Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ценевме дека токму со ваквиот пристап [„лаичка“ наративна верзија + стручен текст во фуснота] ќе ја постигнеме нашата основна цел: текстот да биде лесно „сварлив“ за читателот кој не е правник, односно да не биде премногу правнички, несфатлив и тежок за читање; додека, пак, стручната компонента од анализата да биде дадена во една интервентна и ненаметлива форма, кон крајот на текстот – за да не преминеме во друга крајност, којашто ќе ја девалвира професионалната вредност на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Краста во едната рака го држи воланот, а во другата телефонот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

НОЌ Краста и Тики со кола се возат низ градот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беше дојден до информацијата дека еден од најумните од врвното југословенско раководство, кој како татко ми многу читал, во кого најмногу верувал и самиот Водач, а во еден период дури и Сталин, своевремено, додека се занимавал со одгледување и откривање на печурките, особено од својата родна северна република, помислил да ја ослободи земјата од козарите и да ја претвори во цветна градина со безброј печурки!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми нашироко го дообјасни зборот – автохтони, па продолжи: – Во една германска книга пишува дека козата се појавила во Европа во времето на варварските инвазии.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга, кога им го читаше на своите козари овој дел од расказот, толку многу се внесуваше во настаните и ги дополнуваше, така што, во еден момент, козарите не можеа да го одделат расказот на Доде од кажувањето на Чанга. ...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пред да стапи во партијата, брат ми требаше да замине на една сојузна младинска доброволна работна акција за изградбата на една разорена пруга во една од средишните републики во земјата, потем во изградбата на автопатот Братство-единство, којшто треба да ја поврзе земјата со Европа и Азија, па во изградбата на едно вештачко езеро во својата република, со сушење на мочуришта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како што сината светлина ме обзеде така се најдов во еден непознат предел. Јужен предел.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Така на пример супстанцата во која е содржана суштината на човековиот дух се наоѓа во еден столб што допира до темето, горе, се спушта по 'рбетот надолу и кај коренот на гениталиите свртува нагоре до стомакот некаде зад папокот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Налик е на надојдено тесто готово за размесување. Во еден миг со очите си проговоривме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пред мене веќе стои еден човек со чекан во едната рака и со срп во другата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Има толку многу во едно менување што кусо трае.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Салепџијата, со калаисаниот ѓум во едната рака, а во другата со таблата со шарени филџани, викаше: - Ајде, ајде, салеп! Тазе, тазе салеп!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Знаеше за султани и паши, за паѓање на династии, за движење на војски, за мировни договори, за дервенџиската улога на Маказар во еден период, за шумските стопанства, за поплави и пожари.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Точно е“, рече тој, “тврдењето на Јохан Барт, во еден негов патопис од 1858, дека во времето кога тој минувал низ Маказар, Никола Поцо се наоѓал во Цариград.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во еден анонимен запис од 30 септември 1859 година, кој всушност претставуваше статистика за движењето на бродовите и трговската стока од Цариград преку Трст во текот на таа година, се набројуваат бродовите по име, стоката што ја понеле и името на оној што ја испраќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Агна ја нашла малата фотографија во еден од старите албуми и решила, за да ме израдува, од неа да порача да се ископира голем формат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Секое утро мислата го поздравуваше новиот работен ден со „Е стварно го претераа, ќе им се качам горе да се разбереме на што личи ваквото однесување во една реномирана и културна установа каква што е нашава.”

