Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Јаде бебиња, води љубов со змии и пие крв на млади девици!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вратата на салонот се отвара и влегува црнецот Кени со три прасиња во прегратка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета се подига и му се фрла в прегратка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Веќе не можеме да ѝ помогнеме!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Чанга, великиот Чанга, и во прегратките на смртта мислеше на нас, своите козармаалци, на децата, на мајките, на старците!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние децата, гледајќи ја Сталинка под телото на големиот прч бевме готови да се расплачеме, да се стрчаме и ја ослободиме, да ја спасиме нашата Сталинка, вклештена во прегратката на прчот. Но Чанга нѐ спречи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се припивме во прегратката на мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потоа ние му се фрлавме во прегратка и го влечевме за мустаќите што му беа многу впечатливи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Затоа станав и им се фрлив во прегратка за последен пат...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Спирооо... и се онесвести! Му падна во прегратка.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Очите му блескотеа од задоволство.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но, го откривме натписот Аспровалта и бргу се наоѓаме во прегратките на ова морско летувалиште, за кое велат, дека такво го направиле југословенските туристи...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ја поздравив вечерта, смевосмело, смевозаразно, и си продолжив полетно со озвучените патики и со мами-поглед кошулата во прегратка на средбата, додека ехото на смевопесната ми одѕвонуваше во ушите, со смеа, смеа, смеа, смеа...

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Обично, во секој шпионски филм има многу елементи на насилство, а ние сето тоа го избегнавме.” •Како дојдовте до идеја да го снимите оној долг кадар со камерата во движење за славната љубовна сцена на балконот? •Хичкок: „Чувствував дека љубовниците мора да останат во прегратка, дека ние мораме да им се придружиме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Има мигови, значи, кога нема што да се каже па наместо тоа, низ празната линија на телефонот, го слушаме својот молк кој јасно нè поучува: исто како и небото - дека и земјата врз себе ќе ја носиме... * * * Тој веќе му се радува на светиот оган кој ги спепелува сите сеќавања, ги осмислува сите бегства и во прегратка со пламенот постапно ги распознава сите мисли и зборови кои кажуваа дека има час во кој веќе ништо друго не може да се случи - освен да се догори.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во овој лежерен интервал на Маргина 34 61 разголеност - откако Френковата болка во стомакот стивна, иако не и болот во душата на Џоен - тие открија дека, меѓу другото, и ушушканиот амбиент пријатно ги возбудил и се најдоа во прегратка, милувајќи се и нежно но живо водејќи љубов.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Боб: Падни ми во прегратка, Браво.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не ја носам во прегратка, облечен сум во неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нему во прегратка?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Првиот монах одговори, „Спушти ја на земја. Јас тоа го направив уште пред два часа“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Без премислување еден од монасите ја зема во прегратка и ја пренесе преку водата, спуштајќи ја безбедно на другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еден ден одеа заедно, кога стигнаа до потокот кадешто стоеше една млада жена, која се надеваше дека ќе наиде некој кој ќе ѝ помогне да помине од другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Жените поцрнети од сонцето, разградени, со светнати очи и благородно порочни, благодарно летаа во прегратките на мажите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само два месеца во прегратките на љубениот човек минаа како две празнични утра, како чуден сон, кој никогаш не се заборава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се откачи од прегратката на деда си, се фрли во прегратката на татка си. Колку му беше убаво!