во (предл.) - темнина (имн.)

Кога веќе козите мораа да умрат, Чанга сакаше барем, следејќи го нивниот инстинкт да им избере достојна смрт, во темнина...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Очигледно, ниту татко, ниту Чанга немаа дефинитивен одговор, но си остана врежано во свеста на козарот дека животните умираат во темнина... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XXI Очигледно, ниту татко, ниту Чанга немаа дефинитивен одговор на прашањето зошто животните избираат умират во темнина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А ми се чинеше дека немам сила да ги запрам, да ги вратам во темнината на нивниот принуден престој, дури не ни го сакав тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Целиот Ворхолов опус може да се смета како подготовка за Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова секако не е дело во кое авто­рот талка во темнина, туку само­свесно ја спроведува утврдената естетика.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можам да опипувам, во темнината, И да ги почувствувам ѕидовите на пештерата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ако го сторам тоа, би се срамел пред сопствената совест.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Подобро ќе е да нема - другпат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се џарев во темнината. Очите ми гореа и ме печеа како тогаш кога имав сипаница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како подлец: демнеш во темнината, скришум излегуваш - и правиш пакост.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не, врати ги солзите, мажите не плачат - откако паметам секогаш така ми вели тато. И затоа не можам да плачам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На што личи во темнината ѓеврековата дупка?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ТЕРЕЗИН ДНЕВНАТА СВЕТЛИНА НА ИСТОРИЈАТА Уште пред да дојдеме овде знаевме дека минатото е такво какво што било а иднината треба да се оттргне од канџите на опасноста Среде полјаната на скршени крилја студеше јасникот како прекор од минатото како во некоја од песните на Бертолд Брехт Тука спомените имаат тапија на неизбришливост - запишани се во погледите на жртвите и се читаат без ламба, на дневната светлина на историјата При раноутринското триење на очите некои спомени стануваат музикални како вечниот шумол на јасиките крај Лаба Се навиткуваат во мислите музичките кутии од детството преполнети со нечујна музика Натежнува тишината понекогаш како прв поглед на вљубените понекогаш како проштална воздишка во темнината Тишината речиси секогаш е стартна линија на враќањето во себе обележена со ронки горчина и надеж, надеж.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Полицата висеше на посебни кабли кои се губеа во темнината зад сировиот сјај на два прастари рефлектори закачени над Подот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Така, дополу признат а отпулу несфатен, Гого го корчеше својот пат, не толку кон надворешната слава колку кон внатрешниот мир, како слеп крт кому во темнината му се привидуваат само сопствените животни потреби.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа се поттргна да му го види лицето во темнината, така што тој не можеше а да не ѝ се насмевне, враќајќи ѝ ја главата на своето рамо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се наведна, ги истресе од својата коса светулките што ѝ ги посипа Бојан, па без збор стрчна низ ливадата, се нурна во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И стоеше потоа така, загледан во темнината низ која се роеја безбројните крупни снегулки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан се врати пред колибата. Ја држеше запалената борина, свртен со грбот кон колибата, ѕиркајќи се во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му студеше, но полека стана и во темнината пробуричка низ огништето. Засветкаа неколку жарчиња.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но волкот, во кој целеше, успеа да се довлечка до стреата, до дрвјата и да исчезне во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Елена, Елена, да ти кажам! - извика Бојан трчајќи по неа, да ја пронајде во темнината, да ѝ го открие своето срце, да ѝ каже каков необичен подарок има за неа, но за такво нешто веќе беше предоцна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се потсетуваме на комичната фантазија на Албинус, во “Смеење во темнината” од Набоков, при аними­рањето на холандското жанр-сликарство -”сѐ оддеднаш се враќа во живот со малиов маж во црвено кој го спушта бокалот, девојкава со послужавникот што слободно се вртка”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дали го водеше помислата дека речта е исчезната светлина, престорена звук*, што наеднаш ќе ни ја огрее надежта, бидејќи речта е оган, најдалеку во темнината свети. ……
