на (предл.) - збор (имн.)

Збрканоста, нервозата и онаа неконтролирана употреба на зборовите изгледа беше поарчена во нашиот телефонски разговор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Запре уште на зборовите, кои можеа да имаат привлечно и провокативно значење како: тас, поголем или помал сад во зависност од намената, за црпење вода, за капење во амам, дел од вага и друго (од арапски tas); ѓезве, специјален мал сад за варење кафе, обично со количина за една чашка кафе, но постоеле и поголеми ѓезвиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Anemique е тој збор кој значи анемичен или нездрав. Anime, уште една игра на зборови, значи жив. BAINS DE GROS THE POUR GRAINS DE BEAUTE SANS TROP DE BENGUE.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Татко само се насмеа на зборовите на Камилски, испи половина од коњакот во чашката и му се обрати на Камилски: И ни треба побрза крв во дамарите. Годините брзо минат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сѐ се одвива како западниот поим за говорот (во она што, отаде неговата повеќезначност и тесната и проблематична спротиставеност на зборот и на јазикот, го врзува главно за фонематската или глосематската продукција, за јазикот, за гласот, за слухот, за звукот и здивот, за зборот) денес да се открива како маскирање на едно првично писмо5: пофундаментално од она кое, пред ова пресвртување, се сметаше за прост „додаток на зборот“ (Русо). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 51
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Продолженото детство на Зборот опстојува во движењето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Оттогаш Аврам, повеќе не мораше да размислува за тежината на зборот, за хировитите заповеди, за злото на стореното, за мачнината од покајувањата, за сквернавењата на телото, за доживувањето на болката ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На Горник, горе на Рамни, се најдува главата на селските чешми, црквата и селските гробишта, додека Зедница - тоа е мал и сув рид кој некогаш морал да се вика Изедница или Заедница, но испраѓањето на и-то или а-то што е тенденција во пелагодниските говори за скусување на зборот, го добил името Зедница.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако одговориме потврдно, тогај, очигледно не водиме сметка за комплексот придружни составки кои го дефинираат и материјализираат првиот допир; доколку пак го негираме тоа - ние свесно ја скаменуваме континуелната смисла на творечкиот чин, зашто авторот тогај би се престорил во објектив, во ѕид врз кој е втиснат далечниот печат на зборот, сликата, тонот...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Како во играчите да има нешто од некогашниот дворски шут, во најплеменитата смисла на зборот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
VIII Сѐ до вечерта Бошко го мачеше забелешката на Најда, но тој премногу се надеваше во одењето кај Дика во селото преку Пелистер, за да може да најде сила да го открие значењето на зборовите што му беа речени.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На зборот му дозволувам простор.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Големата уста на земјата ме прогонува Ѝ застанувам пред портите на Зборот Што ме проголтува Што ме именува Во именка на стравот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
И така Татко во новата серија турцизми (гурбет, сургун, гајрет, гајле и беља), предност му даде на зборот гурбет, со потекло од турскиот збор kurbet (а тој од арапскиот збор gurbgurbet), присутен речиси во сите балкански јазици со ист корен, а со мали модификации, со широка гама значења: живот и талкање по туѓина, заминување во на печалба, осамен живот во туѓина, егзил...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така ѝ зборував на Клара за Сара, ѝ кажував за пеперуткарникот, за пеперутките кои слетуваа на нејзиното тело, за поезијата која Сара ја читаше, ѝ кажував толку нешта кои некогаш се случуваа, ги кажував како да се случуваат сега, и само едно нешто премолчував, она кое беше доказ дека тоа што го раскажував е присутно само во минатото и во сеќавањето за него. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе се најде со семејството во егзил во Либан, каде што за првпат ќе го разбере значењето на зборот татковина, потоа на зборовите, војна, бегалци граници, чија реалност ќе го следи до крајот на животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да именуваш значи и да овековечиш, значи да го извлечеш именуваното од хаосот, каде што времето меша сѐ!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Како и Хермоген и Кратил, кои во дијалогот Кратил расправаа за вистинитоста на зборовите, односно дали тие навистина ја репрезентираат суштината на нештата што ги означуваат, нашите ликови, балкански Хермоген и Кратил, расправаат за вистинитоста на балканските јазици и дали тие вистинито го одразуваат она што го означуваат културниот и националниот идентитет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Отруен од егоистични поети и нивните патетични стихови книгите им се облеани со прашини самобендисано се читаат себеси Трујат со песни непотребни и надмено глумат богови на поетски средби здодевни секогаш изнудуваат проливи Проклети силувачи на зборот бесмислени и неинтересни колку ли терор претрпел листот од нарцисоидни убивачи на песни Потрошени се листови тони хартијата претрпела грев и наместо поетски трипови хартијата би служела за огрев