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Бубрегот најчесто се поврзува со синтагмата „како бубрег во лој”, значи дека твојата личност се наоѓа во благосостојба, во една завидна ситуација...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Во делот во кој се обидувам да раскажам за татко ни таа е присутна повеќе од сите Кривошееви, а во делот кај што раскажувам за неа татко ми е споменат само во една реченица.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Имаше многу деца од многу села, но јас знам дека нас од нашето село нѐ качија во еден товарен воз и нѐ однесоа до унгарската граница...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога се омажила мајка ми за татко ми сите живееле во една заедница и во голема сиромаштија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И некако несвесно тоа го бараше и од нас.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Меѓутоа дека тука сепак има нешто, покажува една фотографија во боја на Dr. Ack erman, кадешто неговото лице е маскирано а тој во едната рака држи едно сценарио а во другата кукла.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во еден миг ги гледам двајцата, наведнале глава и молчат. А пуримското славје само што почнало.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој стана градоначалникот на Закинтос, главниот град на истоимениот остров зашто беше омилен меѓу жителите и избран како честит и примерен жител, за прв човек на главниот град на островот, но според авторитетот, би се рекло и на целата островска заедница што броеше близу триесет илјади души.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Константин З . се чувствуваше семоќен, гледаше во огромното сиво здание на поранешниот монопол и сам си го поставуваше прашањето: дали некој друг успеал цел еден етникум да затвори во една единствена зграда?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се весели и се игра, срцето да ти искока од градите, а тие наведнале глави и молчат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така, радо ќе потсетеше Карер во своите говори, во име на наследениот соживот, во еден романтичен занес, големиот локален поетот Николо Уго Фосколо кон крајот на 18 век, со копач во рацете, ќе се обиде да го урне ѕидот што ја одвојувал еврејската од другите заедници на островот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во едно вакво дуќанче ја видов картата на Македонија во рамките на турската империја, во својот целосен состав - Вардарска, Пиринска и Егејска Македонија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ВО ЕДНО неделно мајско попладне кога сиот Париз беше огреан во сонце, и кога по Сена се влечеа хидроглисери, начичкани со патници и туристи, на кружни патувања околу Париз, и кога на ѕидиштата на оваа голема и прочуена париска река на самиот дофат на „Нотр Дам“, имаше најмногу продавачи на стари книги, геграфски карти, уметнички репродукции, пред една пристара црквичка на „Сен Мишел“, токму во овие кривулести и тесни стари париски улички, кои тоа попладне беа преполнети со шетачи и туристи, вниманието ми го привлече една поголема група млади луѓе собрани пред црквата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Простран, со водоскок, во самиот центар, на чии оснежени фигури наседнале младичи и девојки, фрлајќи топки од снег, обиколен со монументални објекти - старата зграда на општината, градена во минатиот век, достоинствена, со голем градски часовник, со две цркви, кои се реновираат, а во дното се златее големата и монументална „Палата на Републиката“, во која само во еден нејзин дел е Претседателството на ДР Германија, а сѐ друго во овој огромен комплекс служи за обичниот граѓанин - за негова разонода, пред сѐ за младината.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се најдовме на борскиот брег на Аспровалта. Во една уличка се градеше нова црква. Се гради и кејот. Кабините се доградуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никогаш не ќе може да помисли дека „многуте“ реки се само водите на Јантра, која во едни делови на градот тече на север а во други на југ.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ме изненади една дама во еден модерен супермаркет која во количката, натоварена со разни прехрамбени продукти, возеше едно кученце, кое ги душкаше продуктите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со Солун како да се судриле Ориентот и Западот, па овој белег е присутен на секој чекор, преку бројните ахчилници, ориенталските слатки, а најмногу во старата чаршија, на дното од прочуената европска солунска улица „Цимиски“, каде што уште во еден агол сѐ стои така, како што било уште во „турско“ - стари дуќани и магазини со ќепенци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Покрај многубројните објекти во барок и рококо стил, или објекти во еден тежок современ стил од кој може да зрачи достоинство и студенило, овде архитектите, во какафонијата на семожните геометриски линии, со бујна фантазија доловиле неверојатно складност на старото со новото во градежништвото и со тоа, навидум, како да ги демантирале сите закони на физиката...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во една од мајските вчери, во една од оние кои се без дожд а со убаво ѕвездено небо, во оние вечерни часови кога се испразнуваат и тесните улички од под „Монмартр“, кои преку ден се полни со купувачи што одат во најевтиниот трговски дуќан на „Драјфус“, во една ваква тивка вечер се најдов во подножјето на „Монмартр“, пред оие триста скалила што ги врзуваат со прочуената црква „Сакр Кер“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Напишета само: капетан Никола, Аспровалта, тоа е доволно! - ни рече таа на збогување, ни набра црници и ги стави во едно книжно ќесе. - Благи се и освежителни! - со насмевка ни рече Параскева.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таква евиденција не е можна, бидејќи со еден карнет, со кој може да се влезе во еден од влезовите на метрото, може да се вози цел ден во многу правци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Два сладоледа на стапчиња се зашлапаа во една вчерашна засенчена баричка.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мрамор 2

