на (предл.) - дедо (имн.)

Помилување, чистење на нивните мисли, чистење на нивните дворови: Дворот на прабаба ми, дворот на баба ми, на дедо ми, дворот на мајка ми, на татко ми...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Семејните ручеци за 29 Ноември умреа заедно со дедо ми Борис Кривошеев.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имаше сребрена коса. Долга. Сплетена во плетенка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
-Каков играорец беше дедо ти Борис... убав убав ...строен, раскажуваше една роднина на баба ми, што му била прва свршеница на дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Топлината на неповторливата насмевка на вујко ми Вангел Скендеров и топлиот поглед на дедо ми Димитар Скендеров.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со првата операција на чичко ми, пристигнувањето на Алексадар со полноќниот авион од Берлин, замислениот поглед на дедо ми, отпатува моето детство.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Толку многу ми недостасува раката на дедо ми на мојата коса!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Раката на дедо ми Дедо ми Борис Кривошеев носеше штипки на ногавиците од панталоните кога го возеше стариот руски велосипед.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како да ѝ биде кога не можеше да ја види со очите на дедо ми. Таа гледаше во дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мина, без малку, половина век откако мајка ми и Христина живееле под ист покрив во куќата на дедо ми Митре Скендеров.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па почнувавме со зеленото креденче кое од предсобјето во Мичурин се пресели на балконот во Кисела Вода, па му се загуби трагата при преселбата во Јане Сандански.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше крај на ноември и од морето повремено дуваше ладен ветер што влегуваше в коски, особено тука, на крајбрежјето од островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Карер го затвори гравираниот капак со иницијалите на дедо му, кои впрочем беа и негови иницијали, го врати на место стариот сребрен часовник и одново фрли поглед кон морската шир.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Компирите се домашно производство на дедо Ивана, кој ја садеше секоја година со нив својата пространа бавча, - тие се еден вид основен продукт на народното стопанство на неговото подрачје.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Викна Бојко така силно, та дури ехото повтори во долот во Врткова Ливада и се разнесе по целата гора до Кучкин Камен нагоре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој шум ни беше познат: меѓу два влечкави чекори се слушаше и еден ѕвечкав, светол, метален звук - бастунот на дедо Симон ги испитуваше нерамнините на патот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Патеката водеше до колибата на дедо Иван, која се наоѓаше во слична долинка, каква што беше Гоговиот Валог, само што беше помала и низ неа не течеше поточе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако не беше патчето од двете страни заградено со висока папрат, па не можеше да се скршне ни лево ни десно, во полутемнината, која веќе се завиткуваше околу планината, Бојан не ќе можеше да ја пронајде колибата на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Според звукот оцени дека завивањето доаѓа некаде откај врвот на Гола Глава, некаде во близината на дедо Ивановата колиба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Аха, така значи, итрецу! Ти ја открив тајната! - шепотеше Бојан, благодарејќи му на деда си за зачуваната пушка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поминаа покрај колибата од каде се слушаше кашлањето на дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се насмевна, а мислите веднаш му го донесоа пред очи драгиот лик на дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Цел ден ги обиколуваше ридиштата, помина и откај колибата на покојниот дедо Иван, каде сега за добитокот се грижеше некој туѓ човек, измеќар, бидејќи син му на дедо Иван не можеше да се врзе за колибата, беше премногу зафатен со полски работи околу селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан, иако без поголемо животно искуство, донекаде можеше да ја разбере оваа мисла на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Немаше сомневање, кај колибата на дедо Иван гореше голем оган. Што ли можеше да биде?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се довлечка до настрешницата. Знаеше каде стојат чаевите на дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се најде во рацете на деда си.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Реши да се пробие преку Гола Глава. Го копкаше неизвесноста, го болеше судбината на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Неговото долго траење зборуваше дека изгорела или колибата или плевната на дедо Иван? Што е вистина, ќе дознае ли?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А што си видел? - Ништо, ми кажувале. Син му на дедо Иван ми кажувал. Тогаш тој бил на наши години.