во (предл.) - трем (имн.)

Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тремот бавен и тежок шум на шајакни влечки. Не е циганката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во тремот е свежо, пријатно. Овде изненадува и привлекува богат и вкусно изграден амбиент на стара чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А, не, вака не бива! - рече решително, па скокна од леглото, ја отвори вратата од сопчето и се закачи за гредите во тремот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тремот ја прибра Стрела. Никако не смееше да ја остави надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан влезе кај овците, набрзина разгледувајќи ги оние што лежеа, барајќи некое ново јагне, иако не го очекуваше, па откако не пронајде новоојагнето, истрча во тремот и ја зграпчи лопатата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе во тремот, носејќи во раката запалена борина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа му текнува. Стрела е во тремот. Можеби е гладна, жедна?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги прибра во тремот, ги собра во долната половина, каде што во јаслите го беше наредил сеното, и ги загради со една леса, која служеше, кога е потребно, тремот да се преградува на две.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа полека му мина во страст, во навика, па дедо му Димо, ценејќи ја и почитувајќи ја таа убава навика, се трудеше средната греда од таванот во тремот, секогаш да биде слободна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се качи на малото чардаче, оставајќи го кучето во тремот од кошарата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот стана и влезе во тремот од колибата. Го зеде секирчето, го стегна стапот, па излегувајќи пред колибата извика: - О, Бојанееее, оооо!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше многу рано, иако стемнето, за да се затвори во колибата и да се осами уште повеќе отколку што беше, па ги задржа кучињата во тремот, фрлајќи им и по некое парче сирење, за што, кога би го видел дедо му, убаво би го искарал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На едно трупче пред колибата ја остави борината да гори, па влезе во тремот, и, качувајќи се на едно малечко скаличе, кое секогаш стоеше на одредено место, симна од гредите сноп ’ржаница, ставен тука за врзување на снопје.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога дојде во тремот, седна малку на скалите. Навистина не можеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тремот беа и дрвените скали по кои се одеше во горниот дел од плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан убаво се облече, ја зеде пушката, од која веќе не се одвојуваше, и излезе во тремот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
При излегувањето од колибата Бојан направи усилба да се заниша на гредата во тремот, но не му успеа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан скрши по едно парче од тричникот, што тие уште во воздух го дочекаа в заби и пак се вратија во тремот, пред плевната, на суво да го уживаат својот појадок.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поинаку не можев да те заштитам - и повеќе не издржа; се расплака на глас, го фрли ножот, истрча во тремот, извика таму Да не видам огледало во куќава и преку дворот избега некаде во полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Испотени, мртовецот го носат; и во тремот го внесоа тој товар скап, а луѓето се собрале крај мртвиот и немо приковале свој поглед тап.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но неговите чекори одекнуваат сѐ побавно, а одвреме-навреме сосема стивнуваат. Или испитува дали е средена просторијава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив: намерно не погледнува кон отворената врата на големата соба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И денес се разбудив пред сите пилци“, беа зборовите со кои ќе ме пресретнеше мајка ми во тремот кога ќе излезев од собата замижан и поспан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека стоевме во тремот дури одбегнуваше да праша каде лежи; во која просторија е сместена?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако до овие претпоставки доаѓам неочекувано, веднаш помислувам дека тие се поттикнати од вчерашниот разговор со Даскалов, и тоа најмногу од она негово гласно размислување, кога смртта ја третираше како нешто живо и подвижно иако притоа не беа употребени токму овие зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Влегуваме во тремот. Јас напред а Даскалов ме следи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чувствува затечен од нејзините знаци? Од нејзината присутност и овде? Во тремов?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Другпат сонува: фатиле големи студови; дрво и камен пука; да плукнеш, плунката ќе ти остане замрната на устата; силен ветер крева бранови од езерото и ја опсипува куќата, но брановите како што удираат на куќата, така се замрзнуваат; куќата се обложува од сите страни со мраз што свети како стакло и таа заличува како куќа од сказните; но кога почнува да ѝ студи во одајата, таа стрчнува да оди во тремот да земе дрва, но вратата е прекриена со мраз; кај има излез, кај има излез, господе, си вели и се тресе од студ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Одиме така по куќи и исправаме. Влегуваме и во тремот на Дуко Вендија. Дуко наспичува колца и пуфка со цигарата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето си мрдаат со главите, се вртат: „На Чако, на!“ Го вабат, наѕираат во тремот, во пондилата, под тезгерето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш слушнав тивко чкрипење на вратата од собата десно во тремот, која служеше како остава.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Влезната врата однадвор води во трем од кој се одделуваат две соби, едната на левата, другата на десната страна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едно по едно ги редев работите во тремот, за кога ќе дојде Методија, да ги изнесеме веќе спремни.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И уште кога таа го виде оти иде, со трчанка се окри во тремот, оттаму преку куќа, низ мала врата, та дури дома со бегање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Италијанецот пак одвреме навреме се вртеше кон влезот на црквата причинувајќи му се дека онаа прилика што ги следеше надвор, сега се вртка во тремот на црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И така долго претворен во дожд сал блиското давење на моторите и чадот од другата страна на уличниот порој ме враќа и потсетува дека седам во тремот додека врне дожд додека врне додека врне долгоочекуваниот градски дожд на летната квечерина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Навлегува во тремот ги мати прозорците дворот го загушува пудејќи ги изненадените птици занесени во слатката прелага на сонцето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ги пудам ги плашам по нив удирајќи во тремот засолнат.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
* Седам во тремот додека заврнува дождот прво големи капки ретки звучни како пари го растураат ројот од инсекти градите што ги дави потоа под нив пее нежниот тапан на земјата меката намовнатост на прашината.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И наеднаш пред уште дождот да капне во пресрет му идат и лисјето и земјата и птицата изгубена во жбунот и здивот мој заборавен во тремот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Седам во тремот додека наближува дождот него летните запурнини го навестуваат премалените треви пеплосаните лисја на црешата лепливите мириси на летото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Својот поглед не го тргна ни онојпат кога во тремот Радуле, и тоа прилично гласно, ја кандисуваше Стојна да го сторат под итно она.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бевме засолнети со Загорка Пеперутката во тремот на пералната и го слушавме врнењето на дождот кога се појавија иако пред тоа ниту во еден момент не бев помислил на нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Тебе сешто ти се причинува“, реков јас а без да проверам и самата дали ја кажуваш вистината.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Значи, ја растоварија колата, лубениците ги изнаредија во тремот, а татко ти влегува дома со блажена насмевка после добро извршената работа и по двете или трите ракии што обично ќе ги испиеше на пазарот шетајќи по тезгите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Сакав да те прашам кога ќе го изнесеш шпоретот во тремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му велиш: „Откако ја изнесе печката во тремот, некој топол ветар шета околу нашата куќа“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа се случи во деновите кога зимата почнавме да ја бркаме од собите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар не е веќе време? Мина зимата“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се враќаме во тремот, спроти месечината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седиме во тремот на една суниска селска куќа, а месечината се истура озгора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)