на (предл.) - црква (имн.)

Изградбата на црквата, ставањето на два крста, садењето на дрвото, претставувањето себе си како човек благороден, со добрина во срцето... Боже, ова толку многу се повторува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега тргнав наспроти текот на браздата, по она возвишение по кое се гледа разгазена патека што води кон задниот дел на црквата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред мене веќе Никола Поцо ставил крст на црква, ископал бунар или засадил дрво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ете тогаш беше кога ми е даден ферман за градење на црквата и друг ферман за да се нареди да нема неправда при собирањето на џизието...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој висок, секогаш елегантно облечен господин, одважен во многу моменти од својот живот, во трговијата што ја врши и во управувањето со имотот, како и во заштитата од неволјите на своите сонародници, има зад себе спомогнато изградба на црква и купување камбана, отворање на народно училиште, помош на читалиштата што почнаа поначесто да се отвораат во нашите поголеми и помали градови, градење и поправање на сето она што било потребно во неговото родно Маказар и друго.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На пример, точно е дека Никола Поцо бил примен од султанот Абдул Меџид и дека добил ферман за уредување на проблемот со даноците и за градење на црквата. Како успеал, тоа е друга работа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во вечерните асови во квартот околу „Иштван Матијаш“, во непосредна близина на црквата, се збираат многу луѓе, гости и туристи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Осмоаголните форми на црквата и камбанаријата многу успешно се вклопени во целата модернистичка архитектура, со која изобилува главната авенија на Западен Берлин...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Внатрешноста на црквата е посебен монумент - фреските, сликита, склуптурите... Акустичноста е совршена.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ходниците на црквата, долги и огромни, беа претворени во шеталишта а на сите страни имаше олтари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во црквата Свети Вид, градена во разни стилови, се наоѓа саркофагот на Карло Велики, творецот на модерна Чешка, а во криптата се и гробовите на неговите четири жени. Сето тоа е внесено длабоко под земја, во темелите на црквата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше вечер кога се најдов во „Сите“, и пред „Нотр-Дам“, која ме фрапираше со својот огромен портал и величествените столбови, и на кои се држеше огромниот покрив на црквата, на кој беше потпрена големата камбанарија која, кога ја видов, не сакајќи ми ги одведе мислите на некогашниот нејзин ѕвонар Квазимодо и на неговата Жералдина, од романот на Виктор Иго.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пред тешките двери на црквата Санта Марија дела Салуте поп Данаил Москополчанин се тутка во пејсажот на сеќавањата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ПОП ДАНАИЛ МОСКОПОЛЧАНИН ПРЕД ДВЕРИТЕ НА САНТА МАРИЈА ДЕЛА САЛУТЕ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На ритките над балињата со неузреаните мечти на бездомниците катаден трае збратимувањето со височините од дворот на црквата на врвот Монсерат, 3200 над морето, ветрот разнесува отчукувања на срца – вљубени срца, уморни срца, секакви срца, тука, од врвот Монсерат во Богота севезден се разлетува исчашената и искршената симетрија на живеењето а во балињата на бездомниците трепери темнината на ѕвездите.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
На поплочена плоштатка пред црквата, во камено корито, низ железна шепурка, живо и осамено истураше чешма, а во неограденото и заедничко двориште на црквата и населбата, околу кошарки од врбови прачки, кои беа начепени со лепешки измешани со плева и помеѓу кои се шеташе живина, шумно се роеја улишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овој пак, Симиќ, ползувајќи се со довербата и закрилата негова, со сила и измами од имотските приходи и од луѓето успеал да изнуди пет илјади лири, божем за ѕидање на црквата, кои пари, пак, од изговор, им ги давал после на беговите со мамеле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овдека, на обележаното место, до подигнувањето на црквата, во времето на Преродбата, под отворено небо ги вршеа религиозните обреди и ги опејуваа своите мртви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Одекнуваа клето неговите зборови од скршените камбани кои паѓаа од врвовите на црквите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Турчинот што го поседувал тој дел на полето по Балканската војна заминал за Стамбол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нејзината облека и чевлите, спакувани во картонски кутии, го натерала Милан да ги однесе во организацијата „Татковски галеб“ за годишниот добротворен прилог на црквата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Отците ги собрале буквите од под покривката, ги положиле во едно ковчеже, и потем го сохраниле во дворот на црквата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие, кои велеа така, тврдеа дека центарот на светот, онаа точка на средното среде на небото цело и на ѕвездите и соѕвездијата, точката што и славен и пречесен Архимед Гркот ја барал, но не ја нашол, паѓала токму во одајата источна на црквата наша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Недела е и камбаната на црквата Свети Никола во Езерец повикува на молитва.