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Моќната Англо-Саксонска анти-теориска традиција се докажа (за несреќа) откако се интегрираше со завештението на зборот „преведувач-слуга“ што се појави во деветнаесеттиот век, во англиските говорни подрачја.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не може да се рече дека Камилски беше задоволен од одговорот, но додека неговата сопруга ги послужуваше парчињата од петаникот, пита којашто беше од фамилијата на тикушот, но со разбирливо и предвидливо име, Татко се обидуваше да ја доразвие својата мисла: Пред малку ја разгледувавме судбината на зборот модар патлиџан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Речиси се провре меѓу грнчарот и Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но Камилски поширокото значење на овој збор посредно го бараше и во своите француски енциклопедии. Запре на зборот mouchard.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И нема да дозволам, еве, на зборот си стојам, смртник да пречи од сега“.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Простор-око За сето време додека се мислам како да ги опишам претходниците на зборот – аватарите неподатни, а плотни за сето време неправедно што ми е дадено одеднаш за сѐ просторот се упатува накај мене и опфаќа сѐ како катаклизма - тој да има каде, јас да немам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се потсетува на зборовите од дедо му Аврам: „Животот е како билкана: никнеш, растеш, созреваш, свенуваш.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По кои беспрекин се оди по примката на зборовите
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Камилски најде меѓу називите за одделни делови на постелата и неколку карактеристични заемки останати во употреба во балканските јазици до денешни дни како: душек, постела (од турски döşek); јорган (од турски yorgan); јастак, јастаче, јастук (од турски уаѕtk); чаршав (од персиски çarşaf) со поширока употреба како чаршаф за душек, за јорган и покривка на маса и слично; калаф, навлака за перница, а во поново време преслека на тапацирани делови на мебелот (од арапски kalif).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се изненадив на зборот „работам“. Овој збор најмногу, во ваков контекст, го употребуваат оние што се претставуваат како видовити и надрилекарите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па еднаш си велам: подобро што не знам, што не можам да ја погодам. „Стравот е страшен само за оние што му се плашат“ , си спомнувам на зборовите од Лазора Ночески и се враќам кај Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе остане само твојот метафизички немир гребнатинките, перцето време врз тетратките и фреските продолжениот одѕвон на зборот твојот неспокој, и кога сликаш и кога кршиш!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти не ја сфаќаш убавината на уништувањето на зборовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На авторот при изговорот на зборот „Уртето“ му блесна намуртениот лик од фотографијата на некрологот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Значењето на зборот покажување (zeigen) и појава (Erscheinung) не е она иредуцибилно или последно значење на трагата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Зборуваше полека, милозвучно, не го повторуваше истото, а ако се случеше тоа - го менуваше редоследот на зборовите за да ти е интересно.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Што ќе му биде тоа? - праша дедо Димо кој не го сфати значењето на зборовите на инженерот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Реченицата е составена според правилата на синтаксата, а алитерацијата се засновува на трите слогови од секоја од четирите групи на зборови, создавајќи ја така спиралата на звукот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Камилски се сети, запишувајќи го овој збор, дека Мајка ги служи кафе кога работи со Татко во две мали ѓезвиња со чаши обложени со тенок бакар.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не без заедничка генеза, можеби во страдањето и љубовта, коренот на зборот Мајка е ист во сите јазици на светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако Татко, реферирајќи за овие зборови, му ги изложи основните податоци, за нивното присуство и попатни лексички и семантички метаморфози на балканските јазици, надоврзувајќи се со претходно третираните поими (ајде-јаваш, јаничар, зандана, кадија...), со кои беше во голема мера претставено владеењето на Османската Империја, рече: Отсекогаш владеењето најмногу зависело од табиетот на врвниот владетел, отколку од институциите под него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше преминал од мисли на зборови, а сега минува од зборови на дела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги знаеше, или барем можеше да ги претпостави, сите докази што го потврдуваа неговото сопствено не-постоење; но тие беа бесмислени, беа само игра на зборови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И што да напишам? Во машината до мене стоеше ставен лист хартија, потсетник на мојата неостварена повест, на кој сега отчукав неколку реда, повторување на зборовите што ги рече денес Вангел: „Сега, Симон, нема што, утре заминуваме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Трај во себе ја имаше наредбодавачката и форма на зборот молчи или тишина а во исто време значи рајска тишина, рај во кој тишината е првото потребно нешто, за да се почуствуваат сите благодети што тој ги носи.