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Влегоа во колибата. Со татко му и дедо му Димо беа дојдени шумарот и синот на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кај Стојкоските колиби, каде што наминаа да го предадат поздравот од дедо Димо на Дедо Стојко, дедо Димов врсник, ги чекаше изненадување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Џипот дојде пред вечерта. Освен шумарот дојдоа и двајца мажи: син му на дедо Иван и некој нивни роднина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една вечер му рече на деда си: - Дедо, донеси ми ја онаа ѕвезда. Сакам да си играм со неа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во овој вид приказнава живееше сѐ до есента во 1871-та; тогаш, зашто не дојде татко ѝ да си ја земе, Драганка како што кажуваа Јанческите, на двајсетгодишна возраст се омажи за Анѓела (крстен на деда си) Атанасов Анѓелов Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Да му се врати шапката на дедото!“ - помисли веднаш потоа, но ни шапката на дедото не се врати.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Што? - праша дедо Васја, тресејќи се со небричената брада.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
По раката на дедо Васја ползеше мравка.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Капакот летна по вториот удар - дедо Васја седна во гробот во свечениот црн костим, крчеше со устата без половина заби.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Некој патем го прочита хартијчето што му падна од челото, го одбележа во книгата, ја тутна молитвата во џебот на дедо Васја: „Немој да ја загубиш“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
По небото леташе црната птица, по полето трчаше девојче и мавташе со рацете: - Пеперутка! Пеперутка! - Кај ќе ја фатиш! - се смееше мајката.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Соседите се фатија за оградата со рацете. Музичарите стоеја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На воздухот, лицето на дедо Васја имаше боја на репка - како старо тесто, веѓите наместа сосем црни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Документите дај ги - му дошепнаа на дедото од зад грбот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Правеше милијарда мали и големи планови: сакаше да отвори фарма на печурки, оти за тоа, велеше, не треба никаква инвестиција, а во куќата на дедо му имало и онака доволно влага; правеше секакви планови и само мене ми ги покажуваше, а од секој план требаше да произлезат многу, многу пари.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој беше најстар од сите внуци и го носеше името на дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тома најстариот внук од сите внучиња, Тома гордост на дедо чие име го носеше. Тома љубимецот на целото семејство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Шкафчерто каде што беше скриен локумот секогаш беше зааклучено, а клучот потоната во длабоките џепови од бечвите на дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа беа широки бечви и минтан направени од најубава чоја, а на дедо кој беше висок преставителен човек навистина убаво му прилегаа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Качен на највисокото дрво, седнат скрснозе во највисокото гнездо, на челото со едра светулка, во миг ќе свикаше со занес и со горделивост: „Ова на челото е дијамантот од турбанот на дедо, а ова сум јас, златно клуче, златно клуче за сребрен катинар, јас сум пергамент, јас сум тркалезна буква, уште неодгатната“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не кај очувот, кај што се преселија кога веќе имаше седумнаесет години, туку малку подалеку од центарот, во оние споредни улички, во куќата на дедо му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Машала!“ му рече насмеан на дедо му, „многу убаво момче...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако ќе проценеше дека бричот е доволно остар за брадата на дедо му, берберот го оставаше каишот и го фаќаше дедо му за вратот со левата рака, додека со десната започнуваше со бричењето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ОГЛО: Кои стории на вашето семејство можат да се најдат на CD-ромот? IГЛЕ: Има приказни за куќата на дедо ми, купена во дваесеттите и веројатно национализирана во педесеттите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во тој миг ја штрекна гласот на дедо ѝ Стојмен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во својот живот, некогаш како дете, тој беше го јавал само магарето на дедо си.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зад него застана Онисифор Проказник. „Што е, пак ги оплакуваш чумосаните од времињата на дедо ти Макарие?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе закопаш еден - двајца паднале поцрнети, ќе им ископаш гроб на тројца - десетина се ничкосале мртви, в месо им шушкаат црви, тие црви се живот.