на (предл.) - колиба (имн.)

На колибата на „Опстраница“ браќата Сукаловци ја собраа есеноска стоката: овци, говеда, коњи, маски, волови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митре ги слушна зборовите од „Бугаринот“, го слушна и гласот и за миг се пренесе три години назад и се најде на колибата во Сува Река.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сестра му ја осети работата и, чувствувајќи се виновна, гледаше да му ги ублажи болките и сама одеше кај татка си и го земаше Крлето оти сама ја страеше да лежи, бидејќи нејзиниот Трајко беше цело време на колибата, а дома немаше други жива душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оваа новина го заскокотка Толета и уште другата ноќ му појде на Стевана на колибата и, како нарачан, го најде и него со синчето Митрета заедно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Андон одвај го дочека тој предлог, бидејќи и тој цела зима преседе како глушец в дупка кај дедот Паленѕа на колибата, та и нему му се заминуваше преку Дуње, да ја наѕре Андоница и децата. Само Стојче се понамурти, но не одрече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги прибра Толе и другите четници и, речи си, уште неизмиени казаните во кои се вареше манџа за аскерот, тој со сета своја арамиска тајфа се истресе една вечер во Градешница. (Тука му беше повеќе врталиштето).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко си отиде на колибата за да се врати по две недели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поседе мирен една две недели, се понајаде, понапи од Трајковата ракиичка и винце во пријатно расположение со убава млада руса невеста, го дочека по вторпат Трајка од колибата, пак заедно се нагостија и напија, та дури цела ока канатларски тутун му даде да си понесе кога тргна пак на колибата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно си поминаме и ние, бериќатверсан. Тука се, кај стоката на колибата — му одговори попот задоволен што му услужи на Толета и со тоа го покаја оној грев од Маргара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Честите посети го зближија со оваа „изгорена женичка“ и една вечер, кога Трајко не беше дома (а Трајко често беше на колибата при стоката) Толе и Митра се најдоа во една постела!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одовде ќе одиме право кај кумот дома! Ајде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Го запира Поцко и му шепнува нешто на уво покажувајќи му на колибата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Црн, но вкусен и здрав, - рече другиот човек, помлад, симпатичен, со очила, чии жолти тенки рамки светкаа во скудната светлина на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но што ако дојдат од предната страна на колибата, преку пртината, откај поилото?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Брашното во паницата уште стоеше неначнато, но Бојан знаеше дека штом срната малку ќе се ослободи, штом ќе навикне на него и ќе насети во него пријател, штом ќе привикне на колибата, ќе побара и да јаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веруваше дека волците се повлекле, ја напуштиле опсадата на колибата, а сепак се плашеше сам да излезе пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А какви ли црнила оставиле зад себе волците што синоќа се сјатија на колибата?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Човечето биеше матеница во бутинот, пред тремот на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само оџакот на колибата стрчеше црн, висок, како да му се противставуваше на тоа семоќно белило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па едно будилниче, кога сега би постоело на колибата, добро би можело да послужи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Од Ајдучка Чешма веќе не ја видовме. Се вратила на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нозете му се протегнаа дури до самиот влез на колибата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Црна, голема сенка го затвараше влезот на колибата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ја грабна студената пушка со студените раце. Нанишани на зградите, на кулите, на колибите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)