на (предл.) - иследник (имн.)

Зад нив се наѕираше лицето и дел од градите на иследникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пенделеев ми вели: — Знаете што значи да се крене рака на иследник?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Останувам при тврдењето изнесено во мојата пријава“, му одговорив на иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И мене не ми останува друго освен да го прифатам тоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но не е и на иследникот, воопшто, не е нивниот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Во гостилницата сакав да се поткрепам по долгиот пат, - му дообјасни на иследникот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)