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној негов дедо или дедо на дедо му се викал Парамон и, како сите од тоа време во Кукулино, бил умен и со две очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меките образи на дедото пламнуват како да си гите веѓи во тежок јазол, се мурти: - Ете, вели, - ние ве раѓаме, вие ни судите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во јавниот живот Ласте Думбаровски беше познат по псевдонимот Почесен (како угледен фармацевт, кој донираше во борбата против проституцијата во Југоисточна Европа, тој беше промовиран во рангот на член од надворешниот состав на асоцијациите во Унгарија, Молдавија, Србија, Украина, Бугарија, Црна Гора и Романија), но во потесните кругови за него функционираше прекарот Ридски, според лозата на дедо му Аврам, со длабоки корени во Дрвош, на падините на Баба Планина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Единствено што правам од задоволство е пиењето кафе или од виното на дедо ми и читање некоја добра книга.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Се сетив, - победнички викна шишкото. – Иако петлето на дедо ми не киваше, еднаш... - Што еднаш?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во следниот миг зборовите на високиот гардист звучеа заканувачки: - На честитата Мортенија не ќе и биде мило ако разбере дека еден нејзин гардист се плаши.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На дедо ми Костадиноски му бев љубимец и тој во сѐ ме подучуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Паѓа на коленици и во паганска молитва удира со чело по вратата зад која е бездната на минатото, не негова туку на дедо му Осип Крстин.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Она нешто малку кукулинци што останаа под изгорената црногорица, одамна, речиси од дните на првите порази под Отоманијата, престанаа да се чудат, поточно сѐ повеќе прилегаа на дедовците, кои по познатата тврдоглавост се оддалечуваат еден од друг и станале секој свој свет во себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Проклето! - му викаше Богуле - Зошто лаеш на дедо...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Животот на дедо е сврзан со вулканот, - велеше Богуле. - Не умира додека не го види згаснат за да му се исполни желбата: да се изгради бањата на брегот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама пак да не рече после оти невидена појду, нека дојде најпосле и он утре со дедот Петка, па и нека ме виде, немој утре пишман да се праве, да ви а к'не душата како на дедот Петка, така и тебе, а мене да ме тр'е сол на главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Сѐ исто му беше на дедот поп: крштење, венчање па и умирање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги реди сите занаети „додека бабата да го разврзе крајот на црното шамивче и ги извади двата бели череци да му го плати заметот на дедот поп за работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По проценка на дедовците, времето кога си тргнаа гостите беше било како што сакаа тие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман се прибираа орачите и дрварите, и тој, со торбичката на рамо, со ластегарката под мишка, влезе в село на мракот. Ha дедот Петка не му беше ова прво одење во Рожден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога му соопшти говедарот на дедот Стале, тој си ја зеде патарицата, која беше симбол на неговиот егуменски положај, и му отиде во црквата пред иконата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таму сега веќе Петре беше го разгорел оганот, се направил жар достур, а и пцалтот Кушо беше го преварил дедот поп и го изнесол „воскресението“ надвор да му тропа на дедо поп кога ќе почне службата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста слуша натажена, дури се поразлигави малку. Се исекна неколку пати во шамивчето, што му направи голем впечаток на дедот Петка, ги забриша солзите и откако си ја кладе раката пред устата, потпрена на лактот и колената, отвори да зборува не полошо од дедовците: — Море, дејди вујко, дејди родителу.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Штом го виде дедот Петка, отрча во комшиите, ѝ кажа на Доста и — уште не ни врзани маските — се вратија двете и Доста се најде во ќералчето на дедот Ристета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се сета дека дедот Карабуклија му рече на дедот Петка, оти тоа џереме не знае друго да работа, ама за готвење (да има мавца, мевце, шеќерец и јајца), рамна во Мариово не ќе ѝ биде ни една домаќинка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сигурно и тој му зее во устата на деда си.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се метна на деда си Богдана. Висок, плеќест, крачест, исправен како пушка, што се вели зборот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Рамница што очите со денови не можат да ја изодат, лебот на нивите расте готов во сомуни, а ние по умот на дедото Костадин!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А и заради претчувствата што се веќе во неа во однос на среќата на Пелагија а и во однос на дедо Костадин.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На деда Богомил земјата ровка, мека, набабрена за род, со страдна душа чека ударите ни јаки со мотиките остри по троскот пелин трат!