на (предл.) - снег (имн.)

Со пролетта со топењето на снеговите, со живнувањето на природата, и луѓето стануваа посмели, пока­те­горични, поиницијативни, се разбира, колку што овозможуваше партијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Видовте ли како? стана и се сврте кон отисокот што го остави на снегот. Сликата личеше на плашило.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се издолжи на снегот како некој што легнал да се сонча.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа веќе не беше една плашлива капка, тоа беа неброени солзи на снегот, чие паѓање веќе се слеваше во едно оптегнато, слеано шумолење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан мислеше на своите. Во градите уште од некни му се валкаше мала грутка неспокој, која, со одминувањето на деновите и со непрестајното пластење на снегот, нараснуваше, почнуваше дури и да боли.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И кучињата и момчето, изморени од тишината во која изгледаше дека се слуша само паѓањето на снегот, ги наострија ушите, фаќајќи се за тој ненадеен крик како за нешто многу интересно, нешто многу пожелно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мириса на снег, - промрморе и се спушти кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Оф, оф! - се топеше од задоволство, чувствувајќи го студенилото на снегот врз пламнатото лице.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Околу пладне, кога сонцето беше највисоко на небото и кога горниот слој на снегот малку беше омекнат од неговите зраци, Бојан презеде потфат во чиј успех ни за миг не поверува, но нешто однатре, појако од неговиот чист разум, го гонеше во обид да ја провери таа своја замисла.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По белината на снегот, сѐ до оние јаболкници, се протегаше јасно црвена трага.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го загрижуваше нешто друго. Нешто што сѐ поизразито се чувствуваше во воздухот, ниски облаци, како капа, седеа над Чукарот, некаде во височините над долината се чувствуваше невидлива брканица на ветровите, а во воздухот веќе можеше да се насети близината на снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дебелината на снегот што ја измери утрово, го исплаши.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој крик беше доказ дека освен тишината, освен заканувачкото пластење на снегот, освен секојдневието, постои над сето тоа, и нешто друго.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе на чистинката, на снежната белина, па чучна за малку, очекувајќи ги и своите следбеници, па кога уште неколку сенки се измолкнаа од под сенките на дрвјата, волкот претпазливо, лесно газејќи по замрзнатата површина на снегот, се упати кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секоја реченица наредени гаврани на снегот, покрај долгата улица, во очекување на процесијата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Еднаш ги рашири крилцата, како да сакаше да подрипне и да се спушти на снегот, но се предомисли и си остана на гранчето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога татко им се врати однадвор им рече на домашните: - Мирисаше на снег. Сигурно утре ќе забели.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Навистина надвор беше студено, тивко и мрачно но никаква миризма на снег не се чувствуваше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Нанишанив - бум! Лисицата се тршна на снегот. Ја нарамив и право ваму.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Од замрзнатата кора на снегот, која е оптегната небаре штавена кожа и врз која расчателените сенки на дрвјата изгледаат како гребаници, во воздухот се креваат осилки и боцкајќи во очите предизвикуваат солзи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така ми шепотат светлината на денот, така ми вели белината на снегот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со растопувањето на снегот им се распаѓаше и мршата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Под урнатините на плевните скапуваа отепани добичиња, а под чатиите на куќите - сета покуќнина што се нашла во моментот на уривањето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Продолжуваше да се искачува, а во исто време некако да тоне во сета таа глува штамовина околу себе, веќе не ни очекувајќи некое полесно пречекорување, веќе заборавајќи на тоа дека некогаш можело да постои и поинакво чекорење, од сето ова запретувањето до половината на снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За да можеш да најдеш една таква дира веднаш првата утрина по превртувањето на снегот, многу често треба да изодиш безброј шуми.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бидејќи сѐ, што се случуваше во таа ноќ, секогаш можеше да биде и привид, и сон, на тоа тераше сета онаа невистината светлина на одблесоците и на белите безбројни искрења на снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, само по три чекори по замрзнатиот чардак на снегот, тој можеше многу добро да види како кон неговиот зајко се приближува една голема мачка, со своите меки, еластични стапки, со своите тивки, чиниш лепливи пречекорувања на кусите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Без скршнување, расцепувајќи ја целината на снегот во една права линија, самјакот ја имаше пренасечено долината, префрлувајќи се од шумата од едната страна на Белата Долина, кон шумата од другата страна, оставајќи ја по себе оваа длабока трага, во која можеа да се распознаат и стапалките на неговите копита, големи колку на јунче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше некое време со тоа зоврување во себе и врз урнатините на своето сфаќање за тоа останување, едвај се здружуваше да не се размавне и да ги истурка надвор, на снегот, само наежавен свреска: - Ама чујте, луѓе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше сам и беше слаб, му идеше да вреска од тоа, застанат, како исфрлен на снегот; за него не сакаше да поведе сметка ни оној стар мршар, што почна полека да се довлечкува кон крвавата паласка под неговата стреа, како воопшто да не постоеше никој како него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таквите