во (предл.) - лето (имн.)

Кога напладне ќе се искачи сонцето на небото, а сепак сѐ уште е блиску, па црцорот на штурчето во лето те заглушува, селаните не се откажуваат, упорно работат, на пустата жега.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа храна го крева човека, ги гони сите болести, а помага, жегата да се поднесе во лето!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Небото не беше со онаа зрачност како во лето, а сепак ѕвездено и, на некој начин, маѓепсно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додуша во лето имаше помалку шабани затоа што сељаците си се враќаа таму од каде што дошле.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во манифестот се изнесува и втората значајна Хундертвасерова теза, дека растенијата можат да растат на било кои површини на кои паѓаат дожд и снег, бидејќи „таму каде во зима сè е бело, во лето мора сè да биде зелено“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од зима направо се влегува во лето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И така средбата со дедо Иван беше одложена за в лето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Уште помила ми е долинава, дедо. Кога ќе можам, и во зима и во лето, ќе доаѓам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Помеѓу неговите краци, помеѓу Горник и Зедница, среде столетни дабови и ореови дрвја, со прочуени бунари за питка вода, се тетоши Загориче, или уште како што ја викаат малечката и населена заветрина - Дупка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа, водата, впрочем како и сѐ друго во Потковицата, беше во строга економија на главите на домаќинствата и на сите од Потковицата. Особено во лето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште само по некој старец и старица, во лето, кога е убаво времето, седат на портите од напуштените куќи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајките уште од раното ќе ги постелеа рогузините, ќе ги навечераа децата и ќе ги полегнеа еднододруго, а тие, дечиштата, до грло покриени со ложниците, до долго во ноќта не заспиваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек уште во темни зори можеше да види купови садови за вода (стомни, букари, котли, лонци, грнци, кобли, тенеќии) околу чешмите и во дворовите на домаќинствата стопани на бунари со добра вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Домаќинствата си имаа свои со ништо необележани но откако помнеа неотуѓиви кримилишта, кои, пак, во лето, во време на богоројчини пости, имаа друга намена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто опслужуваше многу села, и зашто тука, покрај патниците и железинчарите, постојано на чешмата се војваа - во лето: волари, косачи, жетвари и многу други случајни намерници и безделници, а зиме: ловџии, дојдени дури од Прилеп и Битола за да ловат тука, во ливаѓето, во Блатото и во Чепиговски Мртвици, диви гуски и диви пајки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со денови, дури и од други синори, домаќините на своите кримилишта довезува земја, црвеница, за газење црепни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така тој, Максим Акиноски, послужувајќи се со итрост, го спаси и Имотот и целата Потковица од Сима Симиќа, српски пропагандист во летото во 1846-та година.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Слично на кривоног, заокруглен, измазнет и севезден весел продавч на бои: во пролет зелени, во лето пепелави, во есен бакарноцрвени и во зима бели, ридот истрчува од шумата и продолжува да трча право прудолу и право спрема дното на Потковицата, сѐ додека не се израмни со него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше приквечер, во лето; на сонцето, големо колку две педи, му остануваше уште само остен или уште само остен и половина за да се спушти зад Плоштина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не постелија, пак како дотогаш, во лето, во дворовите, туку спиеја по тремовите, а кои имаа куќи на кат на чардаците и во горните одаи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нејзините силни раце ја претвориле некогашната нива за компири во ова волшебно заградено земјиште, со цветни и зеленчукови градини, со дрвја преполни со цреши, круши, јаболка, кајсии и праски, лозници, кои не само што правеа сенка во лето, туку и ја полнеа трпезата со деликатесното овошје и бочвите во визбата ги полнеа со својот ферментиран сок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не беше ниту пролет ниту лето, тоа беше време кога нема ветер и кога воздухот е опоен, кога пролетта незабележливо и благо поминува во лето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако во Париз бев растргана и едвај успевав да стигнам секаде-одење на часеви по француски јазик во Алиансата, брзање низ ходниците на метрото да стигнам на време за да се грижам за Патрик, одење во паркот со него, читање на литература за претстоечките испити на факултетот, тука во Бретања уживав во летото со сите негови убавини.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Отла рече: “Биди среќна што дојде овде во лето, па полека полека ќе се навикнуваш на ваквите капења.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога првпат овде вака се капев, надвор сѐ беше замрзнато.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но затоа Светосавското друштво за таа половина година направи доста шум: во неа, освен науките, имаше и воена гимнастика и маршеви на учениците со музика по Белград и неговата околина и патување во летото по Србија, каде што се произнесуваа громки здравици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Во лето, секогаш некој некаде свири. Забележуваш?“ ѝ рече тој.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И кацига прекрасна, на моторот има, да ја носиш Давиде, во лето и зима.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
