ветен (прид.) - на (предл.)

И кога во туѓина ропски бегаш, ти си ветен на Голгота да ме сродиш и обљубиш лудо на исповед кога дојдов, гревот го измислив, дете пред зборот сонот одненадеж ми прорече чудо.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Утредента попладне се упати Томето накај дома, бидејќи ѝ имаше ветено на мајка си дека ќе руча дома со неа и Тинето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сипаничаво лице, од кое гледаа две ситни очи, чиниш полеани со зејтин, му беше ветено на некој светец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сите очекуваа тоа да се случи во Картагина. Но никој не го знаеше точниот датум. Денот ветен на историјата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А сега, кутрите, заслепени од победата, си се гледаат вечни, ветени на големата иднина...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)