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Кој ме вика? - се сврте куклата и ги впери очите во темнината.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Добра ноќ! - тивко прошепна малото гумено мече и се завлече во темнината, некаде под масата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во темнината само ние двајца, полека брзаме, се љубиме како никогаш порано, како тука да престанува темнината, а почнува денот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ти, радост што носиш во едрата и бедрата, жалосна убавице, брезо во темнината... Не свенувај! Ти љубов си...љубов ќе се викаш.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Екнале, пиштат в темнина, два света век наттегнуат, као да бура в планина борба со простор повела.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Како светкавицата што не ја очекуваш во темнината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да пребарува нешто во темнината. Којзнае кое доба е?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина сакам да знам што прави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нешто како оние мои оне тонеча во потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гумениот душек беше надвор, како и платнените креветчиња спружени среде оној карактеристичен мирис на блиското есенско согорување на билките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се ќе осветли ама за миг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем и јас, во минатото, на сонот му давав предност, иако потоа, при првото будење, па и тогаш кога будењето ќе се случеше во никое доба, не се стеснував да му се навртам на првото лапало што ќе го напалав во темнината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега сето негово битие влечеше кон неа, тоа посегна и надвор во просторот, и пипкаше во темнината, во обид да го зграпчи нејзиниот лик и да го задржи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговите сопствени стенкања звучеа како да се безнадежни, сожaлувачки стенкања на некој друг во темнина без дно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По кратко време му го прошепоти името, одвај го прошепоти, но се исплаши од силината на шепотот во темнината и од тишината во собата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговите денови не беа поразлични од ноќите, но сепак деновите имаа танки мали прозорци, како пукнатини, низ кои необични интервали од замаглена светлина навлегуваа во темнината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Брегот се сокриваше во темнината. Ѕвездите не се гледаа. Водата беше црна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедо Васја не го чу, а се плашеше да го потпраша уште еднаш.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Подоцна во циркусот научив дека сите циркуски ѕвезди бараат на тренингот, освен учесниците во точката и аѓутантот да нема никој друг, особено не во публиката; редовно се случува да им падне концентрацијата ако има макар и две очи во темнината што ги гледаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По долго одење, по скалила незнајни надолу, се најдовме, во темнина црна пред тешката врата на вековната тајна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Испадна дека внатре има душек. „Не е многу,“ рече таа задишано, „но е дом.“ Се приви до него во темнината. okno.mk | Margina #1 [1994] 19
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Облечени во некои неуредни алишта колку што можев да приметам во темнината.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Истрча кон мене силно ме бакна право в уста и додека јас се освестив од убавото чувство тој со брзи чекори изчезна во темнината.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А кога солзите и плачот ќе им ја затапат болката, редат тие во темнината, изустуваат само по некој збор, санким се наоѓаат на разбуд...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вечерта кога татко ми и Вера се повлекоа во спалната, ми се чинеше како уште еднаш повторно да ја загубив мама и неутешно плачев, напрегајќи ги очите во темнината да ја гледам нејзината слика.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нејзиното испиено лице, штрбата уста, проќелавената глава, навечер во темнината на уличките сигурно уште намамуваа по некој пијан човек.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ете, тоа се подготвував да ти го кажам ако некогаш дојдеш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев осамен и очуден си го слушав само гласот како се оддалечува и гасне во темнината во сенките на сокаците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Навечер, ќе се слушнеше пукот, ’рскот и ропотно паѓање на дрво на кое далечината не можеше да му се одреди зашто укитот и сулундарите по стреите долго одѕвонуваа во темнината, како да офкаа наместо дрвјата осудени на таква смрт.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Пишувај“ рече и тргна да се повлекува во темнината на долгиот тесен ходник.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш и вие ќе почнете да си верувате во вашите доживувања, а кои сте ги зафрлиле во темнината на заборавот, сметајќи дека се невозможни, чудни, измислени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас ја замислував како кртица која рие и се крие во земјата или лета и фучи како лилјак во темнината, како алетина завива над коријата, над планината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сетне се слушна глас дека бикот е виден покрај влезот на јамата на напуштениот рудник во Богословец, како квечерина исчезнува во темнината на рудникот, а наутро пасе по ридиштата кај минералните извори на Богословски Рид.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Запалив свеќа во темнината на храмот и си влегов во сопствениот мир.