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Времето брзо минуваше, а пред Татко испишаната грамада од хартија, речници и други книги не престануваше да се зголемува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Не е разликата во зборовите, вели Витомир, пувкајќи со цигарата, туку во луѓето што ги кажуваат тие зборови. - Луѓето се исти, велам јас, ״ама умот не е ист во луѓето“ , се присетувам на зборовите од Лазора Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, повторно мора да се има на ум Дишановиот хумор. ANEMIC, што е дел од насловот, во францускиот јазик го среќаваме единствено како анаграм на зборот CINEMA.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И сите тие заедно низ себеси ја проповедаат големата тајна за чистата твар на зборот, за блажената вода и за ужасната топка на мракот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И оди тој И сега чекорот негов ги гази трњето патот на сонцето што го замрачува Пат од бигорот на осамата до осамата на зборот светот што го мисли и плоди И тие што чекаат среде гороцвеќе и птици Гласот му го препознаваат веќе што огрева во песната на неменливата радост Чекори и не се обѕира тој Сам да се биде и пак со сите истата ѕвезда на надежта што ги води По зорницата тој оди во несоницата на песната што наближува
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Со еден збор, по една две години тој станал во вистинска смисла на зборот економ на манастирот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но тој лично верува дека ваквиот суд не може да се однесува за вистинитоста и за значењето на зборовите забележани од спомнатиот монах.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да се сетиме како децата со радост си играат со гласовно превртување на зборовите и како често работата на сонот се служи со превртување на неговиот претставувачки материјал. (Darstellungsmaterial) со најразлични цели. (Овде веќе не се превртуваат букви, туку слики во нивниот редослед.)
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Уништувањето на зборовите е прекрасна работа. Се разбира, најмногу се исфрлуваат глаголи и придавки, но постојат и стотици именки од кои исто така можеме да се ослободиме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ повеќе се стемнува синиот хоризонт на зборовите.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Каква ќе биде судбината на зборот мезе во нашата листа? запраша Камилски откако го почувствува лезетот на кавијарот од модар патлиџан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не влегоа во селото зашто нашите се бранеа...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Место на зборот да се потпре себе си со себе да се одземе во мене да се запостави, на молк да се осуди од спрегата да се откаже и покрај сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
На зборот „нов“ на Акакиј Акакиевич му се премрежија очите и сѐ што имаше во собата почна да се врти околу него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене никој не ми носи книга.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неговата крајна констатација била дека "…регионот е природно словенски, а не грчки".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Глас се разнле низ Европа: „Без прекин и без замор Рокамонболо нива копа, Ќе засади семче само!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Преку ритмичниот танц на зборовите што го придружуваат болниот, терапевтот и клиентот трагаат по нарација која ќе донесе оздравување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во детето како што се гледа од гестовите а и од интонацијата на зборовите има премногу гнев кон сѐ околу него, а самиот како да не е свесен поради што.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Паднале на збор 'рсланот и чоекот, за кој од двата е појунак. 'Рсланот велел: - Јас сум појунак, бре човече, оти еднаш да те мавнам со ногава, ќе те сплескам тука на местото.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Наспроти привидот, оваа смрт на книгата несомнено ја навестува (на извесен начин, отсекогаш) само смртта на зборот (на еден самонаречен полн збор) и новата промена во историјата на писмото, во историјата како писмо. 52 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Ах малиот лош Патрик - изустив јас но веднаш се покајав што го кажав тоа затоа што на зборот ЛОШ Госпоѓа Изабел непријатно ме погледна.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Камилски одвреме-наврме го демонстрираше своето одлично знаење на францускиот јазик, не само за да го потврди универзалното значење на турцизмот и на овој светски јазик туку и да го практикува со Татко, како со единствен собеседник на Балканот на овој јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можам, а да не ја сетам празнината на зборот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Татко, убеден дека јазикот на пријателството не го прават зборовите туку значењата, навидум се сложи со предлогот на Камилски, верувајќи дека, сепак, тој до крајот на мисијата ќе го промени своето мислење...