на (предл.) - роза (имн.)

Се будам, сѐ уште го чувствувам мирисот на розите, се смеат.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во раката држиш цвет, сакаш да го подариш, те молам дозволи ми да бидам дршката на розата.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Сини птици надлетуваат врз доенчето во крошните во дворот Пеперутка со часови нешто ѝ шепти на розата и заспива крај неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Виде, не виде Кога еднаш сврте грб, не виде... дали сушата ги спржи цветовите на розите и дали само трнот остана, дали водата се излеа и ги поплави сите спржени рози, а дека трнот остана, дали дуваше ветер кога со грб беше завртен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ти ли беше чудакот што ја смисли смртта на розата?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Толку време подготвувавме, сѐ осмисливме... дури и точно на Денот на пролетта со чичко Темелко свечено да ја засадиме алеата на розите во Паркот на првачињата... ама се вратила вистинска зима - не дожд - снеговина...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
__________ 17 Умберто Еко во Името на розата говори за таинствената мудрост поради којашто различни појави можат да се именуваат со слични зборови, а Божјите ствари да се означат со овоземски називи (1984, 271).
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Другиот беше упорен. – Токму зашто не сум лековерен, сакам со свои очи да го видам исчезнувањето и воскреснувањето на розата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парацелзус се исправи на нозе. – А каде сме, ако не таму?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)