пресврти Змејко за малку што не врескаше од својот прозорец, знаејќи за она кремено скаменување на снегот, што можеше да го донесе тој северен ветер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А таа спужена бразда, таа ораница во снегот, што можеше да биде здогледана уште од далеку како ја сече неоскверната бела зараменетост на снегот од крај в крај по самата средина на долината можеше да биде само една сомнителна дира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа стебло веќе беше стасано да обори на снегот крај себе неколку откинати брадички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред неговата мисла остануваше да биде попусто истрошен и сиот тој напор од минатиот ден, и сите превиткувања на неговото тело по проклетата, непробојна кора на снегот и сета негова прегладнетост и страот, и бегањето, а и оваа безизлезна прибраност во крошната на старата ниска бука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Околу неговото тело се препашуваше една врела обвивка и тој ја гаснеше неа со по една рака од тој пепелав снег; студенината на снегот просто го испечуваше по јазикот и по непцата, а по оној кус миг, додека тој се растопуваше, овозможувајќи ѝ некакво задоволство, во устата пак му остануваше една уште потврда корупка жед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Станувам некако, се исправам ко црн потсекарец на снегот и тргнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше сум легнал на снегот, крај патот, и беше сум заспал. Со некој убав и шарен сон. 254
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, колку што сум долга, паѓам на снегот...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама на снегот најмногу ги фрламе алиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лапајцата си врне, се сменува. Напати ќе удри повеќе на дожд, напати повеќе на снег.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се црнее на снегот, ко гавран и вика да го оставам коњот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Затоа, алиштата ги изнесуваме на снегот. Го поцрневме со алишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислиш некои сеништа залегнале, се притаиле на снегот и демнат да те удават.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој пак, ќе заграбат вошки од под пазуви и ќе ги фрлат надвор, на снегот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На нивните кожуви се леела студена сончева светлост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сенката на манастирот паѓала на другата страна, кон густите полусуви и сѐ уште неизгорени смреки премалку достоинствени за својата жилавост, кон зимзелената расфрленост што горе, под најблагиот превалец се проретчувала пред старци дабови, и пред парченца млечна покривка на снег со четирипрсни траги на лештарки и со лански примки за горски еребици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се колнам, болскотеше пролетното сонце, на снегот уште појасно, уште посилно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Геле Накотник излезе омрлушено од зад решетките по две седмици додека неговиот постар пријател беше пуштен кога од планините плисна мирис на снег.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
II Ти идеме со векови од дедовци од предеди пред твојот лик сонцето што го впил и славејот и бранот и навевот на снеговите.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Од песната се топи ледот, Венец - месец изгрева над брегот Паднат лебед умира на снегот. Сам.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Денес сум капнат, небричен. Ноќта е ведра, стегна цикна, на снегот се огледува месечината. Прстите сѐ повеќе ми се вкочануваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Околните дрвја, белината на снегот, ѕвезденото небо почнуваат да се вртат во ритмот на лудечки валцер. – Вака ги ловам – кикотот неземен, а толку вистинит, опчинувачки танцува низ изместениот простор . . . еден, два, три . . .еден, два, три . . .
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Мајка ѝ ја скршила ногата во Франција, се лизнала на снегот пред куќата, а секогаш носела високи потпетици затоа што така била навикната и кога носела нормални ниски чевли ја болело целото тело.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И кога ќе се мочаше на снегот, ќе напишеше Ники.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
10. Времето веќе е стушено, зимата пред врата, што се вели, оддалеку мириса на снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Со вино ќе го платиме“, пеам, а жените ги фаќа некое пијанство, се отвораат во широки кругови: колца, колца на снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од сите бараки излегуваат жените и се вртат на снегот, се пореваат како налудничави сеништа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето веќе е стушено, зимата пред врата, што се вели, оддалеку мириса на снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегло онака, на ниско, речиси на снегот е легнато.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Околу нив летаат пердуви и си капе крв на снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што сака нека биде, желбата што го носи е поголема од дебелината на снегот, посилна од гладот, од свирењето на северецот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Еве, интересно - Дојранското Езеро расте по топење на снегови и изобилни врнежи во земјата - Можно покачување на водостојот уште за 40 сантиметри - Најголемо покачување од еколошката катастрофа на Дојранското Езеро.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не стигна ниту до крај да се израдува на снегот на тротоарот што се топеше под врелината на неговите стапки, кога почувствува дека нешто го ѕвекна по главата. Изгуби свест.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По сентименталната прошетка на снег со љубената, Њ смртно настина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Бараше да пие кафе. Бараше да пие вино со скапите зачини што не можеа да ги пронајдат, и пак се тресеше како да го оставиле надвор на снегот, гол, со мразулци под пазувите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)