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како што на секоја стрела целта ѝ е однапред зададена според записот од предците, па она во што се нишани речиси нема никаква врска со Погодокот, така и новите песни на Поповски вежбаат тишина опасно приближивајќи му се, де на зборот, де само на вокалот каде што зборот влегува како в дом на врисоци и болки!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Овие два лингво-интелектуални Дон Кихоти, како што вели нараторот, имаат своја цел: нивната крајна цел беше со нивните можеби единствени библиотеки во кои се дополнуваа Балканот и Европа, со книгите замислени како енциклопедиско надополнување на историското и културно минато, да го спасат Балканот од внесувањето на погрешните идеи, често накалемувани за во иднина кај народите по завојувачките војни и долговечната превласт на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ако реченицата може да се разбере само ако се знае значењето на зборовите што ја сочиниле, тоа за зборот не важи; оти какво е значењето на секој глас одделно во зборот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во младоста силата на молкот и премолкот е помалку присутна отколку силата на зборовите, на криковите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На зборот мало ангелче, срцето на Рада доживеа голема траума, час беснееше, час престануваше да чука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Селаните ти се еден недоверчив, а прониклив свет, се сеќавам на зборовите на Владета историчарот (да, така рече, прониклив свет!).
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во вториот пасус од текстот вие пишувате: Родителите носеа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа... (...Mes parents nourrissaient une forme de devotion discrete et sereine qui ne transparaissait jamais dans leurs actes) Но јас не можам да се ослободам од чувството на неудобност, кога се соочувам со преводот на зборот од текстот дејство со acte, што според мое мислење се работи за несоодветно толкување и покрај тоа што не мора да се знае македонскиот или албанскиот јазик за да се утврди тоа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И така: од збор на збор, што се вели, ќе се наприкажеме со Оливера Поточка Форевска и ќе се потргнам малку од мислите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И покрај напорите на грчката држава од 1913 година да го промени етничкиот карактер на делот на Македонија под Грција со присилна асимилација и со денационализација, Еванс сепак ќе забележи дека "Македонците останале Македонци и македонскиот јазик останал домашен јазик… на полето, на селските улици и на пазарот", а наспроти тоа грчкиот јазик "се смета речиси за странски јазик, на Грците не им се верува ништо, во целосна смисла на зборот се сметаат за туѓи".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се сети на зборовите на една свадбарска песна... невеста се од корен корнеше... но не беше ни невеста...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се смирија пушките. Бимбашијата нареди и буријата засвире кај црквичето; го повика аскерот на збор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ретките состојки на зборот Нѐ допираат во животот И ние ги изговараме.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
- Повели сине! Имаме гости. На зборот сине, на Рада ѝ доаѓаше да викне. „Да! Тоа е и нашиот син!“, но се воздржа, се плашеше, затоа толку внимателно одеше стапка по стапка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова појаснување го вклучив бидејќи baigner, односно капење (од BAIMS DE GROS THE), е синоним на зборот arroser што значи влажење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Можеби со упорноста на зборовите Помеѓу коровот ќе издлаби патека По која ќе посакаш да поминеш и Ти.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Мора да се следи отисокот на зборовите, трагата нивна во каменот, оти друг начин нема, оти и ловецот по својот елен оди по трагите од нозете, по следите негови“, велеше Филозофот на нашето чудење од каде му истекна таква ука да чини умножение на таков начин, таму каде рака човечка и калем не достигаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа следува респект кон предците, наши блиски или подалечни роднини и кон оние заедничките наши предци, чии роднини и кон оние заедничките наши предци, чии дела се темел на: - чеснољубието, - славољубието, - славославието, - словото, - славата, - славјанството, - славо- словувањето, - словодарувањето на другите народи, - слогувањето на буквите, - слогувањето на зборот, - служењето на Бога преку писмото, преку Светото писмо...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јасперсен, барајќи формулации кои ќе го протолкуваат воздејството што едно книжевно дело го врши врз нас низ својот основен материјал, низ јазикот, вели: „Тоа уште повеќе се однесува на оваа внатрешна убавина на јазикот која произлегува од изборот и распоредот на зборовите, од сета нивна сугестивност и способност да разбудуваат чувства.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А дека неговиот „сепаратизам” не бил само на зборови, потврдуваат и пишувањата на Мисирков и Чуповски за него во „Македонски глас” (1914).