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го гледав тој некој како исчезнува во темнината на улицата, а јас веќе ги изговарав првите зборови, според упатството на непознатиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Отсега, ќе живеат тајно, во шумите: таа, Мајката и тоа, под светлината на денот – жилаво итар немирко што се провлекува низ најскриените патеки или мрзеливо, оптегнат на карпата, ги впива сонцевите зраци; откако бувот ќе зачуди - - змивче, што нечујно се претопува во темнините, во потрага по птичји гнезда.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се отргнуваат, ги отфрлаат нашите отуѓени тела, исчезнуваат во темнината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додека се кикоти, ги менува кафеаните, девојките, пијалаците – и тој, како и стариот град, е потонат во темнините.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во статијата каде што прочитав за праксата на Македонците проблемите да ги решаваат со лекови наместо со разговори, стои уште и следново запишано: „Поради присутсво на стигма за овие услуги, многу луѓе живеат во темнина...“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Горе наведената сентенца на Вуди Ален, индиректно не учи дека има надеж за оние кои живеат, условно речено, во темнина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа сега ви велам: блажени се оние што се борат против ропството и ги кршат прангите со кои ги оковале, оти неприродно е човечкото тело или ум да бидат заробени во темнината на овој свет.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некаде накај селото, оттаму во темнината светкаа и се гаснеа рафалите. Како прскалки за Нова година.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој остана сам со човекот со лузната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не знам што ми стана“, зачуден како дете, тој ја погледна во темнината.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бргу го зграпчи братучедот за рака и го поведе некаде во темнината.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не гледаше каде оди во темнината, се сопнуваше самиот од себе и од длапките и од камењата покриени со снегот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На неговите гради, таа повторно ги затвори очите за во темнината на затворените капаци подобро да го слушне ритамот на неговото срце, што, како и бакнежот, полека се смируваше во ритмично биење токму таму, под нејзиното уво.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сврте кон прскалките, ја сврте и цевката на пушката кон нив и почна да пука.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Грлото му се стегаше додека трчаше не забележувајќи ја брзината на сопствените нозе и знаеше дека набргу ќе мора да подзастане за да повраќа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сета ноќ се криел во темнините околу куќава и постојано гледал во прозорциве. Што да правиме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Телото си бара друго во темнината, за утеха, како тукушто родено кутре.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тие сега живееја во темнината на неговиот пораз, зад нив дури како да се наѕиркаше и некаква белина, некакво расчистување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се беа свршиле свеќите и целата затворска зграда тонеше во темнина. Глигор молчеше, но не спиеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој беше сам во темнината и само далечно грчење достигаше до него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Веднаш тој скокнува на рамката и се спушта по јажето во темнината. Долу го чека Едип и трепери.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во темнината, масата се разлеа и го зафати сиот простор, потече и се згусти во теснината на ходникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во темнината се појави фенер. Вознемирени силуети се распрснаа и се притаија во неосветлените агли на каушот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пак станува и се загледува во темнината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Карпата само меко се тргнува во темнината (а во собата сега навираат од цепнатините на закнижените прозорци сончеви зраци) како да го избегнува болезнениот допир на чеканот, се бранува, час истакнато грозна, час магличесто мека и рамна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зборовите паѓаат во темнината како искинати издишки.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бесот премина во другите кауши. Кој, кого и зошто удираше во темнината? Глигор и Арсо тоа не можеа да го сфатат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некој го удри шишето од ламбата и каушот потона во темнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Слеани во едно подвижно, преплашено, чудно тело, тројцата потонуваат во темнината на тесната улица, полнејќи го просторот со викотници и плач.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И здивен и горд се упатува во темнината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Темнина му ги полни очите и во темнината познат глас ечка како во огромна празна црква.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој знае каде што се наоѓа во темнината, секој предмет може да го фати со непогрешлива сигурност таму каде што си стои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо се довлечка до аголот и таму потона во темнината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ако бидам онака природна, ќе може од прва да прочита колку часови од ноќта сум била будна во темнина, според круговите под очите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа ноќ, во темнината светеа само заборавените фарови.