во (предл.) - бело (имн.)

Капакот на сандачето е отворен, Ленче е облечена во белото фустанче, лежи како да спие.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
2. Точка збор, вулкан, булка - Во сонот и сонувањето, Во радоста и тагувањето, Јатка во матката, лулка Од небесно ветре лулеана, Песна уште незапеана, Дом и пристан, монистра Од ѓерданот, бемка на вратот, Светулка на челото, црнка Во белото, игра на зборовите Бунар во дворовите. Точка?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Се подаваат сватовите, невестата во бело облечена, младоженецот младешки укитен и укипрен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Завиткан во бело, тој личеше на некој ангел задреман на полпат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ТЕОДОС: Оф, главата! Ќе ми пукне главата... Дамла ќе ме удри! Оф, отидов од рака, Арсене!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тебе да бакнам, куме, в бело лице! рамтам-тарараам, рам-там-тарарам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кај саатот веќе ја чекаше Петар, кој по некоја случајност, како да се беше договарал со неа, беше исто така во бело облечен, со бежов мантил и шапка на главата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томаица се облече целата во бело, со еден бежов жакет одозгора, на кој имаше закачено брош со охридски бисер, бежови ракавици, мала чантичка и чевлички на малку повисока потпетица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ја средивме собата и ѕидовите од црно ги обоивме во бело.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Следните денови оти денови пред Нова година мајката Перса ја забележа промената кај Пелагија и не ја остави на мир додека не ја натера да ѝ раскаже што се случило на денот кога падна големиот снег што го има завиено во бело целиот град.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во амбулантата ги дочека еден чичко сиот во бело.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Секоја ноќ сонував ангели. Луѓе облечени во бело ме посетуваа, божем ако удрам со секирата по глава, крвта ќе се распрска по белото и ќе се гледа многу оддалеку.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не можев да се ослободам од чувството на виновност поради недоразбирањето што очигледно произлезе од моето сосема случајно поврзување на Јапонките со присуството на девојката в бело во претсобјето на вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше сета во бело; си помислив: „непримерно бело за околностиве“; носеше дури и бела баретка, а од под баретката, како од лошо зачепен вруток бликаа руси локни коса.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)