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Запре уште на зборовите: чекмеџе, фиока на маса и малечко сандаче со клуч во кое се чувале драгоцености, касета (од турски cekmece); кревет (со потекло од грчки krevet); миндер, послан и подреден со перничиња, (од турски minder); оџак, огниште, димник (од турски ocak); ќумбе, ќумбенце, печка (од персиски kmbet); мангал (од турски mangal), маша (од персиски masa) ќунк, ќунци (од турски knk).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тој на почетокот не можеше да разбере каде и во што целеше Татко при посочувањето на овие две заемки, со сосема различна конотација, но за тоа требаше да се дебатира, откако ќе се исцрпеше сета можна конотација на овие два збора во балканските и во другите европски јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако расчистија кои генерални западни идеи му недостигаат на Балканот, а тие беа во книгите на нивните библиотеки, заробени во лавиринт, откако му реферираше на Камилски, Татко според своите источни книги, за лавиринтот според источните монотеистички религии, посебно се задржа на Кабалата: Кабалата уверуваше Татко трага по скриените патишта на мудроста со зближување на зборови со навидум мошне оддалечени значења, споредувајќи ги нумеричките вредности на нивните букви.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во вршидба време отиде во Битола со десетина селани и на излегувањето сите изнесоа по две три. Раиф ефендија си достоја на зборот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа не е проста игра на зборови или барање влакно во јајце.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Објава повеќе драми се случуваат во мигот на обраќање зборовите ги одгледавте но срцето неприпитомливо интимно тера по свое граѓани час е кога мораме да погледнеме во мисловните спреги од нив зависи тежината на зборот климата на подрачјето на душата обновата на смислата младоста граѓани час е да се свртиме еден спроти друг со силата на љубовта во име на огнот допуштам да се размножува симболиката на Дрвото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа ќе се случи и со Татковото третирање, според утврдениот поредок со Камилски, на зборот табиет, табиетлија, преземен од турскиот јазик (со арапско потекло) tabiat, tabiatli, присутен во балканските јазици со значење на нарав, ќуд, природа, карактер, обичај, навика.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гронинг: Успеав да постигнам ниво на кое работам релативно добро.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таа трае и царува, рие и поткопува, тлее и тишти сегде, а најмногу во стихот распнат како Христос врз крстот на зборот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нема дури веќе ни власт во вистинската смисла на зборот: и таа се изопачила, изродила.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како што во песните од „Две тишини“ за првпат во творештвото на Поетот каменот (о)станува сал камен, така и воведните есеи допуштаат птицата на песната да слета на зборовите уште пред да се „опеснат“, фрлајќи сенка врз сѐ што се премолчало, што истекло од мислата, а не се влеало во зборот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Татко како добар познавач на турската османица, но и на современиот турски јазик, заклучи: Во современиот турски јазик, тотално реформиран од револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк и зборот бакшиш ќе се најде посредно под ударот на промените, со употребата на зборот bah подарок, дар, простување!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски не доцнеше со потврдата на Татковото претчувство, и тој предложи да се задржат на зборот душман, душманлак антонимично поставен кон зборот пријател, пријателство, како претходно третираната синтагма ајде, ајде јаваш, јаваш во филозофски контекст.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според Андре Мазон, продолжи Камилски интрусот на странските зборови во постреволуционерниот руски јазик се должи и на долгогодишниот егзил на врвните раководители, како Ленин, Троцки и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Ни ми личи на зборот за ние, Филозофу златоуст“, рече логотетот и веќе го обземаше радоста на оние кои сознаваат, која не може ниту да се мери со радоста на владетелите кои поробуваат и грабаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ха! Си стоиш ли на зборот да дојдеш во партијава моја? Да станеш Грк- кир Николаќи!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Исчезнување на зборот или заминувањето на сонот од тремот на песната. *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дуда додека ме потчукнуваше со десната рака левата ја префрлуваше преку бујните гради за да ја придржи торбата што ѝ висеше на нејзиното десно рамо, за да не ѝ падне. - Подобро да го потчукнуваш со левата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој именски склоп може да се подели во три групи на зборови: Bains de gros the pour grains de beaute sans trop de bengue.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Создавајќи го овој псевдоним пред повеќе од педесет години, Деснос го призна Duchamp како мајстор на еден тип на концептуална уметност, каде што зборот „концептуален“ е употребен во оригиналната дишановска смисла, т.е. како спротивност на ретиналното. 90 Во светлината на алхемиската традиција, уште попоучна е анализата на хомонимот на зборот Сол - scel (жиг).