на (предл.) - толку (прил.)

Песната „Две тишини“ е поетска мајсторија при која се ѕидало со прости тули, а се добила невидена палата, или, поинаку речено, делничните зборови се изложени на толку необично и несекојдневно (ретко!) сонце што фрлаат сенки начичкани со недобројни значења.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ами што ќе му правам на толку леб?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наместо тоа, гледаше некаде неодредено и зборуваше воопштено на толку деликатен начин, што оставаше впечаток како да е делумно невидлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стоеше под гола мошне разгранета липа и под безбојната старомодна наметка на толку висока како што мислев дека е, без јасен лик и со спуштени раце, неподвижна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дали им веруваш на обвиненијата што ги изнесуваш и како воопшто се движиш под товарот на толкуте сомненија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За да постои барем малку вистина во ова што го застапуваш потребни е да се сомневаш во пријателите и пријателките, во познатите и непознатите, во државните служби, во твоите комшии – Иследникот се подаде преку бирото кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес овој мит изгледа смешен. Смешни изгледаат и луѓето што „паѓале“ на толку евтина пропаганда.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Па Татко дотогаш не ѝ го беше спомнал зборот љубов и тоа на толку директен начин.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сашо не можеше да разбере. Мал е за да проникне во тајната на толку сложени нешта.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)