бурните овеси...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Еден глас само, меѓу сите други, може да вознемири: тоа изоче, утрово што слетало на твојот прозорец, та тропа, та пее па гласот негов во тебе буди сеќавање на тешки понижувања и бол: едно тоа само, изочено знае, залудно и со денови како се мачело колвејќи да го одврзе јазолот заврзани меѓу железните шипки и пролетта.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Леле, Гранада, пушките во тебе се вљубиле!
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ќе се омажиш ли за мене? - Не можам, одам да се обесам. - Како тоа ќе се обесиш, кога се заљубив во тебе!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ич човештина нема во тебе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
РАЈНА: Што беше таа лошотија во тебе?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Реагираш како да си ми сопствен син, - се насмеа, - себге си се гледам во тебе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можев да влезам во тебе додека спиеше. Секогаш беше спремна.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога легнав до тебе, се сврте кон мене, будејќи се, а во твојот здив беше цела електрична ноќ на нова Азија, иднината што се дигаше во тебе како светол флуид што преплави сѐ во мене, освен овој момент.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не знам како може да се нарече тој миг... просветлување ли или инаку...таква сила и таква радост немало досега во тебе! молкна Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не може да не си го забележала тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ај не прави се на „три и пол”, видов јас дека тој цело време ѕвери во тебе, а и ти во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)