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби восхитот наш ги исплаши тие сини бои во прелевање што бегајќи од кафезот на восхитот залутаа еве ненадејно во примката на зборовите да говорат за убавината на летот и за осамата на мирувањето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Партијата не е класа во старото значење на зборот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти мислеше дека сум добар член на Партијата. Чиста на збор и на дело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој убав дворец не е веќе траурна зграда, туку здание на светлината или „Сарај на убавите уметности“. Во вистинската смисла на зборот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Смислата на зборовите често беше лошо дефинирана.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека ја гледав како е препуштена на некоја празнина, се сеќавав на зборовите на Сара: „Те молам, не заборавај ја Клара, и помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сеќаваше Татко на зборовите на стариот додека, со забрзани чекори, се доближуваше до куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Опишувањето на она што го гледав одејќи од реката кон кулата, синиот пајак со златна глава го сфати како игра на зборови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Всушност“, вели Лефевр, „како би можеле да постојат урбани митови во вистинска смисла на зборот, пред големото пресвртување што го наведува сето општество да се стави на страната на урбаната стварност намалувајќи ги специфичните тежини на земјоделството, селскиот живот, проблемите на селаните?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Овие аспекти на интелектот се клучните пунктови на неговата творечка активност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На Балканот ништо не се случува случајно – сега се сети на зборовите што ги кажал некој и ја сфати нивната вистинитост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овие тројца волшебници не се толку писатели колку што се „процесори на зборови”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Оваа појава тешко можеше да се објасни, освен со култната поврзаност на луѓето кон овие зборови кои не сакаа да ги менуваат, покажувајќи одбивност кон латинската генеза на зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој космички миг на среќавањето со мртвото тело на Рацин на плоштадот, покриено со знамето на земјата, на неговата земја за која живееше, страдаше и пееше, тој молневит душевен потрес, таа отворена рана, страдалничка, на елегичните стихови на неговата Балада што нѐ сплоти сите во плач и липање беа, можеби потсвесно, но длабоко во чувствувањето и мислата оној никулец што ги откриваше како еден нов, дотогаш непознат свет на болката на постоењето и на убавината на зборовите, мојата чувственост, мојата приврзаност и определба за поезијата.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Камилски сакајќи да го изрази прецизното значење на овој збор, но и да го покаже бездруго доброто владеење на францускиот јазик, значењето на зборот аирлија, го претстави и на француски јазик: Q`il vous soit de bon augure!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дури оживувањето на замисленото ми ја открива јанусовата природа на зборот, неговата сушност, неговата неопходност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Едниот го праша другиот: – Велиш ќе си достои кадијата на зборот? – Таман работа еден кадија да кршне – му одговори другиот. – Тогаш не за бадијала ја јадевме горештината летоска.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Секој ден, Поетот, пред да излезе од празната одаја за која тврди дека е сцена на величествените собири на зборовите, извршува најдетална смотра на состојбата на лицето, на насмевката, и на сите делови од облеката (и покрај обичноста што веќе е спомната како карактеристика на неговото однесување).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пред силата на чистиот и непосреден македонски збор, мене не ми останува ништо друго освен да молчам и оддалеку да го проследувам самостојниот живот и дарбата на вечното самопресоздавање на зборот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Пред тебе клетва ќе ветам; Албанецот нема да згазне на зборот и лага не ќе е клетвата света"!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Додека Раиз тивко зборуваше, како постојано со цвеќињата, јас не престанував во себе да ја дополнувам градината на зборовите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми смо дали реч, вели. - Ние не газиме на зборот, велат војниците што беа со Илија и излегуваат од окопите, тргнуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Посакав да ја оставам неа заклучена зад резето на зборот да чека како жена што чека од печалба и војна од глуви талкања верна на обрачот на љубовта моја и на својата надежда.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ете, тоа е вистината... Да си дојдеме сега пак на зборот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Успехот на зборот деконструкција без сомневање мора да се сведе на фактот дека деконструкцијата очигледно била почувствувана како антиструктурализам или постструктурализам, како што често се вели во САД. Јас никогаш не го употребив тој збор.