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Својот страв му го пренесуваше и на дедо, ама тој велеше дека ќе му мине ќефот по книгите на синот, штом ќе се ожени, дека ќе го навасаат тогаш други грижи и ќе запре со читањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не минало многу време од големата свадба каква што не се паметеше во градот крај Езерото многу одамна, кога со денови и со ноќи се пееле полифониските песни, се пиело и се играло, макар што земјата била во војна и во пустош, а и границите преку ноќ се менувале, започнал да се гаси животот на дедо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш тој ја префрли својата стара и сува рака преку моето рамено и со дедовска љубов ми рече, Умнице на деда, ми рече и додаде: „Кога нешто е важно а тешко е да се каже, ми рече, тогаш е најдобро да се остави молкот да рече што ќе рече“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Поорале уште една бразда, пак Велко беше се опулил и бидејќи дете, пак му свикало на деда си: „Дедо, дедо, ете го штркот зад тебе, заврти се да го видиш.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Треќи пат пак беше му рекол Велко на деда си: „Тате, тате, види го штркот до тебе.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Мислам оти лубениците пукаа кога ќе се преполнеа со смеа, па ти сакаш верувај сакаш не верувај“, беше заклучокот на дедо ми во врска со неговите искуства од ноќевањата на бостанот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Непомирливата Катерина! Беше како пузата во мангалот на дедо ми, преполна со скриени жарчиња!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Внука во скутот на дедото, помислив. Внуката си игра со своите прсти и со подбрадокот на дедото!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А јас не ја испуштав од погледот Јана. Следев како ја заобиколува мермерната плоча што ја нагрдуваше позлатен натпис и како си го штити лицето од поткршените багремови гранки што веројатно ќе му бидат единствената сенка на мртвиот поет во летните горештини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога го напаѓаа него, се чувствуваа, вистина, повиновни, зашто не го послушаа советот на деда Гера.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш тој му благодари на деда Најдо и стана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Паметиш ли, - му рече стрико Настас на деда Лика, - кога нѐ начека Луман во коријата над Бистар кладенец?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На деда си ни збор не му кажа за тоа што му се случуваше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Некои ја примаа оваа порачка молчешкум, други изгледаа пропаднати од недоумение кај да најдат пари, а неколкумина попладнето на деда Бошка му дојдоа дома да го молат да му рече на арамијата да им се смилува, да не им сака, зашто немаат од каде да најдат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И белки не е за несреќа“, си рече жалејќи што сега не му е младоста од едно време кога беше комита во четата на деда Гера.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мирче, онаков мирен и добродушен, па уште и кога го чу гласот на деда Бошка, веднаш им отвори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Војводата и Ангеле се погледнаа. Овој му намигна на деда Гера, но дедо Геро се направи како ништо да не видел.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бргу сфати дека комитите му мислат добро на деда му.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кажа ли – сѐ ќе расипеш и на деда ти лошо ќе му направиш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој утредента му порача на деда Ангелета како знае да зборува со Бошка Манев и да го кандиса тој да го предаде Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А кога беа сигурни дека се скриени од погледите на деда Гера и неговите комити, тие како по договор, застанаа и налутено се свртија еден кон друг.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ми бидуваш ли? – отворено праша Луман и му се загледа на деда Бошка јатак да биде не сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во појасот тој стави пиштоли, на колкот јатаган и на главата кожениот калпак на деда Гера, којшто го поклопи до под носот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Навечер дома седнуваше уште понастрана од него и уште построго го гледаше прашувајќи се дали на деда работата му е чиста или навистина, како што велат селаните, не му е.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На деда Гера нешто му текна и го тргна кавалаот од уста.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нему му се смачи молчењето на деда Бошка и му свика: - Кажувај де: бидуваш или не?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури и оние неколкумина што првиот ден немаа, нашле некаде пари и му донесоа на деда Бошка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Пред да почнат да ручаат, Митре му се стегнал на деда Гера смешка да му каже.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мојот мачор... не е виновен. Јас ја изедов ногата на Дедо Мраз!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
