на (предл.) - сенка (имн.)

Затоа, мораме да го отфрлиме позитивизмот којшто стекнува „сигурност” така што успешно го прикрива она што е и она што не е, така што го униформира светот, го преобразува она што е стварно дадено, во заграбено, а потоа го зема тоа како дадено, така што светот го лишува од битија, а светот на битијата го прогонува во земјата на сенките на субјективни „вредности”. okno.mk | Margina #22 [1995] 31
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со антологискиот расказ на Д. Солев, „Кружно патување на сенката”, и со еден духовит „штос” расказ на М. Јовановски го завршуваме малиот циклус „Скопски раскази” што годинава излегуваа во Маргина, вкупно единаесет по број, од единасет автори.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Загатките без можност за решение, значи загатките во кои ништо не е сокриено повеќе од самите загадочни чувства, таквите загатки во најдобар случај им соодветствуваат на игрите со сенки со заборавените форми на загатки, игри во премногу доброќудните сеновити градини на историјата, игрите на сенки во сенка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Колку ли пати во ова макабрично патување, во трагикомичниот балет на сенките на водичите, во близината препознавав луѓе од мајчина и таткова рода како ми се приближуваат, но не го чинат последниот чекор до мене, а и јас останувам нерешителен на тоа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Палјачото ѝ беше толку смешен на сенката што таа се засмеа, се заниша на гранката и тресна на земја како презреана дуња.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сенката само се издолжи но остана таму каде што ѝ е местото.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Да, доброчинителе. - Намачкај ги петиците со лепило и застани на стапалките на сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Навистина сенката не беше како сите други сенки, но сепак беше сенка. Еве каква сенка...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ги намачка стапалките со тоа тесто и чекорејќи на прсти внимателно застана на стапалките на сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се фрлив храбро на сенката и легнав врз неа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Се сеќаваш како си игравме со сенките на нашите прсти кога бевме деца?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа покажав на сенката која едно дрво на кејот ја фрлаше во водата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Длабеа тие по тој одвај проретчен врнеж натаму меѓу стеблата, две црни прилики, две црни топки, една по друга, сѐ повеќе личеа на сенки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, имаше време, а имаше и место за да го стори тоа толку споро, и неговото движење да не се разликува ни малку по својата незабележливост од она споро движење на сенката околу дрвото во сончев ден. Така ги очекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот ја свитка опашката меѓу колковите и ја спрашти со едни ветерничави, троноги скокови надолу, сиот со некаква леснина на сенка, во онаа магличава сивина меѓу стеблата, одвлекувајќи си ја по себе и својата здробена нога, запната само за едно парче кожа и за некоја бела жила, што му се отфрлаше во трчањето, чиниш некој ненужен, прикачен дел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа избледена светлина на прозорецот како да го испаруваше и уплашено чезнеше од разбеснетите зборови и од мрачниот заговор на сенките што се диплеа околу неподвижното тело на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Главата на тој крмнак како да чадела низ крвавите ноздри и како да се потргала од живата безобличност на сенките; забите во зинатата уста биле потемни од танките усни - и мртви се заканувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, никако не било во прашање неовоземно чудо, како што можело да се претпостави со делче на пулсирањето во разбуричканата свест.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник со воздишка се ослободил од возбудата: од движењето и од облеката на сенката се вообличувало недорасната девојка, русалка во селско што сега нашла што бара и клекнала наведната и неподвижна над некој од заспаните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така, таа убаво можеше да си ја научи улогата која ѝ се наметнуваше во овој макабричен театар на сенки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Патуваш по границите рани, странични на вселената – изведена смисла/свет а таму душата лебди, бдее бедеми бедни та раскошни со плимата плиска со осеката секне секавично и ведно гледаш и мижиш во длабините и самиот длаб на етерот бладање, сон на сенката светилник на помрачението блаженство во јадот страст за питие смрт и заборав за лага и заблуда за облик, опиум!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
24 Маглата се поткрева над котлините визијата станува стварност стравот се обвистинува: се наѕира клисура, амбис сур живописна урна серт рис се задава од сртовите како сираче, но отмен и дрско убав, би рекла смртно личен само ревот негов ни бие право в лице насекаде околу-наоколу мене и тебе, синко мој бие бијно, очебијно а сепак кревко небаре може да се сотре да се изгуби место нас со еден замав на главата со едно затнување на устата со еден потег на четката со мал премаз боја со нов слој малтер со обично будење од длабок сон ама будење нема, веќе нема назад и тебе те нема Младост моја само необичен сон, збор и допир само задоцнета потрага по изгубеното може да те оживее како свет - но литературен како сенка на сенката „што било, пак ќе биде“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Втора фотографија.  Чекав долго, да се расклопи како женка да ја сликам во сиот нејзин сонлив сјај пропорција и хармонија.  Ја прекрив со себеси но таа кревка, тврд карактер ѝ се покори на сенката без поговор.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во колоната на сенките ќе бидам и самиот сенка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа е сенка на сив ѕид, а Германецот на сенка нишани, на обична заборавена сенка крај празни чаши.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Врз растурените ѕидишта на сенките Во боја на портокал Летот длаби крај.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тогаш всушност почна да се случува, или поточно да се открива настанот што тој веднаш го сфати како крунска потврда за разумноста на неговата зафатеност со наездата на сенките.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Податоците што овојпат ги соопштува иако се труди да не ги прикаже како крајно сериозна појава, во иднина, додаде тој, а можеби и во некој близок ден, ќе претставуваат основа за многу посериозни приоди кон проблемите и опасностите што ги носи со себе сѐ уште не расветлената појава што во моите проучувања ја именував како наезда на сенките, истакна професорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На научниот симпозиум насловен не многу претенциозно „Појави во движењата на етникумите“, научното соопштение загадочно насловено како „Наезда на сенките“ на професорот Седларски не привлече некое посебно внимание.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Изгледа им се притемни на сенките од повлекувањето, па наеднаш се повратија и ме зграбија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И, како што се појави така и исчезна. „Живот на сенките“, заклучи Филип Д. „Ги снемува на ист начин како и што ќе се појават. Недопрени“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Помини низ магливите студени предели на сенката и сочувај ја својата скапоцена топлина.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
По почетните забелешки, напишав: „Музиката е сегашна музика ако не ѝ пречат амбиенталните звуци, како што е сликата сегашна ако не ја расипува дејството на сенките.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Танцот на сенките е наша реалност, ѕидовите на домовите ни се уриваат, темелите се сурово уништени од зависта, гневот, суровоста, гордоста, нечесноста, ненаситноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)