во (предл.) - фурна (имн.)

Па седум фурни... - Да ти се мочам во фурните! Војската, реков, остана гладна!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа тој внимателно се задржа и на заемките на турцизмите кои сѐ уште се употребуваа и кај христијанското и кај муслиманското население на Балканот, како што се: ѓум, ѓумче (од турски gm); матара, чутура (арапски matara); кофа, кова (од турски kova); шише, стаклен сад за вода и разни други течности (од турски şişe); ќуп, земјен сад за вода, масло, туршија, пекмез и друго (од арапски kr); филџан (за кафе, млеко или чај), (од арапски filcan); казан (од турски kazan), аван, сад за толчење од камен, дрво или метал, се употребува и за тутун (од турски avan); ѓевѓир, цедилка (од персиски kevgir); тенџере, сад за готвење со капак (од турски tencere); тава, земјен сад во кој се вари или пече јадењето во фурна или под сач.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навистина, толку едноставно, а толку чудесен вкус, просто невозможно!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа тикушот се пече во фурна или под сач...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски посебно го задржа своето внимание на турската заемка чинија (танир, пајнца), со потекло од персиски çini, откривајќи дека со ова име на Балканот долго време се нарекувал и самиот порцелан (најпрефинетиот вид на керамиката, т.н. бело злато). Зошто? се прашуваше Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Местото наземи, мегу четирите столбови целото беше послано со калдрма, а насреде имаше поставено крст што тој во делови го направи од црвеница замесена со кал, обликувана во елови за крст и печена прво во фурна, а потоа држана на жар.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сите погодуваа и знаеја дека на Ица детето – Еда – и е од тој калфата во фурната кај татка и, некој Дракче од Брезница кога инаку читателов веќе го знае, кој после се разболе од туберкулоза, стана партизан и, како што се зборуваше, загина во борбите со грчките монархофашисти некаде во Егејска Македонија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Првин си купи една симит-погача во фурната на Софрета фурнаџијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се погоди Кузе поумен од ѓаволот. Товари две вреќи и ги однесе долу, во фурните.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој, навикнат на шеќерот со којшто повремено го прихрануваше и блажеше неговиот одамна признат стопан Брчалото, сега здебелен до отромавеност, попусто секој ден излегуваше од своето скривалиште во фурната, се довлечкуваше до портата и со подзината уста очекуваше од некаде да се појави Брчалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Влегоа во фурната. Во големи тепсии и плехови се печеше пченкарен леб.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„И, какво решение нудиш“. „Малечок ѓувеч. Само се плашам дека малку ќе налутува“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Во тоа дека тавче ориз нема во фурната“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
во фурните повтор бол да се пече било што било, а што ќе биде не те прашаат што си видел не си видел и од отров како се прави слатко параден марш на стрвни црви и волци свечен танц на испотени надежи божем смртта никогаш не им е наменета на невините не запираат крадците на чисти души и небото немоќно пред нив грчи рамена колкав толкав животот за добивка се броел туристичките водичи отпосле ќе раскажуваат дека зад бодликавата жица славејот севезден колва од радоста на победата.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тие го ставале во фурната како тиганици и никогаш не се кревал многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми пријде таткото на девојчето што плачеше и ми вели: Остани овде во селото да ги учиш како се меси леб од ’ржано брашно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)