Чана не  ѝ дозволува Петра да си ја идентификува сопствената  судбина и сопственото постоење со постоењето на оној човек онде, Чана живее само во мигот во кој реално постои и затоа таа речиси со гласот ќе ја крене на нозе без да биде свесна за тоа, ќе ја натера да си ги наниже бовчите на рацете, се разбира, во низата и неколку кокошки врзани со сиџимка, на крајот.
               
             
           
            
            
              „Исчезнување“
               од Ташко Георгиевски 
              (1998)