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Што е за право, никогаш не се сретнале во Гриниџ или во Бруклин: Осја кога дошол во Њујорк, Игор го однеле во Венеција, со билет само во една насока.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Обајцата се правеле дека не знаат колку се ранети од носталгија и обајцата умреле во Њујорк.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе видиме ќе земиш или не! — и го затвори токму на Благовец во една од визбите на кулата, го протепа неколку пати и им нареди на Трајка и Кулета да се спремаат одма по Велигден за свадба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Портата е замандалена, стопанот го нема. Стоиме пред куќата на Габриел Гарсија Маркес во Картагена де Индиас и се обидуваме да измериме колку неговите сеќавања се раздалеч од Аракатака и колку Маконда збира во едно белодробно крило?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И, во слава на својата сѐ поблиска смрт, Лири ентузијастично прави планови како своите последни часови да ги изрежира во еден психоделичен сјај.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во една прилика заборавајќи да го намести своето дилдо се случи фекален дебакл и целиот 24 миљонскиот аудиториум беше сведок на буквално подкакување, но тоа не беше пречка да ја назначат за водител.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

(...) Диктатурите на 20-иот век, фашизмот, националсоцијализмот, болшевизмот,сите тие го бараат репрезентативното достоинство во еден стравично приземен класицизам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Бојс, кој не гледа со рамнодушност на фотографијата од фронтот, како во слободен простор меѓу некаква уметничка верзија на „У-87“ и вистинска воена машина, не потпаднал ниту во едната ниту во другата реалност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но битката за власт и различните процеси за нова прерасподелба на овој авторитет претставуваат денес во Русија секојдневна преокупација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа кожа е истовремено удобна и агресивна како и хипостазата на руската свест: традиционален занес и мазохизам, русофилско непријателство и лошотија, едното и другото спротиставувајќи се меѓусебно без причина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На надворешната врата го сретнав поштарот кој ја имаше во едната рака одделено нашата дневна пошта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Велко келнерот без да се наведнува, му ја турна со нога раката вплетена во еден превртен стол.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Грдан се врати со една чинија во едната и две виљушки во другата рака, Горда ги симна нозете од масичката за да отстапи место за салатата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа настаните почнаа да се одвиваат како на грамофон со труба, на напуканата плоча ставена на погрешна брзина: предвоениот доктор заедно со својата животна придружничка реши пензионерските денови да ги заврши во родното место, кое сметаше дека најпосле заслужило славниот сограѓанин да ги остави своите коски на прадедовските гробишта штотуку здобиени со нова реформистичка управа; младата мајка се уштутка во одеднаш испразнетата куќа, со доенче во едната, а скрипти во другата рака, не знаејќи дали попрво да готви ручек или да пере пелени, па најпосле најми дадилка и се префли на фармација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не само како доказ дека спротивностите се привлекуваат, туку и дека одбивањето се спојува - во едно цело, како зрело овошје, кое навидум под секој притисок може да се преполови, а сепак се задржува споено во близначки од семката до јадрото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во едната гајба или црвеноперки, а во другата костреши; освен ако нема уште некоја под тезга, за постојаните муштерии што си порачуваат одвечер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Експертите по сликарство, спротивно, откако со пробивен поглед, низ трепките или окалките, ќе се здобијат со општ поглед, односно впечаток за сликата, му се доближуваат на платното со бесшумен чекор на ловец кон дивеч и со око како лупа во едната а со нокот како пинцета во другата рака почнуваат да чепкаат по боите а особено под боите, во потрага по тајната или прелагата на мајсторството.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Уште кога го затворија, во еден проблесок на свеста, додека со лактите се бранеше од ударите по главата, сфати една, поправо две работи: дека ќе си одева од искрен збор и од лош алкохол, а највеќе од нивната комбинација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Особено ме обзеде кога, како цариградски дипломец, морав, во еден период, да се откажам, по Ататурковите реформи, од арапското писмо.