во (предл.) - сала (имн.)

Имено, за време на зимските месеци, греењето во салата кадешто се одвива производството понекогаш се исклучува, и работниците работат во студена просторија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Што се однесува, пак, до материјалните и просторните услови во коишто се одвива процесот на производство, Ф.И. има сериозни забелешки.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Еве ме во салата на некој парламент. Бугарскиот или грчкиот. Можеби српскиот. Не е лошо да е американскиот. Или Обединетите нации.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Оваа музика има такво својство што не можат дури ни сите кои се во салата да ја доживуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од таа страна на ѕидот се наоѓале харемите, па убавиците можеле да наѕираат во салата и да имаат допир со надворешниот свет само низ овие мермерни решетки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш влегоа во салата жена и девојче, можеби последни посетители на изложбава за овој ден.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Одеднаш во салата влегоа неколку агенти и ги забраа сите мажи што се најдоа тука, длабоко зачитани, и кои како од пријатен сон преминаа нагло во оваа груба реалност.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој станува веднаш и погледнува во салата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уметникот излегува посмирен во салата. Тој е сега наполно уверен дека не згрешил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дали дека на него се обрати случајно погледот на жената што бараше објаснение, а сега го потсилува тоа усмевот на онаа падната мазилка што, сигурно поради посилната светлина во салата, и самиот станува поизразит пред неговите очи, се пренесува преку цртежите на ѕидот, како да му е тука местото, како да не е ова изложбена сала ами кујничето во кое сега жената и детето нажалени ќе се вратат, да заборават уште една ситна болка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кенефот Весел веќе триипол часа чепкаше по обезглавениот леш во салата за обдукции на компанијата „Фрли па Барај“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Завесата се креваше и спушташе. Во салата невидени ракоплескања. Делириум...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога заврши претставата, со грмеж во салата (дали како сценски ефект или како ровја над градот, не беше јасно), а светлата се запалија во гледалиштето, актерите излегоа пред спуштената завеса, избледена и излитена, па долго и длабоко се поклонуваа пред публиката измамувајќи само млак, пристоен но повремен аплауз.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во салата немаше место за сите. Меѓу нас се протнаа и тринаесет и четиринаесет годишници од кои некои беа дури и повисоки од нас кои веќе имавме нежен мов на брадите и под носот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со леснотија здивнавме кога видовме дека стигнаа првите санитетски коли и застанаа пред салата за приредби, сега преадаптирана во сала за сегрегација. Сите живнаа, го снема немирот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Истовремено, нешто друго ми пречеше да го сакам тоа присуство на татко ми во салата - Вера ги пречекуваше сите гости уште од вратата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зарем да нема никој свој во салата, блиски очи што ќе те храбрат кога ќе се јавиш на бината, што ќе се израдуваат повеќе од очите на сите присутни кога ти ќе излезеш, кога ти ќе рецитираш...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Постојано со секој нов што ќе влезеше во салата го очекував татко ми. Може ли тој да не дојде?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога почнаа да доаѓаат родителите во салата закитена со знамиња и цвеќиња возбудата уште повеќе порасна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во еден миг во салата влегол нашиот другар Моне Хенџов со ковчеже од абонос.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За време на кино проекциите во салите масовно се грицкало семки и слични нешта, а лушпите ги плукале пред нозете или во тилот на оние што седеле пред нив, се разбира, ако за истите не располагале со податоци кои ги откриваат како активни членови на боксерски клуб со назив „Младост“ или на борачки со назив „Балканец“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Меѓу посетителите во салата на театарот бил Георѓи Парванов (покрај многуте актери и пријатели, блиски и непознати наредени во долга опашка за да ѝ ја стиснат лично раката на Стојанка), тој се искачил на сцената и лично го честитал роденденот на големата актерка“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тоа не му го кажав на загрижениот директор на центарот за култура затоа, пак, тој ме извести дека пред некој ден, во еден, исто така, мал град се откажала театарската претстава поради тоа што во салата немало никој, ама баш никој што би можел да се регистрира како театарски консумент, просто речено, како публика.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Забелешките упатени кон мене како кон дел од публиката од страна на непосредните чинители на театарскиот израз, се многубројни, но јас, колку за илустрација, ќе издвојам неколку: - Актерката пред почетокот на претставата: „Секогаш знам кога си во салата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги посетуваат граѓани без чие присуство во салата не може да отпочне претставата, протокот, всушност, размената на енергијата, онаа од сцената и онаа од партерот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потребни му се на театарот дури и кога поради малкуто време што го имаат за вонпартиски активности, излегуваат на половина претстава или веднаш штом ќе им пожелат на актерите добра креација, а на публиката во салата пријатно театарско време.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Никој нема мир додека не се појават угледните, важните граѓани во салата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На крајот, кога завршила претставата, раскажува актерот во интервјуто, кога светлата блеснале во салата, кога се откриле сите лица на публиката, забележал и останал вџашен оти очите биле сопственост на- куче.