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Жив ли си, Бојане, чедо? Здрав ли си? - со растреперен глас зборуваше дедо Димо, цврсто стегајќи го во прегратка својот сакан внук.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој лежеше во прегратката на Славчо и предеше. - Хр-р, вр-р, хр-р, вр-р-р.., Ете, мачорот Сурко за предење го биваше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој никогаш, па иако копнејќи, не ќе стисне во преград внук. ...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Жалам за тебе, за мене, жалам за сите убави мигови изгубени, за секој чекор недопрен до себе и жалам за миговите кога зборови немав да вриснам од среќа, и само во прегратка без зборови она малку што го имав во тоа изгубено време го стегав.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Исчезна од нашиот поглед. Појде во прегратката на своите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во тие мигови ги сожалував обете страни во прегратка, а сигурно, за нив, само јас бев за сожалување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка во прегратката ме има мене, неколкумесечен.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, простете ми, не сум сосема сигурна што од ова е речено а што е плод на моето вообразување, но од ваквите гледања на нештата, како и од заклучоците што можат да се извлечат од нив, можам само да се оградам (се разбира од ова место каде што се наоѓам сега и од кое за жал пораките нигде не втасуваат).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев и дека Фискултурецот носел ќулафка во џипот, и дека Луција ме мами; во тој миг, со крајни сили се воздржував да не ѝ ја смачкам главата со остатокот од шишето што ми беше на дофат од раката; се препуштив на играта што таа ја водеше на еден совршен технички начин, како машина; се извивавме во прегратките; во еден миг ѝ го повлеков здолништето, и потем гаќичките, и ја видов: гола, легната пред мене, со затворени очи, сосема совладана; требаше само да легнам врз неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако паднев, јас ќе видев; но јас не паѓав, се служев со животинскиот рефлекс за самоодржување, и затоа не сознавав дека жената ми е во прегратките на некој друг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гротескна беше таа сцена: јас и тој во прегратка, токму под оревот под кој пред неколку минути беше Луција со Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја изведов точката беспрекорно; на еден необично, гротескно висок кревет, што го бевме направиле специјално за таа намена, лежеа, во прегратка Луција и Земанек, а јас со скалата, потпрена на ништо, во воздух, се обидував да се качам и да видам што прават; јас бев, наводно, глупавиот сопруг на Луција, а Земанек нејзиниот љубовник. Луција П беше Петрунела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Цело време си замислувавме како во трчање ќе влетаме во прегратките на нашите мајки, како ќе не гушкаат и ќе не бакнуваат, како нивните солзи - радосници ќе се разлеат по нашите образи како ќе се втрчаме во дворовите и во куќите, како ќе се растрчаме по селските сокаќиња и селото, како секое катче ќе го исполниме со нашата смеа и џагор, како... ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Кај си бе Гоцеее..“ – му се фрла во прегратка на мојот соговорник, мене не ме ни погледнува.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Вера ме дочека во прегратка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Зигмунд и јас седевме во аголот од собата, повремено или тој или јас станувавме, ја убедувавме Роза да оди да се одмори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ноќта ја мина на креветот, во прегратка со мртвото тело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И откако Петре му удрил една убава шлаканица, паднале еден во друг во прегратки и повторно си заживеале како големи пријатели.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога бакнежот заврши, како песна што завршува со постепено стишување наместо со крешендо, тој ја стави другата рака околу неа и ја привлече кон себе во прегратка, движење што ѝ беше единственото природно продолжување на тој бакнеж.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Првата година кога започнаа да се собираат, зборуваа за „Барбара“ на Превер – насмеаната девојка која поминува покрај поетот за да му се фрли во прегратка на некој друг.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

