со (предл.) - знаме (имн.)

Тој космички миг на среќавањето со мртвото тело на Рацин на плоштадот, покриено со знамето на земјата, на неговата земја за која живееше, страдаше и пееше, тој молневит душевен потрес, таа отворена рана, страдалничка, на елегичните стихови на неговата Балада што нѐ сплоти сите во плач и липање беа, можеби потсвесно, но длабоко во чувствувањето и мислата оној никулец што ги откриваше како еден нов, дотогаш непознат свет на болката на постоењето и на убавината на зборовите, мојата чувственост, мојата приврзаност и определба за поезијата.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Сето она марширање горе-долу, оние извикувања и мавтања со знамиња, сето тоа е, всушност, скиснат секс.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Маса народ тргната од некаде за некаде, се движи како несопирлив бран украсен со разнобојни транспаренти што поединци ги носат кренати високо над главите, со знамиња што се веат над нивните глави, со извици што се креваат до небото и со барање на кое мора да се излезе во пресрет.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Рута што те изнајде во сонот и те одведе во одаите со вино и те покри со знаме љубовно и те скри меѓу две воздишки на детето во сонот, те скри во гревот што го суши срцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога почнаа да доаѓаат родителите во салата закитена со знамиња и цвеќиња возбудата уште повеќе порасна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја заборавил лузната што му се протегала од челото до под око.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ранет бил, штитоносец бил, прв ќе појде со знамето на надевањата во нови преграби. Исклештено ждракал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со знамиња. Со тробојката на чело. И со химната Еј, Словени која се извиваше во тишината. А не бевме сите Словени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко ги знаеше и сите детали за херојското држење на Мајка, кога го спасуваше семејството од прегратките на смртта, за време на грчко-италијанската војна во 1940 година. – Што стори со знамињата? – праша директно Татко. – Многу се изветвени за да можам да ги прекројам за облека за децата! – Барем за нешто да послужат! – дофрли Татко. – Тие си го отслужија своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некои од луѓето ѝ се препуштаа на некаква „трговија” со знамињата, најчесто од страв за судбината на семејствата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, по оваа епизода со знамињата, како да ги откриваше, дополнително, по многу години „грчката врска“ на Мајка од детството и од младоста и „италијанската“ во која имаа и една заедничка епизода, за Татко, заборавена, а за Мајка, жива...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)