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Братството не може да биде уништено затоа што тоа не е организација во вообичаената смисла на зборот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Посака сето тоа и уште повеќе од тоа да му го каже некому брзо без ред, доверливо - вистинското значење на зборот шпион се распливнува на туѓина, таму кришум се палче по својата земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Магијата на расказот остана да ја протолкувате вие, притоа внимавајќи да нè ве погоди проклетството на зборовите, збиени како револверски зрна во отворот на срцевата цевка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само тогаш, според Кабалата, може да постои надежта за реинкарнација, да се пресоздаде животот низ проигрувањето на 22-те букви, но тогаш може да се создаде и Минотаур кој се наоѓа во дното на лавиринтот на зборовите...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ами лели им завидоа орлите, оти јадат штрковите скакулци, и од збор на збор се капаштисаа да се бијат едни други.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Како што вели самиот наслов, оваа книжевност не е ни фантастика во класичната смисла на зборот, ниту пак футурска (анти)утопија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зошто го велам тоа? Да ѕирнеме низ меѓичката (!?), уважувајќи го ефектот на ретроспективна дисторзија: „ти си ми како дел од телото, како раката”, зборуваше таа исчезната хероина во набабрените - можеби би згрешиле ако кажеме: облаци; мевови („вреќи на зборови”, како што би рекле одредени африкански врачеви*) под таа оцртана површина.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Запре и на зборовите за внатрешното декорирање на куќата, на зборови што означуваат разни предмети, делови на мебелот, постелата, садовите и слично, поголем број од нив и денес во жива употреба во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Стаклени опсервации на зборот. Прекршена рефлексија на интерпукцијата.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
А и неговата тишина ја немаше, онаа по која некогаш се разликуваше од другите, она автентично, индивидуализирано отсуство на зборови, кое пркоси на нивното стандардно користење - безличносното ломотење.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Самата девалвација на зборот „говор“, она што ја издава малодушноста на речникот, искушението на ефтиното заведување, пасивното препуштање на модата, свеста за авангардата, т.е. незнаењето, сето тоа претставува сведоштво.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така Татко му сугерираше на Камилски, од претходно изложените заемки да се задржат одделно на зборовите барут и бакшиш, како и во филозофската синтагма: барут бакшиш!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никако не си, што се вели, немаш вага за мерење на зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се ужаснуваше при самото споменување на зборот гроб, смрт, болест.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На Рада, на која пишувањето ѝ одеше од рака, преку играта на зборови настојуваше да го испроба пулсот на својот љубен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Движењето беше апсолутно нужно, а таа нужност не може да се појави пред ниедна друга инстанца, со цел да биде просудена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, вистинска, е тагата во очите, тој поглед позајмен од Buster Keaton. Wil- liam Seward Burroughs е радикален во правата смисла на зборот, револуционерен креативец и нонконформист, кој во едноставниот костум пронаоѓа совршено руво за преправање и борба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Стана стопанот мој, се облече и отиде во кафеаната. - Даскале, - му рече - излези на збор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Луѓето отсекогаш ја чувствувале тежината на зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не исклучувај го првото озлогласено дехидрирано лице еднина, но можеш ли да бидеш лична и во туѓо име, да имаш царска Ние-тага избегнувај го, во формална смисла на зборот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зашто Рацин е тој што нѐ учеше и сѐ уште нѐ учи како се боледува и тагува, како се мечтае и копнее и како се верува и надева во иднината на човекот и во убавината, волшепството и во моќта на зборот.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Тоа речиси бесконечно „играње“ на состојбите на зборот фатени во лет одразува една од можните коинциденции што во поезијата на Ренџов се повторува од неодреченото, неодстореното, неодотвореното суштинско прашање за тоа: кои се конечните можности на „зборот“ како енигма во обликување на мислата кое и самото треба да му го овозможи величењето на зборот како суштина на мислата.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Значи, туѓоста на зборот требаше да ја предизвика митската сила на пораката за да се постигне поголема мобилизација на масите се надоврза Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Иако никој не ја разбираше поентата на зборовите на Рада, со кренати чаши наздравија. - За иднината!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но Петре се потресува од обичноста на зборот што треба да го искаже и кој како сѐ да разбива и принижува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Имено, во етимологијата на зборот Естуар (лат. Aestuarium), се содржат неколкуте значења кои фрапантно конгруираат со поетичките генералии на оваа книга: ...морска бара, лагуна или утока на големата река, а од друга страна Естуација – бранување на морето проследено со морски пени, кое во поетскиот (фигуративен) говор би било рамно на бурните страсти, немири и емотивни вриежи од кои се формираат поетските слики иманентни на романтичарско – симболистичкиот дискурс...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