НЕДА: Иване, не оставај ме. (Му се фрла во прегратката на Ивана.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Иване, мили. (Му се фрла во прегратка, сета се впива во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Нова приказна, во прегратките на природата...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

За кого го отвораше просторот таму? Посеа смрт и сам падна во прегратките на стравот...“ ***

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А син му Горан вртеше кругови околу Карпош и Капиштец и го враќаше дома како да е тоа најнормално: „Ете тато, стигнавме на викендичката“, му зборуваше качувајќи се натоварен со телевизорот во прегратки на вториот кат во станот, од кој пред пола час го беше изнесол.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, нејзе од Бога ѝ е дадено да биде миротворец, па со стутканото малечко во прегратка, им се сипува на двајцата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Така, како што беше во прегратка, мама ја понесе во рацете и ја спушти на столчето до масата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Сепак е итрица која знае да игра топло, ладно. Значи, не скока во прегратка туку-така.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И, токму на тоа место, каде што во прегратка се среќаваа Сава и Дунав, една црна точка се претвори во огромен вител.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Конечно пред себе ги гледаше во прегратка двата ластари искорнати од нејзината напатена душа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сигурно дека не ќе беше во ред веднаш, следниот ден, да му се фрлам во прегратка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Настаните што ги пренесуваше Душка, до степен на вриење ја зголемуваа нејзината возбуда, па речиси и влета во прегратка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По предлогот и самиот Томо помисли дека Рада веднаш ќе му скокне во прегратка. Но, тоа не се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Допирот се претвори во прегратка и се случи експлозија од блажена топлина сред студените ѕидови, дамарен трепет кој заврши со спој на две врели усни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во тој миг, гушнати во прегратка и двете пуштија солзи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја гледаше Рада како во прегратка го држи "лотосовиот цвет", таа глетка беше најголема болка во нејзиниот мозок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ништо не беше поразлично и сега, како и тогаш, се наоѓаше во прегратка на маж. Дури ова е и полегално од претходното.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да можеа нозете, цел свет пеш ќе го прошетавме, во прегратки да ме земеш, рачињата молат, а незнаат дека и твоите нозе снеможуваат, болат.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Луција не знаеше како да ја нарече, па ги подаде рацете како дете кое паѓа во прегратка.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ноќите се сведоци, на нашите мисли... додека небото ги прегрнува ѕвездите Во прегратка, ние сонуваме! Меѓу сенките на сонот средба на љубовта...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Децата ме забележија од градината и ми се фрлија во прегратка. Гзиме очекуваше веднаш да заминам.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ова навистина беше итно!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Гледајќи ја Мајка како го зема во прегратка и другото мало дете, тој тивко изусти: Јас не знаев дека ти го имаш вистинскиот клуч!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со текот на времето куќата крај реката близу Дрвеното, односно Еврејското мовче крај десниот брег на реката ни стануваше цел свет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Без надеж дека тој ќе и се врати останува таа осамена и грда и се убива со отров, во истиот миг, гонет од љубопитност, тој да го отвори ковчегот и од она што ќе го види да се споулави, веднаш оп скок на својот коњ да се најде леденоок во прегратки на смртта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му се фрли во прегратка, го бакна речиси насилнички, и еден миг подоцна си го проби патот меѓу гранките и исчезна во шумата, правејќи сосем малку врева.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа ја фрли кафеавата торба за алатки на подот и му се фрли во прегратка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ја зеде во прегратка, облаче од синтетички мирис на љубичица му ги исполни носниците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога исчезна последното парче чоколада, мајка му го гушна детето во прегратка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во следниот момент, тешко беше да се каже по чија иницијатива, таа му се најде во прегратка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Каде си сега, бестелесна молњо, да ме одведеш во прегратките на спасот, во овие часови кога љубовта воскреснува.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Ден трети: Водата во прегратка зароби сè.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Контролорите, гледајќи ја забрзаната жена со мало дете во прегратката, помислија дека таа доцни на авионот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

12. Мртвата песна лежи врз мртвото лисје од лани ранетата нејзина земја и мртвиот аргатин сами Најблиски еден до друг Сал таа немо ја слуша немата исповед на немирната негова душа Лежат неподвижни и неми Молчат и тој и таа во прегратка гушнати вечна под ѕвездите што чмаат Црна е оваа ноќ и црн е веќе светот што ги сврза во едно паѓањето и летот Во корењето истечува земни надојдената негова песна поетот дури се дели од крвта своја пресна Самотнику ноќва е твоја и земјата е најмногу твоја и муграта што огрева веќе од несоницата своја

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

А за нас, децата, границата, всушност, и не постоеше, неа ја чувствуваа силно Мајка и Татко држејќи ги нашите животи во нивната заедничка прегратка, во прегратката на надежта дека ќе ја минеме границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајката Ервехе, како вистинска балканска – мајка храброст, со ќеркичката Дрита (Светлана), со светлина во прегратка која ќе ја води низ мрачните предели на војната, жива и здрава ќе стаса во последното спасено гнездо на семејството во Тирана.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше уште поопасно, а таа уште похрабра, со повојчето во прегратка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка во Солун стигнала со првата роса на својот живот, во прегратката на својата вујна, Италијанката Клементина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имало илјадници војници, резервни офицери од најразлични професии, млади татковци, сите дојдени со надеж да се вратат живи, во прегратките на своите семејства.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко остана без збор. Ја стегна силно во прегратка. Па потем сите други, со ред.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Девојката и тој, голи, во прегратка, до пола прекриени со бел чаршав, спијат со задоволни лица.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Германија се пикна во него смалувајќи му се во прегратката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Малечката веќе се задеваше: ги прекрсти рацете на навлаката зад неговите плеќи и толк ми се ближи со лицето што авторот зад уво чувствува врачечка топлина од којашто целото тело му го обзема милина и желност, си воомјазува како ја држи во прегратка, ја навира...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ноќе, Марија, ветрот умира во прегратките на жолтите врби.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Тоа име не е за него“, и му се враќаше в прегратки со уште поголема врелина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш Шишман онаков несмасен и несмасно пречекори напред ширнувајќи ги рацете, го собра Љакета во прегратката со целата негова расфрланост и го стегна качејќи му го глуждот во крстот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Пасторалата ја дополнуваат усамените минувачи во прегратката на песокот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Како што е претпоставувачки и дека: - пријателот - црнец на гл. јунак е или судија, или шеф на полиција или партнер - детектив и често погоден од злосторничкиот куршум (се разбира, незаслужено) умира во прегратката на својот другар; - кога јунакот (со неговиот пријател - црнец) го паркира својот автомобил каде било, на пр. во преполнетиот Њујорк, секогаш има слободно место;