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Крвавите отпечатоци тој само ги насетуваше во темнината - прогонувачите по нив не можеа да го најдат. Револвери, шушкаше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред него трепери сенка на еден од двајцата и, долга како кутнато стебло, минува преку неговите нозе за да се влее во темнината како река в недогледно море.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Грубите канџи од раце и ги земаа сино-зелените обетки и како сенка заедно со лилјаците се изгубија во темнината на ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очигледно разочарани од својот неостварен улов, секој се губеше во темнината на ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред тебе сега свеќа гори, собата ја осветлува, дозволи ми да бидам пламенот, светлина твоја во темнината.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во мракот одвај можеа да ги забележат своите лица.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сонот за спокојство, за љубов, за мила и драга блискост што си го создаде за ова семејство и во кој и самиот уживаше, ќе се распрсне ако жената, крадешкум, во темнината е излезена на прозорецот поради еден странец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За да не седите во темнина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Истата таа вечер, кога се угаси светлината и кога Бути потона во мрак, причека малку семејството да си легне, внимателно го отвори прозорецот за да влезе свеж воздух и виде дека прозорецот отспротива сè уште беше отворен и дека малку подоцна (во темнината целиот се тресеше од возбуда) на тој прозорец се налакти жената, можеби од љубопитност да го види оној за кој ѝ зборуваа мајката и ќерката Нини.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да. Сопчето одеднаш го облеа светлина, го преплави блага и придушена светлина, слична на таинствен здив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тулио Бути и не помислуваше што сè ќе претпоставуваат неговата стопанка и ќерка ѝ кога ќе забележат дека тој секоја вечер седи вака во мракот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тулио Бути инстинктивно сакаше да се повлече кога виде дека таа, седнувајќи, погледна накај прозорецот, но помисли дека не би можела да го види оти беше во темнина и остана крај прозорецот да присуствува на вечерата од ова семејство, заборавајќи на својата. Оттогаш секоја приквечерина, по излегувањето од канцеларијата, наместо да тргне во вообичаената, самотничка прошетка, се упатуваше право дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Иако и човекот и жената избегнуваа да им се сретнат погледите и самите пред себе се преправаа дека без некоја определена намера стојат крај прозорецот, и двајцата, така налактени еден спроти друг, трепереа од некое непознато исчекување, исплашени од убавината со која зрачеше оваа средба во мракот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Реткост И ноќва си таму кај што си... како воздухот со мене секаде... мисла во мисла, допир во допир продираш во темнината и заспиваш на мојата дланка...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Кога ќе ми стане прегласна тишината, кога ќе побарам зрак во темнината, кога водата ќе стане вино, а виното крв, првиот ќе стане последен, а последниот прв.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
И така во длабоката ноќ, која беше вистински само нивна, на Климент Камилски и на Татко, чудесната рапсодија на тишината на книгите, која ја нарушуваше говорот на двајцата балкански книгољупци, тишината на книгите со оживеани значења, со искри проблесна светлина во темнината на балканската ноќ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Крвавите отпечатоци тој само ги насетуваше во темнината - прогонувачите по нив не можеа да го најдат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Илона си го забришуваше телото со фротирката по последното туширање, додека Деница зеде јаготка од кошничката на масата, ја макна во купчето шеќер турен во порцеланска тацна и долго ја шмукаше гледајќи во темнината низ полуотворениот прозорец.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Деница зеде уште една јаготка од кошничката поставена на масата, ја макна во купчето шеќер турен во порцеланска тацна и долго ја шмукаше гледајќи во темнината низ полуотворениот прозорец.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дури во дваесет и три часот, кога веќе беше дома и во постела - во темнината, безбеден од телекраните сѐ додека беше тивок - беше во состојба да размислува непречено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Треба да ви биде јасно“, рече тој, „ дека ќе се борите во темнина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама во темнината сјае сплотеноста на семејството.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Собра малку сила и во темнината им се придруживме на другите по патот до куќата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За среќа на бунтовниците, Суљо-ага реши да ја премине Црна во темнината, та преседе дента под дебелите јасики на Мејмедова Чешма, привардувајќи се да не го догледаат од спротивните брегови.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се доближија во темнината до калето и ги залепија главите на ѕидот да наслушуваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Трајко и Велика си правеа план за децата, и една вечер, мислејќи дека Анѓа спие, во темнината под покров почнаа да си разговараат: – За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку и за Анѓа треба да мислиме – ѝ шепотеше Трајко на жена си. – Што има за Анѓа да мислиме?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сите десет души влегоа во темнината во Прилеп, секој сам со no едно магаре товарено борина, штици, чатми, маст, сирење, волна, жито.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
