на (предл.) - коњче (имн.)

Нито писмо праќа, нито сам се враќа, само ми го прати својто бело коњче. На коњчето седло, под седлото писмо, во писмото пише: „Омажи се, Маре, омажи се, Маре, и јас се оженив, и јас се оженив за црната земја, за црната земја, за Македонија, за Македонија, земја поробена.“
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Туку некоја рана изутрина ќе ве пробуди она слатко ѕвонкање на коњчето, тоа негово непрестајно весело мрморење, потпевнување.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Писмото ќе биде скриено во самарчето на коњчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Да не си изморен? - А, не! На враќање цело време јавав на коњчево.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Му пристапи на коњчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Му пристапија на коњчето, му го сметнаа самарчето, го зедоа и тргнаа низ коријата...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче излезе надвор, а Тале му го намести на коњчето самарчето и праша: - Како се вика татко ти?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога навлезе во густата корија од Караорман, се исправи на коњчето, гордо ја крена главата и колку што го грло носи запеа: „Горо моја, мајко на јунаци, шири, мајко, зелени пазуви нов партизан мене да дочекаш!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На коњчето натоварија муниција, два митралеза и нешто бомби.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Горјан и Огнен му го кладоа самарчето на коњчето и тргнаа надолу.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)