во (предл.) - бесконечен (имн.)

„Сеедно, ние сега не сме заедно,“ ми велеше Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако и е така, не значи дека не е неизбежно, особено кога (нешто) ја има особината да се повторува во бесконечност... (еден милион прашања можат да имаат еден милион различни одговори и сите да бидат ДА) Мÿ Како ја доживуваш срединава околу себе?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зашто, употребувајќи го тој збор, човек признава дека си игра со реалноста; потоа, со повторна употреба на двомислата го брише тоа сознание; и сѐ така во бесконечност, и со лагата секогаш еден скок понапред од вистината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А кога овој случај како симптом на длабоката фрустрираност на хрватската интелигенција ќе ги стекне сите одредници на законска појава, тогаш ни станува јасен и оној манично депресивен карактер на хрватскиот интелектуален живот воопшто, неговиот сите нам толку добро познат здодевен ритам: ...тапост - еуфорија - тапост..., па одново, еуфорија, ... па тапост... и така во бесконечност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А се сеќаваше на многу вакви прогонувања, и со оние помалите вепри, знаеле да се протегнат во бесконечност, од која најпосле е тешко и да се вратиш дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас бев исправен пред себеси во огледалата што ме пренесуваа во бесконечност и со испружени раце ја барав Ема во огромната празнина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тежат онолку колку им е силна љубовта, копнежот... само еднаш се спојува случајноста во бесконечност...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И почна да открива непознати димензии протегнати во бесконечност и во нив растргани облици, претстави за кои во врелината на треската нема чудење.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)