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чадот го потсети на компирите што се варат, па забрза кон колибата. Со виљушка боцна во еден од компирите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дуковци имаа колиби на пет-шест километри подолу, во еден пријатен присој, зад Рамни Ливади.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Извади во едно паниче сирење, па седна крај разгореното огниште, и не чекајќи ни малку да остинат, ги подбра компирите и не ги остави додека не се наполни до гуша.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Една овца ојагни мртво јагне. И за такви појави Бојан знаеше, па иако тоа не беше случка што треба да се радува, му дојде како најпотребна помош во една тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И покрај големиот број на дроги кои творците низ историјата ги користеа за поттикнување на креативноста, сметам дека психоделичните дроги имаат посебно значење за творештвото, првенствено затоа што, во една фаза на своето делување, нудат најсодржински и непознати искуства, кои надарените личности можат потоа да ги транспонираат во уметничка форма, без оглед на цената што ја плаќаат, а таа неретко може да биде висока, што ќе го видиме од подоцнежните излагања.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Татко ѝ на Сандра имаше јаже во едната рака!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Своите посетителки од селото Паца ги седнуваше на стол покриен со простирка со реси и ги послужуваше со по лажиче слатко во едни тантелести чинивчиња како напрстоци.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Наредните денови ми поминаа во една жизнерадосност поради која пладневните запурнини речиси не ми пречеа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Горе над селото, на сртот на Зајачки Рид, кој овде се вика уште и Веселички Рид, десно од патот, кој доаѓајќи од селото и префрлувајќи се преку ридот се спушта во Потковицата, во еден густеж од капини, над кого се издига закржлавена слива, има еден пак безимен кладенец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се таи во најбуното на гората, во еден густеж од дренови дрвја и диви рози заплеткани во бршлен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Според филозофот Едгар Морен, исламот се покажа во еден историски период многу потолерантен од христијанството, кога беа прогонувани од Шпанија муслиманите и евреите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така во еден расказ од тие времиња кога не наоѓав реален излез за еден лик во лавиринтот на верувањето, повикував на припомош стари и нови божества.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сонот никогаш не му беше целосен во едната татковина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мене тоа ми се случи во почетокот на летото на 1993 година во провансалскиот град Арл во Франција каде што престојувував во еден мал преведувачки Вавилон, во еден мал дворец, заробен од вековната тишина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во еден период беше и сталинист. Дури и напишал ода за Сталин?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка во есента на 1940 година ги води своите деца во еден ров за време грчко–италијанската војна во Поградец во потрага по излез, спас.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Само Васо Паша го привлекол вниманието на основачите на музејот со познатиот цитат: „Разбудете се Албанци од долговечниот сон, станете браќа и во една беса обединете се, оставете цркви и џамии зашто верата на Албанците е албанството!“

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ФРОСА: (во едната рака носи погача, а во другата го води Танета кој се држи за Спаса.) Добро утро!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во една ветровита, дождлива есенска вечер, тагата за одминатото лето ме наведе да пробуричкам по полицата, каде што пред започнувањето на училиштето ја бев затурил мојата мила, дрвена шупелка.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Додека газеше низ плевелот, си го слушаше дишењето, како му свири низ носниците, и тогаш сфати дека целото негово тело е во еден вид бунт.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со мотиката во едната рака а во другата со купчето од четири пилиња со нозете нагоре, и во придружба на Тито, отиде зад кокошарникот и многу длабоко ги закопа нивните тела, за да не можат ниту ракунот ни лисицата да ги откопаат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Само еден екстремен скептицизам во однос на науката - и отвореност кон другите модуси на знаење и начини на живот, колку и да ни се туѓи - можат да 96 Margina #4-5 [1994] | okno.mk ни помогнат да ја избегнеме оваа опасност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фаерабенд го изразува ова гледиште во еден парадокс во својата книга од 1987 Farewell to Reason: „Најдоброто образование е она што ги прави луѓето имуни на систематските обиди за образување.“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се собу, ги стави чорапите да се сушат и легна, тажно загледан во едната чизма.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Поинаку кажано, потцртана е фундаментална разлика помеѓу Жената како означител што е кодифициран во една долга историја на бинарни спротиставености и означителот “феминист” како оној кој го гради признавањето на конструираната природа на Жената и е предодреден да трага по адекватни претстави за неа, и политички и симболички.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Што всушност значи хипертекст? Тоа е електронски текст каде што пишувањето и читањето се одвива на компјутер, каде што печатарскиот ред, неговата тиранија и неговите ограничувања веќе не постојат, бидејќи пишувањето се остварува во еден нелинеарен простор овозможен од компјутерот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Оваа дефиниција на феминистичкиот субјект како еден повеќекратен, комплексен процес е исто така еден обид да се избегне релативизмот и повторно да се промисли единството на субјектот, без упатување на хуманистичките верувања, без дуалистички спротиставености, поврзувајќи ги, наместо тоа, телото и духот во еден нов тек на себството.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

