Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Преку сликата оди натпис: 5. Септември 1979.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во ќошот до шпоретот на кој врие голем лонец стои една баба. 112 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во ќошот наместив едно мало фонтанче кое скоро си го купив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во ќошињата на тремовите и во некои напуштени куќи, во одаите со искршени прозорци, веќе почнуваа да ги градат своите гнезда.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најпосле, на почетокот од октомври, ми се чини беше деветти во месецот, чистејќи ги отпадоците во потонските простории што беа ги оставиле копачите од Пустенец додека спиеја долу, завлекував рака и покрај голите и потемнети греди и, исто така, и во ќошовите на ѕидовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Точно беше ја измерил Никола длабочината и правецот и тие веќе за десетина дена ги изнесоа парчињата од ќунците и удрија на калдрмисаниот ѓериз доволно широк да може човек помешечка да се провлече стотина метра надолу.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така почнаа. Ноќе копај во ќошот, со разни парчиња железа што им беа доставени од луѓето на Организацијата, полни ги ќесињата што ги направија од своите крпи за лице, а дење турај ја земјата во клозетите, која водата ја носеше надолу по ѓериз и ја исфрлаше во Драгорот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе отиде во ќошот и го залепи левото уше до самиот ѕид.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Додека помалиот син се растрчуваше меѓу публиката да им угоди уште со по некоја чашка, која тие ја прифаќаа како коктел, а тој самиот си ја сфаќаше како задушница, една старица во црно, склопчена надве врз едно столче во ќошот, гледаше во празно задумана во тајната врска меѓу смртта на детето и мажот, во ѓаволската судбина на таткото кому пред очи му умира синот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потајно верував дека на иконата во ќошот на нашата спална не е светецот Никола туку чичко ми премаскиран во светец и со залепена брада.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој стоеше во ќош, ја држеше левата тупаница во десната дланка, со назад зафрлени рамења се протегнуваше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во ќошот, близу до вратата, седеа тројца коњички наредници, тропаа со сабјите по масата и се расправаа нешто.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Наречете го тоа моќ на хистеријата или наречете го востание на абјектните, наречете го дури и феминистички гнев: можеби сите тие се различни имиња на едно и исто нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наеднаш спротивставувајќи ѝ се на презирната ќерка со секавичнa јарост во онаа прочуена кулминациска сцена, таа ѝ дава речовит и гламурозен израз на жестината што веќе им тлее на долго маргинализираните и малтретирани луѓе – жестина што лесно се разгорува во услови на краен стрес.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во секој случај, она со што си имаме работа во сцените од Милдред Пирс и од Најмила мамичке не е терористичката моќ на машкото заплашување и доминирање, туку моќ на жртвата која веќе нема да трпи и која се враќа триумфално, „ранета и доминантна“, да им се спротивстави на своите прогонители со сета силина на својата болка.294 Кога би можело задеваното и тормозено настрано дете, втерано онаму в ќош на игралиштето, или кога само би можел злоставуваниот љубовник, предаден и измалтретиран од дечкото, да ги смогне и да ги канализира таа праведничка, победоносна јарост, жестината и гламурот на Џоан Крафорд, можеби би нашол во себе смелост, сила и сигурност да го возврати ударот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во ќошовите, под таванот, висат бели пајажини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во олтарот зафрлена во ќошот, ’рѓа ја гризе крштелницата и иконите ги јаде црвот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

МАЧОРОТ ТОШО Денес деца да ви кажам нема зошто да ве лажам го видов мачорот Тошо налутено седеше во ќошот.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Јас си реков види, види и Тошо во ќошот седи никој друштво не му прави а Мишко во стапица го стави.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Беше незгодно вака, наеднаш да се прифати таа, само да се посегне раката и да се земе. Најмногу заради Змејка во ќошот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набргу се навечераа и позаспаа. Змејко спиеше на постелата, што си ја посла за себе во ќошот, а оние двајца легнаа на креветот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одеше по нив до центарот на градот и кога ги виде како се згуснуваат во ќош на голема кафеана, строго фатена во линии, застана под сенка на висок леандар.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога забележа дека блондината гледа во него, еден од браќата се насмеа. „Ти се допаѓа тој?“ праша и не чекајќи одговор рече: „Ако не бевме ние, оној, твојот, ќе го убиеше.“ Отец Симеон се промешколи во ќошот и ја дигна главата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не се знае кој и кога по нас ќе ја одгатне тајната на ковчегот, бездруго еден од оние што лежи заборавен на некој таван или во ќош на стар и напуштен дом.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во ноќ токму каква што е оваа Нечија мајка крај прозорец седната осамена, тажна, остарена, сведната мрмори нешто, тажно си реди кој да разбере, што ли навестува? светулка една во ќошот се вгнездува без да сети дека пајакот будно следи (А што ли ќе сменеше да знаеше?) Дал може настаните со ред да ги пререди?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Во ќошот на женскиот кат, задолжително стои „месарскиот ковчег" — ноќвите, до него крбла со брашно, па амбарче кај чорбаџиите; а најдолу се наредени подниците, вршниците, а врз нив кацијата за посипување.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тоа време девојките во ќошот на другиот кат ја прегрнуваа другарка си Анѓа, се бакнуваа и исплакуваа, радувајќи се за нејзината слобода, засипувајќи ја со разни неврзани прашања.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кокошките, веќе одврзани, се таеја во ќошот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Чана ги пресоблече внучињата на Петра, зад себе во ќошот ги стави врзаните кокошки кои ни претаа ни кокодакаа, Добра го затопли Ленчето, а мажот ѝ ги собра мокрите алишта од внучињата на Петра и од Ленче и појде крај огнот да ги суши.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тука се бабините! открива нешто убаво во срцето забележувајќи како се стиснати околу неа, ама така, при свртувањето, додека низ нејзината глава се разбиструва сликата од мигновеновиденото: Добра со малечката таму во ќошот, со главата во скутот на мажот, а тој седнат со грбот на штиците и со отворена уста, Чана со мајка ѝ крај неа Види лебати, Чана си има ќерка! и никако да се сети кои се другите расфрлани низ бовчалаците и пљачките, и одеднаш она убаво во нејзиното срце станува болка.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Лисицата се пикна во ќошот од пештерата и навистина заспа со длабок сон.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Самиот страшливец и понижувачки услужлив, беше секогаш преполн со желба да ги измачува другите, да се чувствува како ловџија што гони и пука во беспомошно животно.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во општата мака нејзиното осаменичко седење во ќошот на бараката, на крајчето од постелата, не го забележува никој.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се наведна и полека, чекор по чекор ги собира искршените класја во басјасаното стрниште.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но Калчо ќе се тргнеше некаде во ќошот од дворот, ќе поседеше тука счучурен и по некое време пак ќе ја провереше главата низ оградата: - Пуштете ме, ќе донесам уште една тиква за вас...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Во ќошот се собрал мажот од кумата: се тресе, едниот лист од гората станал.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Паун Радевски и Филип Хаџиевски веќе кркорат во ќошот, а ние се смееме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Синооката кукла Илинка в ќош ја заборавила.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Знае да се гали, да лизне со целиот јазик, со што предизвикува општа смеа и, исплашен кога почнува да се пука, цимуоли, се втрчува во бункерот и легнува во ќошот покрај Лефтера.