на (предл.) - калдрма (имн.)

Сенките тогаш безволно се влечеа по луѓето, се тегнеа или се грчеа на калдрмата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На калдрмата од сеќавања ме спрепнуваат празнините од камените коцки кои ги извадив зашто ми ги глочкаа мисливе.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Одеднаш јарето исчезна, чиниш се стопи во мракот и темнина стана, стана слана на калдрмата...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И не се излагаа: полковниците излегуваа на чардакот, се превиткуваа преку оградата и повраќаа на калдрмата во дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Сула го сака Емина. Ме прати таа. Ти му ја истури крвта на калдрма.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Чу истрел и виде долго тело во кабаница за дожд легнато на калдрмата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И, што да види: автомобилот стои скоро попречно на калдрмата со отворена врата од страната на шоферот, а позади него настрана падната чеза и коњот кој виси малку подигнат над улицата закачен за неа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од другата страна на калдрмата, до двете дами се најде еден млад човек, не постар од 22-3 години, убаво облечен со лесен, едноставен нагрнат мантил, со темно сив шешир на главата, прекрасни големи, продорни очи и убав лик.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На калдрмата лежи мртов скакулец, со игла закачен за дрвце.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)