По неколкуминутна кондензација во еден од помалите облаци, почна да тече. 20 години се слеваа низ лицето на Џони а тој стоеше мокар со отворена уста кон небото.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На мала масичка голема вазна со цвеќе, на ѕидовите слики, во еден агол пијано; таму е Мишко - изведува нежни акорди.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Спокојно ја следеше новонастанатата ситуација, гледајќи ту во едните, ту во другите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во едно ќоше од дневната соба забележав повеќе столни лампи со убав абажур и се загледав во нив - Колку се убави секоја на свој начин, ни ниедна не е иста со другите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

После операцијата отиде на рехабилитација во една мала клиника во Швајцарија.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Наредниот ден „То Вима” напиша: „Не може да не се забележи тоа што се случи во едно кајљарско село, кога во училишниот двор се собра месното население и даде заклетва да не зборува на славомакедонскиот дијалект.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Оној кој не сакаше да влезе во едната или во другата дружина - остануваше на празната страна...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Павел Шатев, престојувајќи подоцна по задача во Бугарија, се сретнал со Христов, кој го однел во една конспиративна куќа и го запознал со Гоце Делчев и со Сандански.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Малку понатаму, во истиот квартал, двајца млади луѓе, засолнати во една куќа што се наоѓа покрај германското училиште, беа опседнати од полицијата и војската, врз кои фрлаа многу бомби.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Паралелно со полнењето на затворите во речиси цела Македонија и применувањето на познатите и испитани тортури против целото македонско население (специјални експедиции против македонски села, палежи, грабежи и слично), во Солун се подготвувало судење кое, според замислата на официјален Цариград, правосудството на султанот требало да го претстави пред Европа во една за неа непозната светлина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Стрес тест, тест за алергии, тест за рефлекси, текст за капацитет на белите дробови (дував во жолти балони сѐ додека не пукнаа, потоа во една машина со големина на Хамондовите оргули), рендген, броење на спермата, и густо отчукан прашалник на дваесет и четири страници со поглавја за анализа на соништа, генеалогија, логика и заклучување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се обидува да си се замисли како стои на носачот, во едната рака држејќи го бебето кое во себе си го вика Недела.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ми зема крв, се разбира - за да ја тестира виталната органска функција и отпорноста кон болести.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не може тоа да си го претстави.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наместо тоа, одеднаш се присетува за една случка која Далтон ѝ ја раскажа пред неколку години, пред да отидат на турнеја, кога за прв пат еден на друг си ги изрецитираа своите тајни, својата збирка на срам, од каде всушност доаѓаат, што им се случило, сѐ што е неповратно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тестираме антитела за околу педесетина болести“, рече додека очите му поигруваа зад стаклата на очилата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во еден миг, не знам од каде, од која посока, од која висина, или од која длабина, повторно го чув гласот на пријателот: „Памти ми ја думата; Внимавај на чумата“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лежеа и молчеа како два остарени песа што се вратиле кај господарот по долго талкање по планини и друмови, по долови и скрки, за да му ги вратат на господарот десетте години што тој ги заборавил во туѓа земја, во туѓ град, во грдо ѓубриште, во една ноќ есенска, темна и дождлива. Кутрите мои чевли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш задишано дотрчал курирот од соседната чета и на командантот вака му рапортирал: „Војниците од непријателот, Бог знае од што и зошто, во еден миг се кренаа од рововите, од скрките и доловите, ги фрлија пушките и патроните, мините и ракетите, ножовите и бајонетите и со стихови кренаа кон нас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таквите примери сведочат за преобразбата на стварноста во една виша вистинитост, и ја оправдуваат демијуршката улога на поетот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таквиот Македонец обично до стапувањето во српското училиште бил и во бугарско или во грчко или и во едното и во другото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога едно движење во едни места се распространувало со убедување, а во други со сила, може ли да се нарече општо?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во една куќа таткото е од една народност, едниот син од друга, другиот од трета народност и еден Господ знае до кога ќе продолжи да биде така!