на (предл.) - приказна (имн.)

Анет Гијомин, читателка, професор по историја Испишувајќи ја со фабулата на Времето на козите својата историја на балканските народи Луан Старова со сеќавањата од детството во Македонија ни испраќа топла порака за меѓусебно разбирање и толеранција која наликува на приказните од Илјада и една ноќ, а сепак шири несносна реа со натопената балканска почва.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кон историското ниво на приказната кое низ преданието, архивата и пронајдениот животопис пружа увид во колебливото минато, се придружува современиот контекст во кој историјата се повторува и се огледува во речиси истоветни форми, наметнувајќи го заклучокот за неможноста од пронаоѓање сигурна точка на посматрање и на дофаќање на конечна вистина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нивната линија на светот - која ќе си земеме слобода да ја наречеме нивната линија на приказна -
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сега се чудеше како воопшто смеел до пред малку да се задржува надвор, потпирајќи се само на приказните дека ѕверовите се плашат од светлината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Рипалница? - Уште нешто што ја потврдува вистинитоста на приказната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Имаше основа да верува во нејзиното постоење и од распространетоста на приказните, според кои многу оружје од годините на војната, кога секое дете можело да дојде до пушка, останало скриено во планината, по колибите и по старите, шупливи буки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Писателот кој ќе се помачи со овие вежби ќе сфати, при пишување на приказна или роман, дека на располагање му стојат разни можности во секој момент од творењето, а ќе биде во подобра позиција и да избере најдобро решение - или да смисли некое ново.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Приказната за застреланиот можеше да го означи и свршетокот на приказната за Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А реков, нели, кога почнале да ја градат црквата веќе сум шетала негде и тоа по фустанче! Иди па верувај им на приказните!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си помислив: таа вдовица, јас пензиониран самец, се враќам во Бањи по толку години; Стојна веројатно ми доаѓа заради сите оние силни љубовни спомени а можеби и заради она мое конкретно ветување од пред војната дека ќе биде добродојдена и убаво измилувана секогаш и секаде се разбира според желбата на нејзината снага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наизменичните монолози или секвенци се само разнобојни каменчиња што го надополнуваат и градат мозаикот на приказнава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Праведниците што ги почитуваа заповедите и правилата на крајот на приказната можат да се наречат и губитници!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборував за една бура. А бурите се такви нешта што брзо поминуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А како си го замислуваш тој друг збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И тоа е крај на приказната.” (стр. 226) Целта на завршното поглавје е да испита некои од следствата на општата философска позиција која авторот ја застапува во проучувањето на умот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Невидливото присуство е посилно и ја совладува птицата, која паѓа во едно од седумте мориња, заедно со тежината на приказната.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што ќе ми значеа свадбата и свадбарите, и ѓаволот и јарето, ако го слушав гласот на Јордан Арето, или ако не го гледав орловиот нос на Караѓоз и самиот излезен од сказните, од темнината на приказните оние што ги кажуваа и раскажуваа, ноќта спроти Св.Никола, во топлата одаја на тетин Никола?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом заврши со приказката, Караѓоз уште еднаш се прекрсти, ја подголтна плунката, си ги подзабриша очите, испушти длабока издишка, како печат за вистинитоста на приказната.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И сега, за крајот на приказнава да биде ист како во филмот „Прити вуман“, таа цела ноќ плете скали од надвор на највисоката зграда во градов, за тој, победувајќи го стравот, да се искачи до нејзиниот балкон и да ја побара. За макар уште една недела, нели?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сѐ ми се чини дека ако има гласање и тие би туриле крст на приказнава и би кренале рака „за“ разлаз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Госпоѓа Мариела знаеше дека упорноста не може да има ефект кај полицајката, дека токму упорноста кај неа го зголемува степенот на недоверливост, па затоа се обиде да ѝ ја предочи занимливата страна на приказната: дека монахињата делувала особено инспиративно за сликарот и дека резултатот бил видлив во креативната содржина на сликите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека во трпезаријата јадеа пита со спанаќ, госпоѓа Мариела се надоврза на приказната од филмот: „Мила моја Ема, јас доцна дознав дека животот е толку многу богат со пикантерии кои постојано се случуваат околу нас.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нејзините инспиративни текови се поврзани со уметничкото облагородување на говорот, на приказната, кои, исто така се наврзуваат на една подалечна и подлабока 6 7 Димитар Митрев: „Критики и огледи“, Мисла, Скоије - 1969. стр. 105.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас искрено да ви кажам, уште денес би ги продал тие дуќани и крај на приказната.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Да. Но поентата на приказната е...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, остатокот на приказната мораше да се напише.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во почетокот, всушност, не успеа да ја сфати поентата на приказната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во рок од една - две секунди, разменија еден двозначен поглед и тоа беше крај на приказната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Судбината на централниот (или: единствениот развиен) лик во романот – ликот на Ервехе, фокусот низ кој се прекршуваат и ломат дофатните и недофатните зраци и котелци на приказната, се разгрнува низ континуирани и системни настојби на Мајката, означена како браник на семејството, да се опстои покрај сѐ, покрај силните и жестоки удари на суровата стварност.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Блазе си им на приказните – реков речиси инстиктивно. - Кој како нив!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веродостојноста на приказната содржана во неговите записи, сметал стариот монах, добива уште поголемо значење ако се смести покрај имињата и гласовите на новороденчињата; покрај плачот на детето и изреченото име од страна на кумот и тоа секогаш забележани под надзор на благата насмевка на светците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но да се потсетиме на приказната. Едно попладне, додека седел во својата градина под едно дрво заедно со двајца пријатели, Јапонецот Мијато Акиносуко задремал и притоа сонил чудесен сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се сетив на приказнава, гледајќи ја ќерка ми како со часови сурфа по Интернет, или, уште подолго, мирца.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Навистина слично добиче немам сретнато. А финалето на приказната звучеше феноменално.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и на приказна се сети само за да ни ја откриеш својата неприкосновеност, својата разумност!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А што? . . . – победоносно ме погледна како девојчето што некогаш ме држеше во неизвесност пред крајот на приказната. – Лузна. Белузникава, долга лузна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Искуството кое го стекнавме е непроценливо, но, од друга страна, Маргина е многу далеку од фамозното “застанување на свои нозе”, и тоа е можеби она што на приказнава најмногу ѝ дава горчлив тон.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да не ти посадија туѓо јајце, вели, ме потсетува на приказната за штркот и штрчицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но уште се сеќавам на приказната за штркот и штрчицата, за нивната верност и казна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаеше толку убаво да раскажува, што нам сѐ ни личеше на приказна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму Бартлет забележува дела кога луѓето раскажуваат претходно чуени или прочитани приказни, сеќавањето за приказната не е базирано во буквална збор-за-збор реконструкција на прочитаното/чуеното туку на меморирање на приказната во термини на сопствени интерни шеми, и потоа со барање на зборови кои ги опишуваат истите. 80 Margina #3 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Дена дури догодина ќе оди в училиште и најмногу „паѓа”, на приказни и цртежи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Носеше со себе цело ранче со боички, фломастери и моливчиња, блокчиња и боенки, ама бидејќи нашиот „Стојадин” е еден невиден стар раскоп и додека се возевме се тресеше како да ќе се распадне, цртањето беше невозможно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)