17. Сега е само зборот негов дом и дом на секој на помнежот што му се радува Не беше тоа патот што води од ништото во ништо Трепетот на крвта се провира под божилото на светлиот лак кон пределите идни на биднината Го изоде тој патот на правот ѕвезден свој расеан во темнината Очите негови гледаат и болот отаде штама и болот како во огледало ликот што му го враќа со невените на надежта Среде нив зората таа убавата посестрима во прегработ го пречекува на недоречените зборови И тој провирање меѓу ридја и луњи низ градини пробудени и вирови на пронајдениот збор станува онаа светлина што го пројаснува мракот и ја открива прелагата темна на смртта Зборот е сега негов дом Дом е на светот низ кого песната оди и раскражува за муграта и виделото што виши со помнежот над ништото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
И има, има - радост голема радост длабока во темнината: да светиш, Вело, жар да се стопиш во борба гроб ти душа не зема!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Успеваше да извлече, од верувањата, од себе, чудесна внатрешна светлина која ни беше толку драгоцена во темнината на егзилот, во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Градот беше потонат во темнина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Марија, пак ја побара во темнината, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не знаеше и не се бореше да за не сонува ли или повторно доживува или сега за прв пат влегува во оној настан што можеби еднаш го дожевеал само како мисла, како колебливост, како туѓ настан, што расне во ассоцијации на сетилата-од линија или звук или мирис, или се заедно, и стои како недогледен пламенен столб збуцан во темнината. Како вжарен нож.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Неговите заби, тоа можат само неговите заби, волче се белеат во темнината.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие исчезнуваат во темнината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Почнаа во темнината да се стискаат еден во друг и да држат отстојание од другите колку што можеа, додека во еден момент не им тргна по рака да бидат поведени заедно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Таму, тој некому рапортира, но оној не се ни помачи во темнината да ги види.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- одговори Горјан и се изгуби некаде во темнината.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мирисот нивни се меша со бојата на божилото што живее во темнината на сонот додека не дојде променливото време на градината да го откорне да го крене над лисјето да го развее.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Бев многу несреќен кога сфатив оти во идниот момент ангелот ќе одлета а јас по којзнае кој пат ќе останам сам во темнината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа беше постар граѓанин, во службеничка облека и неговата појава можеше да се објасни само со присуството на дрвената билетарница што беше затскриена во честакот од неколку стројно израснати кипариси што во темнината потсетуваа на вистински чувари.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вратата од гаражата се затвораше и ние, победените Команчи, остануваме внатре, само во темнината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Што ти е бре, човече? Што ти е бре, човече. Што си се развикал толку? – Седмицата со набрано чело се издига зад шалтерот, прилично висок и заканувачки: Што е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Три часа подоцна ја отворив тивко кваката на вратата од нивната соба, задржувајќи си го здивот, одржувајќи ја со испружената рака рамнотежата во темнината голема како просторот меѓу планетите, за да го дофатам малиот црн куфер при дното на креветот од моите родители.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Поставија две нишалки од плетено праќе сред тремот и тивко седнаа, додека ѕвездите истлејуваа во темнината како сиви зрнца од сол расфрлани на хоризонтите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги затвори очите, а Насмевка-та беше присутна во темнината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа замина, и светулките, во своите електрични кругови, одедрија со неа како некое скитничко соѕвездие, покажувајќи ѝ го патот во темнината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но во темнината во која наеднаш почнав да се будам знаев дека и најдалечното жарче светлина е знак на животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи во скутот на тој Непознат седеше Катерина а неговиот глас дури и овде во темнината како да ми