За секој случај, не само Чана и Роса кои навреме го исполнија ветувањето дадено на баба Петра и пред големите дождови го имаа ископано нејзиниот гроб, туку на дедо Господ му беа благодарни сите Егејци од населбата Мичурин што ги засолнал токму зад овој насип.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите напори ги совладуваше со леснотија од едно чувство на исполнетост од големиот подвиг што го направија заедно со Танаско и неговата Пена - што ги вратија моштите на дедо Костадина во Македонија и што ѝ ја олеснаа смртта на старичката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кој како се враќаше во својот брлог, потиснат од свои проблеми, ги забораваа внужињата на баба Петра и на дедо Костадин, само Пелагија која нивното враќање во срцето го носеше како неискажан аманет од стаклестиот поглед на бабата Петра, се чувствуваше среќна и радосна!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И тогаш пак се сетив на деда. „Кривицата никој не ја сака, велеше, таа е најсиромашна на светот.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш ми кажа дека утредента ќе дојдел човекот кој бил сведок на погибијата од нејзиниот девер, а помал брат на дедо Петре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш татко му ја пуштил раката на деда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1947 година го фаќаат третиот брат на дедо ми и го заколуваат заедно со неговата жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Итрите џуџиња, разговарајќи во џебовите на Дедо Мраз, најбезболно си го истераа своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дедо Мраз го ставил своето огледалце на капката, односно на празнинката од глобусот, и замолил тивко, тивко: ОГЛЕДАЛЦЕ, ОГЛЕДАЛЦЕ, НАЈВЕРНИЧКО НА ДЕДО, ВО ГЛАВАТА ДАМНА МИСЛА ЧУДНА ГЛОЧКА: КАЖИ МИ, ТЕ МОЛАМ, ШТО ЛИ СЕ КРИЕ НА ГЛОБУСОВ ЗАД ПРАЗНАВА ТОЧКА?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Не мислев да те расплачам, Мими, премногу си чувствителна, ајде, насмевни се!“ се обидуваше да ја смири Влатко, прекорувајќи се дека ја скрши радоста поради доаѓањето на дедо Владимир. Неубава работа... ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- И тополите на дедо ти - секојдневно растат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мамо, ма, речи му на дедо да му го земи фустанот и да ми го дади...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се подигна. Пред очи – широката насмевка на дедо. Милно ја гледа и со погледот ја гали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дома му кажав на дедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Болката за погибијата на жена си, Ѓорѓи ја одболува во куќата на дедо Киро. Тука најде постела и место покрај софрата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Дедо... – му се обратив на дедо, ама тој ме прекина, ставајќи прст на усните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека мајка ми со каленицата беше отидена да пушти вино, баба ми во едно чинивче ја стави другата половина од компирите од тавата и, како со потфрлање, им ги подаде на дедо ми и на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А на дедо Геро беше лут до немајкаде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пензијата на дедо е мала и затоа можеби навечер најчесто јадат попара со јогурт, иако тврдат дека тоа е најлесна храна за стари луѓе како нив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Зошто за момчево имаш купено половина билет, како божем да е помал од 12 години? - му се вдаде кондуктерот на дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој знае што му се случило на дедо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Значи, тебе Јорданка, ти умрел мажот ти? - ѝ се обрати на тетка Јорданка којашто ја поднеместуваше фотографијата на дедо ми ставена над телевизорот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Немој да го браниш - му свика таа на дедо ми, - нека е жив и здрав, син ни е, ама не е од збор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Постојано мислев на дедо ми, кој, како што рече татко ми, „се враќа во своето детство“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Зошто не јадеш? - ме праша баба ми. - Не мисли на дедо ти, животот е пред вас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На перонот во Битола нè чекаа петмина другари на дедо ми: дедо Шиман, дедо Јове - Галеното, брат на загинатиот народен херој Таќи Даскалот, дедо Цане, дедо Боро и дедо Миле - Штурецот - татко на тетка Марина, пријателка и колешка - новинарка на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во тој ритуал главна улога имаше една педесет грамска чашка со лозова ракија од домашното производство на дедо ми.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој ден владееше голема горештина, сонцето луто печеше врз ќелавата глава на дедо Гога, па тој се запре крај едно изворче, под едно дрво, да се напие вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Необичната риба од оној ден кога се најде во торбата на дедо Гога никогаш веќе не се ни обиде да скокне над водата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Наеднаш почнаа да се случуваат мошне чудни и необјасниви работи: млекото што го пиеше помалото братче на Димче згорче како пелин; едно утро наеднаш ѝ се здрви раката на Димчевата мајка; еден ден ненадејно и без причина на дедото му испадна единствениот заб; еден ден, пак без причина, бабата си го поткасна јазикот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Да му се врати шапката на дедото!“ - помисли веднаш потоа, но ни шапката на дедото не се врати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)