Тврдењата како она на    Новалис, “животот е болест на духот”, би се трупале во канонските книги”.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ни Борхес ни Дерида    не ја преземаат хегемонијата на грчко-римскиот дискурс здраво за готово;    обајцата се наклонети кон извесен јудаизам во своите контакти со текстовите,    а Борхес сака да замислува: “Александрија да однесеше победа наместо Рим,    необичните, вознемирувачки приказни што овде накусо ги раскажав /пишуваше    за гностицизмот/ ќе беа складни, величествени и обични.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 32-33“
              
              (1996)