на (предл.) - памет (имн.)

Тоа излезе од проста причина што требаше некој настан да се врзе за некоја личност и јас ги зедов оние имиња што ми паднаа во моментот на памет.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми паѓа на памет дека ако има живот после смртта, мора да има и следна смрт после која доаѓа друг живот и можеби така до бескрај.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мене не ми ни падна на памет да ѕвонам на влезната врата од нивниот стан.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И навистина, не само што Хичкоковите американски филмови добиваа сѐ поширока публика, тие во секој поглед беа и полични и позрели, поосмислени и пооригинални, повешто направени и посериозни дела од сите оние што ги создаде во „зрелото доба”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислев како да го наведам разговорот на жената што дојде со тетка Рајна, но ништо не ми доаѓаше на памет.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти учиш, - се сврте кон мене тетка ми, со израз на лицето како нешто добро да ѝ паднало на памет.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во нозете му се виде како врабица и таа споредба што механички му падна на памет во истиот миг му се виде непристојна. Пренепристојна. Просто ја исфрли од главата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Идејата што на Едо писателот му падна на памет при средбата со својот истоименик, не само што му се допаѓаше туку го правеше и нестрплив што поскоро да ја оствари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кутрата, сигурно ќе се препоти внатре, олку покриена, не ќе може ни да дише, но што да се прави, тоа беше единственото што на брзина му падна на памет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Сезаме, отвори се - ѝ вели на аеродромската врата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Кој е сега овој?“, се прашувам, и прво ми паѓа на памет дека дошле за струјата ама ноќе не предупредуваат, само без предупредување ја сечат наутро.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зашеметена од хормони, не знам што правам. Ма, што ќе ми дојде на памет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Уште утре ќе купиме куче и потоа нема да имаме потреба од преговарање дали сакаме да шетаме во паркот, секогаш ќе мора да шетаме, ќе мора него да го шетаме, шетањето ќе стане нужност. (Кога не му паѓа на памет да шетаме дете - ќе шетаме куче).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Веднаш ќе ви кажам, тоа е мојот бодигард.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но тоа ли е бодигард? Можете да го натерате да ви бацува нозе кога ќе ви прдне на памет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа ќе ја научи на памет другпат да ме вознемирува!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
(Не ми паѓаше тогаш на памет дека некакви во мене присутни самоомраза и интернализирана хомофобија можеби биле причината за праведната одбивност што ја чувствував кон нивната самоомраза и хомофобија или кон она што мене ми изгледало така.)39
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако не ги пишував домашните, ако не се мачев со математиката, ако не морав на памет да ги учам лекциите од руски јазик, или францускиот кој беше сосема нов за мене, читав руски романи позајмени од градската библиотека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Јас?! Кај Билјана? Што ти паѓа на памет! Со кого таму да си играм?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Постојано ми се чинеше дека почнува на глас да се смее дури во моментот кога јас ќе ја погледнам, а претходно тоа не ѝ паѓало на памет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа срипа како попарена: - Што ти паѓа на памет? - викна изненадена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)