ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

(Заклучок од првото издание на Големата советска енциклопедија, кој потоа е побиен од Сталин.) За оваа дебата, спореди: V. Istrine, Langue et écriture, во Linguistique, op. cit., pp. 35, 60.

Спореди: A study of writing the foundations of gramma­ tology, 1952 (поднасловот не се појави во повтореното издание од 1963).

И покрај грижата за систематска или поедноставена класификација и покрај контроверзните хипотези за моногенезата или полигенезата на писмата, оваа книга му соодветствува на моделот на класичните истории на писмото. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 55 5).

Ова е еден бизарен пристап, бидејќи теоремата на Гедел може да се примени само на модели на умот кои се базирани на машини чие цело знаење е кодирано во логички изрази, и во кој модел единствените „ментални операции“ би се состоеле од стриктни изведувања на формули само од информацијата кодирана во системот од самиот почеток.

Помеѓу Леонардо и Duchamp има многу интересни допирни точки: обајцата се синови на бележници; бројот на сочуваните дела и на едниот и на другиот е мошне мал; главните дела се оставени недовршени; обајцата беа мошне заинтересирани за анаграми и игри со зборови; Леонардовите научни игри (како и неговиот интерес за пишување со помош на огледало и интересот за сенките) добиваат интересна паралела во Duchamp-овата занимлива физика (и неговиот интерес за “повратот на огледалата” и “проектираните сенки”); заеднички им е андрогиниот психолошки образец; најпосле, Леонардовиот став дека сликата пред сè е работа на интелектот, наоѓа свој одек во настојувањето на Duchamp сликата да не смее да биде „само ретинална или визуелна; таа мора да биде поврзана со сивата материја на нашето поимање.“

За Мона Лиза често се мислело дека претставува некој младич, и до додавањето на мустаќи и брадичка на нејзината репродукција, Duchamp ја нагласил андрогиноста на моделот.

Оваа шанса за работа за неа беше повеќе како забава, бидејќи многу го сакаше модниот занает и светот на кој тој занает припаѓаше: боите, новите форми на моделите, текстурите на штофовите, деталите на чевлите, накитот, украсите во косата, движењата на манекените, атмосфера на припремата, изненадувањата кои се случуваа на секоја ревија, динамиката на работата која во себе носи големи тензии но со тоа и нови плодови на креацијата.

Сето тоа пропратено со мали, тесни шапки во косите кои имаат апстрактни скоро кубистични форми, мрежи над очите со ситни топченца од свила во стил на Каролин Ребу, како и долги тешки шалови кои паѓаат на подот влечејќи се со движењето на моделот.

За „теорија“ веќе не се смета пасивното набљудување на идеалот, туку прогресивната изработка на модели што можат да се проверат во пракса, значи низ посматрање и низ експеримент.

Тие можат да покажуваат сложено, хаотично поведение што ја отежнува нивната употреба за создавање на прецизни претскажувања; можат да бидат нестабилни, така што и најмали промени во еден дел од моделот да доведуваат до многу големи промени во неговите претскажувања; можат во себе да вклучуваат некои величини кои што, едноставно, не можат, ниту во принцип, да се пресметаат; во нив може да има некакви врски што тешко можат да се разберат а нѐ спречуваат да го анализираме поведението на моделот со тоа што, на пример, би го разбиле на помали и полесно сварливи делови.