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И во едната и во другата што ќе прави?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој си спомнува како во едното училиште го уверувале дека тој е Грк, во другото – дека е Бугарин, а тука – дека е Србин.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Лежерно ме смести во една од фотелјите, им одрецитира неколку ласцивни вица на трите поети во подем и ги испрати, развеселени, назад во скопската ноќ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но Моше бен Азај не можеше да се оддели од чудесниот камен, туку го чуваше во едно ковчеже, засолнето во скриената преграда во ѕидот за која знаеше само жена му.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Пред некој ден, во еден двонеделник за култура и општествени прашања, прочитав за книгата на Виктор Клемперер „Лингва Терти Импери“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во еден бесплатен културен водич, проследувачот на кино програмата за филмот „Серафим Фолс“ на режисерот Дејвид Фон Анкен, запишал: „Независно од тоа што сите стрелаат на месо, во класичните вестерн филмови ликовите постојано се делат на добри и лоши.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Пред десетина години, кога се уште непознатото во театарот го анулирав со конкретни примери позајмени од теоријата и сценскиот практикум по софиските едукативни центри и театри, во едно неделно поладне гарнирано со млеко во тетрапак и балканска меланхолија, тогашниот мој „сокафезник“ цимер, Митко, сега веќе граѓанин на Лондон, ме праша: - Ја познаваш ли Роза Радичкова? - Која е таа?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас лично познавам три такви.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во едната од поволшките околии имаше градоначалник од три и нешто аршини висина, и што?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И тие тогаш ќе се плиснеа во една игрива група, која секогаш беше нешто цело за себе, а која знаеше напросто да се изгуби низ тие бучни улици, да се расплине низ нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мала белина најпосле, во еден таков докрај загубен ден, небото одлета нагоре и стана бело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, кога оној беше на средината од долината, доста блиску до него, и кога застана тука и се собра во едно сиво перниче со натулени уши, сиот престорен во прислушкување, Змејко дури тогаш зеде да се подготвува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нивното бојно поле - денот се подаваше во еден замав на нивна крвава пресметка, земајќи ја бојата на секој од тие ветрови, а како своја залога препуштајќи им ги ним токму своите облаци, секогаш и секому само онолку, колку што можеа да си одземат, да си извојуваат еден од друг овие двајца лути противници.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги присобра уште ситните деланки кашкавал, што беа останати во крпата, во која еднаш имаше цела полутина од питата, а после го донесе тука и шеќерот, што беше преостанат во една метална кутија и реши дека сета таа храна може да му стаса сила-сила за уште два полугладни дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној секако не стаса уште ни да го види откриениот опинок во снегот, сега веќе сиот закопан во јамата, што ја испрета со сите четири нозе, кога сите други наскокаа врз него во еден налет од сите страни, вплетувајќи се во едно жилаво зачекнато клопче, кое почна да се преметнува, пиштејќи со шесте различни, нападнувачки гладни и бранечки молезливи и исплашени процвичувања, уште потесно прежилувајќи ја впиеноста еден во друг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пушеше, чекорејќи, со цевката од пушката во едната рака. Цевката беше топла.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Месечината ги пробиваше здружените круни на дрвјата под окитот во ретки, испокинати и морничави светли пруги, кои на таа модрикава темнина ѝ дава некоја сина глобочина, а самите во една ваква зачмаеност личеа повеќе на врескање, отколку на месечина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Извишена сама крај езерото, чиниш, цапната во него; над првиот кат е кренат уште еден кат, но поголем и поширок од него, наддаден од сите четири страни како да си ставил поголема коцка врз помала; покривот четириводен собран во една точка, во еден врв на кој има дрвено дирече останато уште откога е градена куќата за врзување макара и за кревање материјал за покривот; на диречето е вкрстена штичка, но недоволно е прикована, така што, при посилен ветер, се исправа и со диречето на кое стои - прави крст; кога запира ветерот, штичката пак се спушта надолу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Налет да се парите што ги спечаливме, рече во една нервоза, во една паника Анастас, сѐ в џенем нека фати, кога излез одовде ни нема, и почна да купува пијалок, да пие, да ја труе душицата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога војските од оваа страна на фронтот започнаа да ги зацврстуваат своите позиции спрема Грција за да се спречи нападот на француската и српската војска, близу до селото во една од селските кошари донесоа стотина волчјаци за да ги дресираат; дресираните кучиња ги испраќаа по граничните караули.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во едно „ура-ура“ ги донесоа ќебињата и ги спуштија долу на правта.