На тоа згора, царо му се вратил при терзијата и му рекол: - А, бре терзијо, оти ти не стануаш коа врвам јас пред дуќано твои?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
НЕ КОМУ МУ ЈЕ ПЕЧЕНО, АМИ ЗА КОГО ЈЕ РЕЧЕНО Си бил во некој град еден сиромав терзија, од него побрз нигде немало, ноќе - дење шиел и шиел; цел ден глаа не креал од работата, ни гледал кој врви пред негојио дуќан и кој оди од пустото шиење негоо, ту како од како да сработи поеќе работа и да спечали троа пари да си купи една куќарка и некое нивче, барем во лето да си сади ја тутунче, ја разјање, како што си саделе комшиите, за и тој да биде малко пораат, дури да му втасаат децата и да 'и глави, да белким ќе го изваат на сељамет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со клинец неговата треперлива рака ја ископа на ѕидот над одарот, каде што лежеше, реченицата што почесто му светнуваше во мозокот: Тука згасна Арсо во лето илјада деветстотинии и трето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да не е жешко, и во лето до грло ќе се закопчам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Памтам кога Лептокарија в лето беше полна со Македонци, ко денес Градиште.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Дури и во лето го правев истото.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Неразбирливо е колку сум различна во лето и во зима.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И во лета жешки и во зими бели децата ги учел сто години цели.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- На таквите секогаш им е лесно, - застенка Барбут- бег. –Тие лежат, а ние влечеме товар и се потиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Имаше мало калливо дворче во кое напролет и во лето негуваше разни лековити билки, а имаше и неколку кокошки и еден петел.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
XVII Дипломатите заминуваат да го следат ловот на јато туни кои според проценките на старите рибари-морнари, треба да пристигне крај Сиди Дауд, на најистурената точка на Добриот `рт неколку часа пред амбасадорската ескорта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веќе илјада години, од генерација на генерација, на Медитеранот се практикува ловот на туни со матанѕа, обично кон крајот на пролетта (во мај) и во лето (во јули), кога небото е светло сино, морето мирно, водите проѕирни и особено кога не се заканува ветер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше повеќе посакувана, принудена, отколку реална историја, во која јас бев еден од малите протагонисти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Голем дел од нив си доаѓаа дома барем еднаш на неколку години, по некое непишано правило в лето, за да го искажат својот презир кон плитката памет и лошата материјалната состојба на своите земјаци во татковината.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше сместена во лето, во некоја мароканска жега. Сѐ одеше споро и лепливо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Обрастен со разно зеленило брегот е убав во секоја доба: во пролет е прошаран со цутови од секакви бои што шират опоен мирис и им внесуваат немир и возбуда на пчелите; во лето се гледаат разни плодови кои дрочат на сонцето и ги намамуваат птиците; во есен не се знае кое дрво полична боја има; пламтат лисјата како оган; зиме покриени се со бели пулајки, реси и чипки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Јонче го знаат ко весело момче се дружеше често со другарот Јовче во лето во дворче се редеа вовче и секоја вечер беше авионче.
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Попот го зеде тефтерот и моливот од калуѓерот и почна да пишува: „Во лето од рождество не плоти господа и спаса нашега Исуса Христа 1563 прииде во веси сеи богомолец – черноризец, – (како се викаш, оче?) – го праша калуѓерот. – Отец Серафим – одговори овој, а попот продолжи да пишува: Отец Серафим собра милостину од...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја благословувам ноќта Го благословувам денот. (Метеори Ми смрзнуваат во дланкиве Додека го толкувам ѕвездениот гердан) Благословувам во пролет Благословувам во лето Благословувам во есен Благословувам во зима.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Кога во летото се вратив во Скопје, тој и натаму редовно одеше на променада до „Метропол“, само што наместо шапка носеше сламено жирадо, наместо сивиот громби капут – крем костум од ленено платно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Прашумата се жареше под сончевите зраци и децата, како некој да ги одмаѓосал, истрчаа врескајќи во летото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мириси на диви костени во зима, расцветани липи и багреми во пролет, гриз од најцрвените цреши и плав хоризонт во лето, златна боја и мирис на зачини во есен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Без каење тргнувам во потрага на неограничени прекрасни можности за живеење, исплетено со бои и мириси, како сонувач, талкач, скитник, живот без пауза, зошто секое погрешно застанување би било крај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ја воспитувавте да биде беспомошна, чековни картички, цврста валута, планини во зима, мориња во лето.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дури и гласното дишење на соседите, особено во лето, кога прозорците на сите се ширум отворени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Значи, во лето лесно се случуваат промени.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)