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Херкул станува Херк, а Мегара – Мег.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Природно беше во ноќта на нивното венчавање да ја земе Брунила во прегратките и да одлета горе во небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во ист момент казнуваше и наградуваше. И секогаш имаше право.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбира, се сеќавам кога нешто подоцна ми се фрли в прегратка Катерина сепак не пропушти да ми се закани: секогаш ќе бидам доволно убава за да можам да владеам со твоите мисли, со твоите желби и со сè твое.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, Маја ги беше грабнала во прегратка двете кукли што ѝ ги донесоа двете нејзини тетки.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Маја, кога си легна во креветчето, цврсто си ја стегна куклата во прегратка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Колку е прекрасна, мамо! - викаше таа и со трчање пак се фрли во прегратката на мајка си.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Тој го зеде во прегратка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Сум изнесувал осакатени Грци, ми умираа на раце, во прегратка; ги закопував како да ми беа најблиски; јадев со нив од една порција и со една лажица; лежев со нив во една ќелија; се пржев со нив на истс карпа...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зоки Поки ги избриша солзите и му се фрли во прегратка на стрико си.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Земајќи парче од располовеното јаболко,таа го гризна, и предадена во прегратката на момчето, за прв пат го сети вкусот на хазардот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Му се фрла во прегратка, сè уште возбудена, топла од милувањето на љубовникот и прашува: Ми донесе ли нешто убаво?

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

На некој начин, бевме дел од вечноста, бесконечната тишина се расцвета во прегратка.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во прегратките да ми спие сонот на бесмртноста, танцот на самовилите да ме води на свети места, а јас нежно да чекорам по невидливата патека на вечноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Без нималку колебање го земаме во прегратки сето она што ни припаѓа, ги припиваме кон себе сите блиски луѓе без кои не можеме да го замислиме нашиот обичен живот, сите копнежи, сите желби, сите надежи, целата љубов, со сето свое совршенство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Куклата – убавица врескаше во прегратките на Дедо Мраз.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

На начинот на кој ја изнесувате оваа епизода, си велам дека вие можеби помислувате дека сте го оставиле смеењето додека бевте дете, во прегратката на вашата мајка сте морале да ја минете ноќта на другиот брег од вашето Езеро.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Мајката ја минуваше границата со своите чеда во прегратка во студената ноќ и светите книги Библијата, Куранот и Талмудот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Навистина, кога ќе се појавиш ти топлината доаѓа, навистина, кога во очи те гледам светлината ми приоѓа, вистина е сликата пред очи која не исчезнува, доброто го чувствувам, другиот темен крај засекогаш што вознемирува избледува, зрак на нежност ме облива сине мој, во прегратки се насмевнуваш, засекогаш тука затреперуваш, косите ги милуваш, ти живот мој си и вечна вистина, за напредок мој инспирација и причина, патник од мојот почеток до крај, иако се уште не знаеш, навистина.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Бреза истрча од нејзината соба, на половина пат до мене ја пушти на земја куклата Марија и ми се фрли во прегратка.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Пела како птиче раскрилено со рачињата поминуваше по главата, вратот и грбот на Мурџо, а потоа влетуваше во прегратката на бабата Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дончо само насетуваше што значи зборот милување, нешто што кога по твојата глава поминува раката на твојата мајка или кога Митра те бакнува по образот или кога некоја тетка што не ти е мајка ќе те стисне во прегратка а тебе ти доаѓа да ѝ ги разголиш цицките и да почниш да смукаш!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Здравоживо мор Пелгијо, кај гу имаш скриену то нашто кумашинче! го пуштил гласот Танаско, а Пена ја гушка, ја стиска, чиниш сака во себе да ја втера, потоа Пелагија ги гушка нивните деца, ги опсипува со бакнежи, влетува и во прегратката на Танаско, а потоа тоа купче од луѓе и гласови се раширува во дворот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Неочекувано, надворешната врата се отвора и влегува татко ми: - Што правите вие двете мои нај-женски? – доаѓа право кон нас и ни се меша во прегратките. – Се галите, а?!