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Веќе замислував како ќе ја одглавуваме од столот кога ќе посака да стане, но таа беше светната од средство за сончање, па немаше таков проблем, зашто како јагула се слизна од пластиката и остави едно литро масло зад себе кога тргна со скакулецот од маж покрај себе, натоварен со торби и торбичиња, чадор за сонце и бебето во едната рака.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме остави позади пластично перде во едно сепаре, да го речам, и јас се подготвив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Готов е за долна земја, вели, двете нозе му се во еден опинок.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе попрашувам по луѓето, велам, ќе попрашувам по пазарите, по анџиите. ״Најтешко ни е нешто да почнеме“, велеше Лазор Ночески, ״а многу полесно да го завршиме“ , му велам и влегувам во една од собите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Амајлијата ја нашле во едната ногавица на долгите гаќи што се врзуваат долу, на педа над петиците, потоа побрзале да го запрегнат добитокот, сега во двојни јареми што ги изделкале од лесновски стебла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Биле тројца и во една ноќ грабнале од три села три најубави девојки, ги изврзале со улари и појаси и ноќе, преку планини и далеку од населби, села и селца, му ги однеле на некој паша, скопски или солунски, никој веќе не паметел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се грбавел, умри, Лозане, умри Македонијо, од небото се спуштала преголема скрапла со премногу отров во свиениот опаш дури и за пет такви вилаети на пет или на петпати повеќе момчоци од шеснаесет години што исто така се мрак во еден мрак, грумак бол по своја врсничка, момчоци - синови на бекташи под дервишка ќулавка или на оние со парче руба околу половината, како пци со заби да ги измолкнале од сметиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе појдам, ќе му помогнам да го најде светото грутче во кожа. Гревота е да пека по патов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„А знаеле ли зошто е богочетец?“ И одговори: „Заради своите дедовци.“ ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеле само да ја исцедат од себе срцевината и да накотат во шупливоста ларви од кои тој самиот ќе се повторел во секакви облици и, со срце скриено од врани и душмани меѓу бозја, ќе го слушал златното брчење по ритчињата на татковската земја. „Таа е нема!“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви со извик, но во неговото грло крикот само кркореше; ни одблизу не потсетуваше на едно липање оставено еднаш во една тешка ’ржана зрелост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Епилогот на оваа „дискусија“ (во која што не дојде до збор партизанот) беше сосем очекуен: партизанот ја извади од внатрешниот џеп на палтото својата збирка, внимателно завиткана во еден италиански весник, и - им ја даде.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Ни во еден момент не ја започна темата која можеше да ја разоткрие нејзината тајна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Та нели е на Воената академија и веќе е поручник во една од тамошните касарни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа со чашата во едната рака и со цигарата во другата, уживаше во овие два омилени порока.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со ѓезве кафе во едната рака и слушалката во другата средовечниот капетан само го слушаше својот соговорник.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, сепак, во еден агол од неа, остана вртлогот на Ушќе каде што Сава се целиваше со Дунав.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А тоа се случи во еден студен ноемвриски ден.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Без страв, ослободувајќи се конечно – веруваше, во еден морбиден налет на радост и студ – беше крај неа и ги рашири и таа дланките, одбивајќи да мисли, а жената од мостот се притисна во нејзините гради и двете се прегрнаа, здрвени и молчаливи, на мостот, со раздробената река што удираше по столбовите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мора да е таа, бидејќи ги почувствува влажни образите и болка во самата јаболчница како од удар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Приказната за Елена, преубавата ќерка на Зевс и Леда, содржи изненадувачки поклопувања со приказната за Невестата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Елена, како и Невестата, е вплеткана во една инцестуозна врска (поточно, станува збор за двоен инцест: прво со едниот од своите браќа, а потоа со Дејфоб, братот на својот прв маж); ќе ја доживее истата трагична смрт (била обесена); поистоветувана е со дрво (на Родос, Елена е почитувана под името Дендритис - божица на дрвјата): и Невестата, според зборовите на Duchamp, е “како дрво”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И тогаш во еден миг донесов одлука да не се враќам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Така тие ќе се претворат во еден прекрасен букет, полн со мириси и бои, а гранчињата посеани со кревки, но бодликави трње. Прекрасна композиција.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ранениците беа качени на магариња, сме залутале, се најдовме на едно ритче, пустите магариња се излизгаа од ритчето, зимно време, мраз, на глава на шија се истркалаа луѓето во едно долиште.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

3 Милан Ѓурчинов ги открива кај Чинго белезите на начинот на раскажувањето во еден општ впечаток, кој е, сепак јасен и прецизен: „Од првите свои чекори, од првите прозни записи со кои стапи во нашата книжевност, младиот автор изградуваше некој чуден, само нему својствен начин на раскажувањето кој како да немаше многу заедничко со книжевниот професнонализам...“

