во (предл.) - сѐ (прил.)

Од друга страна пак, тој и владиката беа два поглавара на островот и во тешките времиња на италијанската окупација беа упатени еден на друг многу повеќе одошто тоа би биле во времињата на слобода и на мир.  Со тие чувствувања, впрочем и се собра овој одбор под иницијатива на локалното свештеништво и на градоначалникот Карер, на оловниот ден што навестуваше скорешен дожд, трпеливо да го чека владиката на закинтското пристаништето.  И додека групата на молот уште немаше видено дека тој наближува, од прозорецот на својата канцеларија појавувањето на бродот на хоризонтот го виде Паул Беренц, началникот на СС единицата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во тие мигови чувствуваше дека без владиката, во сѐ понесигурните времиња, нему му станува сѐ потешко.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гробиштата се селеа од еден крај на друг, автобуските линиии се менуваа преку ноќ, матичната служба си го затуруваше трагот во сѐ постари и позапустени згради - а човек мораше постојано да биде во тек со нештата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И не можеше во ништо да почувствува задоволство, зашто во сѐ брзаше, сѐ доаѓаше едно преку друто.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Подоцна разбрав дека Пенчо успеваше во сѐ зашто не бараше ни пат ни начин во своите постапки, зашто до целта го водеше само јатката желба да го стори она што го сака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Затоа и така храбро пее за фиктивната одмазда врз клетиот Турчин што ги силува македонските жени; затоа храбро им пцуе мајка на кодошите, крева револуција со вербални бомби и куршуми за пет минути во кафеана, по три жолти ракии, во сѐ на сѐ три строфи, и ослободува цели нации во еден рефрен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Страшно беше да се вратам назад, но, уште пострашно да ја оставам беспомошната Ели во сѐ ова што паѓа, што се урива.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во сите тие случаи ние бараме само некој начин да ги збиеме нашите набљудувања во некоја помала група лесно сварливи правила, или модели, што ќе ни послужат како водич во она што треба да го очекуваме и она што треба да го правиме во сѐ посложениот и тежок за разбирање свет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше една глува отпуштеност, таа легна во сѐ наоколу, ја исполни и целата таа просторна сала и таа чиниш се превитка во неа и се смири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Медот ми помага во сѐ, велеше учителот, ме трезни кога сум опијанет, ме лечи од несоница, ме брани од лоши соништа, од тешко главоболие, од лудило.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од секојдневните настани бил расчепен надве - едната половина му е врела, гори, во сѐ бара вистина, сиот разум му е во неа, другата станува трупец под мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник со недоверба ги гледал треварите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На дедо ми Костадиноски му бев љубимец и тој во сѐ ме подучуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На црковните икони светците беа тебецести и имаа смола во очите; гледаа во сѐ и се лепеа за сѐ во што гледаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Односот меѓу актуалното и виртуалното секогаш сочинува коло, но на два начина: понекогаш актуалното упатува на виртуалности како на нешто друго во неизмерните кола, каде што виртуалното се актуализира, понекогаш актуалното упатува на виртуалното како на сопствено виртуално, во сѐ помали кола во коишто актуалното се кристализира со актуалното.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таа беше убава. И, речиси во сѐ успеваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како што доаѓаше на следниот ред така подзамижуваше фокусирајќи ги зениците во сѐ поголема заинтересираност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гледаа сѐ и уживаа во сѐ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Само мајките можат толку упорно да пребаруваат, да се сомневаат во сѐ, да поверуваат во сѐ. Само ние.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
потем се наслутува сѐ почесто во глувиот ноќен јасник како слана (во споредба со неа, снегот е мек и топол, Господине) во забраната да се верува во чувствувањето срам да се признае мечтаењето по неа и скришното вљубување во зазорот и распрашувањето за смислата на животот (најдолгите чудења се загушени од банални спреги) во сѐ поприсните признаци од сонот - таму кајшто живееме однапред, повторно и можеби безгранично, таму кајшто времето не се мери со просторни величини и кајшто, конечно, не се дели иако, да признаеме навиката да живееме раздвоено нѐ збунува сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме да ја избереме спалната, креветот да постелеме нови чаршафи само за една, за наша употреба купуваме ноќници за истата прилика се тревожиме од наглите отворања на вратата низ којашто проблеснува вселената сѐ до неиздржливата глад по Неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Леонид: Гордост е да се учителствува тоа е убава и чесна задача, но јас ќе бидам негов воспитувач и водич: Ќе го сторам најмудар и најсмел, затоа што смелиот е подобар во сѐ.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Цревото ја дави метлата, месото чека кеса ќумур од блиската бензиска пумпа, мразот се топи во сѐ што е потопло од него.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Да ми помагате! – Се поднасмеа големиот патник – А во што можете да ми помогнете вие невидливи палчиња? - Во сѐ.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тие, навикнати дома во сѐ да им се угодува, „да им се оди по ќефот“ како што се вели, го задржуваат истото однесување и со другарите.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- И мене читај ми, - се вмеша Бреза која седеше крај својата пластична шолјичка „со кафе“ и пушеше „мастика - цигара“ со скрстени нозе, имитирајќи ја во сѐ мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само го одолговлечуваше претскажувањето, зашто хороскопот на Марин Крусиќ во исто време веќаваше среќа и успех во сѐ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во Венеција ми објаснуваа, ваквиот камен носел убавина, верност, љубов и напредок во сѐ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Излезе дека некоја другарка или другар ми земале долен веш и ми направиле лоша магија, да не ми тргнува ништо во животот, така што во сѐ да имам кочница.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)