На зборовите „мојот пријател“ во главата на Ивона се создаде вистинска конфузија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тргуваа луѓето со што можеа; Раифа не го гризеше совеста што продава пушки на христијанин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако верував на збор досега трипати ќе ми беше летната главата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Моќта на зборот и преку сликата да се доближи до мислата и размислата, е процес што егзистира во поезијата од нејзината праисторија: во генот на зборот е да формира слика, во смислата на сликата е да се крие нејзиниот прародител – светлината и сенката на неизречениот збор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Договорот важи. Ти ги давам душите зашто ти верувам на зборот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Недостатокот на зборови и пелтечењето предвреме му ја затворија устата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Она што излегуваше од него се состоеше од зборови, но тоа не беше говор во вистинската смисла на зборот, тоа беше несвесна врева изговорена, како квакањето на пајките.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Дури сега му ја осетија сета тежина на дишењето и во слагањето на зборовите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ласкања, навреди, лицемерие, лукавства: сето тоа се чеда на зборот, а не на гласовите, оче Иларион.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Овие нови движења израснаа, се разбира, од старите и покажуваа тенденција да ги задржат нивните имиња и, барем на зборови, да се придржуваат кон нивните идеологии.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, тој тогаш не го измери значењето на зборот. Јазикот му беше побрз од мозокот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се скаменив од црниот ѓердан на зборови од мермерниот споменик...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Речиси во секое семејство ширум низ Османското Царство постоел различен начин на подготвување на овој плод.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од тоа не следи, меѓутоа дека Константин Кавафис (29.04.1868 - 29.04.1933) обожавател на трагичното во широка смисла на зборот е „историски поет“, како што самиот изјавил туку поет кој вдахнува и овоплотува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ќе се покриеше со ложникот, чемпресот му удираше во прозорецот, потсетувајќи го на зборовите од Марин Крусиќ, дека сепак најпосле среќата ќе ја дофати. Ама кога? - беше нестрплив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога дојдоа, кадијата ја соопшти положбата и ги покани да помогнат и тука да се доврши работата, а за да ги убеди дека си стои на зборот, им напиша од своја страна тапија од своите чефлизи во Рувци и Алданци, а беглербегот им напиша повелба, дека им ги подарува сите дванаесет села од Старо Мариово сосе луѓе, за вечни времиња и ги прави мариовски бегови со сите беговски права, поставувајќи им само два услова: да се потурчат и да најдат чаре и начин да се победат бунтовниците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На зборот замок повторно им светнаа очите на Ружа, Ана, Јордан и Неда.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Наши војници који остали верни отаџбини, ќут кад ја говорим, вели, морају да си останат на зборот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега сликата веќе не е слика: звукот на зборот, бојата на зборот и, особено темјанот се кријат меѓу буквите, меѓу редовите и сѐ одеднаш замирисува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Новоговорот беше замислен не за да го прошири, туку за да го стесни опфатот на мислата и на оваа цел индиректно и се служеше на тој начин што се намалуваше изборот на зборовите на минимум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сакале ние или не, овој збор длабоко се вкоренил во балканските јазици и подалеку од нив!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што и да се случи, ти немој ни педа земја да продадеш. Ниту нива, ниту ливада, ниту бавча.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му се задржа вниманието на зборот „поткачија, поткачија, поткачија...“ и сега наместо на Летка да ѝ ја закажува азбуката ѝ ја зарецитира глупавата песничка на којашто неочекувано се сети и што ја паметеше уште од детството: „Тодоре, Тодоре, поткачи се погоре. Ќе видиш три жени со пичките истрижени!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Живеејќи во две времиња на Балканот и во Цариград, во османско и во турско, Татко ќе се најде помеѓу два јазика во потрага по еден, помеѓу две азбуки, арапската и латиницата, помеѓу два света на зборови, без утврдени граници помеѓу нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во мигот не одговори туку појде кон рафтот на библиотеката на чардакот на кој беа наредени речниците, го извади толковниот француски речник на Литре, започна да прелистува, запирајќи на зборот janissaire, прочита за неговото фигуративно значење: Il se dit, en mauvais part, des satellites d` une autorit quelconque.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)