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пладнето заминавме од Езерец. На свиокот, пред мостот го слушнавме одвај чујното ѕвонење на камбаната на црквата Свети Никола, чиниш ни кажуваше дека нема умирање и исчезнување на човекот се додека за него трае споменот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На четириесеттиот ден од смртта на баба Ристосија, змијата со цветот во уста, исчезнала во студениот простор на црквата, среде мирот и босилокот, покрај иконите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На средината на таванот гореше газиена ламба која ги осветлуваше, со чудна светлина, лицата на возрасните, та тие ми се причинуваа како светци слегнати од иконостасот на црквата Успение на Пресвета Богородица среде Ново Село.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Паричката спокојно, без да ја погледне, Кијмет ја клаваше во џебот на ветвата дреа, слична на долама, висната до под глезните, сетне со умилна благодарност во очите ќе се лизнеше покрај Безистенот, покрај фурната на Боро Калешката, па прудолу покрај берберницата на Ставре и Цветково меанче, низ Еврејското маало за да исчезне во сенките на дворот на црквата Св.Богородица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Така Господ ги казнува злосните и пакосните, последен изусти Методи Паранџија и се прекрсти свртувајќи се кон исток, кон урнатините на црквата по Калето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како малечок одев на црква. Нана гледаше само на едното око.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Беше тоа мала минијатура на црквата Св. Јован Канео од брегот на Охридското Езеро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Што толку важно ти се случи, па не дојде?“, ќе праша и веќе следната недела ќе го видиш прв нацртан во дворот на црквата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ние сношти, од името на црквата, донесовме решение за таа работа да ѝ го навртиме на Антица — Илија Кристафилов.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но кога му ја донесоа дома и кога требаше да ги спојат, тој избега од дома и живееше во плевните или во некои напуштени куќи или во камбанаријата на црквата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И таму секогаш ќе биде - горе на високото, зад самиот олтар на црквата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Долу зад трансформаторот врвеше потокот што доаѓаше од правецот на црквата горе и овде врвеше низ мала песочна рамнинка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакаа тоа да биде нивни дар на црквата за да им помогне Св. Богородица да им дојде синот здрав и жив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги отфрлам стегите на црквата! Го отфрлам моето грешно минато! -страсно -Верувам во слободната љубов - кон тркалата - Газете го!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Еве бршленов... - покажа со раката кон ѕидот на црквата по кој беше изнафаќан бршлен... - Бршленот го спасил Исуса Христа... Полковникот го погледна заинтересирано.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На Илинден се собравме под сенките на старите дабови на црквата Свети Илија. Намислувавме за времињата крвави и горди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да, мајко Персо! Ти благодарам што ме потсети да појдеме денеска до на црква, а не в среда!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека го открива стравот, додека се слуша последното биење на блиската камбана, тие се веќе од другата страна на реката, во уличката која, заедно со многу други луѓе, ги истура во дворот на црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Ниту едно ниту другото, ама скрнавење на црквата нема да има.... - рече со истиот глас и го помести шмајзерот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога дојде време да тргнеме, попт, пеејќи, со бакарното котле,в рака, во кое беше замрзнатиот крст, тргна по средината на црквата кон излезот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Му помогнав на Килета да ги собере деланките и тој ја вовеза вреќата преку рамо и излеговме од дворот на црквата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Всушност биле против власта на државата и на црквата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сенката на гавазот навистина веќе паѓаше на прагот од вратата, а сончевиот зрак однадвор поминуваше околу него и осветлуваше жолта патечка во студената темнина на црквата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ковчегот со измиеното и променето тело на Сандри, беше поставен во средината на црквата, а околу него гореа свеќи во рацете на присутните.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ паметеше, сѐ, иако сето тоа беше сега под дебел слој вар, куполата на црквата беше урната и израмнета со покривот, олтарската преграда тргната, а врз црквата се наоѓаше минаре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој не разбираше точно што се случува, но самото тоа што калуѓерот истрча преку вратата на црквата, а сенката на гавазот се оддалечи и му пушти пат на жолтилото од сонцето, зборуваа за возбудата што ги опфати сите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)