приоѓаше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Толку јасен ми се стори од далечината што и самиот се зачудив како тоа до сега да не се сетам на него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Седнав до прозорецот на еден од позајмените столови од пред кафеаната и се џарев во темнината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури сум склон и да тврдам дека во темнината на дворот, кога го виде Благоја и жив и здрав, лицето на тетка Бота толку силно засветли што секој од нас можеше убаво да ја здогледа радоста што ги грееше лицата и на другите присутни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И секогаш кога во темнината ќе го спомнев овој збор ќе му го здогледав лицето на Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и гласот на Непознатиот што го слушав како доаѓа низ вратата додека стоев во собата на Грофот беше истиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А гласот што доаѓаше како навистина да патувал долго.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во што бев загледан и со каква намера не можам да речам, но знаев дека шетам по оној огромен простор во кој беа сместени поединостите од мојот изминат живот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но желката подаде глава и го здогледа во темнината.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Та затоа, Нумо, секогаш кога спиеме, дали по сонце или во темнина, под сенки букови или дабови, крај изворче или поточе, во ров ипи во бункер, на осојница или на припек, дење или ноќе, да сонуваме секогаш еден сон. Еден, ама заеднички...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А кога солзите и плачот ќе им ја затапат болката, редат тие во темнината, изустуваат само понекој збор, санким се наоѓаат на разбуд...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога узнав за настанот во дуќанот за сода-вода, многу ѝ се налутив на Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најпрвин само ќе се најави, далеку негде, по сртовите на ридовите; ќе забели како нашите белки во темнината, бавно ќе зрее, ќе дозрева во темнината, а дури потоа, и тоа наеднаш, ќе се истури и помеѓу нас како бел безшумен дожд. И гледаш - осамнало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Некаде во темнините, ја насети атлетската силуета со биковска глава.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тука нашинците севезден мерат колку може да трае ноќта во туѓина: ем мерат, ем се бараат самите себе во темнината и во тишината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Излеговме и седнавме еден по еден во темнината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Некогаш сите бевме деца. Деца кои беа заборавени во полноќната тишина, во темнината научивме да гледаме, а и да слушаме во глувите тишини.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го слушав јас тапото чукање на своето срце и гребењето на дивите ѕверови по мојава сирота душа, во тие далечни нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се губи врската со времето кое фуриозно поминува, во душата настанува немир, судбината може да се пошегува на најсуров начин а осаменоста и тагата пристигнуваат со брзина на светлината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човечката душа може лесно да потоне во длабока болка, но догорчето од неочекуваните спомени ќе му го осветлат патот во темнината на најмрачните тунели.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Излегоа на балконот - светлината на огнометот се гледаше де како изгрев, де како огнени изблици што набргу се распрснуваа во разнобојни ѕвезди и тонеа во темнината гаснејќи безгласно...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Просторот осветлуван од ламбата, кругот на неговите ноќни читања беше просторот на татковата постојано освојувана слобода, хоризонтот на нашата слобода крај една жолта светла ламба во темнината на неизвесната балканска ноќ пред светлината на денот!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Белич бргу протна глава низ прозорец: далеку уште во темнината некаде, трепкаше мижлива светлина, која жто стануваше сѐ поголема, поблиска. Станица! Спасени се!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Баба ми се смееше и тоа го забележав по белите прекрасни заби што ѝ блескаа во темнината окружени со усни премачкани со црвен кармин. Ама, смеењето не ѝ го слушав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мамо, колку те сакам, - ѝ шепнав во темнината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Снеже ја поднаведна главата срамежливо и тргнавме во темнината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Уште еднаш им викнав: Џуно, Бико, дојдете кај мама! и потоа слушнав како стропаа синџирите и во голем трк воловите им избегаа на Турците и се загубија во темнината, а тие останаа да пцујат по турски.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој отиде во темнината, а јас почнав да трчам со позабрзан чекор и едно време се споивме со првиот дел од колоната.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Прелета еден лилјак во темнината меѓу високите згради и се изгуби кон водно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Игбал, те молам, јави се, не напуштај ме – го преколнував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ ко молња денес згасна во темнината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)