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Замисли си, влегуваш во салата секогаш со мало задоцнување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таму претстави се случуваат инцидентно, а публиката не можеш ни со добро проверениот метод на партиите (со закани, со јавувања по телефон, со гарантирано вработување на еден од фамилијата) да ја внесеш во салите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога се врати во салата гласањето беше завршено.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во салата се понесе едно потиснато шушкање што требаше да значи: зачуденост, сожалување, а можеби и револтираност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во салата полна со запотени тела, Глигор и Етхем-паша се гледаа какао стари познајници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И сепак во салата закрцкаа столовите и гласовите ја наполнија и грубо ја раздраа тишината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој не можеше, можеби не смееше да ги подигне очните капаци и да погледне во луѓето во салата. Се надигна од сите страни врева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Низ завесата на чадот и пердето од испиеното вино Рада ја препозна Душка, која седеше на спротивната страна, во салата на хотелскиот ресторан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дознав конечно каде е мојата Срцка. Во напливот на емоции, токму во мигот кога беше музичката пауза, говореше толку гласно што овој говор го слушаа сите во салата. Звукот стигна и до ушите на Душка и Роска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Игранката за нив беше само два круга завртени во салата. Но, тоа им беше и целта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така се разделивме јас и таа. Не ми се допаѓаат аристократките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ние седнавме во салата. Ја догледавме операта. И право дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секое утро слегував во салата за појадок, земав кафе и пециво и се преместував во хотелското фоаје.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во салата влезе командантот на послугата, во свечена униформа, со лице вкочането од лажните зулуфи, приоѓајќи му на професорот Артур.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нушиќ забележал дека се случува нешто необично, бидејќи во салата се создал тивок жагор и видел дека се пренесува нешто од клупа во клупа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томаица беше цело време позади бината, спремајќи и облекувајќи ги моделите заедно со Тамара, додека Исидора беше со гостите во салата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Комисијата за избор ја интересираше формата на градите, нивната тврдост или мекост, нивната подигнатост или спуштеност, потоа должината и формата на брадавиците; должината на нозете од горниот дел на бутот до колената, и од колената до петиците, раздалеченоста на нозете во горниот дел на меѓуножјето (посебно беше важно дали има таму триаголниче за ѕиркање од другата страна, за ѕиркање однапред или одназад, сеедно).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавам, селекторите (стручни лица од различни области) ќе ги наредеа жените, тасма голи, во салата за фискултура, отпростум, една до друга, за да можат полесно да ја утврдат фактичката состојба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За мене и за Крумета во „Зона” спомнувањето на Шефот (ако навистина беше спомнат) претставуваше обичен пичкин дим и ние се насладувавме препуштени на виното и чувствувавме како бавно се нишкаат столиците под нас и како масата заедно со нас, потпрени со лактите на неа, бавно се поместува меѓу другите маси во салата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не поминаа ни триесет секунди од Омразата, а неконтролирани извици на бес веќе се откинуваа од грлата на половината од луѓето во салата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си мислев: „Што ли се случува сега во салата за операции“, „Ќе остане ли жив? Да не се искомплицираат работите?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Збунет, се обѕрна в лево и в десно, го забележа моливот во раката на Мицета Кокалески до него, му го дрпна од рака, зачука со него по масата и повтори: „Тишина во салата!“ рече затропувајќи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тука сега не останало место дури ни за присеќавање на распуштеницата со која врската ја почна со валцер во сала што веројатно исто така веќе не постоеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Прв се најде во салата. Потем стигна Трим Тоска. Па Јагулче Дримски со Сретен Јаворов, и сите други.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И во салата, особено од задните редови се слушнаа извици на негодување.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во салата завладеа тишина. Но, се разбира, не да побара одговор, туку да земе здив пред да продолжи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тргнав да го подигнам југовинилот, кога цел рој се дигна во воздух. Начисто се исплашив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Се сеќаваш ли, Мањушка, на еден филм од наше време,со инвазија на црвени мравки? - Како да не. „Марабунта“. - Е да, „Марабуната“. Умиравме од страв во салата...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Потоа ќе се бришеш со големи, меки пешкери, ќе облечеш долга свилена наметка и така, намирисан, секој ќе премине во салата за масажа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во салата настана џагор и се кренаа повеќе раце.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Неколку дебели жени со заруменети образи влетаа во салата за породување, носејќи букети цвеќе и бонбониери.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога ќе се погледнев во огледало, не можев да се препознаам, бев облечена во тетовска облека, образите ми ги нацрвија небаре тетовски јаболка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако се преоблеков, се симнавме долу во салата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)