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во еден час сета вода и сиот брег почнаа да пламтат, зелено, сино - со глас на човек почна да нѐ довикуваат, да нѐ мамат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

6 На претпоставката на Митрев директен, потврден одговор дава самиот Живко Чинго во едно интервју: „Уште од најраното детство имав можност од устата на татко ми кој во месноста важеше за еден од најдобрите раскажувачи и пејачи, да чујам огромен број приказни, потоа секакви кажувања за „животиштето“.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Прозата на Б. Варошлија „произлегува од еден говор кој почнува да се раѓа сѐ понагласено во нашата јазична практика во урбаните средини, расказите на В. Малески се градени врз одредени говорни ситуации во кои се еманципира еден јазик на чаршијата, на градот, од говорот на руралните средини со кои е сѐ уште во силен контакт, литературата на С.Попов произлегува од јазикот на селото кој е затекнат во една конзервирана состојба итн.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Зборовите како судски печат ги удираат скараните по чело и тие, обајцата, почнуваат во еден глас, јас сум чесен граѓанин и доброволен дарител на крв, јас сум нешто повеќе, редовно плаќам членарина и имам книшка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беа... и уште до пред некое време, пред да се дотркала пак в град, распорените стебла во една шума, густа и со густа смола, до оној ден кога матното невнимание му ги здроби зглобовите на прстите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ги забуцна ноктите во едната дланка и замре.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Една јагула лежи таму во една друга кафеана.“ „Да те чекам ли, брат?“ Клепките на Мирона беа завлечени в месо, очите гледаа срамно соголени. „Немам пари.“ Мирон се заниша на крцкавиот стол и ја завлече раката в џеб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во една есен студениот ветар со сврдел го длабеше нејакиот плитар на нашата куќа. Трипати се прекрстив.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сегашноста е променлива дата мерена со континуираното време, то ест со претпоставеното движење во една единствена насока: сегашноста минува во мера во која времето се исцрпува.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во еден момент, од другата страна на Широк Сокак се појави и им доаѓаше во пресрет позната висока машка фигура со руса коса, долги руси подвиткани мустаќи, црвен кадифен фес на главата, убава едноставна облека и стилизиран бастун.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Приказната почнува во еден убав мајски ден, кога постарата, малку необична, мистериозна Г-ѓа Морисон во еден парк ќе го запознае младиот Г-н Стјуарт кој ќе ѝ се довери и пожали дека неговата љубена наместо да се омажи за него, сака да прави кариера на оперска певица.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Неколку дена подоцна, по една претстава во операта „Гарние“, тој доаѓа позади сцената да ја поздрави, да ѝ честита за прекрасниот настап и ја кани да одат на панаѓур на кој се слави празникот „мајски ден“ слично како во Америка, во едно мало, идилично место надвор од Париз. Таа прифаќа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Татко редовно ги слушаше вестите. Со гласот на радиото имавме чувство дека ќе патуваме, ќе полетаме, ги минуваме границите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во еден миг, во една информација за војната спикерката на радиото нагласи: Доколку престанат монсунските дождови ќе продолжи бомбардирањето на виетнамските позиции...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тогаш Фејсал Хусеини, во еден документ, составен во 1988 година, повикува на создавање на Палестинска држава крај Еврејската држава и создавање на влада во егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бургиба до крајот на животот ќе се прикажува како неподобен Картагинец како и владетелот Југурта (владеел со северноафриканското кралство Нумидија, под Римјаните), кој во еден период се побунил против Рим.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Знаменитиот есеист од ренесансната епоха Мишел Екем Монтењ, еврејскиот маран, преобратен христијанин, во една од најчитаната книга на сите времиња, во неговите Есеи, на пријателството му посвети одделен есеј кој не престанува да се толкува речиси пет векови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во далечината јато жерави се спушташе кон копното, упатено до еден од најголемите птичји резервати во светот, во една од нивните можни гробници, кога по илјади години по последните летови завршуваа во фосфати Најпосле помислив на писмото што требаше да го напишам на Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Моите дипломатски мисии во суштина ги разбирав во откривањето на новите можности на пријателството во напорот да се издржи, осмисли и пренесе човековата судбина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Палестинците од 1969 година кога Арафат го презеде раководството на ПЛО не видоа бел ден во нивната окупирана земја, нивната судбина остана непроменета.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Заедничката верба во еден братски Балкан, која за сите беше утопија, ги храбреше да истраат во насочување на нивниот идеализам за разбирање на homo balcanicus во сите времиња.