во (предл.) - жежок (прид.)

Тргна и запеа: Не седи, Џемо, слободен, ајде, Под таа круша горница, Џемо, Крај таа река Ситница, На таа нива орница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нервозно го преседоа Толевци тоа претпладне во жешките карпи, но дојде и чеканиот час.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дишан рекол: “Би сакал да ја зграпчам идејата онака како што вагината го зграпчува пенисот.” Serrer значи зграпчување, а потоа... ET N’AIME PAS LE CHOU-FLEUR DE SERRE CHAUDE би значело: ... кој не ги сака расцутените гениталии во жешката сексуална прегратка.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во жешката августовска ноќ тивко поддувнува ветер.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си ги греат дланките и со нив образите челата, дуваат во жешкото, сркаат гласно, си ги горат усните, непцата и грлата и чувствуваат како топлото се разлева по градите и желудникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На првото ливче, истргнато од некоја нотна тетратка, сум начкрабал нешто за Порфириј, пропаднат студент по историја и левоног сонувач, кој во фетус положба, со палецот во уста, се втурнува во жешки оргии со газдарицата Елвира.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ниту сега не може да замисли дека се смирил – во друштвото со ангелите или во жешките пештери на пеколот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Што да се прави? - Што да кажам јас? –Се вмеша Марија во жешката тема –Платата ми доцни само неколку дена, одвај чекам да ја земам а однапред ми е потрошена, во минус влегувам на тековните сметки по банките а за кредитите да не ви зборувам, ум немам како ќе ги вратам?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Луѓето, гледајќи го Нестора каде што ги фрла умрените во жешката вар, му рекоа: - Зошто, ти Нестор, постојано зборуваше: да не дојде до полошо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко му прво го научи како се прави платното од козина за покривот, за тој да држи сенка во жешките пладниња, а топло во студените ноќи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
...височините значи отпаѓаат ги фрлам скалите надолу во грлото на вулканот во жешкиот мрамор на истребените векови секој миг по еден век симнувам по еден недоживеан народ по една голема мајка отстапуваат црвите пред огноотпорните инсекти овие пред здивот на ослепените сенки...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Притоа беше и трудна, и баш сакаше да ги праша поискусните кадани дали таква смее да се потопува во жешката вода на бањата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Зарем да лета единствено како сушач на алишта на жена си или да им биде ладило на децата во жешките августовски пладниња?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Неколку години потскокнуваа како жаби, а во жешките летни денови го бараа татко си што седеше под јаболкницата, ги ладеше со свои-те крилја и им раскажуваше диви, ѕвездени сказни за облаците-острови, за небесните океани, за превезите од магла и ветер и за тоа како вкусот на ѕвездите ти се топи на јазикот, како прилега тоа кога како камче паѓаш од Монт Еверест и потоа се престоруваш во зелен цвет, кога крилјата ти се расцветуваат еден миг пред да го допреш дното!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)